Η δεκαετία του ‘90 δεν υπήρξε και πολύ γενναιόδωρη για το παραδοσιακό heavy metal. Για να ακριβολογούμε ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος (ιδιαίτερα στην Αμερική) με πολλά συγκροτήματα να χάνουν το δισκογραφικό τους συμβόλαιο και να καταλήγουν να παίζουν σε μικρά clubs αφού η δημοτικότητά τους είχε αγγίξει το ναδίρ. Οι αιτίες πολλές και σύνθετες αλλά σίγουρα η εύκολη απάντηση για την έλευση του grunge δεν δίνει την πλήρη εικόνα του φαινομένου. Αυτή όμως είναι μία άλλη συζήτηση…
Οι ACCEPT είναι δίχως δεύτερη σκέψη η σημαντικότερη Γερμανική heavy metal μπάντα όλων των εποχών. Σημάδεψαν ανεξίτηλα τα 80’s με δίσκους-ορόσημα ενώ ο ήχος τους επηρέασε πλήθος συγκροτημάτων που μέχρι τις μέρες μας αναπαράγουν συχνά τις μουσικές φόρμες των Γερμανών. Ωστόσο, τα 90’s υπήρξαν και γι’ αυτούς μία δύσκολη περίοδος η οποία –κρινόμενη σήμερα με μία πιο αποστασιοποιημένη και αντικειμενική ματιά σε σχέση με εκείνα τα χρόνια- δεν ήταν διόλου αμελητέα. Για να μην παρεξηγηθούμε, κανένας από τους τρεις δίσκους της δεκαετίας του ‘90 δεν φτάνει σε ποιότητα κανένα από τα μουσικά πονήματα της περιόδου 1981-1986. Όμως, οι ACCEPT κατάφεραν να προσθέσουν ένα κλασικό, ένα…περίεργο και ένα υποτιμημένο άλμπουμ στον πλούσιο κατάλογό τους που «αναγκάζει» πολλούς fans να δίνουν μία ακόμη ευκαιρία σε αυτούς τους δίσκους. Για να δούμε τι ηχογράφησαν τα Panzer από το 1993 ως το 1996…
The Classic: H επανασύνδεση των ACCEPT –αν και χωρίς τον Jorg Fisher- βρίσκει τους Γερμανούς σε σπουδαία φόρμα γεγονός που οφείλεται σίγουρα στη θετική ενέργεια που απορρέει πάντα από ένα reunion. Οι ACCEPT αποβάλουν κάθε ίχνος πειραματισμού και εμπορικής διάθεσης (που ήταν τόσο εμφανή στο “Eat the heat”) και το “Objection overruled” γίνεται αποδεκτό με διθυραμβικά σχόλια από τον μουσικό τύπο και φυσικά από όλους τους οπαδούς της μπάντας. Ο κλασικός ήχος των ACCEPT είναι ξανά εδώ με την κιθάρα του Hoffmann να βγάζει φωτιές παντρεύοντας ιδανικά τον σκληρό ήχο με τις κλασικότροπες φόρμες, τους Baltes & Kaufmann να χτίζουν ένα στιβαρό rhythm section και τον Στρατηγό να σε κολλάει στον τοίχο με το trademark γρέζο του! Τα “I don’t wanna be like you”, “Protectors of terror”, “Sick, dirty and mean”, η εκπληκτική μπαλάντα “Amamos la vida” και το ομώνυμο κομμάτι είναι υπερκλασικά ACCEPT. Οι Γερμανοί είχαν επιστρέψει αλλά η συνέχεια δεν θα ήταν εφάμιλλη και θα ξένιζε πολύ κόσμο…
The Underrated: Το “Death row” που διαδέχθηκε το “Objection overruled” προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα και οι κριτικές ήταν –κατά το μάλλον ή ήττον- μέτριες και αποθαρυντικές. Ο νέος δίσκος φλέρταρε ανοιχτά με τον ήχο των PANTERA –που ήταν στο απώγειό τους εκείνη την εποχή- και οι μοντέρνες αναφορές στον ήχο των ACCEPT σίγουρα δεν άρεσαν στους μακροχρόνιους οπαδούς της μπάντας. Οι κοφτές και χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες του Hoffmann θύμιζαν ελάχιστα τις χαρακτηριστικές μελωδίες των προηγούμενων δίσκων και οι ACCEPT έκαναν μία –αποτυχημένη, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων- προσπάθεια να κερδίσουν ένα νεότερο ακροατήριο (κυρίως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού). Ωστόσο, οι συνθέσεις αυτές καθαυτές ήταν αξιοσημείωτες και αν κατάφερνε κάποιος να αποδεχθεί τη μοντέρνα παραγωγή του δισκου, τότε ανακάλυπτε μερικά εξαιρετικά τραγούδια όπως τα “Like a loaded gun”, “Bad habits die hard”, “The beast inside”, το ομώνυμο κομμάτι κ.α. Το “Death row” είναι σίγουρα ένας υποτιμημένος δίσκος που περιμένει όλους μας να τον ανακαλύψουμε ξανά 21 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.
The obscure: And then there were three…οι ACCEPT ηχογραφούν τον τελευταίο τους δίσκο με τον Udo και δίχως τον Stefan Kaufmann αφού τα προβλήματα του τελευταίου με τη μέση δεν του επιτρέπουν να συμμετέχει στις ηχογραφήσεις. Αντ’ αυτού, πίσω από τα τύμπανα κάθεται ο Michael Cartellone (DAMN YANKEES, LYNYRD SKYNYRD) και από την κλασική σύνθεση των ACCEPT συναντάμε μονάχα τους Hoffmann, Baltes & Udo. Φυσιολογική εξέλιξη όλων αυτών ήταν το…περίεργο “Predator” που αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα των Γερμανών μέχρι το εντυπωσιακό “Blood of the nations” του 2010. Η αλήθεια είναι ότι όσες ευκαιρίες έχω δώσει στο “Predator” (και πιστέψτε με είναι πάρα πολλές στο πέρασμα των χρόνων) η αρχική μου εκτίμηση παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Πρόκειται για ένα αναιμικό άλμπουμ, με αδιάφορες συνθέσεις που φανερώνουν μία μπάντα που ηχογραφεί μόνο και μόνο γιατί δεσμεύεται από ένα δισκογραφικό συμβόλαιο. Στα αξιοσημείωτα είναι η παρουσία του Baltes πίσω από το μικρόφωνο σε τρία τραγούδια του δίσκου τα οποία όμως είναι και αυτά κατώτερα των αυξημένων προσδοκιών μας. Το εναρκτήριο “Hard attack” και το “Diggin’ in the dirt” κάπως διασώζονται αλλά…ως εκεί.
Οι ACCEPT θα επισκεφτούν ξανά τη χώρα μας για ένα ακόμη εκρηκτικό live αλλά οι πιθανότητες να ακούσουμε κάτι από τα τρία αυτά άλμπουμ είναι μάλλον ελάχιστες. Ίσως να πόνταρα λίγα χρήματα σε κάποιο τραγούδι από το “Objection overruled”. Άλλωστε, το 2011 είχαν παίξει το “Bulletproof”…όπως και να έχει θα είμαστε εκεί για μία ακόμη βραδιά απόλυτου Τευτονικού Τρόμου!
Σάκης Νίκας
