Οι Έλληνες ADOLF PLAYS THE JAZZ, είναι μια ιδιόμορφη περίπτωση μπάντας που αναμειγνύει το post-rock και shoegaze με πολλές ετερόκλητες επιρροές δημιουργώντας έτσι ένα μοναδικό και ασυνήθιστο μουσικό τριπάκι. Όπως γράφει και το ίδιο το συγκρότημα, που αποτελείται από εννιά μέλη που κατέχουν άψογα ο καθένας το όργανο του/της, μπορούμε να τους περιγράψουμε ως post-rock και shoegaze αλλά οι ADOLF PLAYS THE JAZZ έχουν επηρεαστεί απ’ όλα όσα ακούν, διαβάζουν (και όσα βιώνουν) τα μέλη της και αυτό από μόνο του καθιστά το έργο της ταξινόμησης μάλλον μάταιο. Κι αυτό γιατί η μουσική της μπάντας σε ταξιδεύει και γεννά πολλές εικόνες πλούσιες σε χρώμα και νοήματα, κάτι που ξεκινά πρωτίστως από το αφαιρετικό και εξπρεσιονιστικό εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο Νίκος Κεσσανλής. Αυτός, αν μη τι άλλο, είναι ο στόχος μιας ποιοτικής μουσικής, ασχέτως αν υπακούει στις προσδοκίες ενός είδους ή όχι.
Και αφού το ξεπεράσαμε αυτό το θέμα, ας μπούμε στα του δίσκου με τον τίτλο “Low life: we can’t lose. We have already lost”. Αποτελείται από δέκα πολύ καλογραμμένες συνθέσεις που μαρτυρούν προσεγμένη εργασία πάνω σε κάθε λεπτομέρεια του πλούσιου ηχητικού σύμπαντος της μπάντας. Κάθε κομμάτι, ισόποσα instrumental και με την Νεφέλη στα φωνητικά, περικλείει πολλά που ο ακροατής οφείλει να κάτσει με την ησυχία του να ακούσει και αφουγκραστεί αφού δεν μιλάμε για ένα άλμπουμ που ακούγεται στα πεταχτά στο μετρό ή όταν οδηγείς. Θέλει το χρόνο του και κάποια συγκέντρωση, όπως η καλή λογοτεχνία ή κάποιο πειραματικό φιλμ του Νέου Κύματος. Από το εναρκτήριο “The things we kill”, ξεχωρίζει η άρτια χρήση samples, εφέ και η διανομή του έργου σε κάθε όργανο που έχει γίνει προσεχτικά και με γνώμονα τη διάθεση κάθε σύνθεσης. Οι ADOLF PLAYS THE JAZZ δεν είναι από εκείνα τα post-rock γκρουπ που παίζουν «φασαρία» και που σε πάνε από τη σιωπή στις απότομες εκρήξεις όπως συμβαίνει συχνά στο post-rock (χωρίς να λείπουν βέβαια κάποια από τα στερεότυπα του είδους). Γράφουν συνθέσεις με άποψη, που διαπερνάνε σταδιακά συναισθήματα χωρίς να εκβιάζουν τον ακροατή. Γι’ αυτό και θέλει το χρόνο του, για να προσέξεις τις καινοτόμες τζαζ επιρροές που φέρνει ειδικά το υπέροχο σαξόφωνο, όργανο που δεν χορταίνω να ακούω έξω από το comfort zone του, αλλά σε ασυνήθιστα μουσικά σύνολα. Θέλει χρόνο για να σε ταξιδέψει σε σκοτεινά σοκάκια σαν σε film noir ή σε εφιαλτικά σκηνικά σαν σε ταινία υπερφυσικού τρόμου ή ενίοτε στον τρόμο της πραγματικότητας μας, πράγμα που ο ακροατής θα καταλάβει αν προσέξει τους στίχους του Βασίλη και της Νεφέλης που μιλάνε για την Ελλάδα της κρίσης, των ξεπεσμένων ηθών αλλά και της πανδημίας.
Και βασικά, στέκοντας στο τελευταίο, η σκοτεινή και πολύπλοκη μουσική των ADOLF PLAYS THE JAZZ είναι αν όχι ΤΟ αλλά ένα από τα σάουντρακ των τελευταίων δέκα ετών, ένα σάουντρακ που όσο και αν είναι σκοτεινό και σε φάσεις μοχθηρό, φέρνει μια ευχαρίστηση που μόνο η τέχνη μπορεί ειδικά όταν εμπνέεται από την κακουχία, σαν να φέρνει μια κάθαρση. Στο πλαίσιο αυτό, οι κιθάρες είναι κορεσμένες σε μινόρε νότες, με πολύ σωστά επιλεγμένα εφέ εναρμονισμένες με τα πλήκτρα και τα noise samples που δημιουργούν έναν καμβά για να απαγγείλει νωχελικά ή να τραγουδήσει με punk οργή από πάνω η Νεφέλη. Και σ’ αυτό το άλμπουμ, τα φωνητικά έχουν εξέχοντα ρόλο πράγμα που προσθέτει πολλά στην ιδέα ενός σάουντρακ της πραγματικότητας μας. Τα instrumental κομμάτια περιέχουν στρώση μετά από στρώση ήχου, μελωδιών, ριφ και συναισθημάτων με ωραίο groove ενίοτε στα τύμπανα (όπως στο πιο δυνατό και βαρύ “Of guns & hunts”) αλλά και έντονα ηχητικά περάσματα που σπάει το, ξαναλέω, εξαιρετικό σαξόφωνο του Άγγελου που το λες τζαζ αν θες αλλά είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό. Στο σύνολο του, το “Low life: we can’t lose. We have already lost” είναι ένα πολύ καλογραμμένο άλμπουμ, σκεπτόμενο και καλοδουλεμένο, όχι αποκλειστικά για σκεπτόμενους, αλλά για όσους είναι διατεθειμένοι να βουτήξουν σ’ ένα παράξενο και ελκυστικό μουσικό τριπάκι που θα σε αναγκάσει να σκεφτείς, αφού πρώτα νιώσεις.
8,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
