Οι αγαπημένοι Γερμανοί classic metallers, ACCEPT, θα εμφανιστούν στο Rockwave Festival, την Πέμπτη 19 Ιουλίου, μαζί με τους JUDAS PRIEST, SABATON, SAXON και πολλούς άλλους κι ο Γιώργος Καραγιάννης ανέλαβε να γράψει έναν οδηγό για τη δισκογραφία τους.
Ο διαχωρισμός γίνεται σε τέσσερις κατηγορίες! Τα αριστουργήματα (masterpieces), τους πολύ καλούς δίσκους (must have), τους αμφιλεγόμενους (50-50) και τους πραγματικά κακούς που σας συστήνουμε να τους αποφύγετε (avoid).
MASTERPIECES
“Metal Heart” (1985)
Πολλοί ίσως με κράξουν για την πρωτιά που ουσιαστικά δίνω στο συγκεκριμένο άλμπουμ, αν και πλέον έχει ως επί το πλείστον αναγνωριστεί, παρόλο που εκείνη την εποχή είχε αφήσει ανάμικτα συναισθήματα σε κάποιους λόγω του εμπορικού του ήχου και των cheesy στίχων του σε σημεία. Καλά ρε, πάτε καλά; Από πότε η εμπορικότητα είναι κάτι κακό, ειδικά όταν την συνοδεύουν ποιοτικές συνθέσεις;
Ή μου γίνατε Καβάφης όλοι και σας πείραξαν οι απλοϊκοί στίχοι; Λες και ήταν πότε μια σοφιστικέ μπάντα οι ACCEPT. Εμένα ποτέ δεν με πείραξε η στροφή στην πιο AC / DC πλευρά της μπάντας μιας και εδώ πάλι ύμνους έχουμε με τα “Up to the Limit”, “Screaming for a Love Bite” και “Midnight Mover” να σπέρνουν. Και από την άλλη έχουμε μεταλλικούς ύμνους με το ομώνυμο και τα “Too High to Get it Right”, “Living for Tonite”, “Bound to Fail”. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς. Εγώ αγαπώ την μεταλλική καρδιά.
10 / 10
“Balls to the Wall” (1983)
Δεύτερο μέρος της τριλογίας και ίσως για τους περισσότερους είναι και το πιο αγαπημένο τους άλμπουμ της μπάντας. Η αλήθεια είναι ότι το “Balls to the Wall” είναι και το πιο εμπορικά επιτυχημένο άλμπουμ τους, μιας και τους χάρισε και τον μοναδικό χρυσό τους άλμπουμ στην Αμερική με πωλήσεις πάνω από 500.000 αντίτυπα. Πλέον ήρθε η απόλυτη αναγνώριση για τους ACCEPT, οι οποίοι από τότε που ακολούθησαν το ένστικτο τους, βήμα προς βήμα, έφτασαν τότε στο απόγειο της καριέρας τους. Βέβαια δεν έφταιγε μόνο η αδιαμφισβήτητη ποιότητα του άλμπουμ, ούτε και ότι το ομώνυμο κομμάτι απέκτησε ένα πρωτοφανές airplay για metal μπάντα. Ήταν και το αμφιλεγόμενο εξώφυλλο, που αναφερόταν ανοικτά στο taboo ζήτημα μέχρι τότε των gay (μη χαίρεστε, δεν άλλαξε και τίποτα σοβαρά από τότε ), και κομμάτια όπως τα “London Leatherboys” και “Love Child” που συνδέθηκαν με τους gay. Ουσιαστικά αν κοιτάξουμε το εξώφυλλο, συνδυάζει τα παραπάνω δυο κομμάτια, μαζί με το ομώνυμο του δίσκου με το “London Leatherboys” όπως δήλωσε να μιλά ουσιαστικά για την ομάδα των Bikers και το “Love Child” ότι όντως αναφέρεται στους gay και το μποϋκοτάζ και την καταπίεση που δέχονται στην κοινωνία. Μουσικά τώρα το άλμπουμ είναι μια συλλογή από απίστευτα riff, κάθε κομμάτι είναι καλύτερο από το άλλο με αγαπημένο το “Losers and Winners”, που είναι το η νέα πετριά που έφαγα τα τελευταία 3 χρόνια περίπου με τους ACCEPT.
