Θρυλικό όνομα οι ACCEPT, έχουν πολύ κλασικούς δίσκους στην μουσική τους κληρονομιά, που οφείλουν να βρίσκονται σε κάθε ενημερωμένη συλλογή. Όσο πιο μεγάλη όμως είναι η συνεισφορά ενός συγκροτήματος στη μουσική μας, τόσο πιο δύσκολο είναι να δεχτεί ο κόσμος αλλαγές στο line-up, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την θέση του τραγουδιστή. Μετά από μία παύση δραστηριοτήτων που ξεκίνησε το 1997, οι Γερμανοί έκαναν ένα σύντομο reunion το 2005 με τον Udo στα φωνητικά, και από τότε οι φήμες για δισκογραφική επιστροφή φούντωσαν. Κάποια χρόνια μετά ο νέος δίσκος ήταν γεγονός, αλλά αντί για τον Στρατηγό, πίσω από το μικρόφωνο βρέθηκε ο εξαιρετικός Αμερικάνος Mark Tornillo.
Δεν θα μπω σε διαδικασία σύγκρισης των δύο γιατί κάτι τέτοιο είναι ανούσιο και πολλές φορές υποκειμενικό. Ας μιλήσουμε με γεγονότα λοιπόν. Ο Tornillo ήταν μία άκρως επιτυχημένη επιλογή και ταίριαξε αμέσως με το συγκρότημα, πιστεύω από τις καλύτερες μεταγραφές/αντικαταστάσεις που έχουν γίνει. Από βασικά μέλη επανήλθαν οι Wolf Hoffmann (το μοναδικό μέλος που δηλώνει παρών σε όλα τα ενεργά χρόνια των ACCEPT μέχρι σήμερα), ο Peter Baltes (ίδια πορεία με τον Wolf, μέχρι που αποχώρησε το 2018), ο Herman Frank (έπαιξε στο “Balls to the wall”) και ο Stefan Schwarzmann (μέλος από το 1994, αλλά πρώτη στούντιο παρουσία έγινε με το “Blood of the nations”).
Το πρώτη άλμπουμ της νέας σύνθεσης; Απλά εξαιρετικό. Καθαρό, ατόφιο, πορωτικό, κλασικό Heavy Metal. Από την σύγχρονη περίοδο των ACCEPT, μόνο το “Blind rage” θα έβαζα πάνω από αυτό. Από τη στιγμή που κρατήσαμε ένα τέτοιο δίσκο στα χέρια μας, δεν έχουν θέση οι ματιές στο παρελθόν. Γιατί είναι τόσο καλός; Επειδή είναι γεμάτος ενέργεια και όρεξη. Καταφέρνει να κάνει το αγνό Heavy Metal να φαίνεται επίκαιρο και όχι κουρασμένο, ενώ διατηρεί ακόμα την φρεσκάδα του εν έτει 2025. Έχει συνθέσεις διαφορετικού ύφους οπότε υπάρχει μια ποικιλία, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, αφού δεν κρύβω πως θα ήθελα να λείπουν 2-3 κομμάτια. Τα highlights είναι δύο. Ο Tornillo ο οποίος τραγουδάει σαν δαιμονισμένος, και η κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει. Δεν μιλάω μόνο για τα κοφτερά και γεμάτα riffs, αλλά και για τα σολαρίσματα που είναι από τα καλύτερα που μπορεί να συναντήσει κάποιος στο είδος. Ο Wolf άλλωστε, έχει ασύγκριτο ταλέντο στο να εισάγει απίστευτες μελωδίες στο παίξιμό του. Πάμε λοιπόν να προσπαθήσουμε να βάλουμε τα τραγούδια σε μία υποκειμενική αξιολογική σειρά.
“Blood of the nations” countdown:
- “New world comin’” (4.50)
Hard Rockάδικος ύμνος με πολυφωνικό ρεφραίν και μεσαίας ταχύτητας διαθέσεις, ενώ το κυρίως θέμα κάνει αβίαστα το κεφάλι σου να πηγαίνει πάνω κάτω. Χάνει στη σύγκριση γιατί βρίσκεται σε ένα σύνολο γρήγορων και πιο τσαμπουκαλεμένων κομματιών. Γενικότερα δεν είμαι και τεράστιος οπαδός της πιο Hark Rock συνθετικής προσέγγισης των ACCEPT, αλλά σαν τραγούδι είναι αξιοπρεπέστατο αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι. Τελευταίο σίγουρα δεν σημαίνει και κακό.
