ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Born dead” – BODY COUNT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Virgin
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ernie-C, Ice-T
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Ice-T
Κιθάρες – Ernie “Ernie C” Cunnigan
Μπάσο – Lloyd “Mooseman” Roberts
Drums – Victor Ray “Beatmaster V” Wilson
Δύσκολο πράγμα ο δεύτερος δίσκος μιας μπάντας. Για τον πρώτο, μαζεύεις το καλύτερο υλικό σου, δεν έχεις πρότερο μέτρο σύγκρισης, απλά πρέπει να πιάσεις τη προσοχή του κόσμου. Στον δεύτερο, απέκτησες μια άλφα προσοχή και πρέπει να δικαιώσεις τις προσδοκίες των όσων βρήκαν κάτι στη πρώτη σου δουλειά και ανυπομονούν για τη συνέχεια. Κυρίως, να αποδείξεις πως δεν ήσουν πυροτέχνημα. Αυτά είναι ένας γενικός “μπούσουλας”. Ας πάμε να τα εφαρμόσουμε σε μια πρωτοπόρα μπάντα της California, από το Los Angeles εν προκειμένω. Τους σπουδαίους BODY COUNT. Ο συνδυασμός crossover thrash με rap (από ποιον άλλον παρά τον Ice-T), που έγινε στο μνημειώδες ομώνυμο ντεμπούτο του ‘92, αποτέλεσε ένα τρομερό βήμα μπροστά μουσικά, καθώς και μια άκρως σημαντική κοινωνικοπολιτική δήλωση στιχουργικά. Μη σας πω η σημαντικότερη επί των θεμάτων αυτών.
Δεκαετία ‘90, Los Angeles, αστυνομική βία στα πάνω της (ειδικά κατά μειονοτήτων) καθώς και όλα τα συναφή κοινωνικοπολιτικά προβλήματα. Οι BODY COUNT, ήταν η φωνή αυτών των προβλημάτων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Διότι καλοί, χρυσοί και άξιοι οι RAGE AGAINST THE MACHINE ως μια φωνή αυτών των προβληματισμών, αλλά θα μου επιτρέψετε επί προσωπικού, να βρίσκω σαφώς πιο πειστικό σε επίπεδο στίχων και υποβάθρου τον Ice-T, που στη τελική όλη την εγκληματικότητα, την αστυνομική βία την έζησε στο πετσί του, θάβοντας και κάμποσους φίλους στη πορεία. Ένας επιπλέον λόγος ήταν πάντα η προσέγγιση των θεμάτων. Που θα έλεγα ότι είναι και το DNA των BODY COUNT. Αντί για φτηνά, εφηβικά τσιτάτα που σε πάνε μόνο τόσο μακριά, ο κύριος φτύνει αλήθειες του δρόμου, όπως τις έμαθε εκεί, όχι επειδή το έπαιξε ζόρικος, αλλά επειδή δεν είχε άλλη επιλογή.
Στο δεύτερο τους άλμπουμ “Born dead” επιστρέφουν μια μέρα σαν τη σημερινή, 6 Σεπτεμβρίου 1994, θυμίζοντας στο ομώνυμο τις αρχές της μπάντας (“Truth, justice and fuck the american way”). Επιπλέον, εάν η διασκευή στο “Hey Joe” του Billy Roberts (που γνωστό το είχε κάνει και ο Jimi Hendrix) ήταν το πρώτο χτύπημα από πλευράς single, τότε το “Necessary evil” και το ομώνυμο κομμάτι, επιβεβαίωναν αυτό το οποίο είπε εύγλωττα το ομώνυμο άλμπουμ. Οι λοιπές θεματικές, φυσικά είναι παρούσες, με κοφτερό λεξιλόγιο: πότε ο πόλεμος (“Shallow graves”), πότε τα ναρκωτικά (“Street lobotomy” – τι υπέρτατος τίτλος, πόσο εύστοχος), πότε ο φόνος γενικά (“Last breath”), ενώ υπάρχει και ένα κομμάτι – ωδή στο mosh pit, το ορθόδοξο (“Killin’ floor”). Διόλου εκτός στοιχείου ετούτο εδώ το άσμα, μια και πρόκειται για μπάντα την οποία την συνδέει φιλία χρόνων τόσο με τους ΑΡΧΟΝΤΕΣ SLAYER, όσο και με τους πιονέρους του crossover thrash SUICIDAL TENDENCIES.
30 χρόνια μετά, στα 47 περίπου λεπτά διάρκειας του, το “Born dead” θυμίζει πόσο ωραίο ζευγαράκι κάνουν το crossover thrash και το rap (το ορθόδοξο), όταν παντρεύονται με ισοδύναμη αγάπη προς το ένα και το άλλο. Επιπλέον, τονίζει πόσο ωραίο δίδυμο έκαναν το ομώνυμο και αυτό σε διάστημα δύο ετών, ενώ μεγάλωσε έτι περαιτέρω το όνομα της μπάντας, παρότι ήταν πιο θυμωμένο και φυσικά παρά την λογοκρισία που πήγε να πέσει στην αρχή ελέω “Cop killer”, δείχνοντας ότι εάν ο κόσμος θέλει να αναδείξει μια μπάντα που εκτιμάει/θαυμάζει τη στάση και το μήνυμα της, θα το κάνει, ο κόσμος να χαλάσει! Και αυτό ήταν τεράστιο παράσημο για τους κυρίους. Τα σέβη μου.
Did you know that?
– “To all the people of color throughout the entire world: Asian, Latino, Native American, Hawaiian, Italian, Indian, Persian, African, Aboriginal and any other nationality that white supremacists would love to see born dead.”. Εκεί αφιερώνει ο Ice-T τον δίσκο, το περνάμε αυτούσιο, αμετάφραστο για να μη χαθεί ούτε ένα γραμμάριο βαρύτητας των λέξεων του.
– Η διασκευή στο “Hey Joe” συμπεριλαμβάνεται στο tribute “Stone free: a tribute to Jimi Hendrix”
– Ο δίσκος έφτασε ως και το #74 του Billboard 200
Γιάννης Σαββίδης