10 / 10
“Restless and Wild” (1982)
Μετά το “Breaker” ουσιαστικά ακολούθησε η «αγία τριάδα» για κάθε φίλο και οπαδό του συγκροτήματος. Πρώτο μέρος με το “Restless and Wild” που έκανε πλέον εμφανής την παρουσία τους στο metal στερέωμα. Τι έχεις εδώ; Το speed metal του “Fast as a Shark” που άλλαξε τα δεδομένα για τι σημαίνει ταχύτητα και metal, το καλπάζον και μοχθηρό “Restless and Wild”, το μελωδικό “Neon Nights”, το riff του “2 Minutes to Midnight” ένα χρόνο πριν με το “Flash Rocking Man” και το ρεσιτάλ headbanging με το συναυλιακό “Princess of the Dawn”. Για τον UDO είναι μάλλον το πιο σημαντικό άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ οι ACCEPT. Για εσάς;
10 / 10
“Blood of the Nations” (2010)
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι μιλάμε για την μεγαλύτερη επιστροφή στη ιστορία του heavy metal. To μεγαλύτερο comeback, που έκανε ποτέ συγκρότημα στην μουσική μας. Μπορεί να είπαν το οριστικό αντίο στον Udo, αλλά αυτή τη φορά, είχαν πάρει το μάθημα τους από την εμπειρία του “Eat the Heat”. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσαν ειλικρινά να είχαν βρει καλύτερο αντικαταστάτη του Udo, από τον Mark Tornillo. Ο άνθρωπος μαζί με την δαιμονική έμπνευση των Hoffmann και Baltes, αναγέννησε το θηρίο που κοιμόταν για αρκετά χρόνια. Ειλικρινά απορώ, για αυτούς που αναπολούν τον Udo, λες και δεν ήταν ολοφάνερο ότι ήταν με την στάση του ένα μόνιμο πρόβλημα για το συγκρότημα. Με πώρωση εφήβων ξεχύθηκαν από το πουθενά, σαν θηρία έτοιμα να καταβροχθίσουν όποιον σταθεί ξανά στο δρόμο τους. Πόσες μπάντες των 80’s μπόρεσαν να γράψουν αντίστοιχους ύμνους με το παρελθόν τους τα τελευταία δέκα χρόνια; Υποκλίνομαι ταπεινά στο μεγαλείο σας.
10 / 10
MUST HAVE
“Blind Rage” (2014)
Είμαι πολύ υπερήφανος για το “Blind Rage”. Όχι γιατί έκαναν το τρία στα τρία τότε. Όχι γιατί το θεωρώ καλύτερο του “Stalingrad”. Αλλά γιατί με αυτό το άλμπουμ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δικαιώθηκαν για τα 35 χρόνια παρουσίας τους (τότε) με το πρώτο τους νούμερο ένα στην χώρα τους. Πραγματικά χάρηκα πάρα πολύ, γιατί ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει κάποτε. Οι ACCEPT πρόσφεραν τρομερά πράγματα στη χώρα τους και στο heavy metal. Καλό είναι κάποτε αυτό να αναγνωρίζεται. Για το άλμπουμ τι να πω ειλικρινά. Είναι αυτό που λέμε, ορισμός του τί είναι το heavy metal. Απλά, λιτά και απέριττα. Στέλνοντας δεκάδες νέες μπάντες σπίτια τους, να φάνε την φρουτόκρεμά τους.
