a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ : “March of the Saint” – ARMORED SAINT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ : 1984
ΕΤΑΙΡΕΙΑ : Chrysalis
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ : Michael James Jackson
ΣΥΝΘΕΣΗ :
John Bush – φωνή,
Dave Prichard – κιθάρες
Joey Vera – μπάσο
Phil Sandoval – κιθάρες
Gonzo Sandoval – τύμπανα
Οι περισσότεροι από εμάς που ακούμε αυτή την μουσική σήμερα, δεν ακούγαμε το 1984, κυρίως λόγω ηλικίας, αλλά και λόγω της απουσίας του heavy metal από την Ελληνική πραγματικότητα. Απειροελάχιστοι είχαν μυηθεί στον βαρύ ήχο που ερχόταν από Βρετανία και Αμερική, αν και σίγουρα πολλοί είχαν ακούσει από BLACK SABBATH μέχρι IRON MAIDEN. Ακόμα λιγότεροι από αυτούς που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, αγόραζαν αυτή την μουσική, σαράντα χρόνια πριν.
Στις ΗΠΑ, η επανάσταση είχε ήδη αρχίσει και η Metal Blade ήταν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της. Μετά από μια σειρά κυκλοφοριών που σήμερα θεωρούνται κλασικές, οι ARMORED SAINT, που είχαν συστηθεί από την συλλογή της εταιρείας, την “Metal massacre”, έπαιρναν την σκυτάλη για ένα ΕΡ που θα άφηνε εποχή. Ο Brian Slagel γούσταρε πολύ το συγκρότημα και είχε μάλιστα προτείνει τον John Bush στους METALLICA την εποχή που ο Hetfield σκεφτόταν να αφοσιωθεί στην κιθάρα του.
Ας αναλογιστούμε τώρα, πόσο ιδιαίτερος ήταν αυτός ο δίσκος για την εποχή εκείνη και θα δικαιολογήσουμε όλους που έμειναν με το στόμα ανοικτό, ακούγοντας τις συνθέσεις και την απόδοση του συγκροτήματος στο “March of the Saint”. Εμφανώς επηρεασμένοι από τις Βρετανικές βάσεις, αλλά με αρκετά Αμερικάνικα στοιχεία, με τσαμπουκά και πολύ πάθος, το άλμπουμ τους βάζει για τα καλά στο μεταλλικό χάρτη και με την υποστήριξη μιας μεγάλης δισκογραφικής, όπως η Chrysalis, κατάφεραν να κάνουν κάποια βήματα, πουλώντας αρκετές χιλιάδες αντίτυπα, αν και υπήρχαν σοβαρές αναταράξεις στο παρασκήνιο. Βλέπετε, η ενασχόληση μιας πολυεθνικής Chrysalis και του ιδιαίτερα καθοριστικού management των Cliff Bernstein και Peter Mensch που ήδη εργαζόταν για τους AC/DC, DEF LEPPARD και METALLICA αντί να οδηγήσει τους ARMORED SAINT σε επιτυχία, παραλίγο να τους οδηγήσει στην διάλυση.
Η αλήθεια είναι πως o mainstream ήχος που είχε ο δίσκος, όπως το συγκρότημα δήλωσε μετέπειτα, δεν ήταν ικανοποιητικός για τους ίδιους, επειδή το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν όσο σκληρό όσο έπρεπε. Έχουν εξιστορήσει τις μεγάλες διαφωνίες τους, όμως για ένα νεανικό συγκρότημα, εκείνη την εποχή δεν είχαν αρκετή δύναμη και τόλμη για να αντιδράσουν πριν κυκλοφορήσει. Τα τραγούδια είχαν γραφτεί και προβαριστεί καλά, ενώ ήδη τα έπαιζαν στις συναυλίες που έδιναν και είχαν δέσει. Το “Stricken by fate” υπήρχε από το πρώτο τους demo, ενώ το “False alarm” είχε μπει και στο ΕΡ που τους πρωτο-σύστησε ένα χρόνο νωρίτερα.
Ιδιαίτερα η πρώτη του πλευρά, έχει τραγουδάρες, που εν τέλη, όρισαν την ταυτότητα των ARMORED SAINT. Μιλάμε για τρεις απανωτούς ύμνους με τα “March of the Saint”, “Can U deliver” και “Mad house” (το οποίο σε αυτό το άλμπουμ τυπώθηκε ως δύο λέξεις, ενώ στο “Saints will conquer” ως μόνο μία). Για να αναλογιστούμε το βάρος και των υπολοίπων όμως, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα εν έτη 1984. Έτσι θα νιώσουμε καλύτερα την αξία ενός “Mutiny on the world” και του παρεξηγημένου “Envy”. Αν προσέξουμε και το “Take a turn” θα ανακαλύψουμε τις ρίζες για το μέλλον τους.
Ακόμα και σήμερα το ντεμπούτο των ARMORED SAINT παραμένει ως ένα από τα διαμάντια του Αμερικάνικου metal αν και γράφτηκε σε πολύ νεαρή ηλικία. Η συνέχεια δεν είχε σπαθιά και ιππότες, είχε μια πιο σκοτεινή αύρα, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξεφορτώθηκαν την «πανοπλία» του ντεμπούτου. Τελικά η αντίδραση της πεντάδας, βγήκε αφότου δεν τους οδήγησαν (τόσο η εταιρεία τους, όσο και το management) σε Ευρωπαϊκή περιοδεία, κάτι που το ήθελαν πολύ. Το “March of the Saint”, έθεσε τις βάσεις για μια εξαιρετική πορεία, γεμάτη ποιοτικές κυκλοφορίες, φοβερές συνθέσεις και τεράστια ενέργεια. Μπορεί να υπήρχαν κλισέ, μια νεανική ανωριμότητα εν μέρη, αλλά το σύνολο, φανέρωνε μεγάλες υποσχέσεις και άφηνε φοβερές εντυπώσεις.
Η παρέα από την Καλιφόρνια, βρισκόταν στην κατάλληλη περιοχή για να ξεκινήσει μια μεγάλη καριέρα, σε μια εποχή, που οι μεγάλες δισκογραφικές έψαχναν το επόμενο μεγάλο όνομα στον σκληρό ήχο. Η παράλληλη πορεία που έκαναν, με άλλους φίλους και συνοδοιπόρους, ενώ φαινόταν να διαγράφει τεράστια επιτυχία στις αρχές, τελικά δεν πλησίασε τις αρχικές εκτιμήσεις, κάτι που είχε και το ανάλογο αντίκτυπο στο συγκρότημα. Όμως, όλα αυτά, το 1984 ήταν ακόμα πολύ μακριά και οι SAINTS το μόνο που είχαν στο νου τους, ήταν να καβαλικέψουν τις (ζωγραφιστές) μηχανές τους και να κάνουν headbanging. Τα 38 λεπτά που διαρκεί, είναι αρκετά για αναδείξουν τις δυνατότητές τους και για να γράψουν με… το σπαθί τους, το όνομα των ARMORED SAINT στην μεταλλική ιστορία.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
