ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The dreams you dread” – BENEDICTION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Paul Johnston
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Dave Ingram – Φωνητικά
Darren Brookes – Κιθάρες
Peter Rew – Κιθάρες
Frank Healy – Μπάσο
Neil Hutton – Τύμπανα
Υπάρχουν συγκροτήματα που δεν προσποιούνται, δεν επενδύουν σε φαντεζί εικόνες ή περισπούδαστες δηλώσεις. Υπάρχουν μπάντες όπως οι BENEDICTION, που από την αυγή της δεκαετίας του ’90 έχτισαν μια καριέρα βασισμένη αποκλειστικά στην εντιμότητα του old-school death metal. Brutal, ευθύ, χωρίς υπεκφυγές. Το “The dreams you dread”, τέταρτος δίσκος τους και προτελευταίος με τον Dave Ingram στα φωνητικά μέχρι την επιστροφή του χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε το 1995, σε μια εποχή που το είδος βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο, με τον ακραίο ήχο να αναζητά νέες ταυτότητες. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, οι BENEDICTION παρέδωσαν έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς δίσκους της βρετανικής death metal σχολής. Λιτό, σκληρό, αποφασιστικό.
Το “The dreams you dread” δεν είναι ένας δίσκος που θα εντυπωσιάσει με τεχνικές φιοριτούρες ή ατμοσφαιρικές αναζητήσεις. Αντίθετα, επιλέγει τον δρόμο της ωμής επιθετικότητας. Τα riffs των Darren Brookes και Peter Rew κυριαρχούν με mid-tempo groove και θραύσματα thrash, ενώ το rhythm section παραμένει σταθερό, στιβαρό, θεμελιώδες. Σε αυτά, έρχεται να προστεθεί η βαριά, βρυχώμενη φωνή του Ingram, σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές του ερμηνείες. Όχι ευέλικτη ή ποικιλόμορφη, αλλά με έναν επιβλητικό μονολιθικό χαρακτήρα που δένει ιδανικά με τη μουσική. Η παραγωγή, δουλειά του Paul Johnston (ο οποίος είχε συνεργαστεί με μπάντες όπως οι NAPALM DEATH), είναι τραχιά και οργανική, ταιριαστή στο πνεύμα της εποχής.
Αν και δεν περιλαμβάνει απαραίτητα κομμάτια-σταθμούς όπως οι προκάτοχοί του “Transcend the rubicon” ή “The grand leveller”, το “The dreams you dread” κερδίζει σε συνέπεια και ατμόσφαιρα. Υπάρχει ένας υπόκωφος τόνος απελπισίας στον ήχο του, όχι μελαγχολικός, αλλά θυμωμένος. Οι BENEDICTION δεν φαντασιώνονται καταραμένες ρομαντικές ιστορίες. Εδώ μιλούν για σήψη, παρακμή, αποσύνθεση, όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά. Φιλτράρουν την αγγλική οργή της εποχής, την κοινωνική ένταση, την παρακμή των βιομηχανικών πόλεων, τις χαμένες υποσχέσεις.
Η σημασία του “The dreams you dread” βρίσκεται ακριβώς εκεί. Όχι ως η κορύφωση της δημιουργικότητας των BENEDICTION, αλλά ως η επισφράγιση μιας περιόδου ακραίου ήχου πριν την αναπόφευκτη αλλαγή. Μετά από αυτόν τον δίσκο, η μπάντα μπήκε σε νέα φάση. Το “Grind bastard” που ακολούθησε είχε διαφορετικό προσανατολισμό, περισσότερο grind και λιγότερο κλασικό death. Έτσι, το “The dreams you dread” λειτουργεί σαν το τελευταίο αγνό death metal statement της πρώτης εποχής τους, χωρίς υπεκφυγές και χωρίς φτιασίδια. Ίσως δεν είναι ο πιο καινοτόμος δίσκος τους, αλλά είναι απόλυτα ειλικρινής.
Οι BENEDICTION είναι από τις πιο «υποτιμημένες» (σε τεράστια εισαγωγικά αλλά ισχύει) μπάντες της σκηνής. Ποτέ δεν αγκάλιασαν το hype, ποτέ δεν έγιναν εξώφυλλα σε περιοδικά, ποτέ δεν επιδίωξαν cult αύρες ή mainstream αποδοχή. Και το “The dreams you dread” ενσαρκώνει αυτή τη στάση με ακρίβεια. Είναι το έργο ανθρώπων που παίζουν death metal γιατί δεν θα μπορούσαν να παίξουν τίποτα άλλο. Και αυτό, για τον υποψιασμένο ακροατή, είναι πολύ πιο σημαντικό από την τέλεια παραγωγή ή τις τεχνικές εκρήξεις. Είναι η φωνή μιας σκηνής που παραμένει ζωντανή στα υπόγεια, στις μπυραρίες και στις καρδιές όσων ακόμα ακούν τον ήχο του θανάτου όχι σαν πόζα, αλλά σαν αλήθεια.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
