ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Diary of a madman”- Ozzy Osbourne
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1981
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Jet Records
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Max Norman, Ozzy Osbourne, Randy Rhoads
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Ozzy Osbourne – Φωνητικά
Randy Rhoads – Κιθάρες
Bob Daisley – Μπάσο
Lee Kerslake – Τύμπανα
Johnny Cook – Πλήκτρα
Ozzy Osbourne. Ένα όνομα συνδεδεμένο απόλυτα με την ιστορία, τη γέννηση και την παρακαταθήκη του ιδιώματος που λέγεται Heavy Metal, όχι μόνο ως υποείδος, αλλά σε ολόκληρο το φάσμα του, μιας και η επιρροή τόσο του Ozzy όσο και των BLACK SABBATH εκτίνεται από το πιο απλό και τίμιο Heavy Metal μέχρι ότι πιο Extreme έχει να επιδείξει η σκηνή. Δεν νομίζω πως υπάρχει σύγχρονη ή παλαιότερη Doom, Doom/Death Metal (και όχι μόνο) μπάντα που να μην έχει επηρεαστεί από την τετράδα από το Birmingham. Για άλλους ένας από τους πατέρες του είδους μαζί τους υπόλοιπους SABBATH, για άλλους που ποτέ δεν άντεξαν την περίεργη και τόσο μοναδική φωνή του, ίσως υπερεκτιμημένος. Ο Ozzy είναι μια φιγούρα τόσο ιδιαίτερη που δύσκολα μπορεί να συγκριθεί και ο συγκρινόμενος να αντέξει την σύγκριση. Όσα και να γράψει και να πει κανείς για αυτήν την αντισυμβατική προσωπικότητα, ίσως να μην μπορεί να απεικονίσει με λέξεις την σπουδαιότητα αυτού του μεγάλου μουσικού που εν πολλοίς το όνομα του έγινε ταυτόσημο με την ουσία του ίδιου του χώρου. Ζωή στα άκρα, συνεχείς κυκλοφορίες, συνεχείς περιοδείες, ζει για το Metal κι όχι από αυτό. Συνεχίζει να δισκογραφεί, να δείχνει σε όλους τους νεότερους τι θα πει πάθος και θέληση, εκπλήσσοντας ως 72αρης έφηβος.
Μετά την αποχώρησή του από τους BLACK SABBATH, ο Ozzy ακολούθησε την δική του δισκογραφική πορεία, επανασυστηνόμενος στο κοινό με την ταυτότητα του “Blizzard of Ozz” και της πρώτης προσωπικής του δουλειάς το 1980. Το επόμενο κιόλας έτος, το 1981, ο Madman επανέρχεται παρουσιάζοντας μας τα ημερολόγια του, με το “Diary of a madman”, τον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο του.
Ήδη από το “Blizzard of Ozz”, ο μέγας Ozzy έδειξε όχι απλά την διαφοροποίησή του από το ύφος των BLACK SABBATH, αλλά ένα τελείως νέο πρόσωπο, παίρνοντας μία ολοκαίνουργια, πιο σύγχρονη μουσικά κατεύθυνση, απαλλαγμένη από τα Blues στοιχεία, τα βαριά και αργόσυρτα riff και οτιδήποτε καθόριζε την μέχρι τότε πορεία των SABBATH. Την ίδια κατεύθυνση φυσικά ακολουθεί και το “Diary of a madman”, ολόφρεσκο, ανανεωτικό και όσο πιο ολοκληρωμένο και πλήρες θα μπορούσε να είναι ένα άλμπουμ. Η χρυσή εποχή του Ozzy είχε ήδη ξεκινήσει και συνεχιζόταν με αμείωτη ταχύτητα και σπασμένα φρένα.
