Σε όλους μας αρέσει να υπάρχει μία σταθερότητα στις αγαπημένες μας μπάντες, ένα σήμα κατατεθέν του ήχου τους, κάτι το οποίο θα τις κάνει αναγνωρίσιμες από ελάχιστες μόνο νότες. Από την άλλη μεριά, υπάρχουν και αυτές οι μπάντες οι οποίες άλμπουμ το άλμπουμ, βήμα το βήμα, απομακρύνθηκαν από τον αρχικό τους ήχο, εξελίχθηκαν, άλλαξαν, όπως θέλετε πείτε το. Τρανό παράδειγμα αυτού, οι ΟΡΕΤΗ, οι οποίοι με τα χρόνια έγιναν κάτι άλλο. Κακό; Όχι. Διαφορετικό; Ναι φυσικά.
Μία τέτοια περίπτωση είναι και οι Γάλλοι ALCEST, προσωπικό δημιούργημα του Neige (σ.σ. στα Γαλλικά σημαίνει Χιόνι) ή Stéphane Hugues Norbert Paut όπως είναι το κανονικό του όνομα. Οι ALCEST λοιπόν, ξεκίνησαν με βάση τους το ατμοσφαιρικό black metal, με το όραμα του Neige να είναι μέσα από την μουσική του να δημιουργήσει έναν κόσμο μαγικό, έξω από τον κόσμο μας. Έναν κόσμο θα λέγαμε παραμυθένιο.
Παράλληλα με την δισκογραφία των ALCEST, η οποία ξεκίνησε την διαδρομή της το 2005 με το πρώτο τους ΕΡ που ονομαζόταν “Secret”, εξελισσόταν λοιπόν και η δημιουργικότητα και η μουσική κατεύθυνση που ακολουθούσε ο Neige. Για να πετύχει το όραμά του και να δημιουργήσει μία μουσική απόκοσμη όμως, προσέθετε και αφαιρούσε στοιχεία, προσπαθώντας να καταφέρει αυτό που όπως ισχυρίστηκε το εμπνεόταν από κάποια όνειρα του.
Άρχισε να απομακρύνεται από τις ατμοσφαιρικές black καταβολές του, να προσθέτει shoegaze στοιχεία, φτάνοντας τελικά στο σημείο να δημιουργήσει αυτό που θα αποκαλούσε blackgaze, το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από μια post-black μουσική έκφραση, η οποία όμως είναι πραγματικά ξεχωριστή και φυσικά απόλυτα ταυτόσημη με τους ALCEST. Δική τους και μόνο.
Σε αυτά τα μονοπάτια και ένα βήμα παραπέρα, κινείται και το φετινό, όπως πάντα εξαιρετικό άλμπουμ τους, το “Les chants de l’aurore”, το οποίο είναι πραγματικά ένας ύμνος στην φύση, το όνειρο και την νοσταλγία. Αρκεί κανείς να κοιτάξει το πανέμορφο εξώφυλλο, για να ξεκινήσει το ταξίδι του, πριν καν ακόμα ακούσει τίποτα από τον τόσο ιδιαίτερο αυτό δίσκο.
Το “Les chants de l’aurore”, αποτελείται από επτά κομμάτια, ένα εκ των οποίων, το “Réminiscence”, είναι ορχηστρικό και είναι ο πρόλογος του “L’enfant de la lune”, τα οποία ως δυάδα, είναι ίσως τα πιο ονειρικά από τα τραγούδια του άλμπουμ. Το “Komorebi”, ο «χορός της σκιάς» στα Ιαπωνικά ανοίγει τον δίσκο ο οποίος κυλάει αφήνοντας πίσω από το τέλος κάθε τραγουδιού μία μυστική μαγεία, ο οποίος μας αποχαιρετά με το “L’adieu”, το «αντίο», το οποίο αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, μιας και τα ταξίδια με τους ALCEST δεν είναι και τόσο συχνά, άλλωστε, πέρασαν πέντε χρόνια μέχρι να μας χαρίσουν μία ακόμα περιπέτεια στην ονειροχώρα του δημιουργού τους.
Συχνά ή όχι, τα άλμπουμ του Γαλλικού σχήματος, είναι κάθε φορά μοναδικά και εγγυημένα ποιοτικά. Τι κι αν η ταμπέλα του black είναι εκεί πλέον μόνο ως ανάμνηση του παρελθόντος, ανεξαρτήτως χαρακτηρισμού, η μουσική είναι ταξίδι, είναι τέχνη, είναι όραμα. Και ο Neige είναι ένας εξαιρετικός οραματιστής και αφηγητής. Απολαύστε το.
8,5 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
