Οι ACCEPT στα μάτια μου θα είναι πάντα στις 5 κορυφαίες metal μπάντες όλων των εποχών. Ναι, το ξέρω ότι ορισμένα αντικειμενικά κριτήρια (π.χ. πωλήσεις, headlining tours κτλ.) δεν συνάδουν με την παραπάνω διαπίστωση αλλά θα μπορούσα να αραδιάσω κάμποσους άλλους λόγους που θα δικαιολογούσαν τη θέση μου. Δεν είναι, όμως, επί του παρόντος. Το “Metal heart” βρίσκεται στην…καρδιά της δεκαετίας του ‘80 αλλά ταυτόχρονα και στην κορύφωση της χρυσής πενταετίας 1981-1986 των Γερμανών.
Η αλήθεια είναι ότι αν δεν έχεις ζήσει κάπως τη συγκεκριμένη δεκαετία δύσκολα θα μπορέσεις να πιάσεις κάτι από τον παλμό της εποχής αφού δίσκοι σαν το “Metal heart” αποτυπώνουν εν πολλοίς την ελληνική, μεταλλική πραγματικότητα της δεκαετίας του ‘80. Ανεξαρτήτως όμως υποκειμενικών κρίσεων και καταστάσεων, το “Metal heart” περιλαμβάνει απέθαντους ύμνους που έχουν αντέξει στο χρόνο και δικαίως έχουν αναγάγει το εν λόγω πόνημα σαν έναν υπερκλασικό δίσκο που δεν θα πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη. Πάμε, λοιπόν, για την αντίστροφη μέτρηση ή αν προτιμάτε για την…εγχείρηση ανοιχτής, μεταλλικής καρδιάς!
10. “Teach us to survive” (3.33)
Το μοναδικό τραγούδι στο “Metal heart” που δεν κατάλαβα ποτέ το λόγο ύπαρξης του εκεί μέσα. Σου δίνει την αίσθηση ενός ατελείωτου τζαμαρίσματος ή μίας σύνθεσης που δεν «πηγαίνει» πουθενά σε καμία στιγμή. Κατανοούμε την ανάγκη καλλιτεχνικού πειραματισμού αλλά εδώ μιλάμε για παταγώδη αποτυχία. Ωστόσο, μιλάμε για τη μοναδική αδιάφορη στιγμή του δίσκου.
9. “Bound to fail” (5.05)
Κλασικό ACCEPT και με εναρκτήριο riff που δείχνει (για νιοστή φορά) την επίδραση των γερμανικών panzer σε όλο το ευρωπαϊκό power metal. Οι εμβατηριακές ιαχές στο refrain αποτελούν το highlight του κομματιού όπως και η χαρακτηριστική δισολία των Hoffmann/Fischer. Ιδανικό κλείσιμο στο tracklist…
8. “Too high to get it right” (3.47)
O Dieter Dierks είναι τεράστιος παραγωγός. Γνωστά πράγματα αυτά. Εδώ δείχνει ξεκάθαρα πόσο έξυπνα διατηρεί τη μουσική ταυτότητα των ACCEPT δίνοντας τους έναν πιο προσβάσιμο χαρακτήρα για ένα ευρύτερο ακροατήριο. Πεντακάθαρη παραγωγή σε μία σύνθεση που έχει όλα τα χαρακτηριστικά των ACCEPT αλλά και κάτι από AC/DC που ούτως ή άλλως είναι πάντα στο DNA των Γερμανών.
7. “Dogs on leads” (4.24)
Μου αρέσει πολύ το συγκεκριμένο κομμάτι. Ο λόγος; Είναι ένα από τα δύο κομμάτια στο “Metal heart” που μου φέρνει έντονα στο νου τον προκάτοχό του, το πολυαγαπημένο μου “Balls to the wall”. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα αλλά και οι αλληγορικοί στίχοι (τουλάχιστον, έτσι τους εκλαμβάνω εγώ όλα αυτά τα χρόνια) θυμίζουν εντόνως την αισθητική του “Balls to the wall”. Κομματάρα με εξαιρετικό refrain!
