ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Come taste the band” – DEEP PURPLE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1975
ΕΤΑΙΡΙΑ: Purple Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Martin Birch
ΣΥΝΘΕΣΗ:
David Coverdale – φωνητικά
Tommy Bolin – κιθάρες, φωνητικά, μπάσο
Jon Lord – πλήκτρα
Glenn Hughes – μπάσο, φωνητικά
Ian Paice – drums
That was a …Good company!
Ήταν 21 Ιουνίου του 1975, όταν ο Ritchie Blackmore, επισημοποίησε την αποχώρησή του από τους DEEP PURPLE. Ένα σοκ για την παγκόσμια rock σκηνή. Ακολούθως, στις 7 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, η μπάντα με νέο κιθαρίστα τον Αμερικανό Tommy Bolin κυκλοφορεί το “Come taste the band”, ουσιαστικά ένα τετράμηνο αργότερα και μόλις ένα τρίμηνο μετά την ένταξη του Bolin στην μπάντα, στις αρχές Αυγούστου. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, στα μέσα Μαρτίου του 1976 δηλαδή, οι DEEP PURPLE είχαν διαλυθεί, μετά τις καταστροφικές συναυλίες στην Αγγλία με αποκορύφωμα το δράμα του Liverpool! Μια εντυπωσιακή αλληλουχία γεγονότων τα οποία συνέβησαν με ταχύτητα και οδήγησαν σε χρόνο ρεκόρ μια από τις μεγαλύτερες rock μπάντες της γης, σε μια διαδοχική διαδικασία κατάρρευσης. Από το σοκ της αποχώρησης του Blackmore, στην αναγέννηση, δημιουργία, πτώση και καταστροφή σε λιγότερο από 365 μέρες συνολικά. Συναρπαστικό αν το σκεφτεί κανείς…
Το λεγόμενο το λεγόμενο Mark IV lineup: David Coverdale (φωνητικά), Glenn Hughes (μπάσο και φωνητικά), Jon Lord (πλήκτρα), Ian Paice (drums) και Tommy Bolin (κιθάρα) ήταν απελπιστικά βραχύβιο και τελικά πολύ δυσλειτουργικό όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Παρόλα αυτά, κατέχει το δικό του πολύ αξιόλογο μερίδιο στον θρύλο των DEEP PURPLE και μάλιστα μας έδωσε ένα άλμπουμ πολύ διαφορετικό μεν, καθ’ όλα αξιόλογο δε. Είναι επίσης ο τελευταίος δίσκος πριν το διάλυση της μπάντας μέχρι τα χρόνια του reunion και το “Perfect strangers”, και το μόνο με τον Bolin ως μόνιμο μέλος τους. Ηχογραφήθηκε στο Musicland Studios στο Μόναχο, τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1975 με τον Martin Birch μαζί με την μπάντα να κάνει την παραγωγή. Μια μπάντα που δεν λειτουργούσε με τις μηχανές της στο φουλ, αφού κατά την διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους των ηχογραφήσεων ο Glenn Hughes ήταν για αποτοξίνωση στο Λονδίνο και έκανε πολύ λιγότερα φωνητικά, ο Bolin, που ήταν και αυτός εθισμένος, αναγκάστηκε να παίξει και μπάσο ενώ ο Coverdale να ηχογραφεί ξανά και ξανά ώστε να καλύψει τα κενά. “Come taste the band” κύριοι, η πιο δύσκολη κυκλοφορία της μπάντας ever.