ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Images and words” – DREAM THEATER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: ATCO
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: David Prater
ΣΥΝΘΕΣΗ:
James LaBrie – φωνή
John Myung – μπάσο
John Petrucci – κιθάρες
Kevin Moore – πλήκτρα
Mike Portnoy – τύμπανα
“Έτσι ξεκινά η ιστορία μιας από τις επιδραστικότερες μπάντες στην ιστορία του metal”.
Με αυτή την πρόταση έκλεινα την λιττή μου αναφορά στο (πρώτο) αριστούργημα των DREAM THEATER, για το αφιέρωμα στις καλύτερες κυκλοφορίες του 1992. Μπορεί να μην είναι το ντεμπούτο τους, αλλά για πολλούς λόγους, θα μπορούσε και να ήταν.
Συμπληρώνοντας 30 ολόκληρα χρόνια από τον Ιούλιο του 1992 που μας έδωσε αυτό διαμάντι, είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος νεότερος ακροατής τις συνθήκες που επικρατούσαν στο χώρο της rock εκείνη την περίοδο και να εκτιμήσει το μέγεθος της καινοτομίας και του οράματος των Αμερικάνων. Είναι μια χρονιά-ορόσημο, που ακροβατεί ανάμεσα στο καλογυαλισμένο glam rock που είχε κυριαρχήσει σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία, ενώ φουριόζο ερχόταν το κύμα της grunge που κέρδιζε την μάχη. Εμπορικά βέβαια, το 1992 ήταν απόλυτη χρονια της pop. Από τις 52 εβδομάδες του χρόνου, τις 49 βρίσκουμε κάποιον pop καλλιτέχνη στην κορυφή των Αμερικάνικων charts (από τον Michael Jackson, Madonna, μεχρι Kris Kross, Boyzz II Men και Whitney Houston) και την μοναδική ροκ χροιά να κατέχει το “To be with you” των MR. BIG για 3 συνεχόμενες εβδομάδες. Μάλιστα την εβδομάδα κυκλοφορίας του “Images and words”, στο νούμερο 1, δέσποζε το “Baby got back” του Sir Mix-a-lot!!
Για την παρέα από την Νέα Υόρκη, τα τελευταία χρόνια ήταν γεμάτα τρικλοποδιές. Παρόλο που κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το “When dream and day unite”, αναγκάστηκαν τόσο να απολύσουν τον τραγουδιστή τους, όσο και να λύσουν το συμβόλαιο με την δισκογραφική τους εταιρία (Mechanic/MCA) αφού ήταν άκρως δυσαρεστημένοι μαζί τους. Όταν πασχίζεις να υπογράψεις ως νέα μπάντα, θέλει κότσια για να σπάσεις το συμβόλαιό σου μετά από μια και μόνο κυκλοφορία.
Επιπλέον, ο μύθος θέλει την τετράδα Portnoy-Moore-Myung-Petrucci να περνάει από οντισιόν περίπου 20 από τους σχεδόν 200 υποψήφιους τραγουδιστές! Μπορεί το νούμερο να μην είναι ακριβές, αλλά γνωρίζοντας την τελειομανεία τους, είναι σίγουρα πιστευτό, ότι άκουσαν προσεκτικά τους περισσότερους από αυτούς. Μάλιστα η απογοήτευσή τους ήταν τέτοια, που είχαν φτάσει στο σημείο να σκέφτονται να κυκλοφορήσουν τα τραγούδια instrumental. Υπάρχει εκτενής αναφορά για τις κυριότερες απόπειρες (John Arch, Chris Cintron, Steve Stone, κλπ) εδώ.
Τελικά, ο κατά 4 χρόνια μεγαλύτερός τους, James LaBrie, από τον Οντάριο του Καναδά, θα κέρδιζε τη θέση, με την χροιά του και το τεράστιο εύρος της φωνής του, να φαντάζει ιδανικό για τους Petrucci, Moore και Portnoy, που ήθελαν να σπρώξουν τα μουσικά τους όρια. Κι όλα αυτά, ακούγοντας μια κασέτα που τους είχε στείλει.
Στις τάξεις του συγκροτήματος, υπήρχε συνθετικός οργασμός και τους 8 μήνες που ακολούθησαν, κατάφεραν να απαγκιστρωθούν από την Mechanic και να εξασφαλίσουν συμβόλαιο (για 8 άλμπουμ μάλιστα!) με την ATCO, αφού πρώτα ηχογράφησαν τρία τραγούδια με τον David Prater, πείθοντας την δισκογραφική για την προοπτική τους. Οι καυγάδες με τον παραγωγό τους ήταν επικοί, κυρίως διότι ερχόμενος από την επιτυχημένη του συνεργασία με τους FIREHOUSE, ήθελε να ακολουθήσει την ίδια ηχητική συνταγή. Όπως ακόμα δηλώνουν οι THEATER, ο Prater στο τέλος, έκανε την μίξη του άλμπουμ, δίχως βέβαια να παραβρίσκεται κάποια από τα μέλη εκεί και όταν πλέον η δισκογραφική τους εταιρία τους έδωσε να ακούσουν το τελικό αποτέλεσμα, αυτός είχε ήδη αναχωρήσει και δεν υπήρχε περιθώριο αλλαγών. Για τους τελειομανείς Αμερικάνους, καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό.
