Θυμάστε την κλασική ερώτηση που κάνουμε συχνά πυκνά σε καλλιτέχνες αναφορικά με το ποιο είναι το αγαπημένο τους άλμπουμ από ολόκληρη τη δισκογραφία τους και εκείνοι απαντούν με το εξίσου κλασικό: «δεν μπορώ να σου πω…τα αισθάνομαι όλα σαν παιδιά μου». Κάπως έτσι αισθάνθηκα όταν πήρα χαρτί και στυλό (κυριολεκτικά) για να γράψω ποια είναι τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια από το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ των ACCEPT. Τρελή σπαζοκεφαλιά καθώς μιλάμε για το “Balls to the wall” δηλαδή του δίσκου εκείνου που αποτυπώνει σε απόλυτο βαθμό την πεμπτουσία του ήχου των Γερμανών. Όπως κάνουν άλλωστε και τα πέντε αψεγάδιαστα άλμπουμ της χρυσής πενταετίας 1981-1986. Για μένα προσωπικά όμως είναι το “Balls to the wall” εκείνο που ξεχωρίζει κυρίως λόγω του ρηξικέλευθου χαρακτήρα των στίχων της γυναίκας του Hoffman, Gaby αφού δεν ήταν και τόσο σύνηθες για ένα (metal) group να πραγματεύεται εκείνη την εποχή θέματα για την gay κοινότητα, για τις κοινωνικές μειονότητες, για τις περιθωριακές ομάδες.

Δεν ήταν φυσικά μόνο αυτά. Κυρίως ήταν οι συνθέσεις που μέχρι σήμερα θεωρούνται κατά γενική ομολογία κλασικές. Περιττό να τονίσουμε για μία ακόμη φορά ότι σκοπός της στήλης δεν είναι μία ανούσια αντίστροφη μέτρηση αλλά μία πιο προσεκτική ματιά και υποκειμενική προσέγγιση ενός συντάκτη. Απλώς, τυχαίνει ο συγκεκριμένος συντάκτης να έχει πάρα πολύ ψηλά τους ACCEPT και το “Balls to the wall” να αποτελεί για εκείνον την επιτομή του τευτονικού heavy metal.

10. “Turn me on”
Το εισαγωγικό riff του Hoffman επικουρούμενο από τον Herman Frank δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ότι από τα πέντε πρώτα δευτερόλεπτα αυτό που ακούς είναι ένα ακόμη κλασικό τραγούδι από τους ACCEPT. Ο ευθύς σεξουαλικός προσανατολισμός των στίχων μπορεί να είναι τετριμμένος, αλλά «δένει» με τη γενικότερη θεματολογία του δίσκου ενώ και η φωνή του Udo προσθέτει κάτι παραπάνω στο…ζωώδες αυτό ένστικτο των στίχων όσο και αν φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο –ως αδύνατο- να σκεφτούμε τον Udo σε ρόλο γυναικοκατακτητή!

9. “Losers and winners”
Θυμάμαι μία ιστορία που μου είχε πει ο Hoffman το 2005 όταν είχαν έρθει οι ACCEPT στην Αθήνα για μία συναυλία σε εκείνο το Rockwave. Το “Losers and winners” στιχουργικά ήταν μία ιδέα της Gaby αλλά το pre-chorus και το refrain (ξέρετε…“write a letter, you’ll feel better, when it’s done) ήταν δική του ιδέα γιατί κόλλαγε με το κλασικό χορωδιακό στυλ των φωνητικών των ACCEPT. Όταν το άκουσε η Gaby αμέσως έγραψε τους υπόλοιπους στίχους μαζί με τον Hoffman. Αμιγώς μουσικά το “Losers and winners” είναι ίσως εκείνο με τις μικρότερες εκπλήξεις χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα τη διαχρονική αξία του.

