Αν υπάρχει ένας καλλιτέχνης στον χώρο του hard rock και του heavy metal που ενσωμάτωσε στο έπακρο την αξία του shock τόσο στην καλλιτεχνική του περσόνα, στην εν γένει καριέρα του και στην προσωπική του ζωή, αυτός δεν είναι άλλος από τον Alice Cooper. Μιλάμε για τον άνθρωπο που πρακτικά εφηύρε τον όρο “shock rock” (εξ ου και ο τίτλος του «Βασιλιά»), οπότε μία … βιογραφία του θα ήταν περισσότερο κατάλληλη για να περιγράψει το φαινόμενο αυτό, ως άνθρωπο και καλλιτέχνη. Επειδή, ωστόσο, επειδή εμείς εδώ στο ROCK HARD σκεφτόμαστε εσάς και τις ανάγκες σας, ενόψει της πολυαναμενόμενης εμφάνισης του Alice την Παρασκευή 10 Ιουλίου στο Rockwave Festival στην Μαλακάσα, θα προσπαθήσουμε να διαλέξουμε 10 από τις πιο σοκαριστικές ιστορίες του Βασιλιά Alice, εξερευνώντας έναν θησαυρό από εξωφρενικές, αμφιλεγόμενες και καταλυτικές στιγμές στην καριέρα του, την προσωπική του ζωή και την γενικότερη επιρροή που αυτές είχαν στην κουλτούρα του αγαπημένου μουσικού μας χώρου.
- Το Κοτόπουλο
Είναι ρίσκο όταν ζώα πάσης φύσεως βρίσκονται στην σκηνή. Υπάρχει κάτι το διονυσιακό σε αυτό, όπως οι Μαινάδες, οι νύμφες που συνόδευαν τον θεό Διόνυσο κατασπάραζαν το αθώο θύμα, διαμελίζοντας το ζωντανό, κατά το τελετουργικό της εκστατικής τους κατάστασης. Κάτι που κανείς δεν περίμενε να συμβεί την 13η Σεπτεμβρίου του 1969, στο Toronto Rock’ n’ Roll Revival Festival. Μία σχετικά άγνωστη μπάντα από το Detroit, οι ALICE COOPER, είχαν μόλις κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους, με τίτλο “Pretties for you” και προσκλήθηκαν να εμφανιστούν σε ένα πλήθος από 20.000 χίπηδες (όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Alice). Κατά την διάρκεια του set τους, κάποιος πέταξε μία κότα πάνω στην σκηνή, η οποία αποσβολωμένη περιφερόταν άσκοπα. O Alice, παιδί της πόλης που δεν είχε δει οικόσιτο ζώο της υπαίθρου, είτε λόγω άγνοιας είτε πάνω στον ενθουσιασμό του, την σήκωσε στα χέρια του. O καλλιτέχνης θυμάται πως «είχε φτερά, θα έπρεπε να μπορεί να πετάει…την πέταξα πίσω στο κοινό – μερικοί σε αναπηρικά καροτσάκια στην πρώτη σειρά – και αυτοί την κατακρεούργησαν και την ξαναπέταξαν πάνω στην σκηνή… ξαφνικά, γίναμε η πιο κακόφημη μπάντα στον πλανήτη, όλοι ήθελαν να μάθουν για τους ALICE COOPER».
Την επόμενη μέρα, το συγκρότημα είχε την τιμητική του σε πρωτοσέλιδα και ανταποκρίσεις, σύμφωνα με τα οποία ο Alice ξερίζωσε το κεφάλι του πτηνού με τα δόντια του και ήπιε το αίμα του σε κατάσταση φρενίτιδας! Στην αρχή ο τραγουδιστής ένιωσε άσχημα και προσπάθησαν να αντικρούσουν τις όποιες ανακρίβειες, ωστόσο ο Frank Zappa, που τους είχε από κοντά εκείνη την εποχή, τον συμβούλεψε σοφά πως «ό,τι και να κάνει, να μην διαψεύσει πως δεν το έκανε». Κάπως έτσι απέκτησε σάρκα και οστά το shock στοιχείο του συγκροτήματος. Συγγνώμη Ozzy, αλλά ήρθες δεύτερος!
