Υπάρχουν κάποιες αδιαπραγμάτευτες σταθερές που καθορίζουν σχεδόν εκ προοιμίου την ποιότητα μίας κυκλοφορίας. Είναι κάποια πράγματα, που σε προϊδεάζουν θετικά, προτού καν ακούσεις το δίσκο. Από την άλλη, αυτό από μόνο του δημιουργεί ταυτόχρονα υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με την επιστροφή των ALCATRAZZ, ύστερα από 34 ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Και αν αναρωτιέστε ποιά είναι αυτή η σταθερά, δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν του Graham Bonnet, ο οποίος έχει το μοναδικό χάρισμα να «ανεβάζει» ένα τυπικό ή ακόμη και μέτριο κομμάτι με τη φωνή και την ερμηνεία του. Το ζητούμενο εδώ είναι όμως αν η νέα δουλειά των ALCATRAZZ είναι πραγματικά αξιόλογη και αν η πολύχρονη αναμονή άξιζε τον κόπο.
Η απάντηση στα δύο παραπάνω ερωτήματα, είναι ένα εμφατικό «ναι»! Και όχι μόνο αυτό. Το “Born innocent” θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το φυσικό διάδοχο του “No parole from rock n’ roll”, αφού η όλη αισθητική και η πληθώρα νεοκλασικών στοιχείων παραπέμπει κυρίως στο ντεμπούτο των ALCATRAZZ, παρά στα δύο επόμενα άλμπουμ τους, τα οποία ούτως ή άλλως έφεραν τη σφραγίδα των Steve Vai και Danny Johnson και έτσι δεν θα μπορούσαν να είχαν τα νεοκλασικά στοιχεία του Malmsteen. Πέραν όμως της επιβλητικής παρουσίας του Bonnet (ο οποίος είναι πραγματικά εξαιρετικός), οι ALCATRAZZ κρύβουν δύο ακόμη άσους στο μανίκι τους. Ο πρώτος είναι ο Joe Stump, που με τα εμπνευσμένα κιθαριστικά του περάσματα αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του στο δίσκο και ο δεύτερος είναι οι συνθέσεις αυτές καθαυτές, που σου μένουν σχεδόν με τη μία. Ειδικά τα “Polar bear”, “Finn McCool” και το ομώνυμο κομμάτι, θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηριστούν σαν κλασικά ALCATRAZZ τραγούδια.
Επιπλέον, μόνο θετικά αποτιμάται η επιστροφή του ιδρυτικού μέλους, Gary Shea, στο μπάσο, ο οποίος στελεχώνει την αρχική τριάδα της μπάντας (Bonnet/Shea/Waldo), ενώ η παρουσία καλεσμένων όπως του Donnie Van Stavern (RIOT), του Steve Vai και του μακαρίτη Bob Kulick, σίγουρα προσδίδει ένα επιλέον αγοραστικό έρεισμα.
Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε τόσο καλούς hard rock δίσκους στην εποχή μας, αλλά όχι μόνο από τις παλιές καραβάνες του χώρου. Μακάρι να δούμε και νεότερες hard rock μπάντες στο προσκήνιο…
7.5/10
Σάκης Νίκας
