ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Still not black enough” – W.A.S.P.
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Raw Power / Castle
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Blackie Lawless
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Blackie Lawless – φωνητικά, κιθάρες, πλήκτρα, μπάσο.
Bob Kulick – lead κιθάρα
John Shadowinds – lead κιθάρα
Frankie Banali – ντραμς
Το χαμένο βήμα των W.A.S.P.
Η περίπτωση του Blackie Lawless είναι μια περίεργη περίπτωση, μυστήριος τύπος βρε παιδί μου. Ξεπήδησε στην Αμερικάνικη σκηνή σαν σίφουνας, προκλητικός με οργή και θυμό. Με (ψεύτικα φυσικά) αίματα, βασανιστήρια, ωμά κρέατα, αποκεφαλισμούς και όλα αυτά τα ωραία! Αυτόνομος, ανεξάρτητος με τους W.A.S,P. να έχουν μια προσωπικότητα μοναδική και ξεχωριστή στην σκηνή των 80s και έναν επιθετικό ήχο πολύ προσωπικό. Είναι ένα κεφάλαιο μόνος του ο άτιμος. Παρόλο που και για τους W.A.S.P. και γι’ αυτόν ο χρόνος στάθηκε σκληρός απέναντι τους, σήμερα εξακολουθεί σε ένα μεγάλο σημείο να απολαμβάνει τις δόξες του παρελθόντος έστω και εάν ουσιαστικά η μπάντα πλέον είναι το απόλυτο προσωπικό του project, παρά οτιδήποτε άλλο. Για τα προσωπικά μου γούστα, το “Still not black enough” είναι ένα από τα καλύτερα heavy metal άλμπουμ των 90s, ένα από τα πέντε καλύτερα της μπάντας και το πιο έντονα προσωπικό του Blackie. Έχει πολύ θυμό και επιθετικότητα, πολύ οργή, αλλά και πολύ έντονο συναίσθημα μαζί με έντονη προσωπική του ένταση και έκφραση. Τα έχει όλα, αλλά εάν είχε και την παραγωγή του “The crimson Idol” τότε θα μιλούσαμε διαφορετικά. Δυστυχώς η παραγωγή του άλμπουμ ήταν και είναι φυσικά, μετριότατη με αποτέλεσμα να το αδικεί κατάφορα.
Έτσι που λέτε, το 1995 οι W.A.S.P. κυκλοφόρησαν έναν δίσκο που, έμεινε (λογικά) στην σκιά του αριστουργήματος “The crimson idol” το οποίο είχε κυκλοφορήσει τρία χρόνια νωρίτερα. Το “Still not black enough” είχε μεν τη λάμψη των 80s αλλά δεν είχε τη δισκογραφική υποστήριξη που έπρεπε, εξ ου και η μάλλον κακή παραγωγή. Είναι ενδεικτικό εκείνων των χρόνων ότι ενώ το “The Crimson idol” ήταν ένα άλμπουμ σχετικά πετυχημένο εμπορικά, όχι όμως στην Αμερική αφού μόνο τα singles του γνώρισαν επιτυχία στα Billboard Charts, παρόλα αυτά το συμβόλαιο με την Parlaphone EMI χάθηκε. Έτσι για δείτε πόσο αλλάξουν τα πράγματα, το “Still not black enough” πρώτα κυκλοφόρησε Ευρώπη και Ιαπωνία (Αύγουστο και Οκτώβριο του 95) από την Raw Power/Castle Communication και την επόμενη χρονιά, τον Αύγουστο του 1996, στην Αμερική! Ένα σχεδόν χρόνο αργότερα.
Όπως και το “The Crimson idol” έτσι και το “Still not black enough” ήταν να κυκλοφορήσουν σαν προσωπικά άλμπουμ του Blackie, αλλά για εμπορικούς ξεκάθαρα λόγους αυτό δεν έγινε ποτέ. Πρόκειται όμως για έναν από τους πιο ειλικρινείς και σκοτεινούς δίσκους της καριέρας του, έναν δίσκο όπου ο ηγέτης των W.A.S.P. άφησε στην άκρη τις ονειρώξεις και τους εφιάλτες του Jonathan και έβαλε σε πρώτο ρόλο τον ίδιο του τον εαυτό, τους προσωπικούς τους εφιάλτες, την προσωπική του οργή, την δική του θλίψη να ξεχειλίσουν από το κάθε αυλάκι του άλμπουμ. Tο άλμπουμ ήταν «δύσκολο» και αντιεμπορικό, αλλά είναι γεμάτο με τραγούδια που κουβαλούν το βάρος της ψυχής του Blackie, ίσως πιο δυνατά από οποιοδήποτε άλλο.