- Η Μάγισσα
Το 1971 ήταν η κρίσιμη χρονιά που οι ALICE COOPER άλλαξαν επίπεδο, τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά. Η φήμη τους είχε εξαπλωθεί σε όλη την χώρα ως η πιο σοκαριστική μπάντα επί γης, σε βαθμό που είχαν βγει φήμες ότι το όνομα του Alice Cooper καθ’ αυτό είχε προκύψει από μία πνευματιστική τελετή, όπου είχαν προσπαθήσει να καλέσουν το δαιμονικό πνεύμα μίας μάγισσας του 17ου αιώνα. Σύμφωνα με αυτή, ο τραγουδιστής ήταν η μετεμψύχωση της και κάπως έτσι υιοθέτησαν το όνομα της ως συγκρότημα. Αυτές οι φήμες, τις οποίες ποτέ δεν διέψευσε η μπάντα έριξαν πραγματικά λάδι στην φωτιά των διάφορων συντηρητικών χριστιανικών οργανώσεων των ΗΠΑ, τόσο που τις χρησιμοποίησαν ως «απόδειξη» ότι υπάρχει όντως Σατανική επιρροή στον χώρο του rock.
Η πραγματικότητα είναι πιο απλή: το “Alice Cooper” υιοθετήθηκε μετά από διάφορες αλλαγές στο όνομα τους, καθώς θεώρησαν πως παραείναι αθώο και η αντίθεση ανάμεσα σε αυτό και σε αυτά που είχαν σκοπό να κάνουν στην σκηνή θα έκανε πάταγο, θα ήταν προκλητικά σοκαριστική. Όπως επίσης και η εμφάνισή τους – με το make-up και τις ακραίες ενδυματολογικές επιλογές – που την εμπνεύστηκαν από ταινίες της Bette Davis και της Anita Pallenberg. Αξίζει να σημειωθεί πως όσοι δεν είχαν δει την μπάντα μέχρι τότε, πίστευαν πως πράγματι υπάρχει μία γυναίκα που την λένε Alice Cooper που κάνει τα κουμάντα στο συγκρότημα!
- Ο Ζουρλομανδύας, η Ηλεκτρική Καρέκλα και η Γκιλοτίνα
Το 1971, οι ALICE COOPER κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ που θα άλλαζαν την καριέρα τους για τα καλά. Το ένα εξ αυτών, “Love it to death”, ήταν η πρώτη τους εμπορική επιτυχία, που μπήκε στο αμερικάνικο top-40 και στο βρετανικό top-30 και εν καιρώ έγινε πλατινένιο. Σε αυτή την περιοδεία, άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα μακάβρια στοιχεία επί σκηνής. Εμπνευσμένοι από το τραγούδι “Ballad of Dwight Fry”, ένας φόρος τιμής στον ομώνυμο ηθοποιό που έπαιζε κυρίως ρόλους ψυχοπαθών, ο Alice εμφανιζόταν επί σκηνής με έναν ζουρλομανδύα, ως τρόφιμος ψυχιατρικού ασύλου, φέρνοντας περισσότερο στο μυαλό τον Renfield από τον Δράκουλα του Bram Stoker. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, ο Alice μεταφερόταν σε μία ηλεκτρική καρέκλα όπου «εκτελούνταν» με τυπικές διαδικασίες, υπό τους ήχους του “Black Juju”, δίνοντας τέλος στο μαρτύριο του ρόλου του. Το σίγουρο είναι ότι σε αυτή την περιοδεία, πολλοί φιλόδοξοι συνάδελφοι τους άρχισαν να κρατούν σημειώσεις.
