a
Το 2019 είναι η χρονιά των εκπλήξεων, των αναμνήσεων και των μεγάλων επιστροφών από παλιούς ξεχασμένους ήρωες που ποτέ δεν έλαβαν αυτό που τους άξιζε παλιότερα. Υπό το πρίσμα αυτό, είναι λες κι έχω κάνει ευχή που δεν την θυμάμαι να ξαναγυρίσουν με δίσκο και επερχόμενες συναυλίες όλες οι μπάντες που δεν πρόλαβα ηλικιακά στο ζενίθ τους και μοιάζουν όλα σαν μία τέλεια στημένη συνωμοσία που τρέφει τον άκρατο οπαδισμό μου. Όσο κι αν είχα όντως ευχηθεί διάφορα στο παρελθόν όμως, επιστροφή των ACID REIGN δεν την περίμενα όχι μόνο εγώ, αλλά ούτε και ο πιο καμένος κι αισιόδοξος οπαδός τους. Και μάλιστα επιστροφή με λόγο ύπαρξης και πραγματικά πολύ καλό δίσκο. 29 χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του δεύτερου και τελευταίου τους για τις τρεις προσεχείς δεκαετίες σχεδόν δίσκο. Το “Obnoxious” εν έτει 1990 τους έβρισκε με το σοβαρότερο προσωπείο τους μέχρι εκείνη τη στιγμή, καθώς γράψανε κομμάτια στο πιο ξεχειλωμένο τους άκρο και ξέφυγαν αρκετά από την crossover/thrash αισθητική. Επίσης ήταν και λίγο όργια σαν άτομα και γενικώς όχι και τρελοί υπέρμαχοι της σοβαρότητας, πράγμα που θεωρώ ότι τους στέρησε λιγάκι περισσότερους οπαδούς και μεγαλύτερη αναγνώριση, όσο κι αν από την άλλη υπήρξαν πολλοί που τους λάτρευαν γι’ αυτό.
Το ότι δεν έπαιρναν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά δεν σήμαινε ότι δεν έγραφαν και σπουδαία μουσική και δύο μόλις δίσκοι κι ένα ΕΡ ήταν αρκετά για να τους τοποθετήσουν για πάντα στις καρδιές αρκετών, ενώ όσοι τους έζησαν έντονα μιλούσαν πάντα για μία μπάντα που έχασε χρυσή ευκαιρία να κάνει πολύ μεγαλύτερα πράγματα. Οι νεότεροι που δεν τους πρόλαβαν έτρεψαν μέσα στα χρόνια καθολικό σεβασμό και έτσι δεν είναι λίγοι αυτοί που θα χάρηκαν με την επιστροφή των παιδιών από το Yorkshire. Φυσικά η μπάντα δεν είναι ίδια όπως τότε, καθώς μοναδικός εναπομείναντας είναι ο τραγουδιστής “H”, ή κατά κόσμο γνωστός ως Ηοward Smith. Κανένα από τα παλιά καλόπαιδα δεν συμμετέχουν στη σύνθεση πλέον, ούτε ο Kev με τον Adam Lehan στις κιθάρες (με τον τελευταίο να ακολουθεί τον προκάτοχο του Gary “Gaz” Jennings στους CATHEDRAL στη συνέχεια, με τους CATHEDRAL να είναι βασική αιτία που ασχολήθηκαν αρκετοί με τους ACID REIGN λόγω του παρελθόντος των μελών τους), ούτε ο Mac στο μπάσο, ούτε και ο Mark Ramsey στα τύμπανα. Αντίθετα ο “Η” το πήρε πάνω του και στρατολόγησε νέα μέλη τα οποία σεβόμενα πλήρως το παρελθόν της μπάντας, βοήθησαν στο ν’ ακουστούν οι ACID REIGN όσο σύγχρονοι χρειάστηκε αυτή τη φορά.
