ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ : “Fight to survive” – WHITE LION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ : 1985
ΕΤΑΙΡΕΙΑ : JVC/Victor Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ : Peter Haucke
ΣΥΝΘΕΣΗ :
Mike Tramp – φωνή
Vito Bratta – κιθάρες
Felix Robinson – μπάσο
Nick Capozzi – τύμπανα
Έχουμε διαβάσει πολλές ιστορίες για καλλιτέχνες που δυσκολέυτηκαν να βρουν συμβόλαιο, άλλους που έδωσαν αγώνα για να πετύχουν και κάποιους που έφτυσαν αίμα για να καταξιωθούν. Αυτό που συνέβη όμως με τους WHITE LION είναι μια ξεχωριστή υπόθεση, γεμάτη από δράμα, χιλιάδες δολλάρια, ένα Γιαπωνέζικο όνειρο, χαρές, λύπες και τελικά ένα ντεμπούτο που φέρει τον πιο ιδανικό τίτλο. Το “Fight to survive”, είναι κάτι παραπάνω από την πρώτη δισκογραφική τους προσπάθεια. Ήταν ένας γολγοθάς και μια τεράστια αποζημίωση ενός μακροπρόθεσμου αγώνα σε μια εποχή που οι καλλιτέχνες συνήθως δεν είχαν τις αντοχές, όσο οι δισκογραφικές εταιρείες, όσο το ραδιόφωνο και το MTV καθόριζαν την τύχη τους. Τώρα, μέσα σε όλα αυτά, τι σχέση μπορεί να έχει η Τάνια Τσανακλίδου;
Βλέπετε, η ιστορία των WHITE LION προέρχεται από τις στάχτες των Δανών STUDS που το 1982 έκαναν μια τρελή απόπειρα να μεταφερθούν στην Νέα Υόρκη για να βρουν την τύχη τους. Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι από μόνο του αυτό το εγχείρημα και βέβαια οι περισσότερες πιθανότητες ήταν εναντίον τους. Ο Mike Tramp, ο ξανθόμάλλης τραγουδιστής τους, είχε παρελθόν στους MABEL, μια παρέα νεαρών Δανών που έφτασε μέχρι την Eurovision του 1978, όπου όμως δεν κατάφεραν να μαζέψουν πάνω από 13 βαθμούς με το τραγούδι “Boom boom”, αφήνοντάς τους 16ους, πίσω ακόμα κι από την Ελλάδα, που συγκέντρωσε 66, με το “Charlie Chaplin” της Τσανακλίδου. Η πρώτη γεύση της επιτυχίας του έδωσε την ώθηση για να παραμείνει στις ΗΠΑ όταν οι άλλα παρέδωσαν τα όπλα και να φτάσει να φτιάξει τέλικά τους WHITE LION το 1983.
Για να συμπληρωθεί το DNA τους, χρειαζόταν το έταιρο μισό της αλυσίδας. Ο Vito Bratta, επίσης στα 23 του χρόνια τότε, είχε φτάσει ήδη ένα βήμα πριν την μπάντα του Ozzy Osbourne, όσο και τους KISS αφού το τεράστιο ταλέντο του διαφαινόταν στα κλαμπ που έπαιζε με την μπάντα του. Τελικά, κατάφερε να βρει το μουσικό του σπίτι στους WHITE LION, όπου όχι μόνο μπόρεσε να αποκαλύψει τις απίστευτες κιθαριστικές του ικανότητες, αλλά και να ξεδιπλώσει το συνθετικό του ταλέντο, συμμετέχοντας σε όλα τα τραγούδια.
Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, τόσο ο Tramp, όσο και ο Bratta, ακουγόταν ώριμοι και υπερβολικά έμπειροι όταν έπαιζαν. Ο πρώτος, με την βραχνή, ξεχωριστή φωνή του, με μια δόση ξένης προφοράς και κάτι από Don Dokken. Ο δεύτερος, σαν ο μικρότερος αδερφός του Eddie Van Halen, έκανε την κιθάρα του να φτύνει φωτιές σε κάθε σόλο, ενώ έγραφε ριφ-άρες, εμπνευσμένος τόσο από την Δυτική ακτή με τους φαντεζί παίκτες, όσο κι από τους παραδοσιακούς Βρετανούς κιθαρίστες. Όμως, οι φήμες λένε πως ο μπασίστας τους, έπαιξε τον μεγαλύτερ ρόλο στο να υπογράψουν σε μια πολυεθνική, αφού το παρελθόν του Felix Robinson στους ANGEL (με τον Gregg Giuffria), τον έκανε πασίγνωστο και για εμπορικούς λόγους, προσέλκυσε ενδιαφέρον.