9 / 10
“Breaker” (1981)
Μετά από ένα κακό ξεκίνημα και μια μέτρια αλλά ελπιδοφόρα συνέχεια, ο πρώτος πραγματικός ACCEPT δίσκος βγήκε το 1981 με το επιθετικό και συνάμα λυσσασμένο “Breaker”. Αυτή η λύσσα θα συνέχιζε για τουλάχιστον δύο ακόμη άλμπουμ. Παίρνοντας πλέον την κατάσταση στα χέρια τους, παραδίδουν μαθήματα πρώιμου γερμανικού heavy metal. Θα σταθώ στην πρώτη πλευρά του άλμπουμ που είναι ουσιαστικά, όλα όσα είχε τότε το heavy metal να δώσει. Κοφτερά riff (“Starchild”), ταχύτητα (“Breaker”), επιθετικότητα (“Run if You Can”), power ballads (“Can’t Stand the Night”) και πραγματική κακία (“Son of a Bitch”). Το “Breaker” μας παίρνει τους σβέρκους, ακούμε στο “Can’t Stand the Night” μια άλλου είδους μπαλάντα αυτό που αργότερα ονομάστηκε power ballad, με τα τραχιά φωνητικά του Udo να δένουν απόλυτα με τον πόνο που διακατέχει το κομμάτι, ας μην μιλήσουμε για τους στίχους του “Son of a Bitch” που είναι ουσιαστικά ένα fuck off στις δισκογραφικές εταιρείες και το προσωπικό τους, το καταπληκτικό επιθετικό rock n’ roll του “Burning” και την ελαφριά εμπορικότητα του “Midnight Highway” που σε ανεβάζει αμέσως. Τι άλλο να πω; Αγόρασε το! Α! Τσέκαρε λίγο το εξώφυλλο… Ίσως να μην έχεις πιάσει ακόμη το νόημα….
9 / 10
“Stalingrad ” (2012)
Ομάδα που παίρνει το πρωτάθλημα δεν την αλλάζεις. Και μετά το αριστουργηματικό “Blood of the Nations”, οι ACCEPT συνεχίζουν με την ίδια συνταγή και πραγματικά μας παίρνουν το κεφάλι ακόμη μια φορά. Σε ένα ακόμη πιο «πολεμικό» άλμπουμ, πιο «επικό», με πολλά στοιχεία από τα power metal τέκνα τους που τόσο επηρέασαν ,οι ACCEPT δημιουργούν ένα πάρα πολύ καλό δίσκο γεμάτο με riff που σου κολλάνε στο μυαλό, κάνοντας τον Hoffmann μια αστείρευτη πηγή ρυθμών που ταλαιπωρούν τα κεφάλια μας και πονά ο σβέρκος μας. Μπορεί να μην είναι τόσο καλό όσο το “Blood of the Nations”, αλλά και πάλι έχει μέσα κομματάρες. O Tornillo ακούγεται ακόμη καλύτερος και πιο άνετος, κάτι φυσικό αν σκεφτείς την γενικότερη ώθηση που πείρε, από την ανταπόκριση του κόσμου. Το να είσαι Γερμανός και να μιλάς για το Stalingrad, παραθέτοντας την αντιπολεμική σου διάθεση σε έναν κόσμο που δείχνει να ξεχνά την ιστορία του, είναι ακόμη περισσότερη μαγκιά και ένας λόγος να βγάλουμε το καπέλο σε αυτούς τους ανθρώπους που μεγάλωσαν στην μεταπολεμική Γερμανία και γνωρίζουν καλύτερα τι είναι να είσαι και θύτης και θύμα μαζί.
