Το χαοτικό βάρβαρο black/death metal στα χνάρια των BLASPHEMY, VON, BEHERIT, DEMONCY κλπ είναι από τα στυλ που η αναλογία καλές προς κακές μπάντες είναι από τις πλέον μικρές και ταυτόχρονα από αυτά που επηρέασαν αλλά και κοπιαρίστηκαν όσο λίγα, οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχει αρκετό πράμα κάτω του μετρίου. Οι κακεντρεχείς θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει λόγω της κουλαμάρας/ατσαλοσύνης που το χαρακτηρίζει μιας και δεν είναι και ό,τι πιο δύσκολο τεχνικά ν’ασχοληθεί κανείς με τον ήχο αυτό. Ωστόσο έχει την ιδιαιτερότητα ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ γαμάτου και αδιάφορου είναι αρκετά λεπτή. Για να έχει θετικό πρόσημο ένας δίσκος τύπου “Fallen Angel Of Doom” για να δώσουμε μια εικόνα, στο μυαλό μου αρκεί να έχει ωραία παραγωγή, με τα riff να έρχονται σε δεύτερη μοίρα και όταν και αυτά έχουν ποιότητα να τον ανεβάζουν σκάλα, μιας και τα ηχοτόπια φτιάχνονται κυρίως από ήχο/φωνή/τύμπανα. Ε, οι ABYSMAL LORD τυχαίνει να τα έχουν όλα.
Στο ντεμπούτο τους “Disciples Of The Inferno”, οι Αμερικανοί τα κάνουν όλα άψογα και μας πορώνουν με την ωμή ενέργεια που καταφέρνουν να εγκλωβίσουν στην συγκεκριμένη ηχογράφηση. Βέβαια είχε προηγηθεί την περασμένη χρονιά ένα εξαιρετικό 25λεπτο EP οπότε δεν ξαφνιζόμαστε ιδιαίτερα από το αποτέλεσμα. Μάλιστα η όλη κτηνωδία του άλμπουμ δεν συνδυάζεται με τον τυπικό, βουρκώδη ήχο, αλλά με μια πεντακάθαρη παραγωγή που κάνει τα πάντα να ακούγονται τέλεια. Τα απίστευτα, πολυποίκιλα φωνητικά είναι αρκετά μπροστά και είναι από τα πολύ δυνατά σημεία του δίσκου, ενώ και τα riff που δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας αλλά είναι ολόσωστα, ξεχωρίζουν με μεγάλη ευκολία το ένα από το άλλο χωρίς να χάνονται στη μετάφραση.
Ένα ακόμη στοιχείο που με χαροποίησε ιδιαίτερα είναι οι αρκετά εμφανείς 80’s grindcore επιρροές του δίσκου. Δεν είναι κανένα μυστικό ότι ο ήχος των BLASPHEMY προφανώς και έπαιρνε πολλά από CARCASS, NAPALM DEATH και τα ρέστα, αλλά πολλές μπάντες του είδους κάπου το ξέχναγαν αυτό, χάνοντας από την αιχμή τους. Εδώ τόσο σε riffs όσο και στα τύμπανα πήρα ισχυρές δόσεις από τέτοια ωραία vibes, με χαρακτηριστικό σημείο το α-λα Mick Harris blast στο “Sabbat”. Πέρα από τα γρήγορα σημεία και τα τρελαμένα SLAYER-ικά solo εξίσου μετράνε όμως και τα σημεία όπου οι ταχύτητες πέφτουν, με τόσο καλές μεταβάσεις που θα ζήλευαν μέχρι και οι μάστορες στο είδος, ARCHGOAT.
Βάλτε το “Disciples Of The Inferno” πακετάκι με το καινούργιο -επίσης σπουδαίο- άλμπουμ των REVENGE και έχουμε τις φωτεινότερες εξαιρέσεις στον κανόνα της μετριότητας που λέγαμε στην αρχή για το είδος, χτίζοντας πραγματικά ακραίες, καθηλωτικές ατμόσφαιρες. Πλήρως εκτονωτικό άκουσμα, που γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό στη συνείδηση αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι οι ίδιοι τύποι πριν ένα μήνα κυκλοφόρησαν ακόμη έναν εξαιρετικό δίσκο ως GRAVE RITUAL.
8 / 10
Νίκος Χασούρας