Ωστόσο, η πιο θεαματική προσθήκη στο σόου ήταν ο εικονικός αποκεφαλισμός του Alice. Όπως και με άλλα στοιχεία του σόου, η γκιλοτίνα που «αποκεφαλιζόταν» ο τραγουδιστής, σχεδιάστηκε από τον μάγο James Randi και από τότε έγινε καθιερώθηκε ως το απόλυτο highlight των συναυλιών τους. Η εκτέλεση αυτή ήρθε στα καλύτερα της στην περιοδεία του “Billion dollar babies” όπου τα μακάβρια τραγούδια του άλμπουμ αποτέλεσαν το ιδανικό background για αυτό το αποτρόπαιο θέαμα, που αποτελούσε το επιστέγασμα της βραδιάς, σοκάροντας το κοινό με το ματωμένο κεφάλι του Alice να επιδεικνύεται κυνικά στο έκπληκτο κοινό, προς επιβεβαίωση του αποκεφαλισμού.
- H Κρεμάλα και ο Βόας
Μετά την τρομακτική επίγευση που άφησε το “Love it to death” και η περιοδεία που ακολούθησε, η μπάντα κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1971 το τεράστιο “Killer”. Ακόμα πιο επιτυχημένο από τον προκάτοχό του, το “Killer” έδωσε τροφή για ακόμα πιο συγκλονιστικές live εμφανίσεις, με την εισαγωγή περαιτέρω στοιχείων στο σόου τους. Συγκεκριμένα, οι «εκτελέσεις» επί σκηνής εμπλουτίστηκαν με το κρέμασμα, όπου ο Alice ανέβαινε στο ικρίωμα για να «κρεμαστεί» δημόσια, κατά την διάρκεια του ομώνυμου τραγουδιού. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1988, αυτή η «εκτέλεση» παραλίγο να γίνει αληθινή, όταν κατά την διάρκεια της πρόβας για την κρεμάλα, ο Alice πήγε να κρεμαστεί στα αλήθεια! Φαίνεται πάντως πως το 1971 η ασφυξία και ο στραγγαλισμός ήταν θέματα που απασχολούσαν την μπάντα, καθώς ένας ζωντανός βόας σφιγκτήρας ήρθε να γίνει μέρος του σόου τους. Κάποια στιγμή, ένας fan του συγκροτήματος έφερε ένα τέτοιο φιδάκι ήρθε στα παρασκήνια μιας συναυλίας και ο Alice – αν και διστακτικός στην αρχή – το αγάπησε και το έφερε πάνω στην σκηνή, κάτι που δεν παραλείπει να μας το δείχνει έκτοτε στοργικά τυλιγμένο πάνω του. Βέβαια, το 2004, ένας βόας τα έκανε πάνω του και η δυσωδία ήταν τόση που έκανε κάποιους από τους roadies να ξεράσουν. Οι κίνδυνοι του επαγγέλματος!
- Απαγόρευση Εισόδου
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η Μεγάλη Βρετανία είναι μία κατεξοχήν πουριτανική χώρα. Το 1972, όταν οι ALICE COOPER ήταν να περιοδεύσουν στο Νησί, μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ τους “School’s out”, μία ακτιβίστρια αυτού του υπερσυντηρητικού χώρου, η Mary Whitehouse έβαλε στο στόχαστρο το συγκρότημα, που το θεωρούσε απειλή κατά των ηθών και των αξιών του έθνους. Από πέρα από των Ατλαντικό, ερχόταν μία νέα απειλή, δαίμονες με ανθρώπινη μορφή, επικεφαλής των οποίων ήταν ένας γιος ιερέα που είχε εκπέσει από την Θεία Χάρη που σκοπό είχε να διαβρώσει την νεολαία της χώρας της και να την κάνει … σαν τα μούτρα του, άθεη και ακόλαστη. Έτσι χρησιμοποίησε την συμμαχία της με έναν βουλευτή των Εργατικών, ο οποίος έφτασε να ζητήσει από τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα να απαγορεύσουν την είσοδο του συγκροτήματος στην χώρα, καθώς δήλωνε πως «η υποκίνηση τους σε παιδοκτονία και η εμπορική εκμετάλλευση του μαζοχισμού είναι προφανώς μια προσπάθεια να διδάξουν στα παιδιά μας να βρίσκουν το πεπρωμένο τους στο μίσος, όχι στην αγάπη»! Τελικά, τα εμπόδια παρακάμφθηκαν και η περιοδεία όχι μόνο έγινε, αλλά το “School’s out” έγινε το δεύτερο πιο πετυχημένο άλμπουμ του συγκροτήματος στο Ηνωμένο Βασίλειο.