- “No shelter” (6.04)
Ο δίσκος είναι γεμάτος με τραγούδια σαν και αυτό, απλά τα υπόλοιπα είναι λίγο καλύτερα στο σύνολό τους. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σταθώ λίγο στα σόλο και τα leads. Αυτό που συμβαίνει επί ενάμιση λεπτό στη γέφυρα, είναι μία κιθαριστική πανδαισία, είναι ο λόγος που οι εξάχορδες των ACCEPT είναι από τις αγαπημένες μου. Μπορεί λοιπόν στην υπόλοιπη διάρκειά της η σύνθεση να μην κερδίζει δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά με τέτοια ενορχήστρωση μόνο ως χάσιμο χρόνου δεν θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε. Και δεν έχουμε μπει ούτε δεκάδα.
- “Rolling thunder” (4.54)
Μπαίνει με τα μπούνια, δεν κόβει πουθενά, ενώ ο Αμερικανός τραγουδιστής βρυχάται ασταμάτητα. Τέτοια πράγματα τα έγραφαν οι ACCEPT με τον πρωινό τους καφέ τότε, αν είχε την τύχη να βρίσκεται στα πιο πρόσφατα άλμπουμ τους, θα μιλούσαμε για highlight.
- “Pandemic” (5.36)
Εδώ πέφτουν λίγο οι ταχύτητες, αλλά το Μεταλόμετρο παραμένει στα κόκκινα και τα ριφς συνεχίζουν να έρχονται βροχή. Από στίχους ουδεμία σχέση δεν έχει με πανδημίες, δεν προφήτεψε κάτι το τραγούδι, είναι η κλασική θεματολογία που υμνεί το Heavy Metal. Ρέει όμορφα μέσα στο άλμπουμ, αλλά δεν θα το διάλεγα σαν αυτόνομο τραγούδι αν ήθελα να παίξω κάτι από ACCEPT.
- “Shades of death” (7.32)
Συναντάμε κάτι διαφορετικό εδώ, χάριν στο βιολί που συνοδεύει σε διάφορα σημεία. Αποπνέει μία πιο κρύα και σκοτεινή ατμόσφαιρα, κάτι που μου αρέσει πολύ. Κατά τα άλλα, η μεγάλη διάρκεια δεν σημαίνει πως οι ACCEPT το γυρίσανε σε progressive, απλά ή ορχηστρική εισαγωγή διαρκεί αρκετά, χαλάλι τους όμως γιατί κάνουν ωραίο συνδυασμό βιολιού και κιθάρας. Αυτό δεν σημαίνει πως μου άρεσε το “Symphonic Terror” που κυκλοφόρησε λίγα χρόνια μετά, καλύτερα να έμεναν στο “Shades of death”.
- “Beat the bastards” (5.24)
Ας πούμε ότι κάποιος/α δεν είχε ακούσει τα singles που κυκλοφόρησαν πριν την κυκλοφορία του δίσκου, οπότε πατάει το play για πρώτη φορά στο άλμπουμ και του/της σκάει στη μούρη το “Beat the bastards”. Είναι δυνατόν να μην σε κερδίσει; Εκ των υστέρων, και κατόπιν πολλών κυκλοφοριών με Tornillo στο μικρόφωνο, σαν τραγούδι δεν θα έλεγα ότι ξεχωρίζει αβίαστα. Είναι όμως ένα εναρκτήριο κομμάτι που δείχνει με το καλημέρα τις προθέσεις της μπάντας. Το γεγονός πως υπάρχει στη συνέχεια μουσική που το επισκιάζει δεν είναι κακά νέα για το “Beat the bastards”, αλλά καλά για το “Blood of the nations”. Το BTB μια χαρά είναι.
- “Blood of the nations” (5.37)
Η κιθαριστική εισαγωγή προϊδεάζει ότι θα ακούσουμε έναν ύμνο, κάτι που δεν πέφτει και πολύ έξω από το τι ακολουθεί. Η δύναμη της σύνθεσης, κρύβεται στο πόσο ωραία χτίζεται το τραγούδι, όπου από ένα πιο mid tempo κουπλέ, πάμε σε ένα πιο ανεβαστικό pre-chorus το οποίο δίνει την τέλεια πάσα για να μπει το υμνικό ρεφραίν με τον Tornillo να δίνει πόνο.
- “Bucket full of hate” (5.09)
Πολύ ωραία λεπτομέρεια το νανούρισμα στην αρχή πριν ξεχυθεί ο ορυμαγδός των riffs. Ο επίλογος του “Blood of the nations” έρχεται να σου θυμίσει ότι η νέα περίοδος των ACCEPT είναι εδώ και δεν της λείπει τίποτα! Άλλοτε έχει μια επική εσάνς, σε άλλα σημεία γίνεται κάπως πιο σκοτεινό, οι κιθάρες είναι κομψοτέχνημα, το μόνο του κακό είναι πως αντί για fade-out (αρέσει πολύ στους ACCEPT για κάποιο λόγο), θα μπορούσε να μπει άλλη μια φορά το ρεφραίν και να μας χαιρετήσουν με χαμό, αλλά δεν πειράζει. Κομμάταρος και έτσι.
