a
Θυμάμαι σαν χθες την περίπτωση των ΑΕΟΝ, καθώς φρόντισε γι’ αυτό ο πάντα συμπαθής και εξαίρετος ακροατής (ειδικά στον ήχο) Alex Webster, των CANNIBAL CORPSE. Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’00, ανέφερε μια νέα φοβερή μπάντα από τη Σουηδία, που έπαιζε άκρως Αμερικάνικα (αυτά μου αρέσουν!) και δεν δίσταζε να τους στηρίζει δημόσια φορώντας και μπλουζάκι τους. Ήταν 2001 όταν η αρμάδα από το Έστερσουντ έκανε την εμφάνιση της με το θρυλικό πλέον ΕΡ “Dark order” και ξάφνου τα ίχνη τους χάθηκαν ενώ είχαν προλάβει να δημιουργήσουν μια πρώτη θετικότατη εντύπωση. Για να φτάσουμε στο 2005 και να έρθει το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, “Bleeding the false”, το οποίο επιβεβαίωνε την κλάση τους και ξεκινούσε ένα σερί από δισκάρες που συνέχιζε με τα “Rise to dominate” (2007), “Path of fire” (2010) και “Aeons black” (2012). Και κάπου εκεί, κενό. Μεγάλο, τεράστιο, ανεξήγητο. Όλοι έψαχναν τα ίχνη τους κι ενώ η μπάντα ποτέ δεν ανέφερε κάποια διάλυση, δεν ήταν και ενεργή αντίστοιχα. «Τι στο καλό έγιναν αυτοί;» αναρωτιόντουσαν πολλοί, «τόσο ωραία μπάντα και να τα παρατάει;» σκέφτηκαν κάποιοι άλλοι… Μέχρι που μαθαίνουμε για την επιστροφή τους στο άκρως ξαφνικό και κάποιοι άρχισαν πρόωρα να τρίβουν χέρια!
Ορθώς θα πω διότι έβλεπαν μπροστά. Και ορθότερα, καθώς το αποτέλεσμα του νέου και πέμπτου πλέον δίσκου των ΑΕΟΝ θα τους δικαιώσει πανηγυρικά. “God ends here” ονομάζεται ο δίσκος και μάλλον εύστοχα, αφού δείχνουν να μην καταλαβαίνουν Χριστό, Θεό κι οτιδήποτε θείο κι ανώτερο ύπαρξης υπάρχει. Μιλάμε σαν να μην πέρασε μια μέρα από τα προηγούμενα ανοσιουργήματα τους, πόσο μάλλον σχεδόν μια πλήρης δεκαετία. Άσε που το κενό αυτό τους κάνει κι ακούγονται νεότεροι από ποτέ, καθώς μάλλον… παραέσπασαν τα άλατα δημιουργώντας το και θυμήθηκαν τα νιάτα τους, εξαπολύοντας μια ισχυρότατη δόση αδρεναλίνης που στο τέλος δεν ξέρεις αν οι ίδιοι την χρειαζόντουσαν περισσότερο από τους οπαδούς του είδους. Αρχικά να αναφέρουμε ότι σε αυτό το κενό, ο βασικός πυρήνας του τραγουδιστή Tommy Dahlstrom και των κιθαριστών Zeb Nilsson και Daniel Dlimi έμεινε στο συγκρότημα ως είχε (παρότι ο Dlimi είχε αποχωρήσει το 2013 αλλά επανήλθε το 2019, ευτυχώς). Στη θέση του μπασίστα Marcus Edvardsson ήρθε ο Tony Ostman και τα τύμπανα πλέον μαδάει αντί του Arttu Malkki ο νιούφης της παρέας (μόλις 30 ετών) Janne Jaloma. Οι δυο νέες προσθήκες έδεσαν ως υπέροχη και σταθερή ρυθμική βάση δίπλα στους τρεις παλιούς και με αυτή τη σιγουριά, οι AEON επέστρεψαν.
Και τι επιστροφή θα έλεγα! Φοβερό άλμπουμ παρά τα πολλά κομμάτια και τη μεγάλη του διάρκεια, πάντα για death metal άλμπουμ. Οι ΑΕΟΝ ποτέ δεν είχαν καμία ιδιαίτερη φειδώ για υλικό καθώς τα σχεδόν 50’ που διαρκεί το “God ends here” δεν είναι κάτι νέο για τους ίδιους. Σίγουρα όμως είναι πολύ πιο δύσκολο να μπορείς να είσαι το ίδιο ποιοτικός ας πούμε σε 8 κομμάτια και 30-35’ διάρκεια και άλλο το να έχεις 16 (!) κομμάτια και 50’ διάρκεια. Και μια και λέμε για κομμάτι, αυτά είναι καθαρά 12 διότι ο δίσκος έχει ενδιάμεσα και 4 intro παρακαλώ (!!), στρατηγικά τοποθετημένα για να σπάνε το ξύλο μετά το αρχικό “Intro: The nihilist”. Έτσι τα υπόλοιπα 3 intro (“Orpheus into inferis”, “Into the void” και “Mephistopheles”) είναι τοποθετημένα στις θέσεις 4, 8 και 12 στο tracklist και δίνουν τις απαραίτητες «ανάσες» στο δίσκο. Ανάσες που δεν θα ήταν απώλεια αν δεν υπήρχαν, αλλά που η ύπαρξή τους ενισχύει την πολυπλοκότητα και ποικιλομορφία του “God ends here” και που το κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό σαν άκουσμα. Έπειτα, έχουμε τις βασικές σταθερές της 20ετούς πλέον ενεργής πορείας των AEON, δηλαδή αυτό το άκρως Αμερικάνικο κράμα DEICIDE meets CANNIBAL CORPSE με ολίγη MORBID ANGEL.