- Κεφαλάκια Μωρών
Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει το ανατριχιαστικό “Dead babies” στο “Killer” και πετώντας ψηλά στην Αμερική μετά το πιο επιτυχημένο άλμπουμ τους στα 70s, το “Billion dollar babies”, ο διαβολικός Alice σκέφτηκε το αδιανόητο. Με το μυτερό σπαθί του, κάρφωνε κεφάλια από μωρά-κούκλες, κουνώντας τα σαν τρόπαια μπροστά στο έντρομο κοινό. Περισσότερο εμπνευσμένος από το απαγορευμένο εξώφυλλο του “Yesterday and today” των BEATLES και φυσικά περισσότερο αλληγορικό παρά κυριολεκτικό, ο Cooper έπαιζε πολύ με το θέμα της γονικής παραμέλησης και παιδικής κακοποίησης και το συνοδευτικό θέαμα εννοείται πως δεν προοριζόταν να είναι ευχάριστο.
- H συνάντηση με τον άλλο … Βασιλιά
Κάποια στιγμή το 1974, ο Alice βρισκόταν στο Las Vegas, όταν έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον manager του Βασιλιά του Rock N’ Roll, Elvis Presley, ο οποίος είχε το δικό του σόου στην πόλη εκείνη την περίοδο. Δίχως να χάσει χρόνο, πήγε στο Hilton όπου έμενε ο Μεγάλος με την ομήγυρή του και μπαίνοντας στο ασανσέρ συναντήθηκε με κάποιες άλλες γνώριμες φυσιογνωμίες, όπως την ηθοποιό Liza Minelli, τον rock n’ roller Chubby Checker και την πρωταγωνίστρια ταινιών πορνό, Linda Lovelace (από το «Βαθύ Λαρύγγι», για τους μερακλήδες). Καθώς ο Alice σκεφτόταν ότι μόνο τρεις θα ξανακατέβαιναν με το ίδιο ασανσέρ, έφτασαν στον όροφο τους και στην συνέχεια ακολούθησε έλεγχος για όπλα, σε έναν χώρο που ήταν … ήδη τίγκα στα όπλα. Μόλις τον είδε, ο Elvis του είπε «είσαι ο γάτος με το φίδι, σωστά; Είσαι ωραίος, θα ήθελα να το είχα σκεφτεί πρώτος!». Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται περίεργα. «Έλα θέλω να σου δείξω κάτι» του είπε ο Elvis και έβγαλε ένα γεμάτο πιστόλι, το έβαλε στο χέρι του Alice και του είπε «θα σου δείξω πως να αφοπλίσεις κάποιον που σε σημαδεύει». O Cooper δεν ήταν πρωτάρης στα πιστόλια, καθώς κουβαλούσε μαζί του όπλο λίγο μετά τις δολοφονίες που διέπραξε ο Charles Manson (έμενε λίγο πιο πέρα από την σκηνή του εγκλήματος). Με το πιστόλι στο χέρι, ο σαστισμένος Alice άρχισε να πλημμυρίζεται αυτόματα από ενοχλητικές σκέψεις. «Το διαβολάκι στον ένα μου ώμο έλεγε να τον σκοτώσω, το αγγελάκι στον άλλο έλεγε να μην τον σκοτώσω, απλά να τον τραυματίσω», δήλωσε μετά από χρόνια ο Alice. Οι σκέψεις του διακόπηκαν απότομα, καθώς ξαφνικά βρέθηκε στο πάτωμα με την μπότα του Βασιλιά στον λαιμό του. Τελικά, μέσα σε ένα ανάμικτο κλίμα αμηχανίας και συγκατάβασης, ο Alice κατέβηκε κάτω στο lobby, όντως με άλλα δύο άτομα στο ασανσέρ, όπως είχε προβλέψει, αλλά όχι με αυτούς που είχε υποθέσει, καθώς ο Chubby Checker δεν ήρθε μαζί τους.