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Όταν ο Ritchie Blackmore έφυγε μετά το “Stormbringer”, οι Coverdale, Hughes, Lord και Paice αποφάσισαν μετα από αρκετή σκέψη να συνεχίσουν. Η πρόταση του Coverdale να αλλάξουν το όνομα της μπάντας σε σκέτο PURPLE ή GOOD COMPANY δεν έπεισε κανέναν (άσε που υπήρχαν και οι BAD COMPANY από την άλλη δηλαδή..) και σκέφτηκαν πιθανούς αντικαταστάτες για την θέση του κιθαρίστα. Αρχικές επιλογές ήταν οι Jeff Beck και Rorry Gallagher. Κανείς όμως από τους δύο δεν ήταν πρόθυμος να μπει στους DEEP PURPLE. Η audition με τον Clem Clempson από τους HUMBLE PIE δεν λειτούργησε και το κενό παράμεινε. Ο Coverdale είχε ακούσει τη δουλειά του Tommy Bolin (Billy Cobham’s SPECTRUM, James Gang, ZEPHYR κ.α) και τον κάλεσε για jam και audition. Ο Bolin, ένα “exotic creature” όπως τον χαρακτήρισε ο Coverdale λόγω της εμφάνισής του, ήταν ένας νεαρός κιθαρίστας που δεν είχε και πολύ σχέση με το hard rock. Ήταν πολύ πιο πολύ fusion και jazz μουσικός, ενώ η σχέση του με τους DEEP PURPLE περιοριζόταν μόνο στο άκουσμα του “Smoke on the water”. Όμως εντυπωσίασε αμέσως με το ευέλικτο στυλ του, ένα μείγμα rock, funk, soul και fusion, κι έτσι πήρε την θέση. Η επιλογή του ήταν συνειδητή και δεν έγινε για να έχουν οι PURPLE έναν κιθαρίστα στο στυλ του Blackmore, αλλά έναν μουσικό που θα έδινε την δυνατότητα για μια νέα κατεύθυνση και νέους μουσικούς ορίζοντες στην μπάντα. Ο Glenn Hughes το λέει ξεκάθαρα: “It would have been ridiculous to get a Ritchie Blackmore clone… Tommy didn’t sound like Blackmore… we fell in love with what Tommy was doing” είχε δηλώσει στο MusicRadar.
Οι ηχογραφήσεις έγιναν 3/8–1/9/1975 στο Musicland studio όπως είπαμε και το αποτέλεσμα ήταν ένα άλμπουμ που εν πολλοίς δεν είχε σχέση με το παρελθόν της μπάντας. Ήταν μεν ο Paice και ο Lord εκεί, αλλά οι επιρροές και η κυριαρχία των Coverdale, Hughes και Bolin είχαν μετατρέψει τους DEEP PURPLE από ένα στιβαρό και επιθετικό hard rock σχήμα σε μια μπάντα που ακούγονταν πια πιο πολύ funk rock, πιο πολύ soul, πιο πολύ rock n’ roll και πιο πολύ groovy γενικότερα. Ήταν άσχημο αυτό; Δεν ήταν, αντίθετα ήταν μια χαρά, αλλά μάλλον δεν ήταν και πολύ DEEP PURPLE όπως τουλάχιστον τους γνωρίζαμε και αυτοί είχαν ορίσει τον 70s hard rock ήχο που θα οριοθετούσε σε μεγάλο βαθμό και το heavy metal. Από την άλλη δεν μπορείς να παραπονεθείς όταν μουσικοί τέτοιου βεληνεκούς ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και προσφέρουν τόσο καλή μουσική. Άλλωστε οι ρίζες της πρώτης φάσης των WHITESNAKE (μέχρι το “Saints and sinners” δηλαδή), εδώ είναι ξεκάθαρα διακριτές και δεν γίνεται να σου αρέσουν τα “Come and get it” ή “Lovehunter” για παράδειγμα και να μην σου αρέσει το “Come taste the band” που περιέχει τραγούδια όπως “Coming home”, “Ι need love” ή το “Lady luck” για παράδειγμα. Όπως πάντως και να το κάνουμε, για μια κυκλοφορία που φέρει το όνομα DEEP PURPLE και μάλιστα το 1975, τουλάχιστον «τολμηρό» θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το “Come taste the band”.