Eνώ στην πρώτη κυκλοφορία του άλμπουμ ο μπασίστας Rudy Sarzo και ο ντράμερ Tommy Aldridge χρεώνονται το μπάσο και τα τύμπανα του άλμπουμ, απεικονίζονται μάλιστα και στις φωτογραφίες του booklet, ήταν ο μπασίστας Bob Daisley και ο ντράμερ Lee Kerslake που ερμήνευσαν όλα τα μέρη του μπάσου και των τυμπάνων; Ο Aldridge μάλιστα είχε δηλώσει πως: «Νομίζω ότι είναι αρκετά προφανές ότι δεν είναι δικά μου τα τύμπανα σε αυτό το άλμπουμ». Για του δύο πραγματικούς συντελεστές του άλμπουμ, πρέπει σίγουρα να αναφέρουμε κάποια πράγματα μιας και στην επιτυχία του δίσκου που γνωρίζουμε σήμερα, αν μη τι άλλο έχουν το δικό τους μερίδιο. Ο Bob Daisley ίσως δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Στον κατάλογό του, έκτος από τις συμμετοχές που έχει καταγράψει δίπλα στον Ozzy, υπάρχουν τεράστια ονόματα και κυκλοφορίες του χώρου. Ενδεικτικά, μπορούμε να αναφέρουμε τους URIAH HEEP και τα άλμπουμ τους “Abominog” και “Head first”, τους RAINBOW και το “ Long live Rock ‘n’ Roll” και φυσικά την εκτεταμένη παρουσία του στο πλευρό του μεγάλου Gary Moore. Από την άλλη πλευρά, την πλευρά των τυμπάνων, το όνομα του Tommy Aldridge φυσικά είναι πολύ μεγάλο, όμως και μόνο η συμμετοχή του Lee Kerslake (που έφυγε από τη ζωή το 2020), σχεδόν σε ολόκληρη τη δισκογραφία των URIAH HEEP, δείχνει την βαρύτητα και την ποιότητά του ως μουσικού. Στα πλήκτρα, βρίσκουμε τον Johnny Cook, χωρίς να αναφέρεται το όνομά του, ενώ στην αρχική έκδοση του δίσκου τα πλήκτρα χρεώνονται στον Don Airey (νυν πληκτρά των DEEP PURPLE από το 2002 και εξής), χωρίς όμως να έχει στην πραγματικότητα συμμετοχή στο άλμπουμ. Ένα ακόμα από τα παράδοξα του “Diary of a madman”.
Το τι έμελλε να ακολουθήσει πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ σηματοδότησαν τα πρώτα singles του δίσκου, τα “Flying high again” και “Over the mountain” κι εγένετο “Diary of a madman”. Μία κυκλοφορία τόσο κλασική όσο ο χρόνος ο ίδιος. Ένα άλμπουμ τόσο φρέσκο, τόσο σύγχρονο, με παραγωγή άψογη για τα δεδομένα της εποχής (και όχι μόνο), από τους Max Norman, Ozzy Osbourne και Randy Rhoads. Με μελωδίες πιασάρικες, από την κιθάρα του μοναδικού Randy, ο οποίος είχε μεγάλο κομμάτι και στις συνθέσεις του δίσκου και την φωνή του Madman γεμάτη παράνοια, αντίστοιχη του τίτλου του άλμπουμ.
Τραγούδια τα οποία είναι πλέον γνωστά σε όλους αλλά και πάλι πρέπει να αναφερθούν. Από το εναρκτήριο “Over the mountain” μέχρι το “You can’t kill rock and roll” και από το “Believer” μέχρι το ομώνυμο “Diary of a madman”, ένα σύνολο που ίσως στην εποχή του να μην είχε εκτιμηθεί όσο έπρεπε, σήμερα όμως χαίρει της εκτιμήσεως και της αποδοχής όλων. Απόδειξη αυτού, οι άνω των τριών εκατομμυρίων αντιτύπων πωλήσεις του, μέχρι και σήμερα. Τα προαναφερθέντα τραγούδια, ίσως θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν «χιτάκια». Τα υπόλοιπα τέσσερα “Flying high again”, “Little dolls”, “Tonight” και “S.A.T.O.”, πως θα χαρακτηριζόταν όμως; Μα φυσικά «χιτάκια» και αυτά. Άλλωστε μιλάμε για ένα «no filler» άλμπουμ.
Δυστυχώς όμως, υπάρχει και κάτι άλλο που κάνει την εν λόγω κυκλοφορία ιδιαίτερα σημαντική. Το “Diary of a madman” έμελε να είναι το τελευταίο άλμπουμ στο οποίο συμμετείχε ο σπουδαίος Randy Rhoads. Ο εμπνευσμένος και μοναδικός αυτός κιθαρίστας, στην ηλικία των μόλις 25 ετών, έφυγε από αυτή τη ζωή στις 19 Μαρτίου του 1982, αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο κενό, όχι μόνο στην προσωπική μπάντα του Ozzy αλλά και στη μουσική γενικότερα. Ο Randy, παρά το νεαρό της ηλικίας του και το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα που του κόστισε τη ζωή, με το προοδευτικό, γλυκό παίξιμο του, πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του ανεξίτηλο στην μουσική, αφενός με τα δύο άλμπουμ των QUIET RIOT (“Quiet Riot” (1977) και “Quiet Riot II” του 1978) στα οποία συμμετείχε, αφετέρου με την παρουσία του και την δημιουργικότητα που επέδειξε στα “Blizzard of Ozz” και “Diary of a madman”, συμβάλλοντας τα μέγιστα στη δημιουργία του θρύλου της solo καριέρας του Ozzy.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
