Ότι θα βίωνα μία από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες στην ζωή μου στους ALESTORM, όχι μόνο δεν το περίμενα, αλλά θα έβαζα και στοίχημα πως πέρα από μιάμιση ώρα χαβαλέ, δεν θα λάμβανα τίποτα παραπάνω. Ευτυχώς που δεν έβαλα αυτό το στοίχημα γιατί τώρα θα ήμουν κρεμασμένος στο Port Royal. Το είχα αναφέρει και στην ραδιοφωνική εκπομπή του Rock Hard radio show πως δεν είμαι οπαδός των τρελών αυτών Σκωτσέζων, αλλά για να πάει κάποιος στους ALESTORM δεν χρειάζεται να είναι οπαδός τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι να σκεφτεί ότι θα πάει σε ένα πάρτι, όπου θα περάσει καλά βρέξει-χιονίσει.
Και το βράδυ της Τρίτης, στην εμφάνιση των ALESTORM στο Gagarin, αυτό ακριβώς έγινε. Στήθηκε ένα πάρτι, που προσωπικά με γύρισε σε εποχές που ο κόσμος πήγαινε στις συναυλίες και τις χαιρόταν με την ψυχή του, χοροπηδώντας, τραγουδώντας (όλους τους στίχους!) και νιώθοντας κάθε στιγμή, όχι πίσω από την κάμερα ενός κινητού, αλλά αλληλοεπιδρώντας ασταμάτητα με τους μουσικούς που δίνουν τα ρέστα τους επάνω στην σκηνή.
Για να τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η εμφάνιση των ALESTORM προγραμματίστηκε αρκετά έκτακτα και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η ανταπόκριση του κόσμου στην κίνηση των εισιτηρίων ήταν εντυπωσιακή. Τόσο εντυπωσιακή που σε μία περίοδο όπου βρισκόμαστε προ των πυλών των μεγάλων συναυλιών του καλοκαιριού και της γενικότερης ακρίβειας που μαστίζει όλο τον κόσμο σε όλα τα αγαθά, το Gagarin ήταν σχεδόν γεμάτο, με λιγοστά κενά προς την έξοδο και τα μπαρ. Όπου και τα μπαρ είχαν πολύ δουλειά βέβαια, κάτι που το απαιτούσε μία βραδιά όπως αυτή. Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί από νωρίς και αυτό που έβλεπα μου δημιούργησε τεράστια χαρά, καθώς η διάθεση του heavy metal party ήταν διάχυτη παντού. Το να βλέπεις ανθρώπους ντυμένους πειρατές, ναυτάκια ή με χαβανέζικα πουκάμισα και νεροπίστολα, ε, μια προδιάθεση για κάτι τρελό σου δημιουργείται. Όταν βλέπεις όμως ειδικά κόσμο με μπλούζες ROTTING CHRIST, BATHORY, TESTAMENT κτλ, να φοράει γύρω από την μέση του φουσκωτά παπάκια για σωσίβια, είσαι πλέον σίγουρος ότι η βραδιά θα είναι διαφορετική.
Ακριβώς στην ώρα τους οι ALESTORM βγαίνουν στην σκηνή, με το τεράστιο φουσκωτό παπί να δεσπόζει στο κέντρο της σκηνής και αυτό που ακολούθησε για την επόμενη μιάμιση ώρα, δεν έχει προηγούμενο. Το συγκρότημα ξεκίνησε το γλέντι όπως συνηθίζει με το “Keelhauled” και αμέσως επικρατεί παράνοια. Ο ήχος σε πολύ καλό επίπεδο, με την κιθάρα να μένει λίγο πιο πίσω, αλλά πραγματικά μιλάμε για λεπτομέρειες. Περίπου 500 με 600 άτομα αφήνουν τα λαρύγγια τους και δεν αφήνουν στίχο να πάει χαμένο, ενώ συνοδεύουν την μελωδία με τα κλασικά “οοοοο”. Είναι πραγματικά περιττό να πούμε ότι η διάθεση αυτή δεν άλλαξε ούτε στιγμή, ούτε από το συγκρότημα, ούτε και από τον κόσμο. Οι ALESTORM σε τρομερή διάθεση και κέφι, συνέχισαν με το “Treasure chest party quest” για να έρθει το πρώτο συγχρονισμένο χοροπηδητό στο “Mexico”.
