ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The odyssey” – SYMPHONY X
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Michael Romeo
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Michael Romeo – κιθάρες
Russell Allen – φωνητικά
Mike LePond – μπάσο
Jason Rullo – ντραμς
Michael Pinella – πλήκτρα
Και φτάνουμε σε μία «πονεμένη» ιστορία (θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ)… Το έκτο άλμπουμ των SYMPHONY X, το αριστουργηματικό “The Odyssey”, που κάποιοι θεωρούν ότι είναι concept δίσκος, απλά όμως έχει το 24λεπτο ομώνυμο έπος που αφορά την Οδύσσεια.
Ανήκω στη γενιά που λάτρεψε σχεδόν όλα τα άλμπουμ της Inside Out στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και τις αρχές των 00s. Δεν πρέπει να μου είχε ξεφύγει ούτε ένας στούντιο δίσκος για πάρα πολλά χρόνια και φυσικά ήμουν εκεί όταν είχε βγει το μνημειώδες “The divine wings of tragedy”, ένας δίσκος που ήταν ένα πραγματικό game changer σ’ αυτό που ονομάζουμε neoclassical progressive metal. Δηλαδή, ένας δίσκος που τερμάτισε τα πάντα και κατέστησε ανώφελη οποιαδήποτε άλλη κυκλοφορία στο μέλλον.
Οι SYMPHONY X, είχαν μία ελαφριά κάμψη με το “Twilight in Olympus” και με το “V: The new mythology suite” και με το “Live on the edge of forever” ήταν σαν να έκλεισε ο πρώτος κύκλος του σχήματος. Με το “Odyssey” ήταν σαν να έκαναν ένα restart ή να απέκτησαν μία νέα πηγή ενέργειας κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς από τις πρώτες νότες του “Inferno (Unleash the fire)”, που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του, κάνοντάς το ένα από τα απόλυτα τραγούδια των SYMPHONY X, που συνδυάζουν δύναμη, τεχνική, μελωδία στον απόλυτο βαθμό.
Αυτή τη φορά το γκρουπ μαζεύτηκε το Dungeon, το στούντιο του Michael Romeo και δεν ηχογράφησε σε διαφορετικούς χώρους. Έμειναν συγκεντρωμένοι σ’ ένα χώρο, έγραψαν και ηχογράφησαν όλα τα τραγούδια και το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά εξαιρετικό. Κοφτά, groovy κομμάτια, όπως το εναρκτήριο ή το “Wicked” και το “King of terrors”, in-your-face «σφηνάκια» (κάτω από 5 λεπτά για τους SYMPHONY X, σφηνάκι είναι, τι όχι;) όπως το “The turning”, που είναι κάτι αντίστοιχο του “Sea of lies” από το “The divine wings of tragedy”, πιο “soundtrack” τραγούδια όπως το “Incantations of the apprentice”. Το τραγούδι αυτό, μάλιστα, εμπνεύστηκε από το “The sorcerer’s apprentice” από την «Φαντασία» του Disney και ο Romeo ήθελε να χρησιμοποιήσει ορχήστρα και να βάλει το μεσαίο μέρος από τη μουσική που είχε γράψει ο Paul Dukas στη συγκεκριμένη ταινία, αλλά δεν ταίριαζε τελικά τόσο πολύ κι έκοβε την ορμή του κομματιού, όπως έλεγε ο κιθαρίστας, βασικός συνθέτης και παραγωγός του σχήματος.
