Αυτά τα «οικογενειακά», «κλειστού τύπου» live μου αρέσουν πιότερο απ’ όλα. Για να γίνουν και να πετύχουν, απαιτούνται τρία συγκεκριμένα συστατικά: Το πρώτο, είναι μια αγαπημένη μπάντα. Το δεύτερο, ένας μικρός, «ζεστός» χώρος. Το τρίτο, το κοινό να απαρτίζεται από φίλους και γνωστούς. Στο Νέο Ηράκλειο, το όμορφο ανοιξιάτικο Σαββατόβραδο της 21ης Μαΐου, ήξερα πως θα βρω και τα τρία. Οι ACHELOUS είναι από τα πλέον αγαπημένα συγκροτήματα της σκηνής, καθώς έχουν δικούς τους οπαδούς που τους ακολουθούν από τις πρώτες τους κιόλας μέρες. Το Remedy είναι ένα club, που προσφέρεται για τέτοιου είδους συναυλίες-party, όπου κοινό και συγκρότημα γίνονται «ένα». Όσον αφορά δε τους «φίλους και γνωστούς», είναι υπέροχο το συναίσθημα του να φτάνεις κάπου, και να υπάρχουν μόνο ευδιάθετοι άνθρωποι που να γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους, να έχουν στήσει τα δικά τους «πηγαδάκια», να «πειράζουν» εαυτούς και αλλήλους και να μοιράζονται την ίδια αγάπη με σένα. Όπως και να το κάνουμε, είναι κάτι που στις συναυλίες των «μεγάλων» δεν το βρίσκεις ή αν το βρεις, θα είναι σε πολύ μικρότερη κλίμακα.
«Πονηρό» υπό μια έννοια το Σάββατο (ή Σαββάτο, άρα μπορούμε να λέμε τους BLACK SABBATH «Μπλακ Σαμπάθ», άμα λάχει) εκείνο. Ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδος στο ποδόσφαιρο, η μεγάλη εορτή των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και οι, αν μέτρησα σωστά, τρεις ακόμη συναυλίες που γίνονταν παράλληλα, αποτελούσαν θεωρητικό κίνδυνο να «σπάσει» ο κόσμος σε πολλά κομμάτια και να μη ξέρει που να πρωτοπάει. Τίποτα όμως δεν έδειξε να ανησυχεί τους ACHELOUS, που έκαναν ένα ακόμη sold out μέσα σε λίγες μέρες. Αλλά ας τ’ αφήσουμε αυτά και ας προχωρήσουμε στο «κυρίως πιάτο», περνώντας τις πόρτες του club οι οποίες άνοιξαν, ως έπρεπε και ως είθισται, όταν μιλάμε για ένα ACHELOUS live, στην ώρα τους. Θα παρακολουθούσαμε την πρεμιέρα, επί σκηνής, του νέου τους, δεύτερου κατά σειρά δίσκου, “The Icewind Chronicles”, τον οποίο ως Rock Hard είχαμε παρουσιάσει αναλυτικά και εκτενώς δύο μήνες πριν. Όταν η μουσική από τα ηχεία του Remedy σταμάτησε, σειρά πήρε το “River god”, από το “Northern winds” EP, ως soundtrack του φωτογραφικού υλικού από τη δεκαετή πορεία της μπάντας, που βλέπαμε εκείνη την ώρα στον προτζέκτορα πάνω από τα τύμπανα. Μια ωραία retrospect-ίβα, που ένωσε το απώτερο παρελθόν με το παρόν, ομόρφυνε ακόμη περισσότερο το ήδη όμορφο κλίμα και έκανε τον κόσμο να αδημονεί για την έναρξη της συναυλίας.
Όπως μας είχαν συνηθίσει από τις προηγούμενες συναυλίες τους, οι ACHELOUS παίρνουν ένας-ένας τη θέση τους στην σκηνή. Ο Χρήστος Κάππας χαιρετά το Remedy, το ρωτά με τον χαρακτηριστικό του, trademark τρόπο αν είναι έτοιμο για “heavy f#ckin’ metal” και η επίσημη έναρξη έχει ένα όνομα: “Northern winds”. Θα περίμενε κανείς να ξεκινήσουν την εμφάνισή τους με κάποιο πιο γρήγορο κομμάτι και όχι με αυτό το doom-ίζον έπος κι όμως, το “Northern winds” πέτυχε τον σκοπό του, με το παραπάνω μάλιστα. Η πρώτη παρατήρηση που θα έκανε πάντως ο οποιοσδήποτε ακολουθεί τη μπάντα όλα αυτά τα χρόνια, θα είχε να κάνει με το εμφανισιακό κομμάτι. Για heavy metal acting μιλάμε, το physique και η γκαρνταρόμπα μετράνε εξίσου με τη μουσική. Όπως μετράει και η φυσική κατάσταση, για να «βγαίνει» άνετα το set και να «αντέχει» ένα group επάνω στην σκηνή, ακόμη και στις δυσκολότερες των συνθηκών. Και οι ACHELOUS, έκαναν ξεκάθαρο με την πρώτη ματιά πως, κατά τα δυόμισι χρόνια της παύσης τους, εξαιτίας της πανδημίας, δεν σταμάτησαν να δουλεύουν, σε όλους τους τομείς.
