a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “House of gold & bones – part 2”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2013
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: David Bottrill
ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΚΡΟΥΠ:
Corey Taylor – φωνητικά
James Root – κιθάρα
Josh Rand – κιθάρα
Roy Mayorga – drums
Τα είχαμε πει πριν κάτι μήνες, με την ευκαιρία της επετείου του “House of gold & bones – part 1”, επομένως εδώ θα είμαστε πιο περιεκτικοί. Άλλωστε μιλάμε για δύο άλμπουμ που στην ουσία είναι ένα, αλλά σε δύο μέρη, τα οποία ηχογραφήθηκαν ταυτόχρονα και από τα ίδια μέλη. Μάλιστα είναι η πρώτη φορά που οι STONE SOUR έχουν σε δύο άλμπουμ σταθερό lineup. Αλλά από την άλλη είναι οξύμωρο, αφού τα “δύο άλμπουμ” ηχογραφήθηκαν μαζί, οπότε μιλάμε για ένα στην ουσία.
Το βασικότερο, είναι ότι αυτό είναι το “κύκνειο άσμα” του James Root με το συγκρότημα. Και τι τέλος είναι αυτό ε; Είχα πει και στο κείμενο για το πρώτο μέρος, πως δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω ιδιαίτερα αυτά τα άλμπουμ, αφού πότε το ένα και πότε το άλλο είναι λίγο πιο αγαπημένο. Και ισχύει ακόμα. Η ουσιαστική διαφορά του δίσκου αυτού, ή μάλλον σωστότερα της επιλογής τραγουδιών για το δεύτερο μέρος της διλογίας, είναι ότι τα πάντα είναι πιο σκοτεινά. Τόσο οι στίχοι, όσο και η μουσική, δίνουν πολύ περισσότερο από ότι στο “Part 1” την ιδέα της εξιστόρησης και της υπηρέτησης του concept αυτής της δισκογραφικής απόπειρας. Ο Taylor είναι στους 5 καλύτερους στιχουργούς των τελευταίων 20 ετών. Εδώ, είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας τους, συνολικά, είτε με SLIPKNOT, είτε με STONE SOUR. Άλλωστε πρέπει να είχε χτυπήσει κόκκινο που λέμε η έμπνευση σε αυτό το τρομερό μουσικό δίδυμο τότε και να είχαν βρει τη χρυσή τομή στη συνεργασία τους, αλλά και την ηρεμία ή και ελευθερία, μακριά από τις ανάγκες και τα πάμπολλα προβλήματα των SLIPKNOT. Μία κάθαρση κατά κάποιο τρόπο. Ασχέτως της συνέχειας και της φυγής του Root.
Από την αρχή με το “Red city”, ο δίσκος σε έβαζε στο πιο “μαύρο” και “σκοτεινό” κλίμα του και προμήνυε το κάτι διαφορετικό από ότι στο “Part 1”. Και είναι αλήθεια ότι παρόλο που δεν έχεις τις υπερ-χιτάρες του “1”, έχει μεγαλύτερη ισορροπία στην ποιότητα των τραγουδιών, ενώ και οι ταχύτητες είναι κυρίως mid tempo και έχει και εκεί περισσότερη σταθερά. Το τελευταίο μερικές φορές είναι κακό, εδώ όμως όχι, γιατί αυτό που κάνει ο δίσκος (ειδικά όταν ακούς/διαβάζεις ταυτόχρονα τους στίχους), είναι ότι σε βάζει μέσα στην ιστορία του, το κλίμα του, τον πυρήνα του. Και δεν σου επιτρέπει να βαρεθείς.
Σε κάποια φάση ο Corey είχε πει πως αν βάλεις τα δύο άλμπουμ να παίξουν από την αρχή ως το τέλος συνεχόμενα, έχει ακόμα περισσότερη λογική το “Part 2”. Και ισχύει απόλυτα. Αλλά ακόμα και το “Part 2” να βάλεις να παίξει σερί και του αφοσιωθείς, το ίδιο θα πάρεις.
Μπορεί ο δίσκος να μην έχει τις υπερ-χιτάρες του “Part 1”, αλλά έχει και αυτός τις ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ του. Κάτι “Sadist”, κάτι “Stalemate”, κάτι το ομότιτλο, έχει κάτι για κάθε στιγμή και όρεξη.
Λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του δίσκου και συγκεκριμένα στις 17 Απριλίου, κυκλοφόρησε και το πρώτο από τα 4 τεύχη του comic που δημιούργησε ο Corey Taylor πάνω στο concept του άλμπουμ, με το τελευταίο να κυκλοφορεί στις 31 Ιουλίου του ιδίου έτους.
Δυστυχώς, η συνέχεια, 4 χρόνια μετά, δεν ήταν αντίστοιχη, αφού το “Hydrograd” ήταν μεν ένα καλό άλμπουμ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ακούμπησε αυτή τη διλογία. Και μετά ως γνωστόν, στην ουσία σταμάτησαν οι STONE SOUR. Δεν είναι υπερβολή λοιπόν να πούμε ότι αυτή η διλογία ήταν και η δισκογραφική κορύφωση της μπάντας.
Did you know that:
- Κάποια στιγμή, ο Corey είχε πει ότι ήθελε να κάνει μία ταινία πάνω στο concept/comic. Ε, δεν έγινε προφανώς.
- Για περισσότερα, δείτε του άρθρου για το “part 1”. Αφού είναι το ίδιο άλμπουμ στην ουσία, όλα έγιναν μαζί, η “ομάδα” σε όλους τους τομείς ήταν η ίδια, ε, τι να γίνει τώρα!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
