a
Τι και αν ο καιρός ήταν άστατος (χειμωνοκαλόκαιρο), τι και αν έπρεπε να σηκωθώ για δουλειά στις 5.00 τη Κυριακή, τίποτα δε θα με εμπόδιζε από το να βρεθώ το Σαββατόβραδο στο THE CROW CLUB, για να δω μια από τις διαχρονικά αγαπημένες μου Ελληνικές μπάντες, τους ACID DEATH, οι οποίοι θα μας παρουσίαζαν επί σκηνής, το νέο εκπληκτικό δισκογραφικό τους πόνημα, “Primal energies”, το οποίο κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Τη βραδιά θα άνοιγε μία νέα μπάντα, οι VOIDNAUT, οι οποίοι κυκλοφόρησαν στις αρχές Φεβρουαρίου το ντεμπούτο τους, με τίτλο “Nadir”, που και αυτό με τη σειρά του ήταν υψηλού επιπέδου.
Το venue είχε σχεδόν γεμίσει, ενώ η μπυροποσία ήταν σε προχωρημένο στάδιο, όταν στη σκηνή ανέβηκε το κουαρτέτο των VOIDNAUT, υπό τους ήχους του ομώνυμου ακουστικού intro του δίσκου. Χωρίς πολλά πολλά, ξεκίνησαν να groov-άρουν με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το “Back from the grave”. Δυστυχώς αρχικά, δεν ακούγαμε σχεδόν καθόλου τη κιθάρα του Κώστα Κ., όπως και τα φωνητικά ήταν κάπως χαμηλά, αλλά προοδευτικά αυτό διορθώθηκε (αν και γενικά η κιθάρα έπρεπε να είναι λίγο πιο μπροστά). Ανεβάζοντας παλμούς και απόδοση, συνέχισαν με το “Hunted”, ενώ ακολούθησε ένα από τα καλύτερα και πιο γνωστά κομμάτια του δίσκου, το “This pain of mine”. Το κοινό είχε «ζεσταθεί» για τα καλά και χτυπιόταν στις πωρωτικές γκρούβες της μπάντας. Το αλά QUEENSRŸCHE, “Road to nowhere”, εξέπληξε θετικά αυτούς που δεν είχαν ακούσει το δίσκο. Το απαιτητικό “Scarred for life” και το πολύ καλό “Damage done” συνέχισαν να πωρώνουν τους παρευρισκόμενους, κλείνοντας με το “Control”. Οι VOIDNAUT στάθηκαν πολύ καλά στη σκηνή, αφού αν και νέα μπάντα, όλα τα μέλη έχουν μεγάλη εμπειρία, κάτι το οποίο φάνηκε ξεκάθαρα. Ότι πρέπει για ζέσταμα!
Μετά από ένα μικρό διάλλειμα για να αλλάξουν εξοπλισμό αλλά ίσως και για να ξεκουραστεί λίγο ο Κώστας Α., αφού ήταν ο «πολυθεσίτης» της βραδιάς, όντας ο ντράμερ και των δύο μπαντών. Στα 20 χρόνια και βάλε που παρακολουθώ τους ACID DEATH, πάντα περιμένω με ανυπομονησία κάθε live τους, σαν να είναι η πρώτη φορά. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται να ακούσω τραγούδια από τον καινούριο εκπληκτικό δίσκο τους, “Primal energies”. Η μπάντα ξεκίνησε το setlist της με το εναρκτήριο κομμάτι του νέου δίσκου, “My bloody crown”. O ήχος από την αρχή ήταν αρκετά καλός και ισορροπημένος. Χάρη στον επαγγελματισμό της μπάντας, ακούσαμε live και όχι προηχογραφημένο, το σαξόφωνο (Ιωάννα Βλάσση), το οποίο όπως και στο δίσκο, έτσι και στη σκηνή μας μάγεψε και απογείωσε ένα ήδη πολύ ανεβαστικό κομμάτι. Τηρώντας τη σειρά του δίσκου συνέχισαν με το “Inner demons”. Παρόλο που πρόκειται για καινούριο κομμάτι, ο κόσμος αντιδρούσε πολύ θετικά. Πίσω στο προηγούμενο άλμπουμ “Hall of mirrors” του 2015, με το “Supreme act of heroism”, με το κοινό να γίνετε ακόμα πιο «ζεστό». Ξανά στο “Primal energies” και στο πιασάρικο “Godless shrines”, ίσως το πιο γνωστό κομμάτι του άλμπουμ, κάτι που φάνηκε από τον κόσμο. Η μπάντα ακόμα και τα καινούρια κομμάτια, φάνηκε λες και τα έπαιζε χρόνια.