Χώρος. Πάντα προσέχω το venue όπου γίνεται το εκάστοτε live. Εν προκειμένω, γνωρίζαμε εξαρχής πως η μπάντα διάλεξε το συγκεκριμένο club για να δημιουργήσει την προαναφερθείσα «ζεστασιά». Γνωρίζαμε όμως ταυτόχρονα, πως κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, σε τέτοιες περιπτώσεις. Για να πετύχει λοιπόν αυτό το «οικογενειακό κλίμα», θυσίασε την άνεσή της. Τι εννοώ με αυτό; Οι ACHELOUS είναι πια σαν θηρία σε κλουβί. Τέτοιες σκηνές δεν τους χωράνε, «ασφυκτιούν» και αυτό φαίνεται και στα μάτια κάποιου που δεν τους ξέρει και δεν τους έχει δει ποτέ. Το ίδιο σχόλιο «έκανε βόλτα» στα στόματα πολλών, με το πέρας του live, οπότε σίγουρα δεν είναι ένα αυθαίρετο, δικό μου συμπέρασμα. Ο ήχος πάλι, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν αξιοπρεπέστατος. Δεν ήταν άλλωστε τυχαία παρών ο Στάθης Παυλάντης, παραγωγός και έκτο μέλος του group. Είχε συγκεκριμένη…αποστολή! Δεν υπήρχε, εννοείται, ο όγκος του studio, η μουσική έβγαινε πιο «απογυμνωμένη» ωστόσο αυτό έδινε μια «ωμότητα» που βοηθούσε το συγκρότημα να δείχνει ακόμη πιο «δεμένο». Μια μικρή ένσταση έχω όσον αφορά τον τομέα των β’ φωνητικών, που είναι σημαντικό στοιχείο της μουσικής του. Θα τα ήθελα πιο «μπροστά». Λεπτομέρειες…
Setlist. Όπως προείπαμε, την τιμητική του είχε το “The Icewind Chronicles”, το οποίο και παίχτηκε καθ’ ολοκληρίαν. Στο ενδιάμεσο όμως, το group τίμησε τη δισκογραφία του, κάνοντας τις απαιτούμενες στάσεις, μικρές ή μεγαλύτερες. Έτσι, ακούσαμε τα πρωτόλεια “The cold winds of Olympus” και “Myrmidons” από το ομώνυμο EP του 2015 και πέντε τραγούδια από το ντεμπούτο “Macedon”, του 2018. Στο “Warriors with wings”, είχαμε και το ένα από τα δύο guests της βραδιάς. Ανάμεσα στο κοινό ήταν ο Χάρης Ντίνος, πρώην κιθαρίστας του group, ο οποίος ανέβηκε κι έπαιξε χωρίς πρόβα, λες και δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα από την αποχώρησή του. Έτσι, απεδείχθη πως τελικά οι ACHELOUS έχουν το δικό τους DNA. Δεν έχει σημασία πόσο καιρό ήσουν στην σύνθεσή τους, δεν έχει σημασία πότε έφυγες, εφόσον ανήκεις στην «οικογένεια του Αχελώου», δεν αλλάζει κάτι. Είναι σαν να είσαι οιονεί μέλος του group.
