a
“Fighting the curse, break it I must, laughing in sorrow, crying in lust”
Αυτές οι λέξεις όπως ειπώθηκαν στο “Black magic” των αρχόντων του ακραίου SLAYER, μου ήρθαν στο μυαλό όταν είδα τον τίτλο του συγκεκριμένου live. Η παλιά φρουρά της ελληνικής σκηνής μαζεύτηκε και έστησε μια συναυλία για να “σπάσει τη κατάρα” του κορωνοϊού, του εγκλεισμού, της στέρησης συναυλιών, της πανδημίας και όλων των κακών της τελευταίας διετίας γενικότερα. Μια συναυλία που έγινε εξ αναβολής και περιμέναμε πως και τι. Οι ACID DEATH, DEATH COURIER, PIRANHA και SELEFICE, σαν επανένωση παλαιών φίλων – συμμαθητών, έθεσαν τα θεμέλια για μια άκρως οικογενειακή (όπως θα δείτε παρακάτω, και κυριολεκτικά) βραδιά. Χώρος που φιλοξενήθηκε αυτή η όμορφη περίσταση, το Temple. Κοινό σημείο των 4 μπαντών, η απραξία για χρόνια και επιστροφή με όρεξη για δουλειά, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές η κάθε μια.
10 λεπτά μετά την αναγραφόμενη ώρα έναρξης, οι SELEFICE ανέβηκαν στο σανίδι για να ξεκινήσουν τη συναυλία. Βραβείο καλύτερης ατάκας απονέμεται στον τραγουδιστή/κιθαρίστα τους, ο οποίος άρχισε να παίζει μπαγλαμαδάκι, με την υπόλοιπη μπάντα να τον κοιτάζει κάπως σαστισμένη! Εκεί λέει το αμίμητο “Ώπα παιδιά, λάθος live!” και ο κόσμος λύθηκε στα γέλια! Μετά από αυτό, η πλέον ατμοσφαιρική/μελωδική death metal μπάντα της βραδιάς ξεκίνησε, με τους καλύτερους οιωνούς τη βραδιά, δείχνοντας πως η επαναδραστηριοποίηση της, την έχει ξυπνήσει για τα καλά από το λήθαργο 20ετίας.
Για την ιστορία, οι SELEFICE κυκλοφόρησαν το “Where is the heaven” το μακρινό 1993 (μοναδική τους στούντιο κυκλοφορία ως σήμερα), με την επάνοδο τους να γίνεται σε πρώτο χρόνο το 2017 και σε δεύτερο με το “I met a God” EP (2019 – ηχογραφημένο στα προσωπικά studios του Σάββα Μπετίνη των ACID DEATH παρακαλώ). Αμφότερα τιμήθηκαν, με το EP να αποδίδεται στην ολότητα του, ενώ από το full-length ακούσαμε το “I will die in evil ways” και το επιβλητικό ομώνυμο που έκλεισε το σετ τους εν μέσω χειροκροτημάτων. Και όταν εισπράττεις τέτοια θέρμη από άτομα που δεν ήταν παρόντα (λόγω ηλικίας) όταν εσύ έκανες πράγματα, κάτι κάνεις σωστά. Ιδανικό ”ζέσταμα”.
Ακολούθησαν οι PIRANHA. Πρωτόλειο, μα και πειραματικό σε σημεία death/thrash, που οι παλαιοί που διαβάζετε το κείμενο, θυμάστε εκείνο το εκπληκτικό “World’s grave” EP (1992) (που επίσης παίχτηκε ολόκληρο, προς τέρψη των παλαιάς κοπής οπαδών). Κοινό σημείο με τους SELEFICE, η επαναδραστηριοποίηση το 2017. Αυτή, συνοδεύτηκε και από τη κυκλοφορία καινούργιου υλικού, με τίτλο “Arise from the shadows” (2020) (το δεύτερο full-length μετά το “Reborn” του ‘98), που αγκαλιάστηκε από το κόσμο. Το οποίο και τιμήθηκε, με το εναρκτήριο “Nuclear disease” να δένει με το “World’s grave” ιδανικά στα καπάκια, δείχνοντας πόσο όμορφα έχει ωριμάσει το ύφος της μπάντας, παρά τα χρόνια απραξίας. Τα επανηχογραφημένα “Endless dream”/”Rotten mind” από το “Reborn” και το ομώνυμο από το “Arise from the shadows”, έδειξαν πως τα πειραματικά στοιχεία που πρώτα εμφανίστηκαν προ 30ετίας, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στο σήμερα.
