ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Requiem for the indifferent” – EPICA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: Sascha Paeth και EPICA
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Simone Simons – φωνητικά
Mark Jansen – κιθάρα, brutal φωνητικά
Isaac Delahaye – κιθάρα
Coen Janssen – πλήκτρα
Arien van Weesenbeek – τύμπανα
Yves Huts – μπάσο
Σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται και ειδικά στις παρουσιάσεις του εκάστοτε νέου τους δίσκου, τονίζω το πόσο έχω εντυπωσιαστεί από τους EPICA των τελευταίων άλμπουμ τους. Από το σημείο καμπής της μπάντας, το 2009, με το “Design your universe” και μετά, οι Ολλανδοί μας δίνουν κάθε φορά και μία ακόμη εξαιρετική δουλειά, με την ποιοτική διαφορά της μίας με την άλλη να είναι μικρή και πάντα σε υψηλότατα επίπεδα. Και σήμερα θα μιλήσουμε για το άλμπουμ που είναι ο διάδοχος εκείνου του πλέον κομβικού άλμπουμ της καριέρας τους μέχρι σήμερα, το “Requiem for the indifferent”, που κυκλοφόρησε πριν από 10 ακριβώς χρόνια.
Οι EPICA των τριών πρώτων δίσκων, κάποιες φορές μου άρεσαν, κάποιες άλλες λιγότερο και κάποιες όχι και ιδιαίτερα για να είμαι ειλικρινής. Όταν όμως βρήκαν τον παντελώς δικό τους ήχο και (από ότι φαίνεται) άρχισαν να παίζουν χωρίς κανένα μα κανένα φραγμό, πραγματικά, τους απολαμβάνω! Η αρχή έγινε λοιπόν το 2009 με το “Design your universe” και ήρθε το 2012 το “Requiem for the indifferent”, για να τους βάλει σε τελείως άλλες ράγες, τόσο ποιότητας, όσο και εμπορικότητας. Και το παράδοξο είναι ότι κατάφεραν (γιατί κατόρθωμα είναι σε αυτόν τον ήχο) να γίνουν πολύ πιο δυνατοί εμπορικά με πολύ πιο «δύσκολα» μουσικά άλμπουμ. Και αυτό είναι που γουστάρω περισσότερο σε αυτήν τη μορφή των Ολλανδών.
Έχοντας λοιπόν το δρόμο από το “Design…” και βλέποντας ότι οι αλλαγές που δοκίμασαν έπιασαν εμπορικά (μπήκαν και στο Top200 του Billboard), συνεχίζουν σε αυτό το μονοπάτι και ο χρόνος αποδεικνύει ότι πολύ καλά έκαναν. Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία λοιπόν ενός δίσκου 75 σχεδόν λεπτών, επιστρέφουν με έναν νέο, 73 λεπτών και δείχνουν ότι όχι μόνο έχουν απόθεμα έμπνευσης, αλλά και το ότι νιώθουν τρομερά άνετα και σίγουρη με αυτήν την ηχητική στροφή τους, που δεν φοβούνται ούτε τη διάρκεια του άλμπουμ. Με το “Storm the sorrow” να είναι το πρώτο βίντεο του δίσκου και δικαίως, καθώς η λέξη “hit” με την αυστηρή της έννοια δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλά τραγούδια του άλμπουμ, τόσο λόγω υπόστασης, όσο και λόγω διάρκειας, η συνέχεια ήταν αυτή που εδραίωσε για τα καλά μέσα τους το ότι μπορούν πλέον να παίζουν όπως αυτοί θέλουν και αυτό λειτουργεί άψογα και στο εμπορικό κομμάτι. Η επιτυχία του δίσκου, οδήγησε στο να υπάρχουν πλέον 9 διαφορετικές εκδόσεις του παρακαλώ, αλλά και στο live DVD “Retrospect”, με το οποίο οι Ολλανδοί επιβεβαίωσαν το νέο τους, πολύ μεγαλύτερο status, έχοντας μαζί τους 70-μελή ορχήστρα, χορωδία, ακροβάτες και καλεσμένους όπως τη Floor Jansen (NIGHTWISH) μεταξύ άλλων. Θα ήταν και η Tarja Turunen (ex- NIGHTWISH) εκεί, αλλά τα προγράμματα δεν ευθυγραμμίστηκαν ποτέ. Τι καλύτερος τρόπος να γιορτάσεις ταυτόχρονα και τα 10 χρόνια της ύπαρξής σου;
Το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας με τον Yves Huts στο μπάσο, είναι ένα από τα σημαντικότερα στην καριέρα της και ένα από το σερί των εξαιρετικών δίσκων που έχουν μέχρι και σήμερα. Είπαμε. Άλλο να μην σου αρέσει ένα είδος, άλλο να μην μπορείς να καταλάβεις το πόσο σοβαρή και καλή είναι μία μπάντα. Οι EPICA παίζουν χρόνια τώρα, τουλάχιστον 10, σε άλλο επίπεδο στο είδος τους.