Η κυκλοφορία του, η αλήθεια είναι, πως ανάλογα με την έκδοσή του, ποικίλει στο τι τραγούδια περιέχει και αυτό είναι αρνητικό. Άλλα τραγούδια στην Ευρώπη, επιπλέον τραγούδια στην Ιαπωνία και ακόμα μερικά στην Αμερικάνικη έκδοση. Κουραστικό ρε φίλε… Τέλος πάντων.. Εγώ είχα αγοράσει την Ευρωπαϊκή έκδοση φυσικά και με αυτή πορεύομαι τριάντα χρόνια τώρα.. Α ναι, υπάρχει και μια πειρατική έκδοση που περιέχει τα πάντα! Κάπου έλεος δηλαδή!
Πάμε και στο περιεχόμενο μιας και αυτό είναι το ρεζουμέ της όλης κατάστασης! Κοιτάχτε να δείτε, όταν έχετε ένα άλμπουμ που ξεκινά με τα “Still not black enough”, “Black forever” και “Scared to death” δηλαδή τρεις ύμνους, το άλμπουμ είναι καλό. Τέρμα και τελείωσε! Τα δυο πρώτα είναι W.A.S.P. δυναμίτες με τον ήχο της μετά “Headless children”/ “The crimson idol” εποχής, και το τρίτο, για πρώτη φορά παρακαλώ, ακούμε γυναικεία δεύτερα φωνητικά. Απλά σου σηκώνει την τρίχα και ανεβάζει ακόμα πιο πολύ το επίπεδο! Πόσο τρομακτική ερμηνεία και εδώ από τον Blackie! Μετά έχουμε το συγκλονιστικά οργισμένο “Goodbye America”, (ηχητικά μοιάζει με αδερφάκι του “Chainsaw Charlie”) το οποίο για κάποιο λόγο ακόμα και σήμερα ακούγεται τόσο επίκαιρο! Σε κάποιες εκδόσεις ενδιάμεσα υπάρχει το επίσης πολύ δυναμικό “Skinwalker” και αυτό εκφραστικό και θυμωμένο! Η διασκευή στο “Somebody to l love” των JEFFERSON AIRPLANE, είναι ωραία και δείχνει τις ρίζες του Blackie αλλά δεν την έχει ανάγκη το άλμπουμ καθώς δε του προσθέτει κάτι κατά την ταπεινή μου άποψη.
Το άλμπουμ έχει και δυο πολύ όμορφες μπαλάντες τα “Keep holding on” και “Breathe”, με τις ρίζες τους σαφώς στα “Forever free” και “Hold on to my heart” αλλά όλοι ξέρουμε ότι συχνά πυκνά ο αγαπημένος μας Blackie με χάρη αντιγράφει τον εαυτό του! Έτσι δεν είναι; Η ερμηνεία του όμως είναι κατ’ εμέ ανεπανάληπτη και εδώ. Μέσα από την ψυχή του! Συνεχίζουμε με Chuck Berry! “Rock n roll to death” (το έχουμε ξανακούσει στο “First blood…Last cuts”, ξεκάθαρο rock n’ roll όπως τα “Blind in Texas” και “Wild child”. Για να φτάσουμε στο πιο αδικημένο ever τραγούδι των W.A.S.P. Κανονική ψυχοθεραπεία στο κατασκόταδο του “I can’t”. Μια δημόσια εξομολόγηση του Blackie; Ποιος ξέρει… Το άλμπουμ θα κλείσει με το εκφραστικό και πολύ δυναμικό “No way out of here”, όχι όμως κάτι ιδιαίτερο.. Από εκεί και πέρα ανάλογα την έκδοση που θα σας λάχει αλλού υπάρχει η διασκευή στους QUEEN με το “Tie your mother down”, ακόμα μια διασκευή στο “Whole lotta Rosie” των AC/DC. Για να σας ζαλίσω λίγο ακόμα, στην Αμερικάνικη έκδοση ακούμε και ακόμα ένα τραγούδι το “One tribe”, οκ ενδιαφέρον, αλλά δεν έδινα λεφτά για να το έχω και αυτό.
Σήμερα το “Still not black enough” αποκαλείται, μάλλον άδικα, «το χαμένο αδερφάκι του “The crimson idol”, και ναι, είναι ένα cult classic που δείχνει τον Blackie πιο ανθρώπινο και αληθινό από ποτέ, γεφυρώνοντας το θεατρικό μεγαλείο του “The crimson Idol”, με την με την ωμή σκληρότητα του πολύ αμφιλεγόμενου “Kill.Fuck.Die.” που ακολούθησε. Αν είχε καλύτερη παραγωγή ρε φίλε…
Δημήτρης Σειρηνάκης
