a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “St anger” – METALLICA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2003
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Vertigo
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Bob Rock
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, κιθάρες – James Hetfield
Κιθάρες – Kirk Hammett
Μπάσο – Bob Rock
Drums – Lars Ulrich
Σωτήριον έτος 2000. Οι METALLICA συμμετέχουν στο soundtrack της ταινίας “Mission impossible II” με το “I disappear”. Ένα κομμάτι που συνοδεύεται με το γνωστό ντόρο περί της πλατφόρμας διαμοιρασμού αρχείων Napster, με τη δικαστική διαμάχη για τη διαρροή του κομματιού πριν κυκλοφορήσει και τα λοιπά και τα ρέστα. Ορισμένοι βλάκες μάλιστα, έσπασαν τα CD METALLICA που είχαν σε ένδειξη οργής για την απόφαση των METALLICA να “δώσουν” ονόματα ανθρώπων που κατέβασαν παράνομα τη μουσική τους μέσω της πλατφόρμας αυτής, βγήκε το σκετσάκι “BEER GOOD NAPSTER BAD”…γενικά ωραίες εποχές! Στον απόηχο όλων αυτών, αλλά και με πολλά ακόμα, εκείνοι έπρεπε να κάτσουν να γράψουν νέο δίσκο. Μια διαδικασία που δεν ήταν σε καμία των περιπτώσεων στρωμένη με ροδοπέταλα. Έχουμε πάρα πολλά να πούμε, οπότε προσδεθείτε και διαβάστε!
Ενδιάμεσα, κερδίζουν και ένα βραβείο για “Best Stage Spectacle” στα VH1 Music Awards στις 30 Νοεμβρίου 2000 και παίζουν σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση αυτό που έμελλε να είναι η τελευταία εμφάνιση του Jason μαζί τους. Ειρωνικά, επιλέχθηκε χωρίς να το ξέρουν, το αγαπημένο του κομμάτι “Fade to black”, με τον Jason μέχρι και να χαιρετάει στη κάμερα στο χαρακτηριστικό φινάλε του κομματιού. Όταν πήγαν να μιλήσουν μετά σε δωμάτιο ξενοδοχείου με τον Jason, εκείνος δεν ήταν εκεί. Όταν εν τέλει βρέθηκαν, ο Jason τους ζήτησε ένα χρόνο διάλειμμα, προκειμένου να ξεκουραστεί και να εστιάσει στο project του, επ’ ονόματι ECHOBRAIN. Κάτι που δεν άρεσε στον Hetfield, γιατί “πρέπει να μπούμε να γράψουμε τον επόμενο δίσκο” αλλά και σύμφωνα με τον ίδιο “δεν ήθελα να νιώθω πως δεν είμαστε αρκετοί για τη δημιουργικότητα κάποιου μέλους”.
Ψηλέ, σε λατρεύω όσο τη ζωή μου και βάλε, αλλά ΠΑΡΤΑ ΝΑ ΜΗ ΣΤΑ ΧΡΩΣΤΑΩ! Ο Jason του είπε “έτσι είναι; Τότε και εγώ φεύγω από τη μπάντα”. 17 Ιανουαρίου 2001. Ο επί σειρά ετών μπασίστας του αγαπημένου μου συγκροτήματος και πιθανότατα ο φανατικότερος όλων στο κόσμο με Eκείνους, αποχωρεί επικαλούμενος λόγους υγείας ως επίσημη ανακοίνωση. Φυσικά, ο λόγος ήταν άλλος, που φυσικά φανέρωνε τα προβλήματα εντός των METALLICA. Προβλήματα που είχαν οδηγήσει τους METALLICA να σκεφτούν την επιλογή του ψυχολόγου Phil Towle. Ο Jason ήταν εντελώς αντίθετος με αυτό. “Σαν κάτι εκατομμυριούχους γέρους, που δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, αλλά πρέπει κάπως να κινηθεί μια οντότητα. Και είπα πως το θεωρώ εντελώς γελοίο! Είμαστε η βαρύτερη μπάντα στο πλανήτη. Όλες οι αποφάσεις που πήραμε για εκατομμύρια δολάρια και εκατομμύρια ανθρώπους και δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε ΑΥΤΟ;”
Το πόσο δίκιο είχε ο λατρεμένος μας μπασίστας, φυσικά φάνηκε. Και φάνηκε, μέσα από το “Some kind of monster”. Κάτι το οποίο ξεκίνησε ως ένα τυπικό “behind the music” ντοκιμαντέρ, με στιγμές από τις πρόβες/ηχογραφήσεις, αλλά εν τέλει, κατέληξε στη μεγαλύτερη επί οθόνης κάθαρση μουσικού συγκροτήματος. Που προς τιμήν του ο James είπε στους σκηνοθέτες του όταν του είπαν τι να “κόψουν”, εκείνος είπε “τίποτα, κρατήστε το αληθινό και ειλικρινές”. Προσωπικά μιλώντας δεν ξέρω πολλές μπάντες εκεί έξω, που θα είχαν τα κότσια να ανοίξουν τις ψυχές τους μπροστά σε μικρόφωνα και κάμερες και να μη βάλουν “μάσκες”, δείχνοντας μας αυτό που είναι και όχι αυτό που θα θέλαμε να είναι. Ναι, θα θέλαμε οι METALLICA να είναι οι ανίκητοι superstars με τα τρισεκατομμύρια και την πλούσια ονειρεμένη ζωή. Αλλά μας απέδειξαν πως αυτό δεν είναι πάντα έτσι.