- Ξύπνημα στον Εφιάλτη
Για το αριστουργηματικό “Welcome to my nightmare” τα έχουμε ξαναπεί σε ένα εκτενέστατο άρθρο εδώ στο ROCK HARD. Μέχρι εκείνο το σημείο, ήταν φανερό ότι ο Alice είχε αρχίσει να χάνεται μέσα στην περσόνα του επί σκηνής, καθώς οι ολοένα αυξανόμενες καταχρήσεις σε συνδυασμό με το σκοτεινό περίβλημα του χαρακτήρα του και τον ξέφρενο τρόπο ζωής, άρχισαν να θολώνουν την γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Πέρα από όλο το βαθιά βασανιστικό περιεχόμενο του άλμπουμ και της ιστορίας του, ήταν το οπτικό κομμάτι της περιοδείας που τον έφτασε στα όρια του ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Όλα τα σκηνικά που χρησιμοποιήθηκαν, ακολουθώντας το σενάριο του “Welcome to my nightmare”, ενέτειναν την ένταση και την θεατρικότητα του σόου, σε ένα θέαμα που όμοιο του δεν είχε ξαναβγεί σε μία rock συναυλία. Μία βραδιά έσπασε τα πλευρά του και υπέστη και διάσειση πέφτοντας, χωρίς όμως αυτό να τον σταματήσει από το να βγάλει την συναυλία.
- Η Πτώση
Μεταξύ 1976 και 1983, ο Alice Cooper πέρασε την πιο καταστροφική περίοδο της ζωής του, Ήταν κυριολεκτικά η εποχή που ο Vincent Furnier (όπως είναι το πραγματικό του όνομα) σχεδόν εξαφανίστηκε μέσα στην χαοτική περσόνα του Alice Cooper, που ο ίδιος δημιούργησε. Μπορεί το κοινό να χειροκροτούσε τους αποκεφαλισμούς και τις εκτελέσεις στις συναυλίες του, αλλά ο ίδιος ο καλλιτέχνης βασανιζόταν άσχημα μακριά από τα φώτα της σκηνής.
Ενώ είχε μόλις παντρευτεί την (μέχρι σήμερα σύζυγο του) Sheryl, μία χορεύτρια από την ομάδα που τον συνόδευσε στην περιοδεία του “Welcome to my nightmare”, ο γάμος του ήδη κλυδωνιζόταν υπό το βάρος του αλκοολισμού του. Είχε φτάσει σε σημείο να πίνει τόσο πολύ, που καθημερινά ξερνούσε αίμα, με τον επί σειρά ετών manager του Shep Gordon να λέει χαρακτηριστικά ότι «δεν πιστεύαμε πως θα καταφέρει να επιβιώσει, δεν έχω ιδέα πως παρέμεινε ζωντανός». Μετά από τελεσίγραφο της Sheryl, που του ξεκαθάρισε ότι δεν μπορεί να τον βλέπει έτσι και αν δεν προσπαθήσει να βρει βοήθεια, αυτή θα φύγει, δέχτηκε να μπει σε ψυχιατρική κλινική. Εκεί παρέμεινε για τρεις μήνες με τους γιατρούς να του δίνουν μόνο μέρες για να ζήσει. Προς έκπληξη όλων όμως επιβίωσε, γλυτώνοντας οριακά τον θάνατο.
