A day to remember… 6/4 [WHITESNAKE]

ONOMA ΑΛΜΠΟΥΜ: “Come an’ get it”- WHITESNAKE
ETOΣ KYKΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1981
ΕΤΑΙΡΙΑ: Liberty (EMI)
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Martin Birch
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – David Coverdale
Κιθάρες – Micky Moody
Κιθάρες – Bernie Marsden
Πλήκτρα – Jon Lord
Τύμπανα – Ian Paice
Μπάσο – Neil Murray

H δεκαετία του ’80 ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τους νέους, τότε, WHITESNAKE. Είχαν εξελιχθεί σε μία από τις πιο δυνατές μπάντες στην βρετανική σκηνή με τρεις μόλις στούντιο κυκλοφορίες μέσα σε ισάριθμα χρόνια. Το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο “Ready an’ willing” (1980) ήταν και το πρώτο μεγάλο hit τους. Με την βοήθεια της πρώτης εκτέλεσης του hit single “Fool for your loving”, έφτασε στο νο. 6 των βρετανικών charts, πολύ παραπάνω από την προηγούμενη θέση τους, που ήταν το νο. 29 με το “Lovehunter” (1979). Μάλιστα το προαναφερθέν single ήταν και η πρώτη τους επιτυχία στις ΗΠΑ, φτάνοντας μέχρι το νο. 55 των singles, με το άλμπουμ να πιάνει το νο. 90. Η ανοδική τους πορεία, ωστόσο, δεν σταμάτησε εκεί. Το συγκρότημα κυκλοφόρησε το ζωντανό διπλό άλμπουμ “Live … in the heart of the city”, τον Νοέμβρη του 1980, ανεβαίνοντας μία θέση παραπάνω, στο νο. 5 των βρετανικών charts, με αποτέλεσμα να γίνει πλατινένιο.

Σε αυτό το σημείο, οι WHITESNAKE συγκέντρωναν τα 3/5 της ιστορικής Mk. III σύνθεσης των παλιών DEEP PURPLE, που είχε ηχογραφήσει τα “Burn” και “Stormbringer”. Πλάι στον αμετανόητα ερωτύλο και γόη ερμηνευτή David Coverdale βρίσκονταν οι παλιοί του συνάδελφοι, ο Jon Lord στα πλήκτρα και ο Ian Paice πίσω από τα drums. Ο Lord βρισκόταν στους WHITESNAKE από το πρώτο τους επίσημο LP, το “Trouble” (1978) ενώ ο Paice προσχώρησε στο συγκρότημα τον Αύγουστο του 1979, όταν ο Coverdale του ζήτησε να παίξει μαζί τους στην ιαπωνική περιοδεία του “Lovehunter”. Το εκπληκτικό κιθαριστικό δίδυμο των Micky Moody και Bernie Marsden, καθώς και ο μπασίστας τους Neil Murray ήταν ήδη στο συγκρότημα από τα τέλη του 1977. Πρακτικά, λοιπόν, μιλάμε για ένα supergroup.

Πριν ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις, ο Coverdale αποσύρθηκε προκειμένου να γράψει τραγούδια και να βάλει σε μία σειρά ό,τι του είχαν δώσει οι υπόλοιποι σε ιδέες. Παίρνοντας μαζί την σύζυγο του Julia και την κόρη τους Jessica, νοίκιασε το σπίτι του Meat Loaf στο Los Angeles και έπιασε δουλειά. Παράλληλα, όταν ο κάτοικος Los Angeles και παλιός του φίλος και συνεργάτης Glenn Hughes έμαθε ότι ο Coverdale βρίσκεται στην πόλη, τον επισκέφτηκε και πέρασαν μία έξαλλη βραδιά μαζί, στο τέλος της οποίας ο David τα άκουσε χοντρά από την σύζυγο!

