ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Multiples of black” – HELSTAR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Massacre Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: David Ellefson, Tracy Rodriguez, Ray Rodriguez, Pat Chunk, Steve Simmons, Adam Simmons
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
James Rivera – Φωνητικά
Aaron Garza – Κιθάρα
D. Michael Heald – Κιθάρα, βιολί, τσέλο
Jerry Abarca – Μπάσο
Russell DeLeon – Τύμπανα
Για να είμαστε ‘ξηγημένοι: Ναι, τα τέσσερα πρώτα HELSTAR (δηλαδή τα “Burning star”, “Remnants of war”, “A distant thunder” και “Nosferatu”) είναι αριστουργήματα που ξεφτιλίζουν ολόκληρες δισκογραφίες και κάνουν «φτασμένους» δίσκους μεγάλων συγκροτημάτων να παθαίνουν αυτανάφλεξη, με τα ίδια τα συγκροτήματα να κλαίνε σε εμβρυακή στάση. Γνωστό αυτό και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης και δεύτερης – τρίτης – άλλης γνώμης. Για μια στιγμή όμως… όταν ακούμε έναν δίσκο, ακούμε τα τραγούδια του, έτσι δεν είναι; Τις συνθέσεις. Και αυτό κρίνουμε. Το πώς οι νότες είναι τοποθετημένες στο πεντάγραμμο και το πώς τραγουδά, όποιος ή όποια τέλος πάντων τραγουδά, τις φωνητικές γραμμές. Και αυτό μια παγκόσμια σταθερά δεν είναι; Είναι. Και υπό αυτό το πρίσμα, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που έχει φάει άδικα των αδίκων, άπειρη «λέζα» και κατακραυγή.
Για να δούμε αρχικά, σε τι φάση βρήκε τους HELSTAR το 1995. Από τους «παλιούς» είχαν μείνει ο Rivera και ο Jerry Abarca. Ωστόσο οι «αλλαγές», ήταν πολύ επιτυχημένες. Οι Aaron Garza και D. Michael Heald τα πήγαν περίφημα στο (πολύ) δύσκολο κιθαριστικό τους έργο και ο εντυπωσιακός Russel DeLeon έφτασε να θεωρείται το νέο “next big thing” στον χώρο του αμερικανικού power metal, όσο κι αν αυτό κλονιζόταν στα δύσκολα mid 90s. Τούτο το line up κυκλοφόρησε το “Multiples of black”. Δεν ήταν “Nosferatu” ή “Remnants…” ξέρω γω, αλλά τώρα αν έβγαινε, έχοντας μέσα το “No second chance”, το “Will I catch it again” και το “A good day to die”, «θα έπεφταν τα 8άρια βροχή»! Μη μιλήσω για το εκπληκτικό “Black silhouette skies”, ή τη διασκευή στο καλύτερο heavy metal τραγούδι όλων των εποχών (“Beyond the Realms of Death”), η οποία δοσμένη από μια καθαρά HELSTAR ματιά, μόνο απαρατήρητη δεν περνά!
Ποια ήταν λοιπόν η πηγή του κακού, η αιτία της χολής και της γιούχας; Η παραγωγή του. Δες τα credits… Τρεις παραγωγούς και τρεις μηχανικούς ήχου είχε, με μηδαμινό budget μάλιστα. Πως αυτά συνδυάζονται, μη με ρωτήσεις, μόνον ο Rivera το ήξερε και τα είχε όλα οργανωμένα (;) στο κεφάλι του. Έτσι, εκεί που ο David Ellefson προσπαθούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, έρχονταν κάποιοι άλλοι και τα έκαναν «μαντάρα»! Απορώ πως το πατριωτάκι μας ο Chris Kambourelis στη φωτογράφιση και ο Kenny Hill στο artwork δούλεψαν μόνοι τους και δε μοιράστηκαν τη δουλειά με άλλους 5-6 νοματαίους! Όχι βέβαια πως το artwork αξίζει ειδικής μνείας… ανάλογο της παραγωγής είναι. Δηλαδή, δε βλέπεται. Κατάλαβες όμως με ποιο πνεύμα το λέω.
Κάτσε τώρα να σου πω και δυο λόγια για κάτι ακόμη, εξίσου σημαντικό, μιας και μιλάμε για HELSTAR. Ο πραγματικός διάδοχος του “Nosferatu”, εννοείται δεν είναι το “Multiples of black”, αλλά ένα άλλο άλμπουμ – συλλογή, με την εξής ιστορία πίσω του: Το 1990, οι HELSTAR κυκλοφόρησαν μια demo κασέτα τεσσάρων κομματιών (“Demolition”), στο κλασικό τους στυλ, δίχως όμως να αποκτήσουν νέο δισκογραφικό συμβόλαιο μέσω αυτής. Αυτό είχε τελικά ως αποτέλεσμα την αποχώρηση του ιδρυτή και κύριου συνθέτη Larry Barragan, τη διάλυση των HELSTAR και τον James Rivera να συνεχίζει με τους VIGILANTE, οι οποίοι ήταν περίπου οι HELSTAR αλλά χωρίς το όνομα. Είχαν όμως τη χάρη!
Αυτή η μπάντα που λες, κυκλοφόρησε μια σειρά demos (έξι κομμάτια συνολικά), από το 1991 μέχρι το 1993. Εννοείται δεν έκαναν κάτι, λόγω εποχής κλπ γνωστότατα που βαριέμαι να αναφέρω ξανά, αλλά η ουσία παραμένει: Αυτά τα δέκα συνολικά κομμάτια, όλα μαζί, θα αποτελούσαν ένα USPM έπος, που ευτυχώς δε χάθηκε στη λήθη και κυκλοφόρησε κάποια χρόνια αργότερα ως “The James Rivera Legacy”. Χαράς ευαγγέλια για όλους εμάς, που αποκτήσαμε ένα ακόμη άλμπουμ – φετίχ! Ψάξε λοιπόν για αυτό το διαμάντι του παρασκηνίου, ψάξε και για το “Multiples of black”, όπως θα έψαχνες για κάθε αξιόλογο δείγμα τεχνοκρατικού, σκοτεινού power metal αμερικανικής, εννοείται, υφής και προέλευσης. Δε θα το μετανιώσεις. Απλά, έχε στο νου σου, πως ο ήχος του δεύτερου είναι για… γερά νεύρα!
Δημήτρης Τσέλλος