Βάλε τον Kirk στην αποτοξίνωση πριν από όλους, βάλε μετά και τον James όταν η γυναίκα του Francesca τον πέταξε από το σπίτι, έναν δίσκο που εκκρεμούσε να ξεκινήσει να ηχογραφείται τον Απρίλιο του 2001 στην πρώην στρατιωτική βάση στο Presidio του San Francisco (τα τότε demos κυκλοφορούν πλέον ιντερνετικά, ακούστε τα εγκυκλοπαιδικά), αλλά εν τέλει ξεκίνησε το Μάιο του 2002 στα HQ στο San Rafael της California. Η γενικότερη συνθετική προσέγγιση ήταν χωρίς solos (!) με τίγκα τζαμαριστή λογική (αυτό θα ήταν μια από τις καλές ποιότητες του δίσκου” αλλά και με τίγκα αντισυμβατικά κουρδίσματα για τους ίδιους. Ήταν και η άνθηση του nu metal τότε που δεν είχε solos, ήρθαν πολλά πράγματα και “δέσανε”. Με την επιστροφή του James από την αποτοξίνωση, είχαμε φυσικά μια άκρως θετικότερη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Ο ίδιος έμοιαζε αναγεννημένος. Οι γέφυρες φάνηκαν να ξαναχτίζονται γερότερες από ποτέ.
Η μπάντα ένιωθε καλύτερα, άρχιζε να γράφει υλικό με την συμβουλευτική προσέγγιση του Phil Towle να αποδίδει καρπούς. Οι ίδιοι τόσο τότε όσο και χρόνια αργότερα του το αναγνωρίζουν, με τον Hammett συγκεκριμένα να λέει “αν τον είχαν οι BEATLES, δε θα διαλυόντουσαν ποτέ”. Και στις 5 Ιουνίου, κυκλοφόρησε το πιο μισητό άλμπουμ των METALLICA. “St. anger”. To εξώφυλλο του Pushead υπέροχο, με μια τέρμα αλήτικη προσέγγιση, που πέρασε και στα εξώφυλλα των singles του δίσκου. Δυστυχώς, κάπου εδώ, άντε και στους στίχους (λόγω βιωματικού δεσίματος του γράφοντα), σταματούν τα υπέροχα πράγματα αναφορικά με το δίσκο αυτό. Γιατί, όσο κι αν από βιωματικής άποψης έχω ένα δέσιμο με αυτά τα κομμάτια και λειτουργούν ευχάριστα από άποψη νοσταλγίας, δεν παύουν να έχουν τρομερά ελαττώματα και να δείχνουν την αγαπημένη μου μπάντα στην απόλυτη παρακμή της συνθετικά.
Ιδέες ωραίες ως πολύ ωραίες (το riff του “St. anger”, τα riffs στο “All within my hands”, το ρεφρέν του “The unnamed feeling” και πάει λέγοντας), χάνονται κάτω από τόνους οργής, αποπροσανατολισμένης λογικής, τεντωμένων άνευ λόγου και αιτίας κομματιών ως τα 75 λεπτά, λες και έχουμε να κάνουμε με το “…and justice for all” ξέρω γω! Και φυσικά κακής για δεδομένα METALLICA παραγωγής με την επίφαση της “αλητείας” και του πιο τζαμαριστού (όπως προείπαμε) συναισθήματος. Εκτιμώ τη προσπάθειά τους για το κάτι διαφορετικό και εκτός της πεπατημένης, ΑΛΛΑ αυτό δε σημαίνει ότι θα είναι πάντα και καλό το αποτέλεσμα. Και εδώ ΔΕΝ ήταν. Σπάνια το επιλέγω να το ακούσω, ακόμα κι εγώ. Το καλό που έβγαλε το “St. anger” είναι ότι έφερε το πιο θετικό άτομο και απίστευτο παιχταρά που μπήκε ποτέ στη μπάντα στη θέση του μπάσου.