Για την ηχογράφηση του νέου άλμπουμ, ο tour manager τους  John “Magnet” Ward πρότεινε τα Startling Studios στο Ascot, τα οποία ανήκαν στον πρώην BEATLE Ringo Starr. Πριν γίνει studio, ήταν η έπαυλη του John Lennon. Εκεί τραβήχτηκαν και οι τελευταίες φωτογραφίες των BEATLES το 1969 (φαίνονται στο εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο της συλλογής “Hey Jude”), ενώ στο studio που είχε φτιάξει για δική του χρήση, ο Lennon είχε ηχογραφήσει το θρυλικό “Imagine” (1971) με τα πλάνα του βίντεο να δείχνουν το εσωτερικό του σπιτιού. Μετά από την ηχογράφηση, ο Lennon με την Yoko μετακόμισαν μόνιμα στις ΗΠΑ και δύο χρόνια αργότερα το πούλησαν στον Ringo Starr που το ενοικίαζε για ηχογραφήσεις. Μάλιστα, λίγους μήνες πριν τους WHITESNAKE, οι JUDAS PRIEST είχαν ηχογραφήσει εκεί το ορόσημο “British steel”. Ο Coverdale δέχτηκε να ηχογραφήσει εκεί, κυρίως λόγω της σύνδεσης με τον Lennon και το “Imagine”.

Στο περιθώριο της περιοδείας για το “Ready an’ willing” και αφού ολοκλήρωσαν το κύριο μέρος των βρετανικών εμφανίσεων, οι WHITESNAKE μπήκαν στο στούντιο τον Ιούλιο του 1980 για να αρχίσουν να δουλεύουν πάνω στον επόμενο δίσκο τους, με την συνδρομή (φυσικά) του τεράστιου παραγωγού Martin Birch, ο οποίος δούλευε μαζί τους από τις αρχές της πορείας τους.

Τον Αύγουστο του 1980 έκαναν την πρώτη μεγάλη εμφάνιση τους σε φεστιβάλ, ως headliners στην τρίτη μέρα του ιστορικού Reading Festival 1980, πάνω από καλλιτέχνες όπως οι πρωτοεμφανιζόμενοι Def Leppard, οι SLADE (που αντικατέστησαν τελευταία στιγμή τους G FORCE του Gary Moore), οι BUDGIE, οι MAGNUM και το νέο αίμα του NWOBHM, Tygers Of Pan tang, Girl, Angelwitch, Praying Mantis και SLEDGEHAMMER.

Το συγκρότημα επέστρεψε στο στούντιο τον Σεπτέμβρη και ξαναβγήκε στον δρόμο από αρχές Οκτωβρίου μέχρι μέσα Νοεμβρίου στις ΗΠΑ, ενώ ακολούθησε η ηπειρωτική Ευρώπη. Με την ολοκλήρωση της περιοδείας, μπήκαν για τελευταία φορά στα Startling Studios τον Γενάρη του 1981 για να ολοκληρώσουν τις ηχογραφήσεις. Στο τέλος, οι WHITESNAKE έκαναν ένα τρελό πάρτι, για το οποίο ο Coverdale, 40 χρόνια μετά δεν έχει αποκαλύψει λεπτομέρειες, για να μην «δώσει» τους παρευρισκόμενους!

Δέκα ήταν τα τραγούδια που κατέληξαν στο τελικό mix του τέταρτου άλμπουμ τους με τίτλο “Come an’ get it”. O Coverdale είχε συμμετοχή σε όλα. Κλασικά, τα σεξουαλικά υπονοούμενα, σε κωμικό ή δραματικό τόνο, βρίσκονται παντού. Όπως στο ομώνυμο τραγούδι που ξεκινάει το άλμπουμ και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση, πέρα από το ότι έχει ένα δυνατό groove και ένα (ακόμα) εκπληκτικό σόλο από τον Bernie Marsden. Στο “Hot stuff” που ακολουθεί, οι ταχύτητες ανεβαίνουν με τον Lord σε πρωταγωνιστικό ρόλο, θυμίζοντας κάτι από τις παλιές μέρες των PURPLE. Όμως το highlight του άλμπουμ είναι και το πρώτο single του δίσκου, το φοβερό “Don’t break my heart again”. Ρυθμική και πιασάρικη σύνθεση, γραμμένη για να γίνει επιτυχία, είναι σίγουρα από τα καλύτερα τραγούδια των WHITESNAKE. Θεματικά είναι μία αναφορά στον πρώτο γάμο του David (όπως και το “Fool for your loving” από το προηγούμενο άλμπουμ), που εκείνη την εποχή ήταν στα τελειώματα. Συνέχεια με το hard rockin’ blues του “Lonely days, lonely nights”, με τον εξαιρετικό Micky Moody στην slide κιθάρα. Η πρώτη πλευρά κλείνει με το «ομαδικό» “Wine, women an’ song”. Γενικά ο Coverdale είχε ως τακτική να υπάρχει ένα τραγούδι στο άλμπουμ που θα συμμετείχαν όλα τα μέλη του συγκροτήματος. Στο “Ready an’ willing” ήταν το ομώνυμο τραγούδι, μόνο που είχε μείνει στην απ’ έξω ο Marsden, όμως εδώ συμμετέχουν όλοι.