8. “Head over heels”
Πολύ αντιπροσωπευτικό κομμάτι της όλης αισθητικής του “Balls to the wall”. Από το intro με το μπάσο του Baltes και το μελωδικό riff του Hoffman αλλά κυρίως το στιβαρό παίξιμο του Kaufmann στα τύμπανα, το “Head over heels” διαπνέεται από μία σκοτεινή ατμόσφαιρα που σε στοιχειώνει ενώ οι στίχοι της Gaby προσδίδουν μία κινηματογραφική/θρίλερ αίσθηση στο κομμάτι. Highlight #1: ένα από τα καλύτερα solos του Hoffman στο δίσκο. Highlight #2: η ασυνήθιστη δομή του refrain για τα δεδομένα των ACCEPT μας πιάνει απροετοίμαστους και μας «αναγκάζει» να θέλουμε να ακούσουμε ακόμη πιο προσεκτικά το “Head over heels”.

7. “Love child”
Το κομμάτι που προκάλεσε τη μεγαλύτερη συζήτηση εκείνη την εποχή αναγκάζοντας τόσο την Gaby όσο και τα υπόλοιπα μέλη να κάνουν ειδικές αναφορές στις συνεντεύξεις τους. Η απόφαση των ACCEPT να μιλήσουν ανοιχτά για την gay κοινότητα ήταν όχι μόνο θαρραλέα, αλλά τολμώ να πω πολύ μπροστά για την εποχή…ειδικά από ένα heavy metal σχήμα. Άλλωστε ήταν ένα πάντα επίκαιρο θέμα στην τέχνη αλλά και στον ημερήσιο τύπο της εποχής από όπου εμπνεύστηκε και τους στίχους η Gaby. To “Love child” θα λέγαμε ότι αποτυπώνει στιχουργικά σε μεγάλο βαθμό το ριζοσπαστικό εξώφυλλο του δίσκου ενώ μουσικά το riff του Hoffman σε κολλάει κατευθείαν στον τοίχο.

6. “Fight it back”
Πολλοί θα είναι εκείνοι που θα τοποθετούσαν το συγκεκριμένο κομμάτι λίγο πιο χαμηλά στην άτυπη αυτή αντίστροφη μέτρηση. Ναι, σίγουρα δεν πρόκειται για το πιο αξιομνημόνευτο verse στην ιστορία των ACCEPT αλλά το υπερκλασικό pre-chorus και το περίεργο refrain «ανεβάζουν» πολύ το “Fight it back”. Επιπλέον, η ερμηνεία του Udo (μία από τις τρεις καλύτερες στο δίσκο) σε συνδυασμό με τη διπλή κιθαριστική επίθεση των Hoffman/Frank είναι ικανά να προσδώσουν στο “Fight it back” χαρακτήρα κλασικού τραγουδιού. Από μένα πάντως είναι…ναι!

5. “London leatherboys”
Αν το “Love child” «πιάνει» σε απόλυτο βαθμό την αισθητική του “Balls to the wall”, το “London leatherboys” είναι το κομμάτι εκείνο που συμπληρώνει άριστα το άτυπο θεματολογικό παζλ της Gaby και των ACCEPT. Οι …μηχανόβιοι του Λονδίνου βρίσκονται στο επίκεντρο με τους Γερμανούς να στρέφουν την προσοχή τους σε άλλη μία περιθωριακή ομάδα. Η μουσική δημιουργεί μία κινηματογραφική ατμόσφαιρα ενώ τα εύσημα θα πρέπει να αποδοθούν στον Michael Wagener για το άριστο ηχητικό αποτέλεσμα που πετυχαίνει μεταφέροντας μας κάπου στο Λονδίνο και μέσα στα άδυτα μίας παρέας μηχανόβιων. London leatherboys, Nightmare’s pleasure… Στιχάρα!

4. “Guardian of the night”
Πάντα θεωρούσα το “Guardian of the night” σαν το πιο παραγνωρισμένο τραγούδι του δίσκου. Μακάρι να υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που να πιστεύουν, όπως και εγώ, ότι η συγκεκριμένη σύνθεση είναι μία από τις καλύτερες που έχουν γράψει ποτέ οι ACCEPT. Οι στίχοι και η μουσική του Hoffman είναι φανταστικοί ενώ συναντάμε ξανά έναν μοναχικό τύπο που δεν καταλαβαίνει γιατί όλοι γύρω του είναι απλά γρανάζια μίας αέναης μηχανής. Ο Hoffman καταθέτει το πιο …Blackmore-ικό του solo στο δίσκο και ο Udo μας χαρίζει τη δεύτερη καλύτερη ερμηνεία του στο “Balls to the wall”. Οι στίχοι πριν από το εκάστοτε refrain είναι αψεγάδιαστοι.