Τα τραγούδια που λατρεύω, κυριολεκτικά, στους SYMPHONY X, είναι αυτά τα εφτάλεπτα, οχτάλεπτα, που ξεκινούν σαν μπαλάντες και κλιμακώνονται, όπως το “The accolade”, το “Candlelight fantasia”, το “Swan song” ή το “To hell and back”. Και φυσικά το “The accolade”, το οποίο θεωρώ ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει γενικώς (όχι μόνο από τους SYMPHONY X). A priori, μόλις βλέπεις “Accolade II”, σκέφτεσαι ότι είναι λάθος, διότι αυτόματα θα συγκριθεί με το πρώτο μέρος και αυτό δεν ξεπερνιέται, κάτι το οποίο συμβαίνει και είναι το μοναδικό ελάττωμα που βρίσκω στο “The odyssey”. Παρόμοιες μελωδίες με το “Accolade”, στιχουργική συνέχεια, αλλά για μένα, λάθος σκέψη. Αν δεν υπήρχε το πρώτο μέρος, θα το συζητούσαμε αλλιώς, έλα όμως που υπάρχει και η σύγκριση έρχεται αναπόφευκτα; Αντίθετα, το “Awakenings”, είναι μια χαρά τραγούδι σε παρόμοιο ύφος.
Φυσικά, το κυρίως πιάτο του άλμπουμ, είναι το 24λεπτο ομώνυμο τραγούδι. Οι SYMPHONY X έχουν μία παράδοση αγάπης προς την ελληνική μυθολογία, οπότε δεν προκάλεσε απορία η εν λόγω επιλογή τους, να περιγράψουν την περιπέτεια της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη, με την Κίρκη, τους Κύκλωπες, τις Σειρήνες, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και τους μνηστήρες. Ενορχήστρωση υποδειγματική σε σημείο που ο Russell Allen να το θεωρεί ένα «απίστευτο» τραγούδι και δεν έχει άδικο. Κάθε δίσκος τους έχει ένα «υπερδεκάλεπτο έπος», αυτή τη φορά όμως, νομίζω ότι έκαναν ίσως το πιο συνεκτικό τους τραγούδι σ’ αυτό το ύφος. Βοήθησε σίγουρα και το στιχουργικό υπόβαθρο που υποδείκνυε και το ύφος της μουσικής, αλλά τόσο επικό τραγούδι, δύσκολα θα ξαναγράψουν.
Και φτάνω στον χαρακτηρισμό «πονεμένη ιστορία» της αρχής του κειμένου. To γκρουπ μας επισκέφθηκε την 28η Οκτωβρίου του 2011, στα πλαίσια της περιοδείας για το “Iconoclast”. Μία και μοναδική φορά και είναι βέβαιο ότι δεν θα υπάρξει επόμενη, λόγω της χαμηλής προσέλευσης του κόσμου, αλλά τι μία… Πέρα της ασύλληπτης απόδοσης του σχήματος, επειδή ήρθαν στην Ελλάδα, έκαναν δεύτερο encore, παίζοντας το “Odyssey” με τα 24 λεπτά του, με τους γνώστες του setlist.fm να μην πιστεύουν τι έχασαν και τους υπόλοιπους να ευγνωμονούν την τύχη τους.
Το σχήμα, περιόδευσε με τους STRATOVARIUS, αλλά η μεγάλη αναγνώριση ήρθε λίγο αργότερα, όταν έγιναν μέρος του Gigantour, μαζί με τους MEGADETH, DREAM THEATER, NEVERMORE, ANTHRAX. Πριν το κλείσιμο, δεν γίνεται να μην μνημονευθεί το τρομερό εξώφυλλο του Tom Thiel που είναι ωραίο να το δει κάποιος ως ολότητα, ανοίγοντας όλο το booklet…
Did you know that:
– Στην περιορισμένη έκδοση του δίσκου, υπάρχει η επανηχογράφηση του “Masquerade” από το ντεμπούτο τους. Αυτή η επανεκτέλεση, μου θύμισε τα τραγούδια των ROYAL HUNT από τους δύο πρώτους δίσκους (που τραγουδούσε ο Henrik Brockmann), έχοντας τα φωνητικά του DC Cooper. Λες και ακούς άλλο κομμάτι. Τεράστια υπόθεση να έχεις μία φωνάρα σαν αυτή του Russell Allen. ΦΩΝΑΡΑ. Το γιαπωνέζικο bonus, με τον τίτλο “Frontiers”, δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό του ως bonus. Δεν είχε θέση στο δίσκο. Ένα απλά καλό τραγούδι και δικαίως πήγε στους φίλους μας στην Άπω Ανατολή…
Σάκης Φράγκος