8,5 / 10
“Russian Roulette” (1986)
Αυτό είναι το «σκοτεινότερο» μάλλον άλμπουμ της μπάντας η οποία εδώ απαρνείται την εμπορική πλευρά του ήχου τους (κάτι που εμένα προσωπικά δεν με χάλαγε ποτέ). Τα AC / DC στοιχεία φτάνουν στο ελάχιστο δυνατό προβάλλοντας την πιο στακάτη Judas Priestoειδή διάσταση της μπάντας με αποτέλεσμα εδώ να έχουμε ένα 100% heavy metal θηρίο που μας δίνει για άλλη μια φορά κομματάρες σαν τα “T.V. War”, “Monsterman”, “Aiming High” (για πολλά χρόνια το μόνιμό μου κόλλημα με την μπάντα) “Another Second to Be” και “Stand Tight”. H παραγωγή θυμίζει “Restless & Wild” και η επιστροφή που ήθελαν στον πιο βρώμικο ήχο τους επετεύχθη, αν και σε αντίθεση με τα τρία προηγούμενα άλμπουμ, είναι εμφανής η κατωτερότητα των συνθέσεων. Το “Russian Roulette” αν και δεν είχε την εμπορική επιτυχία των προκατόχων του (που μάλλον αυτός ήταν και ο πραγματικός λόγος του κακού κλίματος και της αποχώρησης του Udo) είναι ένα άλμπουμ που αξίζει να βρίσκεται σε κάθε metal δισκοθήκη. Ωραίο να αψηφάς τον θάνατο και να παίζεις την «Ρώσικη Ρουλέτα», η σφαίρα όμως είναι εκεί και σε περιμένει πάντα στο επόμενο βήμα…
8 / 10
“Objection Overruled” (1993)
Η επιστροφή των ACCEPT, μετά από την απογοήτευση του “Eat the Heat” ,με τον UDO πάλι στα φωνητικά έγινε με το αρκετά καλό “Objection Overruled”, το οποίο ήταν και το πρώτο άλμπουμ τους που αγόρασα ποτέ, ακριβώς μετά από τις συγκλονιστικές εμφανίσεις τους στην Αθήνα στο Ρόδον την ίδια χρονιά. Ο κλασικός βαρυμεταλλικός ήχος της μπάντας είναι πάλι εδώ. Πολύ καλά κομμάτια σαν τα “Protectors of Terror”, “Slave to Metal”, “Bulletproof” κ.α. και δεν είναι τυχαίο που ακόμη μέχρι και τώρα, είναι το μόνο άλμπουμ που εκπροσωπείτε ακόμη ζωντανά από την μεσαία περίοδο της μπάντας. Το όλο up-tempo ύφος του άλμπουμ, δείχνει και το γενικότερο κλίμα που επικρατούσε τότε στην μπάντα η οποία ακόμη ζούσε τον ενθουσιασμό της επανασύνδεσης.
8 / 10
50 / 50
“Rise of Chaos ” (2017)
Δυστυχώς το τέταρτο επεισόδιο της επιστροφής των ACCEPT με τον Mark Tornillo στα φωνητικά δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα. Η επανάληψη της συνταγής που ξεκίνησε με το “Blood to the Nations” εδώ δεν λειτουργεί, αντίθετα έχει κουράσει και είναι το πιο ανέμπνευστο εγχείρημα των ACCEPT από το 2010. Ο Andy Sneap για μία ακόμη φορά τους κάνει μια παραγωγάρα αλλά ο ήχος είναι τόσο παρόμοιος που μάλλον η συνταγή χρειάζεται ανανέωση με καινούργια άτομα να μπουν στο παιχνίδι. Όχι δεν είναι κακό άλμπουμ, αλλά είναι αρκετά κοινότυπο με τους προκατόχους του, χωρίς να έχει τα τόσα καλά κομμάτια ώστε να κάνει την διαφορά. Εδώ μάλλον τα κομμάτια που ακολουθούν το πιο AC / DC στυλ, είναι και αυτά που κάνουν περισσότερο κλικ, σε σχέση με το “The Rise of Chaos” που το ξανάκουσες στα τρία προηγούμενα άλμπουμ. Έτσι τραγούδια τα οποία στηρίζονται στο groove, όπως τα “Worlds Colliding”, “Analog Man”, “Die by the Sword” “Hole in the Head” και το εκπληκτικό “Carry the Weight” είναι αυτά που ξεχωρίζουν. Ο Hoffmann παραμένει ένα riff machine αλλά αυτή την επόμενη φορά δεν πρέπει να βιαστεί τόσο. Πριν το αγοράσετε, ρίξτε πρώτα μια «αυτιά».