Το δεύτερο guest πραγματοποιήθηκε από την Φαίη Καραστεργίου, τραγουδίστρια, καθηγήτρια φωνητικής και υπεύθυνη, πρέπει να ειπωθεί αυτό, για την σημαντική βελτίωση του Χρήστου Κάππα στο ερμηνευτικό κομμάτι. Με την Φαίη λοιπόν στο μικρόφωνο και τον Χρήστο να εκμεταλλεύεται τη διακοπή για να δροσιστεί και να πάρει ανάσες, ακούσαμε ένα πολύ ωραίο medley των “Outcast” και “Mithril hall”, το οποίο και έλαβε θερμότατο χειροκρότημα! Σημείωση: Τις πρώτες «πενιές» του “Defender” των MANOWAR στην εισαγωγή, διά χειρός Γιώργου Μαυρομμάτη, ποιος από σας που ήσασταν εκεί τις κατάλαβε; Συνεχίζουμε. Εκτός από το παραπάνω medley που έτσι κι αλλιώς δε γίνεται να μη θεωρηθεί “highlight”, επί προσωπικού και μόνο, ξεχώρισα το πολεμικότατο “Blood” και το folklore “Savage king”, την καλύτερη σύνθεση του νέου album. Κρυφή μου ελπίδα; Κάποια στιγμή, να μην αντικαταστήσει η κιθάρα τη λίρα στο “Gaugamela”, αλλά να ακούσουμε το κομμάτι στην studio μορφή του. Μου έκανε επίσης εντύπωση το γεγονός πως τα τραγούδια του “The Icewind Chronicles” έγιναν γρήγορα κτήμα των οπαδών και πως ο κόσμος δε ξεχωρίζει περιόδους της μπάντας, μα αγαπά όλα τα τραγούδια ισόποσα. Εντάξει, όλοι έχουμε τις ξεχωριστές μας αγάπες, λογικό είναι, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Απόδοση. Για τα 4/5 δε χωρούν πολλά λόγια, τα έχουμε εξαντλήσει. Ο Γιάννης Ρούσσης ήταν όπως πάντα βράχος στα δέρματα, ο Chris Achelous έγινε τρία κομμάτια μεταξύ μπάσου, β’ φωνητικών και performing (είναι ο δεύτερος frontman του group χωρίς αμφιβολία), ο Κάππας αεικίνητος να χειρίζεται τη φωνή του σωστότερα από κάθε άλλη φορά (μπράβο για τις μικρές αλλαγές στις ερμηνείες), ο Μαυρομμάτης είναι ένας εξαιρετικός κιθαρίστας και βασική κινητήριος δύναμη… Ο μοναδικός άγνωστος παρονομαστής, ήταν η Βίκυ Δεμερτζή, το νέο μέλος της μπάντας. Για μια μουσικό που έδωσε το πρώτο της live με το συγκρότημά της (μην έδωσε και το πρώτο της γενικά, δε ξέρω, λόγω του νεαρού της ηλικίας), νομίζω το πρόσημο δεν είναι αρνητικό. Σαφώς υπάρχουν πολλά περιθώρια για βελτίωση στην σκηνική της παρουσία, οπωσδήποτε πρέπει να αφήσει εκτός το χαμηλό της προφίλ και να βγει και αυτή μπροστά με τους υπολοίπους, αλλά θεωρώ πως αυτό είναι κάτι που αφενός θα δουλευτεί από την ίδια, αφετέρου οι υπόλοιποι θα τη βοηθήσουν με τον τρόπο τους να το πετύχει. Μακάρι λοιπόν, να ξεκινήσει η βελτίωση από την επόμενη κιόλας φορά.
Κατά τα λοιπά, ο κόσμος έδειξε να περνά super και να διασκεδάζει. Του έλειψε η αγαπημένη του μπάντα, ήταν ξεκάθαρο αυτό. Και είχαμε και ωραία παρελκόμενα: ανθοδέσμες επί σκηνής, αφιερώσεις, ευχαριστίες, κληρώσεις δώρων από το πλουσιότατο merch του συγκροτήματος και αρκετά πιτσιρικάκια, με τις μπλούζες τους, τα καπέλα τους, τα ραφτά τους, να χαρίζουν μια εικόνα που από μόνη της φέρνει πολλά χαμόγελα. Χαμόγελα, από τα οποία , είχαμε περίσσευμα! Ραντεβού τώρα στο Gagarin 205, την πρώτη μέρα του Up the Hammers festival, όπου οι ACHELOUS θα σηκώσουν την αυλαία.
ΥΓ: Ο Chris Achelous αποχωρίστηκε το Gibson Thunderbird μπάσο του, μοντέλο Nikki Sixx; Το είδαμε κι αυτό!
Setlist:
1. Intro/Northern winds
2. Macedon
3. Blood
4. The crystal shard
5. Halfling’s gem
6. Warriors with wings
7. The cold winds of Olympus
8. Myrmidons
9. Outcast
10. Mithril hall
11. Gordian Knot
12. Face the storm
13. Savage king
14. Gaugamela
15. Flames of war
Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