Δεν συνηθίζουμε να αναφερόμαστε σε επετείους κυκλοφοριών από την Ιαπωνία, όμως το “Fight to survive” δεν κυκλοφόρησε στην Ευρώπη και την Αμερική, παρά αρκετούς μήνες αργότερα. Η JVC/Victor πίστεψε στην προοπτική αυτού του νεαρού και ιδιόμορφου σχήματος, παρά το γεγονός πως η Elektra, που τους είχε υπογράψει στις ΗΠΑ, έβαλε το άλμπουμ στην κατάψυξη. Ευτυχώς όμως, είχε ήδη χρηματοδοτήσει την ηχογράφηση του άλμπουμ, που έγινε για έναν παράδοξο λόγο, στην Φρανκφούρτη, της Δυτικής Γερμανίας τον Φεβρουάριο του 1985, με τον Peter Haucke ως παραγωγό. Έτσι ο ήχος του δίσκου, ήταν πιο ωμός και ακατέργαστος από ότι αν είχε γραφτεί στην Αμερική, ενώ τα τραγούδια είχαν μεγάλη έμφαση στις πιασάρικες μελωδικές γραμμές. Γενικά όμως, το συγκρότημα ακροβατούσε μεταξύ του ραδιοφωνικού μελωδικού hard n’ heavy και του πιο σκληρού metal. Μάλιστα, για ένα συγκρότημα που έγινε μετέπειτα γνωστό για τις τεράστιες επιτυχίες του, οι στίχοι των περισσότερων τραγουδιών εδώ αναφέρονται σε πιο σοβαρά και όχι τόσο χαρούμενα μοτίβα.
Στην τελική όμως, είναι η ποιότητα η οποία κρίνεται σε βάθος χρόνου και το “Fight to survive” είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, με τραγούδια που άδικα θάφτηκαν, λόγω λάθος αποφάσεων. Η επιτυχία που βρήκαν αργότερα το απέδειξε. Το “Broken heart” ανοίγει απαλά, σε ξεγελάει, για να μεταμορφωθεί σε ένα hard rock ύμνο. Το “Cherokee” – που αναφέρεται βέβαια στους ιθαγενείς – έχει βάθος, με τον Bratta να δείχνει για πρώτη φορά τα «δόντια» του, τόσο στις έξυπνες ιδέες στις στροφές, αλλά και το τρομερό του σόλο. Μετά μπαίνει το a-la-EVH εισαγωγικό του ομότιτλου τραγουδιού, μια σύνθεση με αλλαγές στην ατμόσφαιρα, αλλά και στο παίξιμο, που έγινε σημείο αναφοράς της ταυτότητας των WHITE LION. Θα μπορούσα να αναφερθώ στο κάθε ένα ξεχωριστά, διότι υπάρχουν ριφ, ρεφραίν, σόλο και πολύ attitude από το νεαρό συγκρότημα. Αγαπώ όμως ιδιαίτερα τα “All the fallen men” και “Road to Valhalla”, που ίσως φανερώνουν περισσότερο από τα υπόλοιπα την ιδανική συνύπαρξη του Tramp με τον Bratta. Ο πρώτος έφερνε την Ευρωπαϊκή αύρα (QUEEN πιανάκι;) και την πιο ποπ αισθητική, με τον δεύτερο να φέρνει την τεχνική, την ένταση και τον Αμερικάνικο ήχο.
Δεν υπάρχει τίτλος που να αρμόζει καλύτερα στο ντεμπούτο των WHITE LION από το “Fight to survive” και αυτό ισχύει για όλόκληρη την καριέρα τους. Πιστεύω πως το έχετε στην κατοχή σας, όλοι εσείς που διαβάζεται αυτές τις γραμμες. Εάν όχι, τότε απλά αναζητήστε το.
Did you know that:
- Η επιτυχία του άλμπουμ ήρθε αφού το δεύτερό τους πόνημα κυκλοφόρησε και πούλησε καλά. Το “Pride” βγήκε το 1987 και τελικά το 1988 το “Fight to survive” σκαρφάλωσε στο 151 Billboard.
- Τόσο ο Felix Robinson όσο και ο άγνωστος Nick Capozzi, είχαν αντικατασταθεί όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ, σχεδόν δύο χρόνια μετά την ηχογράφησή του. Ο πρώτος, από τον James LoMenzo (μετέπειτα στους BLACK LABEL SOCIETY, MEGADETH, DAVID LEE ROTH BAND και άλλους) και ο δεύτερος από τον Greg D’Angelo (προηγουμένως στους ANTHRAX).
- To “Brokenheart” επανηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε στο “Maneattraction” το 1991, όπου και τελικά απέκτησε την αναγνώριση που του άξιζε.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