Κοντά στο στυλ των FREE και των LED ZEPPELIN είναι το “Child of Babylon” που ανοίγει την δεύτερη πλευρά του άλμπουμ. Δεύτερο έρχεται το δεύτερο single του δίσκου, το διασκεδαστικό “Would I lie to you” με τον κόλακα David να παρακαλεί για λίγη… προσοχή! Θεωρώ ότι το “Girl” που ακολουθεί θυμίζει λίγο τις τελευταίες δουλειές των Purple που είχαν περισσότερα funk στοιχεία. Το βασικό riff είναι μία έμπνευση του Neil Murray. “Hit an’ run” για την συνέχεια, μάλλον το αγαπημένο του Coverdale από όλο το άλμπουμ, που ξεκίνησε ως ένα τραγούδι προορισμένο για το “Ready an’ willing”, με αρχικό τίτλο “Love for sale”. Οι στίχοι άλλαξαν πλήρως και ενισχύθηκε από την κιθαριστική συνεργασία των Marsden και Moody. Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το ιδανικό κλείσιμο, το “Till the day I die” που παραπέμπει αρκετά σε ZEPPELIN και αυτό, ενώ σαν φιλοσοφία διαθέτει κάπως πιο συναισθηματικές και πνευματικές προεκτάσεις.

Το artwork του “Come an’ get it” είναι από τον καλλιτέχνη Malcolm Horton, που τον βρήκε και αυτόν ο tour manager τους, ο οποίος τηλεφώνησε στον Horton στην τελευταία φάση της ηχογράφησης και του πρότεινε να δουλέψει πάνω στο εξώφυλλο του νέου άλμπουμ των WHITESNAKE, αφού καμία πρόταση της ΕΜΙ δεν ικανοποιούσε τον Coverdale. Πράγματι, συναντήθηκαν και αφού άκουσε για την επιθυμία του David να υπάρχει ένα λευκό φίδι στο εξώφυλλο, επέστρεψε σύντομα με μία ιδέα εμπνευσμένη από την ιστορία του Αδάμ και της Εύας, τον πειρασμό και την αποπλάνηση. Ο David ενέκρινε την πρόταση του Horton. Το τελικό έργο δείχνει ένα λευκό φίδι παγιδευμένο σε ένα γυάλινο μήλο στο εξώφυλλο, ενώ στην πίσω όψη το γυάλινο μήλο είναι θρυμματισμένο και το φίδι έχει δραπετεύσει, συμβολικό για την ακατανίκητη δύναμη της αποπλάνησης και του πειρασμού. Αξιοσημείωτο είναι και το εμφανές (στους πιο παρατηρητικούς) σεξουαλικό στοιχείο στην απεικόνιση του φιδιού, του οποίου το στόμα απεικονίζει ένα αιδοίο! Μόνο οι -κλασικά πουριτανοί- Αμερικάνοι δεν το βρήκαν κατάλληλο και το κάλυψαν, που είναι και μία διαφορά της αμερικανικής κυκλοφορίας από τις υπόλοιπες.

Μέχρι και σήμερα, τόσο ο ίδιος ο Coverdale, όσο και ο μπασίστας Neil Murray, μνημονεύουν το “Come an’ get it”, που κυκλοφόρησε την 6^η Απριλίου 1981, ως το κορυφαίο της πρώτης περιόδου του συγκροτήματος. Με την κυκλοφορία του, το άλμπουμ έφτασε στο νο. 2 των βρετανικών charts. Αυτή θα ήταν και η μεγαλύτερη ευκαιρία τους να πιάσουν το βρετανικό νο.1, μόνο που τους εμπόδισε το σούπερ-επιτυχημένο σόλο ντεμπούτο του Phil Collins “Face value” και μετά το “Kings of the wild frontier” των new wave ρομαντικών ADAM & THE ANTS. Τα singles πήγαν εξαιρετικά, με το “Don’t break my heart again” να μπαίνει στο βρετανικό top-20 (νο. 17) και το “Would I lie to you” να φτάνει μέχρι το νο. 47. Σύντομα το άλμπουμ έγινε χρυσό στην χώρα τους, ενώ ανέβηκε αρκετά ψηλά και σε άλλα ευρωπαϊκά charts.

