a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Ire works” – THE DILLINGER ESCAPE PLAN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2007
ΕΤΑΙΡΙΑ: Relapse records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Steve Evetts
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
Φωνητικά, ρυθμικές κιθάρες – Greg Puciato
Κιθάρες, πιάνο, δεύτερα φωνητικά – Ben Weinman
Μπάσο – Liam Wilson
Τύμπανα – Gil Sharone
Σαν σήμερα πριν 10 χρόνια είχε κυκλοφορήσει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς. Με ένα πιο μινιμαλιστικό και φουτουριστικό εξώφυλλο, από ό,τι το “Miss machine”, αλλά διατηρώντας ένα πνεύμα υψηλής διανόησης, εφόσον βασίζεται στην ταξινομία Μπλουμ. Η φουτουριστική διάθεση όμως συνεχίζεται και στη μουσική την ίδια, εφόσον γίνεται περισσότερη χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα το ήδη έτη φωτός μπροστά ιδίωμά τους. Το άλμπουμ ξεκινάει δυναμικά με το “Fix your face”, στο οποίο συμμετέχει με δεύτερα φωνητικά και ο πρώην τραγουδιστής των TDEP, Dimitri Minakakis. Για τα επόμενα 38,5 λεπτά, οι TDEP ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους που τους έκανε να είναι πρωτοπόροι και μεταξύ των πρωτοπόρων του mathcore. Με τραγουδάρες όπως τα “Fix your face”, “Black bubblegum”, “Milk lizard”, “Horse hunter”, στο οποίο συμμετέχει στα φωνητικά και ο Brent Hinds (κιθάρες, φωνητικά MASTODON) και “Mouth of ghosts”, δε μπορείς παρά να υποκλιθείς στο μεγαλείο τους.
Καταφέρνοντας να ακούγονται εναλλάξ χαοτικοί και μελωδικοί, τσιτωμένοι και ήρεμοι, all over the place και “μετρημένοι”, φανερώνουν μία μπάντα που σφύζει από ενέργεια, έμπνευση και φαινομενικά ασταθή χημεία που όμως έχει βρει την ισορροπία ανάμεσα στις αντιθέσεις που εκφράζουν με τα ηχοχρώματά τους. Χημεία η οποία παραμένει παρόλο που τα μέλη της μπάντας συνεχίζουν να αλλάζουν από άλμπουμ σε άλμπουμ. Έτσι κι εδώ, οι αποχωρήσεις των Brian Benoit (κιθάρες) λόγω προβλημάτων στα νεύρα του αριστερού χεριού του και Chris Pennie (τύμπανα) για να ενταχθεί στους COHEED AND CAMBRIA δε λειτούργησαν ανασταλτικά. Με την είσοδο του Gil Sharone (STOLEN BABIES) στα τύμπανα, το συγκρότημα συνέχισε να παρέχει το εξαιρετικά υψηλού επιπέδου mathcore του, χωρίς πρόβλημα. Τα δύο βίντεο κλιπ για το “Milk lizard” και “Black bubblegum” συμπληρώνουν το σύνολο που ήταν το όραμα του “Ire works”. Με αυτό το άλμπουμ εκτινάχθηκε ακόμη περισσότερο η φήμη και η δημοτικότητα της μπάντας, ειδικά εάν σκεφτεί κανείς ότι το “Milk lizard” το έπαιξαν και ζωντανά στη variety εκπομπή Late night with Conan O’Brien, ενώ το “Black bubblegum” παίχτηκε στην τηλεοπτική σειρά CSI: NY, στο επεισόδιο “Playing with matches”. Φυσικά στην εξάπλωση του ονόματος της μπάντας είχε συμβάλλει και το ότι στο Reading festival του 2002 ο Puciato είχε αφοδεύσει στη σκηνή και είχε πετάξει ορισμένα από τα κόπρανά του στο κοινό, ενώ τα υπόλοιπα τα πασάλειψε πάνω του.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
Ακολουθεί η συνέντευξη του Λευτέρη Καλοσπύρου από το έντυπο Rock Hard με τον Ben Weinman καθώς και η παρουσίαση που είχε γίνει τότε…
DILLINGER ESCAPE PLAN interview (Ben Weinman)
“Calculating perfection”
Από τα πρώτα κιόλας EP τους οι DILLINGER ESCAPE PLAN παραμένουν ως σήμερα ένα από τα πιο πολυσυζητημένα, καυτά ονόματα στο χώρο του εναλλακτικού metal. Η δημοτικότητά τους αυξάνει, το μουσικό τους πεδίο διευρύνεται, κάθε τι σχετικό με το όνομά τους είναι καταδικασμένο να προξενεί το ενδιαφέρον κοινού και Μέσων. Η συγκυρία έφερε το νέο άλμπουμ “Ire works” να κυκλοφορεί στο τέρμα μιας περιόδου πολλών και κρίσιμων ανακατατάξεων που ταλάνισαν την μπάντα τα τελευταία δυο χρόνια. O Ben Weinman είναι εξαιρετικός συνομιλητής και φώτισε με τον καλύτερο τρόπο τις σκιές που δημιουργούσαν οι απορίες μου.