Δυστυχώς, η βελτίωση της υγείας του δεν κράτησε για πολύ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έπεσε πάλι με τα μούτρα στο αλκοόλ και, επιπλέον, στην κοκαΐνη. Είχε βαλτώσει τόσο πολύ, που μέχρι σήμερα θυμάται ούτε ο ίδιος πως ηχογράφησε τα άλμπουμ που ηχογράφησε μεταξύ 1980-1983, περίοδος που εύστοχα ονομάστηκε “the blackout period”. Η συμπεριφορά του έγινε τελείως απρόβλεπτη. Το 1980, λόγω της κατάστασης του, ακύρωσε μία συναυλία του στο Τορόντο, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν επεισόδια. Την επόμενη χρονιά, σόκαρε ακόμα και τους ίδιους τους fans του, εμφανιζόμενος, με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ του “Special forces”, σε τηλεοπτική εκπομπή ντυμένος ως ένα υβρίδιο στρατιώτη και τραβεστί. “Δεν μπορούσα να φτάσω μέχρι την πόρτα χωρίς να πιω», δήλωσε χρόνια αργότερα ο Alice. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η κυκλοφορία του “DaDa” (1983), όπου μιλούσε ανοιχτά για τον αλκοολισμό του, την κατάθλιψη και την ιδέα της αυτοκτονίας. Μην έχοντας την δυνατότητα να περιοδεύσει για να προωθήσει το άλμπουμ, έπιασε πάτο, καθώς η επί σειρά ετών δισκογραφική του εταιρεία, οι Warner Bros, τον αποδέσμευσε από το συμβόλαιο του.
- Η Αναγέννηση
Τελικά, έχοντας πιάσει πάτο σε όλα τα επίπεδα, ο Alice Cooper, τον Σεπτέμβριο του 1983, κατάλαβε ότι δεν είχε άλλα περιθώρια και πως ήρθε η ώρα να κόψει τις καταχρήσεις μαχαίρι. Περιέργως, όλη η διαδικασία επανόδου ξεκίνησε από μέσα του, κάτι που θεώρησε ως Θεία Παρέμβαση. Όπως χαρακτηριστικά είπε «δεν ξέκοψα απλά…θεραπεύτηκα». Σταμάτησε να πίνει εντελώς και σε ένα περίεργο γύρισμα της Μοίρας, αφοσιώθηκε στον Χριστιανισμό και έβγαλε τα απωθημένα του … στο γκολφ.
Μετά από χρόνια αποχής από τα φώτα της δημοσιότητας, κυκλοφόρησε το “Constrictor” (1986), ενώ εμφανίστηκε και στον κινηματογράφο, τόσο στο «Ο πρίγκιπας του σκότους», όσο και στο «Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες 6». Η συνέχεια είναι γνωστή. Η δισκογραφική του πορεία άφησε εποχή καθώς βρήκε τον εαυτό του μετά το “Constrictor”, κυκλοφορώντας δισκάρες όπως τα “Raise your fist and yell”, “Trash” και “Hey stoopid”, αποκτώντας πάλι μία θέση στο πάνθεον του hard rock, που ο ίδιος είχε βοηθήσει να γίνει δημοφιλές μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70.
Κάπως έτσι φτάσαμε λίγες μέρες πριν ακόμη μία μεγαλειώδη (ελπίζω) εμφάνιση του αυθεντικού Βασιλιά του Shock Rock, του τεράστιου Alice Cooper. Αυτό που σοκάρει περισσότερο στην ιστορία της ζωής και της καριέρας του δεν είναι τα φίδια, η γκιλοτίνα ή τα νεκρά μωρά-κούκλες, ούτε τα σοκαριστικά τραγούδια του που παίζουν με τους πιο ενδόμυχους φόβους μας. Είναι το πως κατάφερε να γυρίσει πίσω από τους νεκρούς, καθώς είχε χαθεί στην εξάρτηση, τις ψευδαισθήσεις και στο σκοτάδι της δημιουργίας του. Μέσα από τις δοκιμασίες, επέστρεψε, όχι απλά ζωντανός, αλλά πλήρως αναγεννημένος. Και σε έναν κόσμο βουτηγμένο στην υπερβολή, ο Alice αποτελεί μία σπάνια εξαίρεση: είναι ο άνθρωπος που έζησε τα πάντα και επιβίωσε για να πει την ιστορία του. Και γι’ αυτό τον αγαπάμε λίγο παραπάνω.
Κώστας Τσιρανίδης