Δίχως να χάσουν χρόνο, οι WHITESNAKE βγήκαν σε περιοδεία για την προώθηση του “Come an’ get it”. Κατά τη διάρκεια της, το συγκρότημα έπαιξε πέντε ανεπανάληπτες βραδιές στο Hammersmith Odeon, πέρασε από την Ιαπωνία. Τέλη Ιουνίου και για το μεγαλύτερο μέρος του Ιουλίου, επισκέφτηκαν τις ΗΠΑ, εμφανιζόμενοι με τους JUDAS PRIEST (στο πλαίσιο της “World wide blitz tour” για το “Point of entry”) με support τους Iron Maiden (που περιόδευαν για το “Killers”). Αναμφισβήτητα, ωστόσο, το peak αυτής της πεντάμηνης περιοδείας ήταν η εμφάνιση τους στο “Monsters of rock” του 1981 στο Castle Donington, ως special guests των headliners AC/DC. Κατά γενική ομολογία και παρόλο που οι AC/DC είχαν κάνει το comeback του αιώνα με το “Back in black” (1980) κι έρχονταν με το νο. 1 άλμπουμ “For those about to rock” εκείνη την χρονιά, οι WHITESNAKE ήταν το συγκρότημα που έκλεψε την παράσταση, μέσα σε φοβερή υποδοχή από το βρετανικό κοινό και με ένα στιγμιότυπο όπου ένα αεροπλάνο περνούσε πάνω από τον χώρο του φεστιβάλ, το οποίο οι Marsden και Moody προσπαθούσαν να καταρρίψουν εικονικά με τα … κιθαριστικά πυρά τους! Εμφανίστηκαν πάνω από τους Blue Öyster Cult, τους Slade, τους Blackfoot και τους More. Οι WHITESNAKE θα επέστρεφαν ως headliners στο Donington το 1983 και το 1990.

Και ενώ είχαν καθιερωθεί ως πρωτοκλασάτο όνομα στην χώρα τους, την ηπειρωτική Ευρώπη και την Ιαπωνία, στις ΗΠΑ κανείς δεν άκουγε. Η αμερικανική αγορά ήταν μία τελείως διαφορετική κατάσταση. Το προηγούμενο άλμπουμ τους είχε πάει μέχρι το νο. 90 του Billboard, αλλά το “Come an’ get it” κινήθηκε πολύ πιο χαμηλά, στο νο. 151. Εκείνη την εποχή στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, οι κορυφαίοι δίσκοι της χρονιάς ήταν τα AOR αριστουργήματα των JOURNEY (“Escape”), των FOREIGNER (“4”) και των REO SPEEDWAGON (“Hi infidelity”), τα οποία όλα πήγαν νο. 1 και μεταξύ τους, μέχρι σήμερα, μόνο στις ΗΠΑ, έχουν πουλήσει συνολικά πάνω από 26 εκ. αντίτυπα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι WHITESNAKE δεν είχαν και τις καλύτερες προοπτικές με το παλιομοδίτικο για τα γούστα των Αμερικάνων hard rocking blues στυλ τους, που παρέπεμπε περισσότερο στην προηγούμενη δεκαετία. Συνέπεια αυτού ήταν η  αλλαγή στρατηγικής, ξεκινώντας από την δισκογραφική τους εταιρεία στις ΗΠΑ, Mirage Records, την οποία άφησαν για την ανερχόμενη Geffen Records, πριν την κυκλοφορία του επόμενου άλμπουμ τους. Κάπως έτσι πυροδοτήθηκαν και οι φιλοδοξίες του Coverdale για εμπορική επιτυχία στην Αμερική, με αποτέλεσμα να αλλάξει την σύνθεση του συγκροτήματος σε σύντομο χρονικό διάστημα και οι WHITESNAKE να φτάσουν στην κορυφή πριν το τέλος της δεκαετίας, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και παγκοσμίως.

Κώστας Τσιρανίδης