ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ – “Feel euphoria” – SPOCK’S BEARD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 2003
ΕΤΑΙΡΙΑ – InsideOut
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – SPOCK’S BEARD
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
Nick D’Virgilio – φωνητικά, τύμπανα
Alan Morse – κιθάρες, φωνητικά
David Meros – μπάσο
Ryo Okumoto – πλήκτρα
Για άλλη μια φορά καλούμαι να σας γράψω για τους αγαπητούς και παραγνωρισμένους SPOCK’S BEARD, μπάντα που πέρασε από αρκετά κύματα χωρίς πάλι να αποκτά την αναγνώριση που της αξίζει. Η μπάντα δημιουργήθηκε το 1992 από τον πολυπράγμονα Neal Morse και τον αδερφό του Alan, λίγο πολύ όταν οι DREAM THEATER βρίσκονταν ήδη σε μια πορεία προς την κορυφή που καμία άλλη prog μπάντα δεν θα έφτανε στα 90s. Ωστόσο, το γκρουπ, με μπροστάρη και βασικό συνθέτη τον Neal Morse, θα κάνει μια κάποια επιτυχία που θα τους βγάλει από το περιθώριο και μάλιστα σε περιοδεία με τους DREAM THEATER καθώς ο Mike Portnoy προσπάθησε να τους προωθήσει για μία ακόμη φορά. Το ντεμπούτο τους “The light” ήταν ένα πρώτο, κάπως άναρχο αλλά δυνατό δείγμα του BEATLES meets GENESIS, YES και 90s alternative στυλ που γενικά χαρακτήριζε τους SPOCK’S BEARD. Όπως έγραψα και προ καιρού με αφορμή τα είκοσι χρόνια από το κύκνειο άσμα του Neal με τη μπάντα, το διπλό concept album “Snow”, ο τελευταίος «ανανέωσε» τη σχέση του με τον Θεό και τη χριστιανική πίστη, γεγονός που τον ώθησε προς μια επιτυχημένη και περιπετειώδη σόλο καριέρα μακριά από τους SPOCK’S BEARD.
Είκοσι χρόνια μετά, μπορούμε να πούμε πως με το “Feel euphoria” συναντάμε μια πρώτη σημαντική καμπή καθώς η μπάντα βρέθηκε σ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το ζήτημα δεν ήταν τόσο ότι το συγκρότημα έχασε τον frontman του, όσο ότι έχασε τον γονέα και κηδεμόνα του μιας και ο Neal έγραφε όλη τη μουσική όντας, ομολογώ, ο πιο ευφάνταστος και πωρωμένος μουσικός της μπάντας. Έτσι λοιπόν, αναγκαστικά, μια καινούργια δυναμική γεννήθηκε και όλα τα μέλη άρχισαν να γράφουν μουσική, μαζί και χωριστά, με τον David Meros να συνθέτει το πρώτο του κομμάτι, το “Ghosts of autumn”. Το πρώτο άλμπουμ των SPOCK’S BEARD στο νέο αυτό πλαίσιο ήταν το “Feel euphoria” που κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν από είκοσι χρόνια. Όπως είναι μάλλον αναμενόμενο, ήταν και το πρώτο τους άλμπουμ που φανερώνει τρομερή αμηχανία και εν γένει μια μπάντα που περνούσε μια σοβαρή κρίση ταυτότητας. Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Η σημαντικότερη και ίσως πιο ενδιαφέρουσα μετατόπιση ρόλων έγινε με την ανάληψη των lead φωνητικών από τον ντράμερ Nick D’Virgilio. Οι ομοιότητες εδώ με τους GENESIS πραγματικά τερματίζουν καθώς το τελευταίο άλμπουμ του Neal Morse είχε πολλές ομοιότητες μουσικά, στιχουργικά και δομικά με το κύκνειο άσμα του Peter Gabriel με τους GENESIS, το φημισμένο “The lamb lies down on Broadway”. Όπως όλοι ξέρουμε, έχοντας εξαντλήσει τις επιλογές τους για έναν αντικαταστάτη, πετάχτηκε σαν από μηχανής θεός ο Phil Collins and the rest is history. Ε, ακριβώς το ίδιο συνέβη με τους SPOCK’S BEARD μιας και, πέρα από απίστευτος ντράμερ, ο D’Virgilio έχει πολύ ωραία φωνή, μη σας πω και καλύτερη φωνή με περισσότερο εύρος από τον προκάτοχό του (όπως συνέβη και με τον Gabriel, ο Neal Morse δεν είναι επαγγελματίας τραγουδιστής όσο τραγουδοποιός και ένας εξαιρετικός ερμηνευτής). Πέραν τούτων, είχαν ήδη αρχίσει οι κάποιες προστριβές μεταξύ των μελών και κυρίως πάλι με τον Neal που είχε αρχίσει νωρίτερα να προσβλέπει προς μια σόλο καριέρα, έχοντας κυκλοφορήσει ήδη δύο σόλο δίσκους το 1999 και 2002. Ο καταλύτης ήταν η επίθεση στους δίδυμους πύργους το 2001 που συντάραξε όλα τα μέλη της μπάντας και ειδικά τον Neal που ήταν «αλλού» ψυχή τε και σώματι.
Είπα πιο πριν ότι θα υπάρξει μια μεγαλύτερη συμμετοχή στο κομμάτι της σύνθεσης απ όλα τα μέλη αλλά, όπως συνέβη και με τους GENESIS και τον Phil Collins, τα ηνία ανέλαβε κατά κύριο λόγο ο D’Virgilio. Έτσι λοιπόν οι SPOCK’S BEARD κλήθηκαν να συνεχίσουν χωρίς τον κηδεμόνα τους και να ορθοποδήσουν, όπερ κι εγένετο αλλά όχι χωρίς δυσκολίες και αμηχανία. Το “Feel euphoria”, ένα άλμπουμ που θα βάφτιζα ως, στη καλύτερη, αδιάφορο, φανερώνει μια προσπάθεια να διατηρήσουν το songwriting του Neal οδεύοντας παράλληλα σε πιο alternative/AOR μονοπάτια κάνοντας έτσι μια απότομη στροφή από τον trademark ήχο και παίξιμο τους. Ψήγματα ενός trademark prog rock υπάρχουν εδώ αλλά χάνονται κάτω από τις πιο βαριές και μονολιθικές κιθάρες και τις αμήχανες διαρρυθμίσεις και ενορχηστρώσεις. Ακόμα και το prog epic του δίσκου “A guy named Sid”, γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον D’Virgilio, που πάλι θέλει να μοιάσει στο “The lamb lies down on Broadway”, δεν έχει συνοχή και μια μουσική ταυτότητα. Είναι λίγο prog, λίγο alternative χωρίς συνοχή, το τονίζω.
Κοιτώντας πίσω λοιπόν, το “Feel euphoria” είναι ένα άλμπουμ που υπενθυμίζει πως τα συγκροτήματα τα απαρτίζουν άνθρωποι, εξαιρετικοί μουσικοί μεν στους SPOCK’S, αλλά άνθρωποι δε που επηρεάζονται από τις εκάστοτε συνθήκες που επικρατούν, από τους αποχωρισμούς και τις ανάγκες που προκύπτουν. Έχουν ανάγκη από τον χρόνο τους για να επανέλθουν σε μια ισορροπία και, στη πορεία, η αμηχανία τους θα φανεί και στη μουσική όπως συνέβη με το “Feel euphoria” πριν από είκοσι χρόνια. Τουλάχιστον, μετά από αυτό το ατόπημα, οι SPOCK’S επανήλθαν έστω και σαν μια διαφορετική μπάντα (βλέπε πάλι GENESIS).
Φίλιππος Φίλης