Βέβαια κατά την προσωπική μου άποψη το άλμπουμ μας δίνει δύο από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της μπάντας και ακόμα μια συναρπαστική στιγμή, κάτι σαν bonus:
Οι δυο στιγμές:
“You keep on moving”, γραμμένο από το 1974, μελωδικό, συναισθηματικό, η κορυφαία ever στιγμή του ντουέτου Hughes/Coverdale που εδώ γράφει ιστορία. Η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν τελετουργική, οι φωνές δένουν τέλεια, και το κιθαριστικό solo του Bolin έχει κάτι από μια απόλυτα μελαγχολική ομορφιά. Κλείνει το άλμπουμ με ένα αίσθημα λύτρωσης αλλά και επί της ουσίας αποχαιρετισμού, αφού αυτές εδώ ήταν οι τελευταίες νότες που ακούσαμε από αυτή τη σύνθεση και οι τελευταίες γενικότερα των DEEP PURPLE για εκείνη την περίοδο .
“This time around”, τρομερά συναισθηματικό αλλά πολύ διαφορετικό σε ύφος, είναι μια soul/rock μπαλάντα με γλυκόπικρη ερμηνεία του Hughes και άρτια συνεργασία με τον Lord. Ο συνδυασμός των δύο δημιουργεί μια στιγμή καθαρής μαγείας και ανατριχιάζεις μόνο που τους ακούς… Το πιο συγκινητικό σημείο του δίσκου νομίζω.
Και το …bonus!
Το “Owed to ‘G’”, ένα instrumental tour de force του Bolin, ένα jazz rock έπος που αναδεικνύει τη δεξιοτεχνία του. Αν θέλετε ένα καλό δείγμα της αξίας του Bolin, στο “Owed to G” θα βρείτε ότι ακριβώς ψάχνετε.
Αν είχαν ολοκληρώσει και το “Same in L.A.” θα ήταν ακόμα ένα ατού για το άλμπουμ, αλλά τουλάχιστον μπήκε στην επετειακή του έκδοση.
Κατά την κυκλοφορία του (Νοέμβριος 1975) οι κριτικές ήταν μικτές: κάποιοι επαίνεσαν την φρεσκάδα και το παίξιμο του Bolin, οι πιο πολλές όμως υπογράμμισαν, όχι άδικα, ότι δεν είναι μια κυκλοφορία των DEEP PURPLE όπως τους ξέραμε. Η επιτυχία του άλμπουμ δεν ήταν η αναμενόμενη και αυτό φυσικά δεν είναι περίεργο, μιας και η μουσική στροφή που είχε ήδη φανεί από το “Stormbringer” είχε ολοκληρωθεί με θεαματικό τρόπο, η φυγή του Blackmore και η εμφάνιση ενός τόσο διαφορετικού κιθαρίστα στην θέση του, έφεραν σε φανερή αμηχανία το κοινό τους. Το κακό όμως δεν ήταν αυτό. Αυτό σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να έχει διορθωθεί εάν η μπάντα είχε τον χρόνο με το μέρος της και θα ήταν σε θέση να κάνουν ακόμα μια προσπάθεια. Όμως οι καταστάσεις εντός του συγκροτήματος δεν ήταν αυτές που θα επέτρεπαν μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτή την σύνθεση.
Τα βασικά προβλήματα που προέκυψαν εντός του συγκροτήματος συνοψίζονται πρώτον στην βαρύτατη χρήση οπιούχων ουσιών και ηρωίνης από τον Bolin, κάτι που η μπάντα γνώριζε, αλλά όχι τον βαθμό που διαπίστωσαν αργότερα. Δεύτερον, στην έντονη χρήση κοκαΐνης από τον Hughes. Τρίτον στην εξουθένωση τους από τις συνεχείς εμφανίσεις και περιοδείες. Τέταρτον στο ότι ο Bolin, μην έχοντας καμία επαφή με το παρελθόν της μπάντας, δυσκολεύτηκε πολύ να προσαρμοστεί και να μάθει το παλιό ρεπερτόριο, η χρήση ουσιών δεν βοηθούσε κιόλας… Πέμπτο, ότι έγιναν κάτι …αλλαξοκωλιές εσωτερικά στο συγκρότημα, μιας και η κοπέλα του Bolin έμπλεξε με τον Hughes, αλλά και η κοπέλα του Hughes έμπλεξε με τον …Lord!