Έτσι στις κιθάρες έχουμε τους Paul Chanter και Cookey (έτοιμος για VOIVOD με τέτοιο ψευδώνυμο), στο μπάσο τον Pete Dee και στα τύμπανα τον Marc Jackson. Όλοι τους βοηθάνε τον Η στο να δημιουργηθεί ένα άλμπουμ συμπαγές, πολύ δυνατό αλλά όχι κρατσανιστό κι ενοχλητικό στον ήχο, χωρίς ψευτομοντέρνα παραγωγή και χωρίς να λείπουν τα στοιχεία που υπήρξαν στις παλιές τους κυκλοφορίες αλλά με ξεκάθαρη ματιά στο σήμερα. Ο δίσκος έχει ως βάση το thrash με πολλές crossover πινελιές, ενώ έχει ενισχυθεί με πολλά κλασικομεταλλάδικα σημεία τα οποία στην περίπτωση του “The age of entitlement” σαν άλμπουμ συνολικά, μόνο κακό δεν κάνουν. Έτσι πέρα από την εισαγωγή “T.A.O.E.” η οποία φαντάζομαι αναφέρει τα αρχικά του τίτλου του δίσκου, υπάρχουν άλλα 9 κομμάτια που σε συνολικά 44’ μουσικής φανερώνουν μία μπάντα πλήρως ανανεωμένη και σαν από πολύ καιρό έτοιμη να βγάλει κάτι το πραγματικά ποιοτικό και αξιοπρόσεκτο. Να τονίσω εδώ ότι κι άλλοι προσπάθησαν να επιστρέψουν, είτε μεγαλύτερης είτε μικρότερης εμβέλειας από τους ACID REIGN, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το λιγότερο τραγικό. Οι Άγγλοι βετεράνοι κατορθώνουν να διατηρήσουν το όνομα τους άφθαρτο με αυτή τη νέα κυκλοφορία και αν αποφασίσουν να συνεχίσουν, δείχνουν ότι έχουν βάλει πολύ καλές βάσεις.
Το μπάσιμο του “The new low” το οποίο αρκετοί θα έχετε δει ως βίντεο κλιπ προετοιμάζει για το ανεβαστικό κλίμα του δίσκου, ο “Η” ακούγεται σαν έξτρα όργανο πολλές φορές που καλπάζει πάνω στη δίκαση που ακολουθείται κατά πόδας από τα riff και τα όποια gang vocals τον συνοδεύουν φέρνουν πίσω ένα συναίσθημα late 80’s-early 90’s που είχε ξεχαστεί και που κακά τα ψέματα, όταν το ακούς και μάλιστα πετυχημένα, δε μπορείς να μη χαρείς και να συντηρήσεις το παιδί μέσα σου. Το εξώφυλλο δείχνει έναν τύπο σαν τον Τζόκερ ο οποίος ποζάρει σε σέλφι τραβηγμένη από το κινητό του και δεξιά του στον τοίχο αναγράφεται ένα εκ των κομματιών του δίσκου, το “#newagenarcissist” που είναι από τα καλύτερα της κυκλοφορίας με το κλασικό ρεφρέν “Everybody wants to be me”. Καυστικό και πανεύστοχο αν μη τι άλλο. Συνολικά ο δίσκος έχει το καλό ότι τα κομμάτια ενώ μπορούν να σταθούν αυτόνομα το καθένα, εξυπηρετούν σαν σύνολο πιστά το ένα το άλλο και φέρνουν τους ACID REIGN ξανά στον αφρό κυριολεκτικά από το πουθενά, δε γίνεται να μην τους το παραδεχτείς αυτό ακόμα κι αν είσαι εμπαθής ή αν απλά τύχει και το ακούσεις με αδιαφορία, στο τέλος πάλι θα σε κερδίσει.
Το καλό του “The age of entitlement” είναι ότι κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος κι ότι μπορεί να γίνεται καλύτερο με τις ακροάσεις γι’ αυτόν που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση μαζί τους. Η αδρεναλίνη και το ανεβαστικό τέμπο όπως και η φρεσκάδα με την σοβαρότητα καλά κρατούν και στα 44’ και προσωπικά ως οπαδός της μπάντας και του είδους, έμεινα παραπάνω από ευχαριστημένος, και γιατί είναι πραγματικά άξιο το άλμπουμ και φυσικά γιατί δεν το περίμενα και να βγουν από τη ναφθαλίνη και να μου κάμψουν τις επιφυλάξεις μου. Το μόνο που μένει τώρα είναι να επανενωθούν μετά τους ACID REIGN και τους XENTRIX τίποτα TORANAGA, RE-ANIMATOR, SLAMMER και τα συναφή από τη Γηραιά Αλβιόνα και να πάμε για χόρτα όλοι όσοι τα αγαπήσαμε, καθώς οι νεότεροι δεν ξέρω αν και κατά πόσο θα μπορέσουν να καταλάβουν τη σημασία της κυκλοφορίας. Μπορούν όμως κάλλιστα να καταλάβουν ότι το τρίτο άλμπουμ των ACID REIGN είναι αναζωογονητικό και άκρως χρήσιμο εν έτει 2019 και ότι άξια αυτό το συγκρότημα έχει ένα σεβαστό όνομα μέχρι και σήμερα. Μπράβο λοιπόν στον “Η” όπως και στα νέα μέλη, γιατί έδειξαν τσίπα και δε λέρωσαν όσα πέτυχαν πριν από 30φεύγα χρόνια, κι αυτό είναι το σημαντικότερο όλων.
8 / 10
Άγγελος Κατσούρας