Γιατί όχι “Fire works”;
Γιατί αυτή η περίοδος ήταν πολύ έντονη για τη μπάντα, γιατί μας βγήκε στην μουσική όλος ο θυμός και η ένταση που βιώσαμε τον τελευταίο καιρό, και η λέξη “Fireworks” ήταν πολύ εύθυμη για να αντιπροσωπεύσει αυτά τα συναισθήματα. Το λογοπαίγνιο μας άρεσε περισσότερο, είναι μια φράση, μια λέξη ατελής, πιο σκοτεινή και υπαινικτική, δημιουργεί άλλου είδους ατμόσφαιρα, πιστεύουμε ότι απεικονίζει πιο παραστατικά την μουσική που γράψαμε, κι επίσης λόγω του ότι είναι γνωστό προς τα πού πάει η λέξη, φέρει στο νου εντυπωσιακές, θεαματικές εικόνες.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που αντιμετωπίζετε μια δύσκολη κρίση. Δυο μέλη σας εγκατέλειψαν αναπάντεχα, οι αντικαταστάτες τους δεν έχουν πολύ καιρό που εισχώρησαν στην μπάντα. Ειδικά όμως η περίπτωση της αποχώρησης του Chris Pennie χωράει πολλή συζήτηση.
Ο Brian αντιμετώπισε κάποια προβλήματα υγείας κι ενώ είχαμε πει πως θα τον περιμέναμε μέχρι να αναρρώσει, δυστυχώς τα προβλήματα αυτά δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμη κι έτσι αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε για την ώρα τη βοήθεια του Jeff Tuttle που ήταν φίλος μας και θα μας βοηθήσει όσο χρειαστεί. Ο Jeff μας έδωσε πολλή μεγάλη δύναμη κι ενέργεια και είμαστε πραγματικά πολύ χαρούμενοι που συνεργαζόμαστε μαζί του. Η φάση με τον Chris ήταν πολύ περίεργη. Η απόφαση του να εισχωρήσει στους COHEED AND CAMBRIA σαν full time μέλος, ήταν μια απόφαση που μας αιφνιδίασε, ήταν κάτι που δεν είχαμε φανταστεί πως θα μπορούσε ποτέ να γίνει.
Άλλαξε η διαδικασία ηχογράφησης;
Οι DILLINGER βασίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια στην ομαδικότητα που αναπτύχθηκε ανάμεσα στα μέλη της. Αυτή η ομαδικότητα βοήθησε να βρούμε το στυλ μας, ένα στυλ που αντιπροσώπευε τους DILLINGER, ένα στυλ που ήταν οι DILLINGER. Η διαδικασία ηχογράφησης είναι συγκεκριμένη κι όλη αυτή η φάση που έγινε τα δυο τελευταία χρόνια μας αποσυντόνισε φυσικά, όμως το στυλ μας δεν θα μπορούσε να αλλάξει. Κάθε φορά φροντίζουμε να αλλάζουμε κάποια πράγματα, όμως το στυλ γενικά παραμένει ίδιο. Τα νέα παιδιά που ήρθαν στην μπάντα ο Jeff και ο Gil συνεισέφεραν αρκετά καινούρια καλά στοιχεία. Αυτά τα στοιχεία ενσωματώθηκαν αρμονικά στο ύφος που είναι γνώριμο τα χρόνια που υπάρχουμε ως μπάντα.