Καταλαβαίνετε ότι για να παίξει κανείς έτσι, μόνο τσουρουκάς δεν πρέπει να θεωρείται. Οι τύποι πάντα ήταν παιχταράδες, είχαν –κι ακόμα έχουν- ριφφάρες και τυμπανάρες, ενώ ο φοβερός τους όγκος και η καταπληκτική παραγωγή ενισχύουν την επιστροφή τους με τον καλύτερο τρόπο. Πάρα πολύ όμορφο το εξώφυλλο επίσης, ψαρωτικό θα έλεγα, το βλέπεις και λες «αυτό θα είναι ωραίο». Και είναι! Με οδηγό το ανώτερου επιπέδου παικτικό επίπεδο και το δεδομένο ξεσκούριασμα μετά από 9 χρόνια, ο Dahlstrom πατάει πάνω σε ριφφάρες/δικασάρες με την φοβερή του φωνή και δείχνει ποιος είναι το αφεντικό από πολύ νωρίς. Και κάπου βρίσκεσαι σε θέση να πεις μέσα σου «άντε ρε μ@λ@κες, τι στο καλό κάνατε τόσα χρόνια;», ενδεχομένως λίγο εκνευρισμένος που δεν ήταν ανάμεσά μας να μας προσφέρουν ανάλογου επιπέδου κυκλοφορίες, ενώ έπρεπε να υποφέρεις διάφορα άλλα κατώτερα άλμπουμ, πολλά μάλιστα προερχόμενα από τα λεγόμενα «μεγάλα χαρτιά» του είδους. Οι ΑΕΟΝ εδώ δείχνουν ότι μπορεί ποτέ να μη γίνουν μεγάλη μπάντα όπως οι παλιές του είδους, αλλά σίγουρα ξεφτιλίζουν πολύ κόσμο με το σύνολο του “God ends here” και εύχεσαι μάλιστα αρκετοί να ακολουθήσουν ανάλογο παράδειγμα. Τρομερό άλμπουμ, με ρυθμό, με συμπαγή ήχο, με τρομερά σημεία που δε βαριέσαι όσο περνάει η ώρα.
Ειδικά το κιθαριστικό «τείχος» όπως το ονομάζω, είναι το κάτι άλλο. Ο ακροατής υποκύπτει στις ορέξεις του και με την βοήθεια των δυο νέων στο rhythm section, οι AEON σου δείχνουν γιατί ήταν πάντα υπολογίσιμη δύναμη και γιατί μπορούν ΞΑΝΑ να κάνουν τη διαφορά. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια να μην κάνουν πάλι καμιά δεκαετία να εμφανιστούν. Το άλμπουμ είναι τόσο ωραίο και ιδανικό για σωρεία ακροάσεων, που δε μπορώ να σας πω να εστιάσετε σε κάποιο κομμάτι συγκεκριμένα. Από την αρχή ως το τέλος , θα βρείτε ταχύτητα, mid-tempo βαρύτατα σημεία όπως μας έχει συνηθίσει οτιδήποτε ορθά Σουηδικό, ατμόσφαιρα με κάποια πολύ εύστοχα πλήκτρα και samples, μια επιβλητικότητα σαν κάτι ανίερο να θέλει όντως να τελειώσει τον Θεό κι οτιδήποτε ιερό, χωρίς όμως να το παίζουν «κακιασμένοι» π@λιόπ@υστες, αλλά αφήνουν τη μουσική τους να σε παρασύρει με τον τρόπο της, δίχως να έχουν να αποδείξουν τίποτα. Κι όλα αυτά με το ρίσκο να έχουν ξεχαστεί μέσα στα χρόνια, έχοντας ήδη χάσει το momentum της καλής τους πρότερης πορείας και χωρίς να είναι δεδομένο ότι θα τα καταφέρουν ξανά. Τους αξίζουν πράγματι συγχαρητήρια, και για την ποιότητα του “God ends here”, και για το γεγονός ότι ακούγονται όσο φρέσκοι ήταν και πριν.
Υ.Γ.: Αν νομίζετε ότι η Metal Blade θα περίμενε οποιαδήποτε μπάντα 9 χρόνια χωρίς δίσκο, είστε γελασμένοι. Κάτι ήξεραν παραπάνω!
8+ / 10
Άγγελος Κατσούρας
