a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Illud divinum insanus” – MORBID ANGEL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Season Of Mist
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Erik Rutan/Mark Prator
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Μπάσο, φωνητικά – David Vincent
Κιθάρες – Trey Azagthoth
Κιθάρες – Thor Anders “Destructhor” Myhren
Drums – Tim Yeung
Το έτος ήταν 2004. Το δολοφονικό “Heretic” είχε μοιράσει τη προηγούμενη χρονιά μαύρο αίμα και βρωμόξυλο, και τότε σκάει η βόμβα: o frontman Steve Tucker αποχωρεί από τους άρχοντες του ανίερου death metal MORBID ANGEL κι επιστρέφει ο David Vincent. Xαράς Ευαγγέλια για τους απανταχού deathsters, βγαίνει και από μια μεριά ο Σαββόπουλος τραγουδώντας το “Ας κρατήσουν οι χοροί”. Μια χαρά που προσωπικά δεν συμμερίστηκα στο 100%, παρότι λατρεύω τον Vincent στη πρώιμη περίοδο της μπάντας. O Tucker ήταν πιο ταιριαστός για το φρέσκο πρόσωπο της μπάντας όπως αυτό εξελίχθηκε στα τρία άλμπουμ τους μ’ εκείνον στο μικρόφωνο. Αλλά, “επιτέλους, γύρισε ο original frontman” έλεγαν τότε. “Έχοντας τα ενδιάμεσα χρόνια ασχοληθεί με το έκτρωμα που λέγεται GENITORTURERS με τη γυναίκα του, Gen” θα σημείωνα εγώ, αλλά είμαι κακός και προπέτης, συγγνώμη! Ωστόσο, οι συναυλίες ξεκινούν, η μπάντα αποδίδει σετ από τα 4 πρώτα (δοκιμασμένη, αλλά πάντα πετυχημένη συνταγή το old school set, κακά τα ψέματα!), προς έκπληξή μου, αποδίδει εξαιρετικά, με την ανίερη τριάδα Vincent/Sandoval/Azagthoth να σπέρνει! Οι συναυλίες αυτές, τους έφεραν και στη Μαλακάσα το 2008 στα πλαίσια του Rockwave (πέραν του 2004 που πρώτη φορά ήρθαν με την επιστροφή του Vincent).
To 2008 τα καλοκαιρινά φεστιβάλ τέτοιου τύπου, ανακοινώθηκαν ως “διάλειμμα” από τις ηχογραφήσεις και τη προπαραγωγή του ολοκαίνουργιου, όγδοου πονήματος της μπάντας. Κιθαρίστας πλέον ο Thor Anders “Destructhor” Myhren (ZYKLON, MYRKSKOG, 1349) στο πλευρό του Azagthoth. Το πρώτο δείγμα, αρχίζει να παίζεται στα festival: “Nevermore”. Αρχίζουμε και φτιαχνόμαστε (ναι, ακόμη και εγώ). Λέμε “επιστροφή στις ρίζες”, “MORBID ANGEL-άρα ολέ” και λοιπά τέτοια. Έρχεται συμβόλαιο με την Season Of Mist, η οποία μετά το φοβερό μπαμ που είχε γίνει με τα εκπληκτικά “Theogonia” (ROTTING CHRIST), “Ordo ad chao” (MAYHEM) με επιστροφή Attila Csihar τη προηγούμενη χρονιά, πήγαινε για το colpo grosso υπογράφοντας τους επιστρέφοντες στην ενεργό δράση SEPTICFLESH (που την έβγαλαν ασπροπρόσωπη με το τιτάνιο “Communion” – καθώς και με όλη τους τη πορεία ως και σήμερα!) μα και τους MORBID ANGEL. Ειδικά δε, το “επιστροφή του κλασσικού frontman και δίσκος μετά από 8 χρόνια” ήταν γερό selling point και δεν θα το άφηναν να φύγει.