Συμφωνείς με τις πρώτες κριτικές για το άλμπουμ που λένε ότι είναι το πιο προσιτό της μπάντας ως σήμερα;
Δεν ξέρω. Δεν είμαστε μπάντα που ανήκει σε πολυεθνική. Η μουσική μας δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «μουσική να παιχτεί στο ραδιόφωνο». Η μουσική που γράφουμε είναι για περιορισμένο κοινό. Απευθύνεται σε συγκεκριμένα γούστα. Το νέο άλμπουμ ίσως προσεγγίσει ένα μεγαλύτερο ακροατήριο, όχι άσχετο προς την μουσική που παίζουμε. Σε κάθε άλμπουμ προσπαθούμε να διευρύνουμε τις αναφορές μας. Η πρόοδος, η αλλαγή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τους εαυτούς μας. Ο όρος «προσιτός» είναι λιγάκι περίεργος, ριψοκίνδυνος. Κάποιοι μπορούν να ισχυριστούν πως το “Irony is a dead scene” είναι το πιο προσιτό άλμπουμ της μπάντας επειδή συμμετέχει ο Mike Patton. Σίγουρα το νέο άλμπουμ είναι κατά την τυπική έννοια, πιο προσιτό σε σχέση ας πούμε με το “Calculating infinity”, όμως δεν μου αρέσει σαν όρος, δεν ταιριάζει σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Ο πιο σωστός χαρακτηρισμός για τα άλμπουμ μας είναι ότι κάθε ένα τους αποτελεί το soundtrack της ζωής μας.
Το “Mouth of ghosts” που κλείνει το δίσκο εκτός του ότι είναι εκπληκτικό τραγούδι, είναι ότι πιο πειραματικό έχετε ηχογραφήσει ως σήμερα. Πως προέκυψε ένα τόσο παράξενο ως προς το στυλ της μπάντας τραγούδι;
Σε ευχαριστώ πολύ. Ήταν δική μου ιδέα. Είναι ένα τραγούδι που το έγραψα χωρίς να το προορίζω για κομμάτι του νέου άλμπουμ, το έγραψα με την άνεσή μου, χωρίς την πίεση των ηχογραφήσεων. Το συνέθεσα στο πιάνο, κατά κάποιο τρόπο όλα τα τραγούδια των DILLINGER γράφονται πρώτα στο πιάνο, βέβαια στη συνέχεια τους κάνουμε γερό lifting, (γέλια). Πάντως αυτό το τραγούδι βασίζεται πραγματικά πολύ στο πιάνο. Νομίζω πως ταιριάζει ιδανικά σαν επίλογος του άλμπουμ. Έχει ένα επικό συναίσθημα που σχεδόν έφερε στο δίσκο μια δροσερή αύρα κι επειδή ο δίσκος είναι πολύ έντονος, του ταιριάζει ένα επικό συναισθηματικό τέλος.
Σκέφτεσαι να γράψεις κάποια στιγμή κάποιο προσωπικό άλμπουμ, ένα jazz-rock άλμπουμ για παράδειγμα;
Σίγουρα, ένα προσωπικό άλμπουμ είναι μέσα στα σχέδιά μου, δεν είμαι όμως εύκολο να πραγματοποιηθεί. Δεν είμαι ένας απλός μουσικός στην μπάντα, αναμειγνύομαι στα περισσότερα πράγματα που αφορούν τους DILLINGER, από τα οργανωτικά μέχρι τα οικονομικά, που τρώνε πολύ χρόνο. Γενικά νιώθω ελεύθερος στους DILLINGER να γράφω ότι θέλω, το ανοιχτό στυλ της μπάντας με βοηθά σε αυτό, όμως έχω γράψει και υλικό που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει υπό τη μορφή σόλο δίσκου. Το ύφος δεν θα είναι απαραίτητα ίδιο με το “Mouth of ghosts”.
Έχει σκεφτεί με ποιους μουσικούς θα ήθελες να συνεργαστείς στο σόλο άλμπουμ;
Στη φαντασία μου ναι, θα ήθελα να συνεργαστώ με τη Bjork. Κοίτα πάντα ήμουν μεγάλος οπαδός της jazz rock. Λατρεύω για παράδειγμα τους MAHAVISHNU ORCHESTRA. Θαυμάζω ιδιαίτερα μπάντες σαν τους KING CRIMSON.
Κι αυτοί το ίδιο.
Τι είπες;
Πριν από κάτι χρόνια ο Pat Mastelotto μου είπε σε μια κουβέντα που είχαμε πως θεωρεί τους DILLINGER συνεχιστές της μπάντας. Για την ακρίβεια, όλοι οι KING CRIMSON, ναι και ο Robert Fripp, θεωρούν άξιους διαδόχους τους DILLINGER ESCAPE PLAN και τους MASTODON.