Κανένας δεν περίμενε βέβαια πως επρόκειτο να έρθει μια εμπορική επιτυχία, σε μια εποχή που η τάση ήταν προς πιο υποτονικό, εναλλακτικό ήχο και οι DREAM THEATER κυκλοφορούσαν έναν πολύπλοκο metal δίσκο, με pop παραγωγή κι εντελώς διαφορετική αισθητική. Πόσο μάλλον μ’ ένα μακροσκελές κομμάτι, όπως το “Pull me under”. Η πραγματική του επιτυχία βέβαια, είναι πως ολόκληρο το άλμπουμ κέρδισε τον θαυμασμό του μουσικού τύπου και αγαπήθηκε φανατικά από ένα μεγάλο κοινό. Δίχως να υπάρχουν αδύναμες στιγμές, το “Images and words” ακουμπά τα 60 λεπτά, μέσα από μόλις 8 τραγούδια. Επιπλέον, το πιο μεγάλο τους τραγούδι, από νωρίς αποφασίστηκε πως δεν θα ηχογραφηθεί κι έτσι το “A change of seasons” έμεινε απ’ έξω (ευτυχώς λέω εγώ).
Εδώ συναντάμε το “Metropolis – part 1”, τον απόλυτο ύμνο, που άθελά του οδήγησε αργότερα σε φήμες για το “part 2” και που τόσο λατρεύεται από τους απανταχού DT-fans. Επίσης βρίσκουμε το πιο επιθετικό “Under a glass moon” με το παρανοϊκό του σόλο, το ανατριχιαστικό “Another day” με την γενναία τους απόπειρα να προσθέσουν σαξόφωνο και το καταπληκτικό “Take the time” με το υπέροχο ρεφραίν του. Το “Wait for sleep” θα μπορούσε να είναι η εισαγωγή του “Learning to live”, αφού ένα μέρος του πρώτου επαναλαμβάνεται στο δεύτερο, κάτι που έκαναν και στο μέλλον.
Στο Rock Hard, έχουν γραφτεί κατά καιρούς, πάρα πολλά για το συγκεκριμένο άλμπουμ, οπότε καλό είναι να μην επαναλαμβανόμαστε… Απλά αφεθείτε στην μαγεία του “Images and words”, ενός άλμπουμ που ακόμα και σήμερα ακούγεται μονορούφι, αναλλοίωτο από την πάροδο του χρόνου, ασχέτως της κριτικής που έχει δεχθεί ο παραγωγός του.
Did you know that:
- Την χρονιά που οι DT κυκλοφόρησαν το WDADU, ο LaBrie έκανε ντεμπούτο με τους WINTER ROSE. Στο συγκρότημα αυτό, συνεργάστηκε με τον Richard Chycki συνθέτοντας μαζί τα περισσότερα τραγούδια, από έναν δίσκο που είδε το φως από την Inside Out (την σημερινή τους δισκογραφική εταιρία), 8 χρόνια αργότερα, το 1997. Ο Chycki (που αναφέρεται και στην ευχαριστήρια λίστα του “Images…”), εν τέλει, διακρίθηκε ως μηχανικός ήχου και παραγωγός, με αποκορύφωμα, τις δουλειές του με τους RUSH (“Time machine 2011: Live in Cleveland”) και βέβαια στην πρώτη κυκλοφορία των DT στην Inside Out, το “Distance over time” κάνοντας παραγωγή στα φωνητικά του LaBrie.
- Ο Mike Portnoy συχνά φορούσε ένα μπλουζάκι, με το “Carpe Diem” γραμμένο. Μάλιστα αυτό φορά και στο εξώφυλλο του singe “Another day”. Μια φράση που έμελλε να γίνει συνώνυμη με το “A change of seasons”, που ενώ γράφτηκε εκείνη την περίοδο, κυκλοφόρησε λίγα χρόνια αργότερα.
- Σε αντίθεση με τον παραγωγό David Prater, το συγκρότημα δεν ξέγραψε τον μηχανικό ήχου Doug Oberkircher από τα The Hit Factory Studios. Όταν ήρθε η ώρα να ηχογραφήσουν το “Metropolis pt. 2”, σε μια κίνηση επαναπροσέγγισης της ατμόσφαιρας, δούλεψαν μαζί του και μάλιστα εξήραν την συμβολή του.
- Ο LaBrie, μέχρι τον Ιανουάριο του 1991, όταν μπήκε στο συγκρότημα, χρησιμοποιούσε το μικρό όνομα Kevin, αφού το James ήταν το μεσαίο του όνομα. Αφού όμως η μπάντα είχε ήδη δύο μέλη με τον όνομα John (Petrucci, Myung), θα ήταν περίεργο να είχαν και άλλα δύο με τον όνομα Kevin (αφού υπήρχε κι ο Moore). Αυτός ο χαζός λόγος, ήταν αρκετός για να πορευτεί έκτοτε με το James LaBrie.
- Κάθε τραγούδι έχει στίχους γραμμένους από ένα μέλος, εκτός από το “Take the time”, όπου οι τετράδα Moore-Portnoy-Petrucci-Myung έγραψε από ένα μέρος.
- Το άλμπουμ παίχτηκε ολόκληρο, μετά από 15 ολόκληρα χρόνια, στην επετειακή τους περιοδεία, όπως έγινε και για την 25η επέτειο.
- Εκτός από το “A change of seasons” είχαν ολοκληρώσει άλλα δύο τραγούδια, που τελικά δεν κατάφεραν να συμπεριληφθούν στο “Images and words”. Τόσο το “Don’t look past me” όσο και το “To live forever” είχαν γραφτεί από χρόνια και δοκιμαστεί με διαφορετικούς τραγουδιστές. Μάλιστα το δεύτερο, ήταν ένα από τα τρία τραγούδια του “The ATCO demos” που τους οδήγησε στο συμβόλαιο, ενώ είχε παιχτεί και ζωντανά στην περιοδεία του άλμπουμ.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
