ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Assembly” – THEATRE OF TRAGEDY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Hiili Hiilesmaa
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Raymond I. Rohonyi – φωνητικά
Liv Kristine Espenæs – φωνητικά
Vegard K. Thorsen – κιθάρες
Frank Claussen – κιθάρες
Hein Frode Hansen – ντραμς
Lorentz Aspen – πλήκτρα
Όταν μιλάμε για τους THEATRE OF TRAGEDY, καλώς ή κακώς, το μυαλό των περισσοτέρων, πηγαίνει στα τρία πρώτα άλμπουμ των Νορβηγών, με ίσως κορυφαίο το πραγματικά εκπληκτικό “ Velvet darkness they fear”. Το συγκρότημα, ήταν από τους πρωτοπόρους αυτού του «θεάτρου» μεταξύ του «κακού» και της «αθώας κοπέλας», κάτι μεταξύ “Beauty and the Beast” και ταινιών τρόμου της χρυσής εποχής του Sir Cristopher Lee.
Όπως σε πολλά συγκροτήματα με Doom/Death/Gothic Metal καταβολές συνέβη εκείνη την περίοδο, (ANATHEMA και PARADISE LOST είναι δύο κορυφαία παραδείγματα), έτσι και οι THEATRE OF TRAGEDY απομακρύνθηκαν από τον ήχο που τους καθιέρωσε, πειραματιζόμενοι με άλλα είδη, πιο ηλεκτρονικά, πιο Gothic Rock, πιο κοντά σε ελαφρύτερα μουσικά μονοπάτια.
Το πέμπτο τους άλμπουμ, το “Assembly”, το οποίο κυκλοφόρησε το 2002 (ναι, πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια), ήταν αυτό στο οποίο αυτή η μουσική στροφή τους ήταν πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Επίσης, εκτός από την παραπάνω αλλαγή, έμελλε να είναι το άλμπουμ στο οποίο πίσω από το μικρόφωνο των γυναικείων φωνητικών, θα βρίσκαμε για τελευταία φορά, την εμβληματική τους τραγουδίστρια, Liv Kristine, η οποία μετά από αυτό, απολύθηκε μέσω email, όπως η ίδια είχε δηλώσει από το συγκρότημα, λόγω διαφορετικών μουσικών κατευθύνσεων μεταξύ αυτής και της υπόλοιπης μπάντας.
Οι αλλαγές, δεν είναι πάντοτε κακές. Ούτε πρέπει να καταδικάζονται ως τέτοιες εκ προοιμίου. Πολλές φορές, λειτουργούν αναζωογονητικά, δίνουν το δικαίωμα στο εκάστοτε συγκρότημα να δοκιμάσει τα όριά του, να εξερευνήσει μουσικές περιοχές άγνωστες σε αυτό και ίσως να ανακαλύψει πτυχές του πολύ ενδιαφέρουσες, τις οποίες να παρουσιάσει στο κοινό του με τρόπο πειστικό, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου, παρά την όποια διαφορετικότητα. Τρανό παράδειγμα αυτού, επίσης οι PARADISE LOST, των οποίων η αλλαγή στον ήχο αρχικά τους κόστισε, στην πορεία όμως, ακόμα και η πιο παράξενη δουλειά τους, το “Host”, βρήκε την θέση που του αρμόζει στην ιστορία.
Η περίπτωση των THEATRE OF TRAGEDY όμως και του “Assembly” εν προκειμένω, έτυχε ανάλογης αντιμετώπισης και αποδοχής, είτε όταν κυκλοφόρησε, είτε στον διάβα των χρόνων;
Η απάντηση, είναι δυστυχώς όχι. Και γι’ αυτό, δεν έφταιγε μόνο η αλλαγή μουσικής ταυτότητας. Το άλμπουμ, είχε ένα βασικό ελάττωμα: του έλειπε ποικιλία. Τα έντεκα τραγούδια του έμοιαζαν πάρα πολύ μεταξύ τους, φτιαγμένα με την ίδια συνταγή παντρέματος μιας δόσης ηλεκτρονικής «πρωτοπορίας», με ένα αρκετά πιασάρικο ρεφρέν. Μετά από τα δύο, τρία πρώτα τραγούδια, ολόκληρο το άλμπουμ έμοιαζε μία συνεχής επανάληψη, καθιστώντας ιδιαίτερα δύσκολη τη διατήρηση του ενδιαφέροντος μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Διακρίνεται πολύ εύκολα μία προσπάθεια του σχήματος να ακουστεί φρέσκο, να κάνει την διαφορά και να ξεχωρίσει, αλλά ανεπιτυχώς. Όσο ενδιαφέροντα και αν ακούγονται αρχικά τα electro-goth στοιχεία που χρησιμοποιούνται, δεν αρκούν μόνο αυτά για να ακουστείς «φρέσκος», ειδικά αν επαναλαμβάνονται εμμονικά σε κάθε σύνθεση. Δίπλα σε καλές στιγμές όπως το “Universal Race”, το “Envision” και το “Automatic Lover”, έρχονται τα “Starlit” και “Motion” για να χαθεί το όποιο ενδιαφέρον του εκάστοτε ακροατή.
Δεν είναι η αλλαγή ύφους που κόστισε στους Νορβηγούς. Είναι η απουσία πάθους (κάτι που φαίνεται και στα αδιάφορα φωνητικά), είναι η απουσία έμπνευσης, αλλά και η επιτήδευση η οποία υπερτονίζει τα παραπάνω και έμελλε να καταδικάσει το εγχείρημα.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