Αλήθεια; Είναι εκπληκτικό αυτό που μου λες (σ. σ. ίδια ήταν η αντίδραση και του Brann Dailor στο άκουσμα αυτής της είδησης). Μπορείς να μου στείλεις τη συνέντευξη; Είναι κανονικό άρθρο, εννοώ έχει δημοσιευθεί;
Ασφαλώς, θα στο στείλω. Μπορεί με κάποιον τρόπο να έρθεις σε επαφή με τους KING CRIMSON.
Το ελπίζω. Στείλε τη συνέντευξη, ο καλύτερος φίλος μου είναι Έλληνας, οπότε θα τον βάλω να μου την μεταφράσει.
(γέλια) ΟΚ, θα το κανονίσουμε.
Έχω ξεκινήσει ξέρεις κι ένα project με τον Brann Dailor. Ηχογραφούμε υλικό για ένα άλμπουμ. Πέρα από αυτό θα ήθελα πολύ να κυκλοφορήσω ένα σόλο άλμπουμ. Υπάρχουν τόσοι πολλοί καλλιτέχνες με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ. Ξέρεις με ποια θα ήθελα να συνεργαστώ πολύ; Με τη Fiona Apple (σ. σ. θεότητα της anti-pop, το αντίπαλο δέος στην Tori Amos, σε πιο jazz εκδοχή)
Πως έκατσε η φάση με τον Dimitri Minakakis; Περίεργο να συνεργάζονται ο νυν με τον όχι-και-τόσο-παλιό-πρώην τραγουδιστή της μπάντας. Πως το πήρε ο Greg;
Δεν υπήρξε πρόβλημα, ο Dimitris είναι καλός φίλος με τον Greg. Μόλις τελειώσαμε το άλμπουμ, ήμαστε πολύ ενθουσιασμένοι όπως και οι φίλοι μας που είχαν την ευκαιρία να το ακούσουν. Μας ήρθε λοιπόν η ιδέα να έχουμε κάποιον guest στο άλμπουμ. Το τραγούδι που ανοίγει το δίσκο μας θύμιζε αρκετά το ύφος του “Calculating…” κι έτσι σκεφτήκαμε πως ο πιο κατάλληλος να συμμετέχει δεν ήταν άλλος από τον Dimitris. Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν όμορφη φάση να έχουμε μαζί το παρελθόν και το παρόν της μπάντας. Νομίζω πως ο Dimitris μαζί με τον Greg έκαναν εξαιρετική δουλειά στο τραγούδι.
H προτελευταία κυκλοφορία σας, το EP “Plagiarism”, κυκλοφόρησε μέσω του i-tunes. Να συμπεράνω λοιπόν ότι είστε θετικοί απέναντι στις εξελίξεις του τρόπου διάθεσης της μουσικής στις μέρες μας; Θα κυκλοφορούσατε κανονικό άλμπουμ μέσω του i-tunes;
Δεν ξέρω αν θα κυκλοφορούσαμε ένα κανονικό άλμπουμ μέσω του i-tunes, δεν είμαι πάντως αρνητικός στην ιδέα. Κοίτα, η όλη φάση με το Internet είναι ότι καλύτερο για τις μπάντες που δεν έχουν στήριξη από τα Μέσα, που δεν ανήκουν σε πολυεθνική. Είναι ο καλύτερος τρόπος, ίσως ο μόνος τρόπος που έχουν για να προωθήσουν τη δουλειά τους.
