Λίγους μόλις μήνες, μετά την προακρόαση του “Evolution” των progressive death metal θρύλων ACID DEATH, βρισκόμαστε πάλι εδώ, να μιλήσουμε για εκείνους. Αυτή τη φορά με τον δίσκο ανά χείρας και τους στίχους από δίπλα. Τα “τεχνικά” (ποιος έκανε εξώφυλλο, ποιος τη παραγωγή και πάει λέγοντας) τα καλύψαμε εκτιμώ στο κείμενο της προακρόασης προ δύο μηνών, οπότε δεν θα σας κουράσω με αυτά, πάμε στο ψητό λοιπόν. Να σημειώσουμε εδώ, πως ο τρόπος που θα το προσεγγίσουμε αυτή τη φορά, είναι κάπως διαφορετικός απ’ ότι συνήθως, δεδομένου ότι ανέλαβε και τα δύο κείμενα, ο ίδιος άνθρωπος (δηλαδή, εγώ).
Αρχικά, η εμπειρία των δύο ακροάσεων είναι διαφορετική. Ως προς τι; Στην πρώτη ακρόαση, εκτός του ότι ακούσαμε όλο το δίσκο μια μόλις φορά, τον ακούσαμε με ενδιάμεσους προλόγους, συζητήσεις, σχόλια και πάει λέγοντας (είτε από συναδέλφους συντάκτες που ήταν παρόντες, είτε από τους ίδιους τους δημιουργούς). Τώρα, έχω την ευκαιρία να το ακούσω σαν ένα ενιαίο δημιούργημα, χωρίς τίποτα να αποσπά τη προσοχή μου, εξετάζοντας από άλλη οπτική το υλικό του. Πόσο καλά ρέει σαν σύνολο, πάντα εν συγκρίσει με το παρελθόν (πρόσφατο και μη) της μπάντας; Τι διαφορετικό δίνει ετούτη τη φορά στον ακροατή;
Αλλάζω παράγραφο και απαντάω σε μια-μια τις ερωτήσεις μου. Το σύνολο κυλάει “αέρας”, το οποίο σημαίνει πάρα πολλά δεδομένου του πόσο εύκολο είναι να χαθείς στις αλλαγές, κόντρα αλλαγές στο πιο προοδευτικό κομμάτι του metal και δη του death metal. Οριακά κάτω από 48 λεπτά, ο πιο άμεσος και πιο σύντομος δίσκος της επανένωσης των ACID DEATH. Σε αυτό βοηθάνε και τα τέσσερα ιντερλούδια που χωρίζουν τον δίσκο σε τέσσερις “ενότητες”, ενισχύοντας τη θεματική φύση του δίσκου (για πρώτη φορά στην ιστορία της μπάντας), αλλά δίνοντας και στον ακροατή ίσα-ίσα ανάσες προκειμένου να αφομοιώσει όσα άκουσε.
Για να απαντήσω στην δεύτερη ερώτησή μου πλήρως, το διαφορετικό που δίνει αυτή τη φορά στον ακροατή, είναι πως, πέρα από τα ιντερλούδια του, η μπάντα κατάφερε να εντάξει επιτυχημένα και ορισμένους πειραματισμούς εντός της διάρκειας του, χωρίς να νιώθει σε κανένα σημείο ο ακροατής ότι ακούει κάτι μη συνεκτικό, μα κάτι πολυδιάστατο. Τα καθαρά φωνητικά του Δημοσθένη Κωστόπουλου π.χ. στο “(Walking) the path to certainty” (από τα πλέον διαφορετικά κομμάτια του δίσκου εν γένει, που προσθέτει το κάτι διαφορετικό στη ροή του) και στο “Shadows of our despair” ή τα πιο μελωδικά death metal σημεία στο “Flesh dancing in the fire”.
Από τη πρώτη νότα του “Coded dominion” ως και το φινάλε του σαρωτικού “Forging the chains” αυτό το οποίο αντιμετωπίζουμε είναι ίσως, το καλύτερο άλμπουμ των ACID DEATH μετά την επανένωση, σαν να συμπυκνώσανε όλες τις αρετές των προηγούμενων δίσκων και όλες τις εμπειρίες της δεύτερης περιόδου τους, σε ένα άλμπουμ φτιαγμένο με απίστευτο μεράκι και με τρομερή προσοχή στις λεπτομέρειες, από το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ εξώφυλλο ως και το που έγινε η παραγωγή και πόσο φιλόδοξα χτίστηκε αυτός ο δίσκος. Και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει στο μέγιστο βαθμό, δείχνοντας την διαρκή διάθεση εξέλιξης που διέπει τους ACID DEATH σαν μπάντα.
9 / 10
Γιάννης Σαββίδης