7 / 10
“I’m a rebel” (1980)
Ήταν πλέον η στιγμή που έπρεπε η μπάντα να ανακαλύψει το δρόμο της. Τα κατάφεραν; Μόνο κατά το ήμισυ. Εμφανέστατη πρόοδος σε σχέση με το ντεμπούτο τους που αγκομαχούσε μέσα στην μετριότητα. Εδώ η στροφή στο κλασικό στυλ που θα ακολουθούσαν στο μέλλον γίνεται κάπως εμφανής με κομμάτια σαν το “China Lady” η το “Save Us”. Το single “I’m a Rebel” έχει δεχθεί πολλά αρνητικά σχόλια από την ίδια την μπάντα, κυρίως μάλλον διότι ουσιαστικά υποχρεώθηκαν να το χρησιμοποιήσουν μιας και πολλοί manager τους έλεγαν ότι χρειάζονται ένα ραδιοφωνικό κομμάτι. Κάτι όμως που δεν απέχει και από την πραγματικότητα. Όλοι χρειάζονται ένα κομμάτι που να μπορεί να παιχτεί σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Έτσι του παραχώρησε το κομμάτι αυτό ο Alex Young, μεγάλος αδερφός των αδερφών Young στους AC / DC και ναι, είναι στο DNA της οικογένειας αυτής να παράγει, όμορφα hard rock κομμάτια! Ο Baltes επίσης μας χαρίζει δυο απίστευτες ερμηνείες στα “No Time to Lose” και “The King”, που πραγματικά απορώ γιατί δεν έβγαλαν ένα δίσκο με μπαλάντες να τραγουδά ο Baltes. Το άλμπουμ έχει βέβαια και κάποιες σούπες, όπως τα “I Wanna Be No Hero” και “Do It”, αλλά ακούγεται ευχάριστα και είναι το πρώτο βήμα προς το μεγαλείο που θα ακολουθούσε.
7 / 10
“Death Row” (1994)
Η συνέχεια μετά το πολύ καλό “Objection Overruled” δεν ήταν η αναμενόμενη. Τουλάχιστον από τότε μου κακοφάνηκε ο η αλλαγή στον ήχο τους σε πιο μοντέρνες δομές α-λα PANTERA. Όχι δεν είναι αδιάφορο άλμπουμ έχει κάποιες αρκετά καλές στιγμές αλλά και αρκετές μέτριες εξίσου που σε κάνει να απορείς γιατί πρέπει να διαρκεί 72 λεπτά! Με 50 λεπτάκια θα είχαν ένα πιο μεστό πιο δεμένο αποτέλεσμα. Κάπου κουράζει και η παραγωγή δεν είναι γεμάτη αντίθετα ακούγεται πολύ τραχιά και ξερή. Σε ορισμένα σημεία σου λείπουν τα κλασικά Hoffmann riff. Αδικαιολόγητο βήμα προς τα πίσω, ειδικά μετά από την επιτυχία του “Objection…” και την γενικότερη θετική αντίδραση της μεταλλικής κοινότητας για την επιστροφή τους. Κρίμα.
6 / 10
ΑVOID
“Accept” (1979)
Το ντεμπούτο των ACCEPT, είναι ότι είναι και το “Rocka Rolla” για τους PRIEST (μόνο που είναι εμφανώς ανώτερο το ντεμπούτο των PRIEST), ένα αναγνωριστικό περισσότερο βήμα και ένα συνονθύλευμα από όσα τραγούδια είχαν μέχρι εκείνη την στιγμή. Βαθιά επηρεασμένοι ηχητικά από τους Scorpions (ναι μη τρίβετε τα μάτια σας ), δεν είχαν περάσει στον ήχο τους ακόμη αυτό το κράμα PRIEST με AC/DC και με μια αδύναμη παραγωγή που μου θυμίζει λίγο από το μπούκωμα που είχε το “Battle Hymns” το αποτέλεσμα είναι περισσότερο «μουσειακό» και λιγότερο ουσιαστικό. Σα να βλέπεις τις παλιές φωτογραφίες της αγαπημένης σου όταν ακόμη πήγαινε νηπιαγωγείο. Χαμογελάς αλλά μετά μπαίνουν πάλι στην θέση τους. Η φωνή του Udo δεν έχει καμία σχέση με το χαρακτηριστικό του στυλ, μιας και προσπαθεί να τραγουδήσει κανονικά κάτι που δεν έχει καθόλου ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Αν εξαιρέσουμε το “Seawinds” που είναι μια απίστευτη μπαλάντα που ενώνει τέλεια τους RAINBOW, URIAH HEEP και SCORPIONS των 70’s (και τραγουδά φυσικά ο τεράστιος μπασίστας Peter Baltes) το άλμπουμ δεν έχει να πει τίποτα ιδιαίτερο. Μόνο για fanboys.