18 Μαρτίου 2010: ο Pete Sandoval μπαίνει για επέμβαση στη πλάτη, πράγμα που τον αποτρέπει από το να γράψει τα τύμπανα για το δίσκο. Έτσι, η μπάντα προχωρεί στην αντικατάσταση του με το πολυβόλο Tim Yeung (DECREPIT BIRTH, DIVINE HERESY, HATE ETERNAL). 9 Μαρτίου 2011, η μπάντα ανακοινώνει πως ο δίσκος θα λέγεται “Illud divinum insanus”. Βλέπουμε και αινιγματικό, ωραίο εξώφυλλο, λέμε “καλά πάμε”. Μετά βλέπουμε το tracklisting. Ωχ και αρχίζουν να μας ζώνουν τα φίδια… μανούλα μου και να ξέραμε…”Too extreme!”, “Destructos vs. The earth” (σαν τίτλος για videogame ακούγεται…τι είναι αυτά;!), “Radikult”…”ξέρεις τι; Χέστο! Μπορεί να είναι καλά κομμάτια και άστοχοι οι τίτλοι” είπαμε από μέσα μας. Μέχρι και το “Existo vulgore” μας έδωσε ελπίδες. Λέμε “ώπα ρε φίλε, 2/2 με το “Nevermore”. Κάτσε, παίζει να ναι και καλό”. Όπως ξέρετε, ένας τρόπος υπάρχει για να μάθουμε τι ψάρια πιάνει ένα άλμπουμ. Πατάμε play!
7 Ιουνίου 2011. Αποφράδα μέρα. Ημέρα ντροπής. Μέρα που κάθε οπαδός των MORBID ANGEL θέλει να ξεχάσει. Σαν ένα κακό όνειρο που δεν ξυπνήσαμε ΠΟΤΕ. Αρχίζει το “Omni potens”, λέμε “ωραία, κουλή MORBID ANGEL εισαγωγή, κλασσικά πράγματα, αυτά θέλουμε, για να δούμε!”. Και σκάει το “Too extreme!”. ΓΚΑΝ-ΓΚΑΝ-ΓΚΑΝ-ΓΚΑΝ *ήχος χλέπας στο μικρόφωνο*. ΝΑΙ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕΣ. ΉΧΟΣ ΧΛΕΠΑΣ. Έχω παγώσει. Λέω “Όχι που να με πάρει ο Yog-Sothoth, δεν άκουσα καλά” και επαναλαμβάνεται για μερικά δεύτερα, ΈΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ! Industrial στοιχεία στους MORBID ANGEL, λοιπόν, με τον πιο ξέκ*λο, χυδαίο, απαράδεκτο, και προσβλητικό και για το industrial και για το death metal τρόπο. Σε αυτό το σημείο, να τονίσω ότι έχει γίνει υπέροχο αμάλγαμα του industrial με τον ακραίο ήχο στο παρελθόν, γι’ αυτό και η αντίδραση μου κατά αυτό το τρόπο. Στην ιστορία των MORBID ANGEL, να θυμίσω τα φοβερά “Laibach remixes” του 1994, και φυσικά το καταπληκτικό “Hatework” από το “Domination” (1995). Στους MORGOTH με το “Odium” (1993), στην μεσαία περίοδο των NAPALM DEATH (‘94 – ‘98) με το πνεύμα των GODFLESH πανταχού παρόν. Για να μην αναφέρω τους πρώιμους FEAR FACTORY με το ”Soul of a new machine” (1992) και το “Fear is the mindkiller” EP (1993), και πόσο τέλεια παντρεύτηκε η βαναυσότητα με την βιομηχανική ψυχρότητα.