Δυσκολεύομαι να μιλήσω μεμονωμένα για την απόδοση των μελών της μπάντας, καθώς σαν ομάδα ήταν όλοι άψογοι. Από την τρελή αυτή φιγούρα του πληκτρά Peter Alcor, τον κιθαρίστα Mate Bodor με σορτσάκι αλά Γανίτη, μέχρι φυσικά τον πολύ καλό σε όλα του τραγουδιστή Christopher Bowes, όλοι τους ανεξαιρέτως πάρταραν κάθε δευτερόλεπτο και παρέσερναν στον ρυθμό τους όλο το κοινό. Και δεν γινόταν διαφορετικά, αφού φρόντιζαν σε κάθε τραγούδι να δημιουργούν φρενίτιδα. Να πούμε για τα moshpit στο κοινό; Για χορούς τύπου τσιγκολελέτα; Για τα φουσκωτά παπάκια με τις μπαντάνες που ήταν στον αέρα όλη την ώρα; Για τον τρελό καρχαρία (ναι μιλάμε για μέλος του crew με μάσκα καρχαρία) που εμφανίστηκε για να ραπάρει στο “Tortuga” και έπειτα έσκαγε μύτη όποτε το θυμόταν για να δαγκώσει κάποιον από την μπάντα; Για το κουπί που τράβηξε σχεδόν όλο το Gagarin στο “Nancy the tavern wench”; Για το ξελαρύγγιασμα στο “Zombies ate my pirate ship” και τον καρχαρία να εμφανίζεται ξανά και να τρολάρει κανονικά; Για το wall of death στο “Captain Morgan’s revenge”; Ακόμα και στην διασκευή του dance/pop τραγουδιού “Hangover” έγινε χαμός. Για ότι και να πούμε, το αποτέλεσμα έχει έναν κοινό παρονομαστή που είναι τα χαμόγελα του κοινού και της μπάντας. Mε το τελείωμα του “Shit boat (no fans)” το συγκρότημα αποχώρησε για πρώτη φορά για το αναμενόμενο encore, που δεν συνοδεύτηκε από το τυπικό “we want more” αλλά από συνεχόμενα συνθήματα του ονόματος της μπάντας, ενώ ταυτόχρονα το κοινό χτυπούσε τα πόδια του στο πάτωμα, δημιουργώντας πραγματικά σεισμό. Το συγκρότημα εμφανίστηκε για να κλείσει με τα “Drink” (πραγματικά ακουγόταν μόνο ο κόσμος), “Pirate metal drinking crew” και φυσικά με το “Fucked with an anchor”, όπου μας το αφιέρωσε με όλη του την ψυχή ο Christopher. Αφού ανταλλάξαμε τις εγκάρδιες ευχές μας, σηκώσαμε εκατέρωθεν τα μεσαία μας δάχτυλα και δώσαμε υπόσχεση ότι θα τα ξαναπούμε, το συγκρότημα αποχώρησε υπό τους ήχους ενός τραγουδιού που θύμιζε τα ζουζούνια και τα παπάκια στη σειρά.
Μετά το πέρας της συναυλίας, έμεινα έξω από το καμίνι του Gagarin, πραγματικά έσταζαν οι τοίχοι εκεί μέσα, για κουβέντα και μπυρίτσα. Εκεί, εκτός από τα χαμογελαστά πρόσωπα όλων όσων έμειναν ή έφευγαν, είχα και την ευκαιρία να ανταλλάξω και μερικές κουβέντες με τα μέλη των ALESTORM, οι οποίοι και αυτοί με την σειρά τους βγήκαν χαλαρά μαζί με τον κόσμο, για να πάρουν μια ανάσα. Στην μικρή κουβέντα που είχα, το νόημα που βγήκε στο τέλος είναι ότι θέλουν να είναι διαφορετικοί και να παρουσιάζουν και αυτή την πλευρά της μουσικής που αγαπάμε. Και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω πως χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο. Όπως είπα και στην αρχή, οπαδός τους δεν είμαι. Ούτε πρόκειται να αγοράσω κάποιο CD τους. Σίγουρα θα τους ακούσω λίγο περισσότερο όταν θα έχω αντίστοιχη διάθεση. Αλλά σε κάθε περίπτωση όταν έχω την ευκαιρία, θα τους δω ξανά 1000%. Γιατί κυρίες και κύριοι αυτό που έκαναν οι ALESTORM ήταν το πραγματικό νόημα μιας συναυλίας. Να περάσει ο κόσμος καλά, να γίνει ένα με το συγκρότημα και να φτιάξει το απόλυτο ψυχοθεραπευτικό κλίμα. Και σκεφτείτε, αν έκαναν εμένα να τραγουδάω το επόμενο πρωί όταν πήγαινα στην δουλειά, δυνατά και όσο πιο φάλτσα μπορούσα, το “Zombies ate my pirate ship”, σκεφτείτε τι έπαθαν οι οπαδοί τους. Εκπληκτικό βράδυ, αξέχαστη συναυλία και ένα τεράστιο μπράβο σε αυτό το ακομπλεξάριστο συγκρότημα αλλά και σε αυτό το κοινό που έδειξε ότι τα στεγανά δεν είναι για το metal αλλά και ότι ξέρει να παρτάρει όπως κανείς άλλος. RESPECT!
Setlist:
Keelhauled
Treasure chest party Quest
Mexicο
Magellan’s expedition
The sunk’n Norwegian
Shipwrecked
Seventh rum of a seventh rum
Alestorm
Tortuga
Hangover
1741 (The Battle of Cartagena)
Zombies ate my pirate ship
Nancy the tavern wench
Rumpelkombo
P.A.R.T.Y.
Captain Morgan’s revenge
Shit boat (no fans)
Drink
Pirate metal drinking crew
Fucked with an anchor
Δημήτρης Μπούκης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