5 / 10
“Predator” (1996)
Καμιά φορά απορώ γιατί βγήκε αυτό το άλμπουμ. Φαίνεται σα να είναι γραμμένο στο πόδι για να συμπληρώσουμε το συμβόλαιο που μας υποχρεώνει. Οι συνθέσεις είναι ανέμπνευστες, χωρίς νόημα, μετριότατες χωρίς καμία αίσθηση ότι η μπάντα ξέρει τι κάνει. Σα να τρως μπάμιες για μεσημεριανό γιατί απλά πρέπει να γεμίσεις με κάτι το στομάχι σου. Λυπάμαι δεν είναι αυτό οι ACCEPT και πάντα η αντίδραση θα είναι η ίδια όταν επιδραστικότατες μπάντες της μουσικής μας, βγάζουν άλμπουμ ανίκανα να σταθούν ούτε στο ελάχιστο στο ιστορικό παρελθόν τους.
Παράξενη παραγωγή, χαντακώνει τα πάντα και τις όποιες καλές ιδέες μπορείς να διακρίνεις. Οι ACCEPT δεν είναι για πειράματα και ούτε για να ακούγονται επιτηδευμένα μοντέρνοι. Τα ίδια που έπαθαν με το “Eat the Heat” παθαίνουν και τώρα. Διάλυσις.
4 / 10
“Eat the Heat” (1989)
Που πάτε μωρέ να μου το παίξετε αμερικανάκια; Γίνονται αυτά; Ή νομίζατε ότι μπορείτε να γίνεται SCORPIONS; Πραγματικά το άλμπουμ αυτό δεν παλεύεται. Κάνουν τα ράσα τον παπά. Όχι. Έτσι όταν στρέφεσαι στην αγορά της Αμερικής (εμφανέστατα) παίζοντας ένα κάκιστο poser metal μετά από τόσα πανέμορφα άλμπουμ που έσταζαν καυτό ατσάλι και μου κάνεις το μαλλί περμανάντ μου παίρνεις στα φωνητικά έναν τύπο που ακούγεται σαν φλώρος Blackie Lawless και μετά περιμένεις εγώ να μη σε κράξω; Αυτά που έβριζε ο Hoffmann με το “Metal Heart” και την πιο γυαλισμένη παραγωγή του Dieter Dierks, εδώ το κάνει στο μέγιστο βαθμό ξαναπροσλαμβάνοντάς τον να του κάνει τα κομμάτια πιο ευκολοάκουστα και από FIREHOUSE. Νόμιζαν ότι ο κόσμος θα ψάρωνε και θα πούλαγαν τίποτα παραπάνω. Ο κόσμος μπορεί να έχει φάει κουτόχορτο ανά καιρούς, όμως το έκανε εις γνώση του τις περισσότερες φορές. Όταν γίνεσαι όμως τόσο επιτηδευμένα γελοίος δεν θα σε ακολουθήσει. Αντίθετα θα σε στείλει εκεί που πρέπει. Απόδειξη η παταγώδη αποτυχία της συγκεκριμένης περιοδείας η οποία οδήγησε και στην διάλυση της μπάντας.
Αίσχος. Ντροπή. Δίσκος ακατάλληλος ακόμη και για σουβέρ.
(Ακούστε την διασκευή που έχει κάνει ο UDO στο κομμάτι “X-T-C”, που είναι και το μόνο που διασώζεται.)
2 / 10 (για τον κόπο τους να ακουστούν τόσο BONFIRE)
Γιώργος Καραγιάννης