To μόνο που σε έκανε να ξεχωρίζεις παλιά από νέα τραγούδια, ήταν το ύφος. Κάτι που φάνηκε πολύ, γυρίζοντας πολλά χρόνια πίσω, στο “Balance of power”, στο οποίο επικράτησε ένας μικρός χαμός. Οι εναλλαγές μουσικών εποχών συνεχίστηκαν, αφού ακολούθησε το ομώνυμο του νέου δίσκου. Ο Κώστας Α., τι και αν καθόταν ήδη αρκετή ώρα πίσω από το drumkit, ήταν άψογος και ορεξάτος, όπως άλλωστε όλη η μπάντα. Πολλοί θα ζήλευαν την ενέργεια μιας μπάντας σαν και αυτή, η οποία αν και έχει 30 χρόνια στις πλάτες της, αποδίδει σαν μπάντα εφήβων. Ξανά ένα πέρασμα από το “Hall of mirrors”, με το “Planes of the eternal dead”, για να ξαναγυρίσουμε στο 2019, με το καλύτερο τραγούδι του δίσκου κατ’ εμέ, το οποίο δεν είναι άλλο από το “Reality and fear”. Το να έχεις στήσει ολόκληρο σαντούρι στη σκηνή, δείχνει πόσο εκτιμάς τη δουλειά σου και σέβεσαι τους οπαδούς. Θα μπορούσαν απλά να το έχουν με samples και όλα καλά. Όλο το venue εκστασιάστηκε ακούγοντας το σαντούρι της Ιωάννας Ρήγα, να ντύνει το τραγούδι. Μία από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς σίγουρα.
Ακολούθησε το ομώνυμο του “Hall of mirrors”, με την ενέργεια μπάντας και κοινού να βρίσκεται ακόμα στα ύψη. Δύο καινούρια κομμάτια στη συνέχεια, τα “Fire of the insane” και “Regret/repent”, με ιδίως το τελευταίο να κλέβει τη παράσταση, με τα catchy riffs του, αλλά και με τον Ντένις στα καθαρά φωνητικά του refrain. Για το τέλος, παραδοσιακά, άφησαν τον ύμνο κατ’ εμέ της μπάντας, που δεν είναι άλλος από το “Apathy murders hope”, στο οποίο κατεδαφίστηκαν τα πάντα. Αναρωτιέμαι πόσοι πήραν χαμπάρι ότι μαζί μας, στο συγκεκριμένο κομμάτι και μπροστά, χτυπιόταν ο πρώην κιθαρίστας της κλασικής σύνθεσης των ACID DEATH, Θέμης Κ.. Ρίγη συγκίνησης για εμάς τους παλιούς!
Εν κατακλείδι, η βραδιά ήταν άκρως επιτυχημένη απ’ όλες σχεδόν τις απόψεις. Κοινές παρέες, άτομα όλων των ηλικιών με κοινό χαρακτηριστικό, την αγάπη προς αυτή την ιστορική μπάντα. ACID DEATH, αλλά και VOIDNAUT δημιούργησαν μία μαγική ατμόσφαιρα.
Υ.Γ. Φήμες κυκλοφορούν ότι ο ντράμερ των συγκροτημάτων, Κώστας Α., μετά το τέλος της βραδιάς, κατανάλωσε 1 κιλό κρέμα για τα εγκαύματα στα πόδια του (You have been trolled!).
Γιώργος Δρογγίτης
Φωτογραφίες: Μάγδα Μπακούση