Τα “Existo vulgore”, “Blades for baal” και φυσικά το “Nevermore” αποτελούν τα μοναδικά, πραγματικά ΜΟΝΑΔΙΚΑ σημεία του άλμπουμ, με λόγο ύπαρξης και που πραγματικά θέλω να ακούσω μετά από τόσα χρόνια, σε βαθμό που αναρωτιέμαι “ΠΟΣΟ ΡΗΜΑΔΙΑΣΜΕΝΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΉΤΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΕΤΣΙ;”. Να δηλώσω εδώ, πως για πρώτη φορά στα 3 σχεδόν χρόνια που γράφω στο ROCK HARD, δεν ξανακούω δίσκο για τον οποίο γράφω κείμενο ετούτης της στήλης. ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΩΣ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΩ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΞΙΑ. Τα “Destructos vs. The earth” (“destructos marching on…march…march” – οι RAMMSTEIN πήραν τηλέφωνο, ζητούν πίσω το κακό demo τους για να το πετάξουν στα σκουπίδια!) και “Radikult” ευθύνονταν για πολλά νεύρα που είχα εκείνη τη περίοδο. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΡΕ, ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ; ΤΙ “KILL A COP, KILL A COP” ΡΕ ΚΕΡΑΤΑΔΕΣ; ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ ΤΣΟΓΛΑΝΙA; ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΞΥΠΝΟΥΣΑΤΕ ΤΟΥΣ ΑΡΧΕΓΟΝΟΥΣ, ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΤΕ ΝΑ ΓΕΛΑΝΕ ΜΕ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΣΑΣ; Ε ΌΧΙ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ, ΔΕ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ! ΑΛΗΤΕΣ, ΑΡΚΟΥΔΕΗΔΕΣ!
Σε αυτό το σημείο του κειμένου, παρενέβη νοσοκόμα με ηρεμιστική ένεση και υπογλώσσια για να συνεχίσω. Βαθιές αναπνοές… ψυχραιμία Γιάννη… δεν θα πας εσύ από πίεση για τους γελοίους. ΟΚ, το χω, πάμε να το τελειώσουμε! Τα δε “10 more dead” (μετά τη μέση, κάτι πάει και έρχεται), και “Beauty meets beast” αποτελούν την επιτομή του “το άκουσα, από το ένα μπήκε, από το άλλο βγήκε”. Το έτερο “κανονικό” κομμάτι που άφησα ασχολίαστο, είναι το “I am morbid”. Το κομμάτι και καλά “δήλωση της επιστροφής”, που συνοψίζεται στιχουργικά στο “το κάνουμε τόσο καιρό αυτό, είμαστε έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα και Πασαλιμανιώτικα”. Κάτι που θα είχε νόημα, αν δεν ήταν ένα αισχρό κακέκτυπο του “Where the slime live” σαν μοτίβο! Το “De profundis – mea culpa” που κλείνει το δίσκο, παραμένει εξίσου ΑΠΑΙΣΙΟ όσο τα υπόλοιπα “industrial” πειράματα της μπάντας στο δίσκο αυτό. Προτείνεται να ΜΗΝ το ακούσετε όσο αναπνέετε σε αυτό το πλανήτη. Το άκουσα εγώ για εσάς. Άμα έχετε μείνει μακριά τα τελευταία 10 χρόνια, συνεχίστε την καλή δουλειά, και ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΤΟ.
Όπως μαντεύετε, ο δίσκος πήγε καταπληκτικά (παύση για ειρωνεία). Παρά τις περιοδείες με GRAVE, DARK FUNERAL και φυσικά το μεγάλο πακέτο με KREATOR, NILE, FUELED BY FIRE που πέρασε και από τα μέρη μας την επόμενη χρονιά, η μπάντα προσποιήθηκε πως ο δίσκος δεν υπήρξε ΠΟΤΕ. Τα μόνα δύο κομμάτια που παίχτηκαν επί σκηνής, ήταν το “Nevermore” και το “Existo vulgore”, με τη συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών από τη χρυσή περίοδο ‘89 – 95. Σοφή επιλογή, οτιδήποτε άλλο θα ξεφτίλιζε το (αν)ιερό αυτό όνομα και θα κατέληγε σε φιάσκο άνευ προηγουμένου στον ακραίο ήχο. Η λάσπη που έφαγε η μπάντα ήταν άκρως δικαιολογημένη, ειδικά με τις προσπάθειες του David Vincent να δικαιολογήσει το “αριστούργημα” που έβγαλαν αποκαλώντας το “ήδη κλασσικό”. Τους έδωσαν και θάρρος και κάποιοι κρετίνοι που το θεωρούν “διαμάντι που δεν έχει καταλάβει ο κόσμος” (δεν θα εκφραστώ όπως σκέφτομαι, θα με κόψει το αφεντικό) (σ. Σάκη Φράγκου: μαθαίνεις γρήγορα, καλό μου παιδί!!!).
