Οι ABSINTHIANA είναι μια σχετικά νεοσύστατη μπάντα και αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της σύγχρονης ελληνικής metal σκηνής. Η μπάντα γεννήθηκε το 2011. Το 2013 κυκλοφόρησε το “Absinthiana” EP και τώρα, με το πρώτο τους full length δίσκο με τίτλο “Structural”, μας δείχνουν γιατί αποτελούν ίσως το καλύτερο δείγμα progressive metal που έχει να προσφέρει η χώρα μας.
Το “Structural” αποτελείται από εφτά κομμάτια που φτάνουν στα 58 λεπτά, επομένως, όπως φαντάζεστε, οι διάρκειες των κομματιών ξεπερνάνε το μέσο όρο και αφήνουν πολύ χώρο για progressive εναλλαγές με συνδυασμούς μουσικών ειδών και μακροσκελή instrumental περάσματα με μερικά από τα πιο εντυπωσιακά odd-time signatures που έχω ακούσει το τελευταίο χρόνο. Το γκρουπ φαίνεται πως έχει μια γερή μουσική παιδεία ως μαθητές της μουσικής αλλά και ως οπαδοί. Επιδεικνύουν γνώσεις της τζαζ και παράλληλα είναι οπαδοί του progressive metal μιας και δεν κρύβουν τις έντονες επιρροές τους κυρίως από OPETH, CYNIC και αν ακούσεις πολύ προσεχτικά θα ανακαλύψεις και λίγο RUSH, AREA αλλά ευτυχώς μηδενικές επιρροές από το σύγχρονο Djent που έχει αντικαταστήσει τη μουσικότητα με μια επιτηδευμένη τραχύτητα. Εν ολίγοις οι ABSINTHIANA δεν ακούγονται σαν MESHUGGAH ούτε όμως σαν LEPROUS που συλλήβδην η progressive κοινότητα πάει να αντιγράψει. Τα παιδιά εδώ έχουν εμφανέστατες επιρροές αλλά και μια δική τους ταυτότητα που προβάλλουν σε κάθε κομμάτι του “Structural”.
Στα του δίσκου τώρα. Στα επτά κομμάτια που μας προσφέρουν κρατάνε το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο μέχρι το τέλος με έναν καλοδουλεμένο συνδυασμό τραχύτητας, συναισθήματος, μελωδίας και brutal στοιχείων με καλύτερο τα growls του κιθαρίστα Γιάννη Μέμου που χαρακτηρίζονται από μένος αλλά και ευκρίνεια και (πολύ σημαντικό για μένα σε μια ελληνική μπάντα) απουσία της ενοχλητικής ελληνικής προφοράς. Καταφέρνουν και ισορροπούν όλες τις πολύπλοκες και ποικίλες τάσεις τους και να δώσουν έμφαση εκεί που πρέπει – στο κομμάτι της σύνθεσης, του songwriting που λέμε. Ο δίσκος λοιπόν διέπεται από συνθετική δεινότητα, δεν κουράζει και έχει πολλές εκπλήξεις που συνοψίζονται στις ξαφνικές εκρήξεις των OPETH-ικών ριφ, brutal φωνητικών και εναλλαγών από μελαγχολία σε τραχύτητα. Παράλληλα, δεν ενδίδουν στο πειρασμό των ατελείωτων solos και instrumental μερών σαν παπατζήδες και δίνουν έμφαση σε όμορφες φωνητικές γραμμές και κουπλέ με γερά και εκρηκτικά κρεσέντο. Εκεί όμως που ενδίδουν λίγο στο πειρασμό αυτό, δείχνουν πως είναι βιρτουόζοι με άποψη όσο και παιδεία. Ιδανικό παράδειγμα αυτού αποτελεί το blues σόλο στη μέση του “Trashbag” που δίνει απότομα τη θέση του σε ένα εκπληκτικό instrumental μέρος που, αν δεν με απατούν οι μουσικές μου γνώσεις, είναι στα 13/8. Έτσι απλά.
Συστήνω σε μυημένους οπαδούς του είδους και ειδικά σε οπαδούς των προαναφερθέντων συγκροτημάτων να δώσουν στους ABSINTHIANA το χρόνο που τους αξίζει. Έχουν βρει έναν οπαδό σε μένα σίγουρα
9 / 10
Φίλιππος Φίλης