Μελωδίες άλλων μουσικών “μονοπατιών” να κουμπώνουν πολύ ωραία στο υλικό των PIRANHA, σαν να μην έφυγαν από τη σκηνή θα έλεγε κάποιος. Και αυτό μόνο ως θετικό λογίζεται. Η απόδοση ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλή, που δείχνει ότι η επάνοδος και οι τακτικές εμφανίσεις επί σκηνής τους έχουν κάνει καλό. Σημείωση, ότι μοιράζονται με τους ACID DEATH τον κιθαρίστα τους Δημοσθένη Κωστόπουλο, που εκείνο το βράδυ ήταν “διπλοθεσίτης”. Δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στη τελευταία φορά που έπαιξαν και οι 4 μπάντες μαζί, στο Μαξίμ το 1990, ενισχύοντας έτσι, τη νοσταλγική αίσθηση της βραδιάς. Και εις ανώτερα, θα πω εγώ, γιατί κούνησαν πολλούς σβέρκους συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου. Εν αναμονή του διαδόχου του “Arise from the shadows” λοιπόν.
Συνέχεια με εκτός Αθηνών προσθήκη, τους Πατρινούς θρύλους DEATH COURIER. Το ντεμπούτο τους “Demise” (1992), δίκαια και πανάξια θεωρείται μνημειώδης κυκλοφορία για το ελληνικό death metal, σε μια προσέγγιση thrash-αριστή, μα και αρκετά “Αμερικάνικη” ηχητικά (CANNIBAL CORPSE/SUFFOCATION σχολής). Μετά…σιωπή ετών. Μια προσπάθεια επαναδραστηριοποίησης το ‘96 – ‘97, δεν απέδωσε καρπούς. Η δική τους επιστροφή το 2009 σε επίπεδο συναυλιών, και έπειτα δισκογραφικά με το “Perimortem” (2013) (που περιέχει κομμάτια που χρονολογούνται πίσω στο ‘96 – ‘97). Από εκεί και πέρα, συμμετείχαν σε μια split κυκλοφορία με νεότερες μπάντες του ακραίου ήχου της Ελλάδας, και στο οποίο θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα. Και αυτό διότι, είναι απίστευτα θετικό, να δείχνεις αφενός μεν σύνδεση με το σήμερα του ήχου αυτού, αλλά και διάθεση να δουλέψεις σε ανάλογα επίπεδα για να καλύψεις το όποιο χαμένο έδαφος άφησες ποτέ πίσω σου. Όπερ και εγένετο, με τους Πατρινούς να είναι κομμάτι του δυναμικού της Transcending Obscurity, μιας εκ των πλέον ισχυρών μοντέρνων ονομάτων στον ακραίο ήχο, και μέσω αυτής κυκλοφόρησαν το φοβερό ”Necrotic verses”.
Στα του set, το “Perimortem” παίχτηκε σχεδόν ολόκληρο (“Deprive the deceased”, “Mindwarp”, “Devour the moment”, “Feeding the abyss”, “The rostov ripper”, “Necrorgasm”), το “Necrotic verses” κατά το ήμισυ (“Mourning ecstasy”, “As heaven blends with rot”, “Pillars of murk”, “Immune to burial” – τι οδοστρωτήρες που είναι αυτά τα κομμάτια live…), με το “Demise” να τιμάται από μόλις 2 αλλά φαρμακερά κομμάτια. Το πρώτο ήταν το ομώνυμο του, που άνοιξε το σετ των DEATH COURIER, και το δεύτερο το “Swampride”, αφιερωμένο “στους παλιούς” όπως πολύ όμορφα είπε ο frontman της μπάντας Βασίλης Σουλας, οι οποίοι παλαιοί χάρηκαν ιδιαίτερα, ανταποκρινόμενοι με μεγαλύτερο ενθουσιασμό σε αυτή την επιλογή. Αυτή τη μπάντα, πρέπει να κοντεύω διψήφιο αριθμό που την έχω δει επί σκηνής, κάθε φορά μου φαίνονται όλο και πιο δεμένοι, πάντα με πολύ καλό ήχο και σταθερά τσαμπουκαλεμένοι. Κερασάκι στη τούρτα, η διασκευή στο ”Persona non grata” των NAPALM DEATH (από το εξαιρετικό “Smear campaign” του 2006), που διέλυσε τα άλατα του σβέρκου, ως όφειλε! Με το καλό και το επόμενο άλμπουμ!
