a
Όταν «φαντασιωνόμουν» (δεν είναι τυχαία η έκφραση, θα δεις παρακάτω το γιατί) το άλμπουμ της επανόδου των AGENT STEEL, έπλαθα στη φαντασία μου έναν καταπληκτικό δίσκο που θα επανακαθόριζε το speed metal, θα άφηνε εποχή και θα λογιζόταν μετά από κάποια χρόνια ως ένα από τα καλύτερα reunion albums όλων των εποχών. Βέβαια άλλο φαντασίωση, άλλο ρεαλιστική σκέψη. Σκεπτόμενος λοιπόν κάτι τέτοιο (και ουχί φαντασιωνόμενος πια) και έχοντας επίγνωση της κατάστασης και των παραγόντων που πρέπει να διαμορφώνουν κάθε τέτοια σκέψη (χρόνος, αποχή/επαφή του καλλιτέχνη με τη μουσική, απαιτήσεις κλπ) ήθελα έναν αξιοπρεπέστατο δίσκο που κυρίως να δικαιολογεί τις συναυλίες που θα ακολουθούσαν και στις οποίες θα γινόταν, ΦΥΣΙΚΑ, «λαϊκό προσκύνημα». Όλο αυτό βέβαια είχε ως προϋπόθεση να μπορεί η μπάντα να «πιάσει» μιαν απόδοση εννοείται όχι ισάξια με τις αντίστοιχες διαστημικές των 80s (μια φορά γίνονται αυτά), αλλά τέτοια που να δικαιολογεί την επάνοδο. Και όταν λέμε μπάντα, κακά τα ψέματα, εννοούμε κυρίως και πρώτιστα τη φωνή.
Όπως όμως λέει και το γνωστό άσμα «φαντασία μου πλανεύτρα, είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα»… Τι εννοώ; Ξεκινάμε από το γεγονός πως αυτοί δεν είναι οι AGENT STEEL, αλλά ο τραγουδιστής τους, ο John Cyriis, πλαισιωμένος από μια ομάδα νεαρών μουσικών. Οι υπόλοιποι είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να ασχοληθούν με το εγχείρημα. Τώρα εσύ που με διαβάζεις και/ή με ξέρεις, θα μου πεις (και δικαίως) πως είμαι από αυτούς που λένε πως οι συνθέσεις (line ups) δεν παίζουν ρόλο και πως κάθε μπάντα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται. Ναι, έτσι είναι. Αλλά χρειάζεται να υπάρχει πάντα ένας κορμός και οι όποιες αλλαγές να γίνονται αργά και σταθερά. Αυτό εδώ λοιπόν ΔΕΝ είναι AGENT STEEL και θα ήταν καλύτερα να το χαρακτήριζε ο Cyriis ως το δικό του project. Πάμε τώρα και στο καθαρά μουσικό κομμάτι που είναι και το σημαντικότερο. Άκουσα το άλμπουμ πολλές φορές, όπως κάνω πάντα, όταν καλούμαι να γράψω την άποψή μου. Και εν προκειμένω το έκανα όχι μόνο για να αποφύγω την επιδερμική άποψη, αλλά κυρίως γιατί ήθελα πάρα πολύ να μου αρέσει το καινούργιο AGENT STEEL. Όχι αποκλειστικά προς χάρη των παλαιών, ένδοξων ημερών, αλλά γιατί πάντα η σκηνή θα έχει την ανάγκη ποιοτικών κυκλοφοριών από όσους «μεγάλους» έχουν μείνει όρθιοι.
Δυστυχώς, «άνθρακες ο θησαυρός». Οι Nikolay Atanasov και Vinicius Carvalho στις κιθάρες, ο Shuichi Oni στο μπάσο και ο Rasmus Kjær στα τύμπανα δεν ξέρω αν είναι ικανοί «παίκτες» γενικά, εδώ όμως αποδεικνύονται «λίγοι». Ειδικά οι κιθαρίστες που έχουν να πατήσουν στα παπούτσια των Garcia, Versailles, Murphy. Τα τύμπανα δε, «βρωμάνε» programming, πράγμα ντροπιαστικό για οποιονδήποτε drummer. Άσε που οι συνθέσεις, αυτές καθ’ αυτές, δεν βοηθούν καθόλου… Μετά από 40 λεπτά μουσικής, δεν μου έμεινε ούτε ένα κομμάτι. Ούτε ένα. ΕΝΑ. Κάποια riffs (ειδικά στις εισαγωγές των τραγουδιών) και κάποια εντυπωσιακά σημεία έχουν τα φόντα να κάνουν αίσθηση και να ξεχωρίσουν, αλλά μέσα στον κυκεώνα της συνθετικής ανυπαρξίας που ακολουθεί, χάνονται και αυτά. Και το κυριότερο, ο John Cyriis δεν ακούγεται… η χροιά είναι κάποιες φορές παρούσα (στα χαμηλά του), ωστόσο ο άνθρωπος δεν μπορεί, και αυτό φαίνεται. Επιπροσθέτως, βγαίνει ακόμη και εκτός μέτρου, ολοκληρώνοντας την τραγωδία. Είναι μια παρωδία του εαυτού του και λυπάμαι πολύ που γράφω κάτι τέτοιο. Κρίμα…
Θες να ακούσεις και συ ο ίδιος το άλμπουμ, χωρίς να με λάβεις υπόψη σου; Σε γνωστούς ιστότοπους θα βρεις τον τρόπο. Εκεί, θα βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα. Αν πάλι είσαι τόσο θαρραλέος, στα όρια του καμικάζι, αγόρασέ το κατευθείαν. Για μένα, αυτό θα μπορούσε να είναι ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος, στο ύφος που το ίδιο το συγκρότημα αποθέωσε, αν υπήρχε καλύτερο συνθετικό επίπεδο και κυρίως αν ο Cyriis τραγουδούσε. Όχι εντυπωσιακά όπως μας είχε συνηθίσει. Τραγουδούσε. Σωστά. Σκέτο. Γιατί τώρα αυτό που ακούω είναι νιαουρίσματα από γάτα που εισέπνευσε Ήλιο, και σε κάποιες φάσεις τσιρίζει μέσω auto-tune. Τώρα, το “No other Godz before me” απλά θα μπει στο «ντουλάπι» και δεν θα ξαναβγεί ποτέ.
3 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