Roberto Agustin Miguel Santiago Trujillo Veracruz. Ο γνωστός από τους SUICIDAL TENDENCIES/INFECTIOUS GROOVES με θητεία στον Ozzy Osbourne, ήρθε για να φέρει τη χαρά στη μπάντα. Η αλλαξοκωλιά ολοκληρώθηκε με τον Newsted να παίρνει τη θέση του δίπλα στον Ozzy! Παράλληλα, ο Trujillo θα βρισκόταν στο DVD με την προβαριστή ηχογράφηση του “St. anger” (με νορμάλ ήχο τυμπάνων και ελαφρώς καλύτερη παραγωγή), που κάνει το αποτέλεσμα πιο υποφερτό και ευχάριστο, αλλά όχι και για χόρταση! Φυσικά, το “St. anger” παρότι έφαγε τη λάσπη της 20ετίας, σκαρφάλωσε στη κορυφή των charts, με τη μπάντα να βγαίνει σε μια πραγματικά έξαλλη κατάσταση στην “Madly in anger with the world” περιοδεία παίρνοντας –φυσικά- κεφάλια!
Οι συνθετικοί καρποί αυτής της μεγάλης νίκης των METALLICA, θα αργούσαν να έρθουν ακόμα, αλλά τα θεμέλια είχαν ήδη μπει. Οπότε, αυτή είναι η συνολική κληρονομιά του “St. anger” 20 χρόνια μετά τη κυκλοφορία του. Περιττό να τονίσω, πως κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω (ξέρετε ποιοι είστε, δικό σας!) το λατρεύουν μη ειρωνικά. Έχει κάποια γοητευτικά στοιχεία, αλλά και πολλά αρνητικά. Δε βαριέσαι. Κάποιες φορές πρέπει να πέσεις άσχημα, για να ανέβεις ψηλότερα (“Death magnetic”, “Hardwired to self-destruct”, “72 seasons”). Και οι METALLICA γινόμενοι οι ίδιοι παράδειγμα, απλά μας το απέδειξαν.
IF I COULD HAVE MY WASTED DAYS BACK, WOULD I USE THEM TO GET BACK ON TRACK?
Did you know that?
– Το γύρισμα στη φυλακή του San Quentin για το φερώνυμο κομμάτι, συνοδεύτηκε από μια ομιλία του Hetfield περί θυμού και σχέσης του με τη μουσική. “Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα με το οποίο πάλευα όλη μου τη ζωή. Αν δεν είχα τη μουσική στη ζωή μου, είναι πολύ πιθανό ότι θα ήμουν εδώ, ή να μην ήμουν καν εδώ και να ήμουν νεκρός. Προτιμώ να είμαι ζωντανός….ξέρετε, δεν ξέρω τι θέλω να πω εδώ πάνω, είναι περίεργο, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να σας πουλήσω κάτι. Απλά ευχαριστούμε που μας ανοίξατε το “σπίτι” σας, αφήνοντας μας να παίξουμε λίγη μουσική για εσάς”.
– Στα πλαίσια ενός φόρου τιμής στους μεγάλους RAMONES λόγω θανάτου του Johnny Ramone, ηχογράφησαν κάμποσες διασκευές σε αυτούς. “53rd and 3rd”, “Cretin hop”, “Commando”, “Today your love, tomorrow the world”, “We’re a happy family”, “Now I wanna sniff some glue”. Όλες αυτές, βρέθηκαν ή στα singles του δίσκου ως b-sides, ή στη συλλογή φόρου τιμής για τους RAMONES (το “53rd and 3rd”)
– Singles κυκλοφόρησαν για τα “St. anger”, “Frantic”, “The unnamed feeling” και “Some kind of monster” με πολλά επιπλέον πράγματα από live κομμάτια, διασκευές σε RAMONES, ενώ σε κάποια έκδοση του “The unnamed feeling”, μπήκε ένα εκπληκτικό remix του “Frantic” από τους UNKLE με τον υπότιτλο UNKLE RECONSTRUCTION – ARTIFICAL CONFIDENCE. Του αλλάξανε πραγματικά τα φώτα, μια από τις καλύτερες εκδοχές κομματιού της αγαπημένης μου μπάντας.
Γιάννης Σαββίδης