Κάπως έτσι, φτάνουμε λίγο πριν τις 11, στο κυρίως πιάτο της βραδιάς, τους headliners ACID DEATH. Δε ξέρω αν έχω διατυπώσει αρκετές φορές την αγάπη μου γι’ αυτή τη μπάντα. Πολλές, ναι. Αρκετές, ούτε κατά διάνοια. Μια μπάντα που πήρε το όραμα του Chuck Schuldiner των τιτάνων DEATH, πρόσθεσε επιρροές από CYNIC/MORBID ANGEL, και το έφερε στο σήμερα, δένοντας το με βαθιά progressive αισθητική και με μοντέρνα περάσματα στις τελευταίες δουλειές, που παραπέμπουν στους MESHUGGAH και τους STRAPPING YOUNG LAD. Μια μπάντα που με το κεφάλι κάτω και με σκληρή δουλειά, έβγαλε μέσα σε μια δεκαετία, τρεις δισκάρες (“Eidolon” – 2011, “Hall of mirrors” – 2015, “Primal energies” – 2019, με το τελευταίο σε συμπαραγωγή με τον Tommy Vetterli των CORONER), δείχνοντας ακριβώς πως πρέπει να δουλεύει μια μπάντα παλαιάς φρουράς που επανήλθε στα πράγματα μετά από χρόνια απουσίας. Ανήκοντας στη νεότερη γενιά οπαδών που έφτιαξαν την τελευταία δεκαετία παρουσίας τους, εκτιμώ έτι περισσότερο το πόσο σκληρά δουλεύουν.
Η εισαγωγή με το “Supreme act of heroism”, από το “Hall of mirrors” αποτελεί ιδανική έναρξη για τους ACID DEATH, που δένει με το “Godless shrines” από το “Primal energies”, το οποίο δείχνει πόσο έχει αγαπηθεί από το κόσμο, που δε σήκωσε κεφάλι από το κοπάνημα! Πίσω στο ‘92 και στο “Balance of power” με old school απόδοση λες και έχεις μπει σε χρονομηχανή και έχεις γυρίσει 30 χρόνια πίσω! Ο frontman της μπάντας, Σάββας Μπετίνης, ενδιάμεσα δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη δεδομένη κατάσταση και το πως αυτά τα δύο χρόνια ήταν σκληρά για όλους, ειδικά τους καλλιτέχνες, ευχαριστώντας και αυτός με τη σειρά του εμάς, που ήρθαμε και τους τιμήσαμε. Πιάνοντας το “Random’s manifest” (2000), το τίμησαν παίζοντας το υπέροχο, και αγαπημένο του γράφοντα “Psycho love” σε μια ξεσηκωτική εκτέλεση, που δεν έδειξε καθόλου ότι πέρασαν 22 χρόνια από τότε! Ούτε στο “Our shadows” που τα χρόνια ήταν 25 (!!), από το “Pieces of mankind”, ένα άλμπουμ που κατά τα λεγόμενα του ίδιου το έχουν αδικήσει κατάφορα στο σετ τους ανά τα χρόνια (και θα με βρουν σύμφωνο). Το “Dragon queen”, εκπροσώπησε το “Misled” EP, μια κυκλοφορία που και το 2013 που την επανηχογράφησαν, τους φάνηκε το ίδιο φρέσκια και σπουδαία, επιμένοντας στο old school πνεύμα.
Το τελευταίο άλμπουμ, τιμήθηκε επιπλέον από το ομώνυμο και το “Reality and fear”, με το “Hall of mirrors” να εκπροσωπείται από το “Planes of the eternal dead” και το υπέρτατο ομώνυμο κομμάτι. Η ατμόσφαιρα στο σετ των ACID DEATH, έγινε κυριολεκτικά οικογενειακή, όταν ο Σάββας έκανε ξεχωριστή αναφορά στον μικρό γιο του κιθαρίστα της μπάντας Γιάννη Αναγνώστου (επίσης RELEASED ANGER), που παρακολουθούσε το σετ της μπάντας από την άκρη της σκηνής. Έπειτα, ζήτησε από το κοινό ένα δυνατό χειροκρότημα για τον “μικρότερο και νεότερο άτομο μέσα σε αυτή την αίθουσα”, όπως είπε χαρακτηριστικά. Τρυφερές και πάνω από όλα, ανθρώπινες στιγμές που θέλουμε να βλέπουμε όσο το δυνατόν συχνότερα! Πίσω στα του σετ, το οποίο τελείωσε λίγο μετά τα μεσάνυχτα με το θρυλικό και αγαπημένο “Apathy murders hope”, στέλνοντας το σβέρκο στον αγύριστο και ακόμα παραπέρα. Μια ακόμα αρχοντική εμφάνιση των ACID DEATH, από τις πολλές που τους έχω δει τα τελευταία χρόνια και κάθε μα κάθε φορά με δικαιώνουν. Ευελπιστώ τα 2 χρόνια αποχής από συναυλιακά δρώμενα, να φέρουν σύντομα και νέο υλικό, μια και η μπάντα δείχνει σε καλό φεγγάρι.
Κάπως έτσι, μια υπέροχη συναυλία έφτασε στο τέλος της, με όλες τις μπάντες να εκφράζουν ευγνωμοσύνη προς το κόσμο που τους στήριξε, μα και στο χώρο που τους φιλοξένησε. Και εις άλλα, με υγεία!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