Συνήθως, στο τέλος παρόμοιων κειμένων, κοιτάζω το αντίκτυπο του δίσκου. Τι άφησε πίσω του όλα αυτά τα χρόνια; Άλλαξε η γνώμη του κοινού προς αυτό; Η απάντηση, είναι ξεκάθαρα αρνητική! Απαράδεκτος δίσκος, ανάξιος να φέρει το λογότυπο αυτό, ανάξιος να φέρει την υπογραφή των Mana Recordings, ανάξιος της σοβαρής δισκογραφικής από την οποία βγήκε και η οποία επένδυσε μεγάλο κεφάλαιο σε αυτόν. Ένα από τα χειρότερα άλμπουμ που άκουσαν ποτέ αυτά τα δύο αυτάκια (και έχουν ακούσει ΠΟΛΛΑ, ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ!). Στον απόηχο όλων αυτών, έφυγε ο Vincent το 2015 επικαλούμενος “καλλιτεχνικές διαφορές” (γελάνε και οι πιγκουίνοι στη Μαδαγασκάρη), έφυγε ο Tim Yeung, έφυγε ο Destructhor. Κάπου εκεί, φτιάχτηκε το ανέκδοτο I AM MORBID, με τον Vincent να οικειοποιείται από σκηνής το υλικό των MORBID ANGEL το οποίο έπαιζε (ΟΞΩ ΛΟΥΛΗ ΑΠ’ ΤΗ ΠΑΡΑΓΚΑ!). Θετικό ωστόσο, είναι η επιστροφή του Vincent με τους VLTIMAS (“Something wicked marches in”, 2018) στα πράγματα. Στους δε MORBID ANGEL, επέστρεψε μετά βαΐων και κλάδων ο Steve Tucker (α, τώρα σας αρέσει κωλόπαιδα ε;! Όταν έφευγε όμως, μούγκα στη στρούγκα και τώρα προσκύνημα! Ε, ρε έχει ο καιρός γυρίσματα!), ήρθε ο Scott Fuller (ABYSMAL DAWN) στα τύμπανα (φονιάς!), και η μπάντα μπήκε πάλι στο σωστό μονοπάτι με το αξιοπρεπές “Kingdoms disdained” (2017).
Did you know that?
– Λέγεται ότι η Season of mist μπήκε τόσο μέσα από την εμπορική του αποτυχία, που αναγκάστηκε να βγάλει τα Industrial remixes του “Illud divinum insanus” την αμέσως επόμενη χρονιά, για να βγάλει κάπως τα σπασμένα. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι στη θέση των MORBID ANGEL όταν τους καλούσαν από την εταιρεία για να τους πουν τα μαντάτα…
– Κυκλοφόρησε σε μια special έκδοση που είναι σαν σκαλιστό κομοδίνο (μη φας, έχουμ γλαρόσουπα!) καθώς και σε μεταλλικό κουτάκι με το λογότυπο της μπάντας. Λυπάμαι τα λεφτά που σπαταλήθηκαν σε κάτι τέτοιο, το λέω από καρδιάς! Και ήταν πάρα πολλά…
– Εσείς το ξέρατε, ότι ο τίτλος, είναι κακομεταφρασμένα Λατινικά; Ούτε και εγώ, αλλά το έμαθα! Ο Vincent ήθελε να σημαίνει “Those insane Gods”. Αν ήθελε να είναι αυτός ο τίτλος, η σωστή διατύπωση θα έπρεπε να είναι ‘Illa Divina Insana’. Αντιθέτως, αν μεταφράσουμε σωστά το τίτλο του δίσκου ως έχει, έχουμε ‘That divine thing, an insane man’. Ούτε αυτό σωστά ρε Vincent; ΜΑ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ;!
Γιάννης Σαββίδης