Κατεβάζοντας όμως ένα άλμπουμ, δεν έχεις το εξώφυλλο, δεν έχεις τους στίχους, σου λείπουν όλα αυτά που συνθέτουν ένα έργο τέχνης. Τα CD που κυκλοφορούν στο εμπόριο συνοδεύονται όλα με μπόνους υλικό, συχνά με έξτρα DVD, μπας και δελεάσουν τον ακροατή. Γι’ αυτούς που αγοράζουν CD, οι εξελίξεις απέβησαν θετικές, πόσοι είναι όμως αυτοί που αγοράζουν CD, που εξακολουθούν να τα αντιμετωπίζουν σαν έργα τέχνης;
Τα CD είναι νεκρά πια. Ανήκουν στην ιστορία. Ότι και να λέμε είναι μάταιο, αφού οι πάντες βρίσκουν ότι θέλουν δωρεάν στο Internet. Βλέπεις τον κόσμο να κυκλοφορεί με flash στις τσέπες όπου έχουν μέσα αποθηκευμένα τα κομμάτια. Ελάχιστοι αγοράζουν CD πια και το κάνουν λόγω των extras που τους δελεάζουν. Στο μέλλον τα πράγματα θα αλλάξουν πολύ. Δεν ξέρω αν θα υπάρχουν πια διαχωρισμοί ανάμεσα στις επονομαζόμενες μικρές και μεγάλες μπάντες. Αντίθετα, οι νέες εξελίξεις θα μικρύνουν τις μεγάλες μπάντες, θα τις αναγκάσουν να συνεργαστούν με τις μικρές για να επιβιώσουν. Οι μπάντες θα πρέπει επίσης να βρουν νέους τρόπους προώθησης της μουσικής τους. Ίσως θα πρέπει να δίνουν πολλές συναυλίες, ίσως μια μπάντα να ξεχωρίζει μόνο εφόσον είναι εξαιρετική live μπάντα. Ήδη τα έσοδά μιας μπάντας προέρχονται σχεδόν μόνο από τις εισπράξεις των συναυλιών και τα μπλουζάκια και CD που πωλούνται σ’ αυτές. Πάντως, οι ταλαντούχες live μπάντες δεν θα χαθούν.
Μια από τις πολυαναμενόμενες περιοδείες της χρονιάς ήταν αυτή που θα βγαίνατε με τους MESHUGGAH, όμως αυτοί αθέτησαν τη συμφωνία γιατί καθυστέρησαν με το νέο άλμπουμ και δεν θέλησαν να περιοδεύσουν πριν την ολοκλήρωσή του. Πως αντέδρασες μετά την άρνησή τους;
Όλοι ήμαστε ενθουσιασμένοι με την προοπτική της κοινής περιοδείας, ο κόσμος, τα Μέσα, εμείς οι ίδιοι. Δυστυχώς όμως οι MESHUGGAH έπεσαν έξω με τα deadline και καθυστέρησαν πολύ με τον νέο άλμπουμ και μας είπαν πως δεν θα ήθελαν να βγουν χωρίς να έχουν ολοκληρώσει το άλμπουμ. Να σου πω την αλήθεια, διαφωνώ με τη λογική τους, αλλά ok, δεν υπάρχει πρόβλημα μαζί τους. Εμείς τους είπαμε πως δεν είμαστε μπάντα που περιμένει τις πωλήσεις των δίσκων της για να επιβιώσει και πως οι συναυλίες, η περιοδεία γενικά είναι πολύ σημαντική, είναι θέμα επιβίωσης και δεν μπορεί να καθυστερήσει. Έτσι αποφασίσαμε να βγούμε μόνοι μας, αναβάλλοντας την κοινή περιοδεία με τους MESHUGGAH για το προσεχές μέλλον. Αν όλα πάνε καλά, θα είμαστε στην Ελλάδα για ένα show, πιθανότατα μέσα στον Φλεβάρη, το αργότερο τον Μάρτη.
Λευτέρης Καλοσπύρος
THE DILLINGER ESCAPE PLAN – “Ire works” (Relapse)
Πολυαναμενόμενο και ήδη πολυσυζητημένο. Κανείς δεν θα μείνει παραπονεμένος από το νέο άλμπουμ των ηγετών του neo-prog-jazz-mathcore. Οι κουτσομπόληδες θα καταναλώσουν πολλά γαλόνια παρασκήνιο: Θα είναι ο Gil Sharone άξιος αντικαταστάτης του Chris Pennie, που, άκουσον, άκουσον, άφησε την μπάντα στα κρύα του λουτρού για να παραμείνει, εκτός από απλός φίλος “που είπε να βοηθήσει λιγάκι”, κανονικός, full time ντράμερ στους COHEED AND CAMBRIA; Πώς αναμένεται να δέσει με τον Ben Weiman ο έτερος νεοφερμένος στην μπάντα Jeff Tuttle που πήρε τη θέση του δικαιολογημένου Brian Benoit; (προβλήματα υγείας ταλανίζουν το παιδί). Τι παίζει με