Η περιοδεία για το “Come taste the band” ξεκίνησε από την Χαβάη και προχώρησε προς την Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία με αρχικά πολύ επιτυχία. Από την Ινδονησία όμως και μετά, τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω και σημαδεύτηκε από εμφανίσεις μέτριες έως και καταστροφικές. Ήδη από την Ινδονησία ο Bolin είχε πρόβλημα λόγω χρήσης μολυσμένης σύριγγας και κακής ποιότητας ηρωίνης, με το ένα του χέρι, και το πρόβλημα γενικεύτηκε κατά τις εμφανίσεις τους στην Ιαπωνία όπου η μπάντα έπαιζε σχεδόν χωρίς κιθαρίστα και τα μέρη της κιθάρας τα έπαιξε στα πλήκτρα ο Lord. Από την τελευταία τους εμφάνιση εκεί, μπορείτε να ακούσετε το “Last concert in Japan” το οποίο αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό της κατάσταση των DEEP PURPLE εκείνη την περίοδο. Ακολούθησε η περιοδεία τους στην Αμερική, όπου σε δύο μήνες μέσα έδωσαν τριάντα (!) show και ακολούθως η μπάντα έπρεπε να κάνει ένα διάλειμμα. Οι manager όμως, ενώ στο σχέδιο ήταν να ξεκουραστεί επιτέλους το συγκρότημα μέχρι το καλοκαίρι, τον Μάρτιο του 1975 έκλεισαν ακόμα πέντε εμφανίσεις στην Αγγλία.
Αυτό ήταν και το μοιραίο χτύπημα για μια μπάντα που ήταν σε κακή κατάσταση, είχε χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της, ήταν εξαντλημένη και αφόρητα πιεσμένη από το βάρος του ονόματός της. Το κοινό στην πατρίδα τους δεν ήταν τόσο ανεκτικό όσο το αντίστοιχο της Αμερικής ή της Αυστραλίας. Εκεί ακόμα ο Blackmore ήταν ένας ήρωας κι ο Bolin απλά ένας Αμερικανός στην ιερή του θέση. Η κατάσταση ήταν άσχημη και η αντιμετώπιση του Bolin, την έκανε ακόμα χειρότερη. Τα πράγματα έγιναν οριακά όταν και ο Hughes από την χρήση ουσιών ήταν αλλού γι’ αλλού, ούτε για τα encore δεν ήταν ικανός να βγει στην σκηνή και τον έσερνε έξω ο Lord! Το κύκνειο άσμα και τραγικό τέλος, ήρθε αμέσως μετα την τραγική τους εμφάνιση στο Λίβερπουλ στις 15 Μαρτίου στο Liverpool Empire Theatre, όπου οι Lord και Paice πληροφόρησαν τον Coverdale ο οποίος τους είπε ότι θέλει να παραιτηθεί, πως δεν γίνονταν αυτό, μιας και πια δεν υπήρχε μπάντα από την οποία θα μπορούσε να φύγει… Είχε έρθει το τέλος… Στο μεταξύ ο Bolin …δεν είχε καταλάβει και πολλά και τις επόμενες μέρες δήλωνε ότι θα έμπαιναν στο στούντιο να γράψουν το επόμενο τους άλμπουμ.. ήταν Μάρτιος του 1976 και ο φτωχός λίγους μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο, σε ηλικία μόλις 25 ετών θα πλήρωνε πολύ ακριβά τους εθισμούς του και τις κακές συνήθειες του.
Το “Come taste the band” είναι σαν ένα ποτό που καίει αλλά σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Δεν είναι το πιο “DEEP PURPLE” άλμπουμ, αλλά είναι σίγουρα ειλικρινές, γεμάτο πάθος, αυτοκαταστροφή, groove και ψυχή, ήταν μια τελευταία πρόποση πριν τη σιωπή.
Δημήτρης Σειρηνάκης