- “Kill the pain” (5.47)
Με τις μπαλάντες δεν έχω μέση κατάσταση. Ή που θα μου φαίνονται βαρετές και θα τρώνε skip, ή που θα τεντώνουν τα συναισθήματά μου και θα τα παίζουν σαν χορδές βιολιού. Το “Kill the pain” ανήκει στην 2η κατηγορία κατηγορία, ενώ ούτε που καταλαβαίνω πως φεύγουν έτσι 6 λεπτά. Βγάζει συναίσθημα χωρίς να είναι νερόβραστο, οι κιθάρες κλαίνε και κάπου εδώ αρχίζεις να αναρωτιέσαι πως γίνεται να έχει τόσο έμπνευση ο Wolf, την ίδια στιγμή που το γρέζι του Tornillo πάει γάντι στο τραγούδι.
- “Locked and loaded” (4.28)
Όταν υπάρχουν αρκετά τραγούδια του ίδιου στυλ, βλέπε υψηλές ταχύτητες, παρέλαση από riffs, και γενικά ότι χαρακτηριστικά φέρνει ένα γρήγορο τραγούδι ACCEPT, η μάχη κρίνεται από τις λεπτομέρειες. Εδώ συναντάμε ένα οργασμό ιδεών από το κιθαριστικό δίδυμο, αφού σε όλη την σύνθεση κρύβονται φοβερά παιξίματα είτε σε μελωδίες είτε σε ένταση. Συνθέσεις σαν το “Locked and loaded” είναι ο λόγος που καίει μέσα μου η φλόγα για καθαρόαιμο Heavy Metal, χωρίς φανφάρες και πολλά τσιτσιμπλίκια γύρω γύρω, μέχρι και σήμερα. Όταν αρχίζει να παίζει, ο σβέρκος μου με μισεί λίγο παραπάνω από ότι πριν.
- “Teutonic terror” (5.13)
Με αυτό το τραγούδι συστήθηκε η νέα σύνθεση της μπάντας στον κόσμο και πιστεύω πως πείστηκε μέχρι και ο πιο πεισματάρης, διαλύοντας κάθε πιθανή παρωπίδα. Ακόμα και η χαρακτηριστική μπασογραμμή οδοστρωτήρας είναι! Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως το “Metal heart” της εποχής Tornillo, και φυσικά δεν πρέπει να λείπει από κανένα setlist! Ύμνος ασύγκριτος, δεν ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου και ο λόγος που δεν είναι στην πρώτη θέση είναι καθαρά υποκειμενικός. Η αιτιολογία; Ακολουθεί αμέσως…
- “The abyss” (6.53)
Τραγούδι που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του! Αν κοιτάξει κανείς του στίχους θα δει καταστροφή του κόσμου, τσουνάμι, βόμβες, σεισμούς και γενικά την απόλυτη καταστροφή. Ας σφυρίξουμε αδιάφορα στο γεγονός ότι η θεματολογία του κομματιού όσο περνάει ο καιρός αγγίζει όλο και πιο πολύ τη σφαίρα της πραγματικότητας και ας μείνουμε στο μουσικό κομμάτι. Όλα αυτά που αναφέραμε μαζί, δεν είναι τόσο καταστροφικά όσο το “The abyss” που βγαίνει από τα ηχεία! Ανελέητο σκάψιμο στις κιθάρες; Έχουμε. Δυσοίωνα κουπλέ που οδηγούν σε ένα τέρμα επικό και δυστοπικό ρεφραίν; Δικό σας. Η διάρκεια που αγγίζει τα 7 λεπτά δεν είναι πρόβλημα, υπάρχουν αρκετές εναλλαγές που κρατούν το ενδιαφέρον. Να πω και για το αγαπημένο μου σημείο; Είναι φυσικά ο Tornillo, ο οποίος εξαπολύεται σαν λυσσασμένο σκυλί, θηρίο ανήμερο, ακροβατεί από καθαρά φωνητικά χωρίς γρέζι μέχρι σε τσιρίδες βγαλμένες από τον 9ο κύκλο της κόλασης. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κοντράρει το αποτύπωμα που έχει αφήσει το “Teutonic terror”, αλλά καμία σημασία δεν έχει αυτό! Δυστυχώς τραγούδια σαν αυτό ούτε οι ίδιοι οι ACCEPT δεν γράφουν τώρα.
Παύλος Παυλάκης