τον Minakakis που τραγουδάει σαν guest μαζί με τον Puciato στο τραγούδι που ανοίγει την μπάντα; Είναι πράγματα αυτά, τόσο γρήγορα ένας πρώην να συμμετέχει σαν guest στο όχι και τόσο πρώην συγκρότημά του; Τι έχει να πει ο Greg γι’ αυτό; Οι μουσικόφιλοι από την πλευρά τους θα διχαστούν πολλές φορές για κάθε νέο θέμα που θα θέτει η ίδια η κουβέντα καθώς εξελίσσεται: Τι θεωρείται πρόοδος στο σημείο που έχουν φτάσει οι DEP; Θα πρέπει να παραμείνουν πιστοί στον ήχο που αρέσει στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς που τους στήριξαν στην αρχή; Είναι καιρός να νοθεύσουν τα φωνητικά με καθαρές μελωδικές γραμμές, ακόμη και να παρατήσουν τελείως τα ξεσκισμένα φωνητικά τα οποία τους έφτασαν ως εκεί που είναι σήμερα; Αν δεν είναι καιρός τώρα, τότε πότε; Και για ποιο λόγο δηλαδή να γίνουν mainstream; Γιατί όχι; Μήπως πάλι να ακολουθήσουν τη μέση, συμβιβαστική οδό που θα τους αφήσει όλους ικανοποιημένους; Για όλα τα παραπάνω, για κουτσομπόληδες και μουσικόφιλους, υπάρχει μια και μόνη απάντηση: Είναι απλά οι DILLINGER ESCAPE PLAN και μας έχουν γραμμένους όλους στα τέτοια τους. Πολύ απλά, για μια ακόμη φορά, ανεξάρτητα από τεχνητά ή φυσικά προβλήματα, πέρα από ίντριγκες ή δικαιολογίες, οι DEP σαν αυθεντικοί καλλιτέχνες παραδίδουν στο κοινό το άλμπουμ για το οποίο είναι ικανοί: Ένα εκπληκτικό κρεσέντο εγκεφαλικής, σαλταρισμένης προοδευτικής μουσικής, χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς.
Είναι το άλμπουμ που ξέρουμε ότι θα ακούσουμε αλλά σαν κλασικοί μαζόχες κάνουμε τη ζωή μας πιο δύσκολη απαντώντας για λογαριασμό των μουσικών τα ερωτήματα εκείνα που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Είναι δυνατόν μουσικάρες σαν τον Weiman να μην έχουν επιλέξει τους πλέον ικανούς ανάμεσα στους υποψήφιους συναδέλφους τους; Είναι δυνατόν επαγγελματίες μουσικοί να χάνουν τον προσανατολισμό τους τόσο εύκολα όσο νομίζουμε ή κακεντρεχώς επιθυμούμε για να γίνεται ντόρος και να κάνουμε χάζι; Τα “Ire works” είναι βόμβες και όχι πυροτεχνήματα, πολύ σωστά η μπάντα επέλεξε να κόψει από μπροστά το F. Άλλοτε αφηνιασμένα, επιβεβαιωτικά της θεωρίας της σχετικότητας – το “When acting as a particle” είναι αυτό που περιμένει κανείς να ακούσει από τραγούδι με τέτοιο όνομα – άλλοτε mid tempo, με γωνίες για να διατηρηθεί το στυλ κι εσοχές για να παραχωθούν μυστικά βγαλμένα από samples, άλλοτε μπασταρδεμένα ανάμεσα στις δυο τάσεις, τα κομμάτια του “Ιre works” είναι κομμάτια που εντάσσονται και υμνούν το μετά-μοντέρνο ύφος της εποχής μας από την ανάποδη: εκεί που όλοι αποδομούν ή βρίσκουν νέους τρόπους για να πουν ότι έχει ειπωθεί στο παρελθόν, οι DEP ανασυνθέτουν ψηφίδα προς ψηφίδα, το μωσαϊκό του παρόντος και του μέλλοντος, αποκωδικοποιώντας πρώτα διαισθητικά και κατόπιν μουσικά, το κλίμα των καιρών μας. Στο τέλος του άλμπουμ υπάρχει μια έκπληξη που θα σαγηνεύσει και τον πιο δύσπιστο. Ένα τραγούδι δώρο στους οπαδούς της καλής μουσικής από ανεπανάληπτους μουσικούς που εκτός από τεχνική και ικανότητες έχουν και καλό γούστο. Δεν θα αποκαλύψω το μυστικό. Ακόμη και ο πάπας του μετά-μοντερνισμού David Foster Wallace θα έμενε με το στόμα ανοιχτό.
8,5 / 10
Λευτέρης Καλοσπύρος