Did you know that:
- Το 2012, κυκλοφόρησε ένα single από τη Nuclear Blast, με τίτλο “Forevermore”. Αυτό ήταν ένα τραγούδι που ηχογράφησαν οι EPICA μαζί με τον Ruurd Woltring. Θα μου πεις, ποιος είναι αυτός; Και δίκιο θα έχεις. Ο Ruurd, είναι ένα αυτιστικό αγόρι, το οποίο είχε δηλώσει συμμετοχή στο Ολλανδικό τηλεοπτικό show “NIks te gek” (που μεταφράζεται στα αγγλικά “Nothing is too crazy” και στην ουσία είναι κάτι σαν το υπέροχο Make A Wish), όπου πραγματοποιούνται ευχές ανθρώπων ηλικίας 18 ετών και πάνω, με διανοητικά προβλήματα. Κέρδισε και κατάφερε να ηχογραφήσει μαζί με τους EPICA αυτό το τραγούδι, το οποίο είναι και δικό του. Η μπάντα έκανε μία νέα ενορχήστρωση και το ηχογράφησαν παρέα, με τον Ruurd να κάνει φωνητικά. Αξίζει να το ακούσετε έστω, για το όμορφο της υπόθεσης, όπως και να δείτε και το βίντεο που υπάρχει.
- Αυτό το κομμάτι, το “Forevermore”, είναι και το ένα από τα δύο μόλις singles του άλμπουμ (το άλλο είναι φυσικά το “Storm the sorrow”, ενώ είναι και το πρώτο στο οποίο συμμετέχει ο από εκεί και πέρα μόνιμος μπασίστας της μπάντας, Rob van der Loo. Στο άλμπουμ έχει γράψει κανονικά ο μέχρι τότε μπασίστας του σχήματος, Yves Huts, στην τελευταία του συμμετοχή με το σχήμα.
- Είπαμε πριν ότι υπάρχουν 9 διαφορετικές εκδόσεις πλέον αυτού του δίσκου. Η πρώτη όμως, η βασική, κυκλοφόρησε τότε με ένα σοβαρό λάθος. Το “Serenade of self-destruction”, το 13ο κομμάτι του άλμπουμ (άντε πείσε τώρα κάποιους ότι δεν φταίει το νούμερο), ήταν στην σχεδόν instrumental έκδοσή του και όχι στην κανονική με τα φωνητικά των Simone και Mark. Το θέμα είναι ότι δεν ήταν ούτε η κανονική instrumental έκδοση που υπάρχει στη διπλή deluxe έκδοση, καθώς στην αρχή του τραγουδιού υπάρχουν ελάχιστα φωνητικά της Simone. Η Blast λοιπόν τότε, αποφάσισε να δώσει το κανονικό τραγούδι σαν free download. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