3. “Losing more than you’ve ever had”
Το αγαπημένο μου τραγούδι στο άλμπουμ. Πάντα γούσταρα όταν οι ACCEPT επιχειρούσαν μία πιο εμπορική σφήνα στους 5+1 κλασικούς τους δίσκους με τον Udo ενώ είναι απίστευτα εμπνευσμένο το riff του Hoffman ο οποίος εδώ φλερτάρει ανοιχτά με μία SCORPIONS αισθητική. Τόσο απλοί μα και τόσο προσεγμένοι στίχοι μιας και δεν συναντάμε συχνά αυτή την οπτική στα άπειρα love songs που έχουν κυκλοφορήσει όλες αυτές τις δεκαετίες. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα drum loops που χρησιμοποιεί ο Kaufmann και τα οποία ταιριάζουν γάντι με τον εμπορικό χαρακτήρα του “Losing more than you’ve ever had”. Είπα ότι είναι το αγαπημένο μου τραγούδι στο δίσκο;

2. “Winter dreams”
Κάθε (μα κάθε) φορά που οι ACCEPT και αργότερα οι U.D.O. επιχειρούν να ηχογραφήσουν μία μπαλάντα το αποτέλεσμα είναι απλά μοναδικό και πολύ ιδιαίτερο! Η αίσθηση της μοναξιάς, της απομόνωσης, της γαλήνης, του κρύου αλλά και της ζεστασιάς μαζί αποτυπώνονται με τον πλέον εκφραστικό και γλαφυρό τρόπο στο “Winter dreams”. Ο Στρατηγός εδώ δίνει ρέστα με την ερμηνεία του (η καλύτερη στο δίσκο), η ηλεκτροακουστική κιθάρα και η άριστη ενορχήστρωση δημιουργούν μία φανταστική ατμόσφαιρα ενώ και τα σολαρίσματα του Hoffman –επιτηδευμένα χαμένα στη μίξη για να ακούγονται πιο απόκοσμα- είναι συγκλονιστικά! Τραγούδι βγαλμένο από μία άλλη, πολύ πιο αθώα εποχή…

1. “Balls to the wall” 
Δεν ξέρω… Ίσως έχω μεγαλώσει, έχω παραξενέψει, μου φαίνονται πολλά πράγματα στραβά… Όλα μαζί! Διαβάζω συνέχεια για υπο-είδη και διαφορετικές σχολές στο metal ειδικά μετά τα 90ς. Τα ξέρετε όλοι. Υπήρχε όμως μία εποχή όπου το heavy metal ήταν ένα. Υπήρχε μία εποχή όπου το heavy metal δεν είχε υποκατηγορίες και το μόνο που είχε σημασία ήταν o ασυμβίβαστος χαρακτήρας των κομματιών και φυσικά…οι συνθέσεις αυτές καθαυτές. Το “Balls to the wall” είναι ο ΥΜΝΟΣ όχι μόνο των ACCEPT αλλά ο ΥΜΝΟΣ μίας ολόκληρης γενιάς για το heavy metal! Είναι μία θριαμβευτική νίκη των ACCEPT οι οποίοι αποδεικνύουν στην πράξη ότι μπορούν να στέκονται περήφανα δίπλα στους MAIDEN και στους PRIEST. Το video-clip «πιάνει» την πεμπτουσία των στίχων και της επαναστατικής διάθεσης μίας…heavy metal νεολαίας ενώ το riff του Hoffman θα μνημονεύεται στο διηνεκές για την τευτονική τελειότητα του! Η σιγανή, σχεδόν ψιθυριστή φωνή του Στρατηγού μετά το σόλο του Hoffman και τα δεύτερα φωνητικά με τις κλασικές πολεμικές ιαχές των ACCEPT απογειώνουν το κομμάτι. Come on, show me the sign of victory…SIGN OF VICTORY!

Σάκης Νίκας