6. “Screaming for a love–bite” (4.05)
Οι ACCEPT είχαν σχεδόν πάντα σε κάθε δίσκο τους μία εμφανέστατη εμπορική στιγμή. Αν αναλογιστούμε ότι με το “Metal heart” στόχευαν και στην αμερικάνικη αγορά με έναν πιο καλογυαλισμένο ήχο, τότε το πράγμα γίνεται πιο προφανές. Η αλήθεια είναι πάντως ότι έχω ακούσει καλύτερες «εμπορικές» συνθέσεις από τους ACCEPT -προεξεχούσης του “Losing more than you’ve ever had- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το “Screaming for a love-bite είναι κακό κομμάτι. Ούτε καν! Απλώς υπάρχουν πέντε καλύτερα κομμάτια στο δίσκο…
5. “Wrong is right” (3.08)
Το δεύτερο κομμάτι στο “Metal heart” που μου θυμίζει πολύ έντονα “Balls to the wall” μετά το προαναφερθέν “Dogs on leads”. Μία σύνθεση βγαλμένη από το κλασικό εγχειρίδιο των ACCEPT με εναλλάξ κιθάρες που μας υπενθυμίζουν πόσο μας είχε λείψει ο Fischer. Ο Στρατηγός δίνει ρέστα και το rhythm section των Baltes/Kauffmann χτίζει ένα από τα πιο στιβαρά υπόβαθρα για αυτό τον τευτονικό οδοστρωτήρα.
4. “Up to the limit” (4.45)
Ίσως ένα από τα πιο αδικημένα κομμάτια της χρυσής πενταετίας των ACCEPT. Φανταστικοί στίχοι από την Deaffy (Gaby Hauke, σύζυγος του Hoffmann) και ένα κομμάτι που σε κερδίζει κυρίως με την εμπνευσμένη γέφυρα πριν το refrain αλλά και το κοφτερό riff των Hoffmann/Fischer.
3. “Living for tonite” (3.34)
Ύμνος! Καμία συναυλία των ACCEPT, U.D.O., DIRKSCHNEIDER δεν είναι ολοκληρωμένη αν δεν παιχτεί αυτό το κομμάτι! Συμπυκνώνει σχεδόν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν γνωστούς τους ACCEPT σε όλο τον κόσμο και τους αγαπήσαμε, φυσικά, για αυτά. Ένα από τα καλύτερα solos του Fischer εδώ πέρα. Παρεμπιπτόντως, ο Στρατηγός «πάτησε» ακριβώς πάνω στο “Living for tonite” για να γράψει 33 χρόνια μετά το “Make the move”.
2. “Midnight mover” (3.07)
Στον πρόλογο εξέφρασα την άποψη ότι το “Metal heart” αποτυπώνει εν πολλοίς την ελληνική, μεταλλική πραγματικότητα της δεκαετίας του ‘80. Αν θα έπρεπε να απομονώσω μονάχα ένα τραγούδι που να μου θυμίζει πολύ έντονα Ελλάδα και δεκαετία ‘80 -μιλάω για τους ACCEPT πάντα- αυτό θα ήταν το “Midnight mover”. Εκπληκτικό κομμάτι, κλασικό ήδη από την εποχή που βγήκε, με ένα refrain που σε «κολλάει» στον τοίχο και με ένα video-clip που δεν ενδείκνυται για επιληπτικούς. Οι στίχοι για τον έμπορο ναρκωτικών είναι απολύτως ταιριαστοί της όλης…μεταμεσονύχτιας ατμόσφαιρας του κομματιού…10/10!!!
1.“Metal heart” (5.25)
Ας είμαστε ρεαλιστές. 100 άτομα να ρωτήσεις και οι…150 θα απαντήσουν ότι αυτός είναι ο απόλυτος ύμνος των ACCEPT. Και αν το “Living for tonite” είχε σχεδόν όλα τα κλασικά χαρακτηριστικά, εδώ οι Γερμανοί βγάζουν προς τα έξω ολόκληρο το οπλοστάσιο τους! Όλη η δομή της σύνθεσης έχεις επηρεάσει τους πάντες στην κεντρική Ευρώπη ενώ ο Hoffmann ενσωματώνει Τσαικόφσκι και Μπετόβεν στο υπερκλασικό του σολάρισμα. Δεν υπάρχει ούτε νανοσεκόντ ελαττώματος στο “Metal
heart” μιας και μιλάμε για τον ορισμό της αψεγάδιαστης σύνθεσης σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι τυχαίο που γίνεται κυριολεκτικά χαμός στις συναυλίες με το συγκεκριμένο τραγούδι αφού όλοι βαθιά μέσα μας έχουμε μία…μεταλλική καρδιά! 400/10!!!
Σάκης Νίκας
