Οι ALICE IN CHAINS επιστρέφουν με νέο δίσκο, πέντε χρόνια μετά το εξαιρετικό “The Devil Put Dinosaurs Here”. Ο τίτλος αυτού “Rainier Fog” και εμπνεύστηκαν το όνομα από το βουνό Rainier στο Seattle. Σύμφωνα με τον Jerry Cantrell το ομότιτλο τραγούδι είναι ένας φόρος τιμής στην σκηνή του Seattle και υποδηλώνει ποιοι είναι, από που είναι και πως πορεύονται όλα αυτά τα χρόνια. Ο δίσκος γράφτηκε και ηχογραφήθηκε στην γενέτειρα τους στα X Studios (πρώην Bad Animals Studios) στο Seattle. Σε αυτό το studio επιστρέφουν μετά από 23 χρόνια, αφού εκεί είχαν ηχογραφήσει και τον ομώνυμο δίσκο τους το 1995.
Δεν ξέρω πολλές μπάντες που να έχουν τέτοιες απώλειες σε μουσικούς (Layne Staley, Mike Starr) και να αναγεννιούνται κυριολεκτικά από τις στάχτες τους, δυνατότεροι από ότι ήταν πριν. Μετά τον τελευταίο τους δίσκο το 1995 και την απώλεια του εξαιρετικού frontman Layne Staley το 2003, οι ALICE IN CHAINS βρήκαν στο πρόσωπο του William DuVall τον άνθρωπο που θα αντικαταστούσε τον Layne. Το 2009 και 14 χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, κυκλοφόρησαν το “Black Gives Way to Blue” ο οποίος είναι ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟΣ και 5 χρόνια αργότερα το “The Devil Put Dinosaurs Here” που κυκλοφόρησε το 2013 και είναι εξίσου δυνατός και αγαπημένος. Στον “Rainier Fog” δίσκο, έχει συνεισφέρει αρκετά και ο DuVall σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους, όπου στα δύο από τα τρία τραγούδια που έχουν γίνει ήδη γνωστά, είναι δικά του δημιουργήματα (“So Far Under” και “Never Fade”). Ο William DuVall αποδεικνύει ότι γράφει εξαιρετικούς στίχους και μουσική και επάξια έχει καλύψει την θέση του frontman στους Alice In Chains. Είχε δείξει θετικά δείγματα σε κάποια τραγούδια στους προηγούμενους δύο δίσκους αλλά σε αυτόν έχει αρκετά πιο έντονη παρουσία.
To “Rainier Fog” έχει την “ατυχία” να κυκλοφορεί μετά από δύο δίσκους που τα περισσότερα τραγούδια (αν όχι όλα) σε σκαλώναν από το πρώτο άκουσμα. Στο “Black Gives Way To Blue” είχα πάθει πλάκα από το πρώτο άκουσμα του δίσκου, ενώ στο “dinosaurs…” ξεχώρισα αμέσως 5-6 τραγούδια. Στο “Rainier Fog” δεν το ένιωσα αυτό καθώς εκτός από τα ήδη γνωστά “So Far Under” και “The One You Know” και το “Maybe” που είναι κλασσικά AIC τραγούδια και σου μένουν στο νου αμέσως, τα υπόλοιπα θέλουν κάποια ακούσματα για να “μπεις” στο τραγούδι. Για να μην παρεξηγηθώ αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλά τραγούδια. Όσο ακούς τα τραγούδια τόσο σε κερδίζουν και σε κάθε άκουσμα βρίσκεις και κάτι καινούργιο κάθε φορά. Η σκοτεινή αύρα και μελαγχολική ατμόσφαιρα δεν θα μπορούσε να λείψει από δίσκο των ALICE IN CHAINS και στα “Red Giant”, “Deaf Ears Blind Eyes” είναι εμφανής όπως και στο “Drone” που είναι από τα πιο heavy τραγούδια του δίσκου. Στο “Drone” έχουμε συμμετοχή του Chris DeGarmo (ex-Queensryche) που παίζει ακουστική κιθάρα, καθώς δεν του “έβγαινε” του Jerry Cantrell κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων. Η γνωριμία τους πάει χρόνια πίσω, από την συμμετοχή του DeGarmo στον solo δίσκο του Cantrell, “Degradation Trip” του 2002. O δίσκος κλείνει με το μεγαλύτερο τραγούδι σε διάρκεια το “All I am”, που το βρίσκω ιδανικό για κλείσιμο σε αυτό το άλμπουμ, καθώς καταφέρνει όλα τα συναισθήματα που έχουν δημιουργηθεί κατά την ακρόαση του, να τα φιλτράρει με τέτοιο τρόπο και να θες να ξανακούσεις τον δίσκο ξανά και ξανά.
Τρίτος δίσκος με τον William Duvall (όσους είχαν και με τον Layne Staley) και περίτρανα αποδεικνύουν ότι ως μπάντα όχι μόνο δεν “τέλειωσαν” ποτέ, αλλά κυκλοφορούν ισάξιες δουλειές με την πρώτη περίοδο της μπάντας ,αν όχι και καλύτερες σε κάποιες περιπτώσεις. Ο Jerry Cantrell είναι ένας από τους κορυφαίους μουσικούς της γενιάς του και κάνει σαφές ότι έχουν πολλά να δώσουν ακόμα. Το “Rainier Fog” μπορεί κατ’ εμέ να είναι ο λιγότερο καλός δίσκος μετά την αναγέννησή τους, αλλά ίσως είναι ο πιο κομβικός από το 2009 και μετά. Σε εμένα τουλάχιστον ήταν έκδηλη η έλλειψη “θρήνου” που υπήρχε συγκριτικά με τους προηγούμενους δύο δίσκους και κάνουν ένα ξεκίνημα αποτάσσοντας τις όποιες “ενοχές” δημιουργούσαν οι κριτικές από fans και δημοσιογράφους σχετικά με το ότι “δεν θα έπρεπε να συνεχίσουν χωρίς τον Layne Staley”. Σε αυτό το δίσκο φαίνονται πιο απελευθερωμένοι μουσικά, διατηρώντας την χαρακτηριστική ταυτότητα της μουσικής των ALICE IN CHAINS και προσθέτοντας νέα στοιχεία στην μουσική τους. Ο Jerry Cantrell είναι από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που δεν έχει κακό δίσκο. Για την ακρίβεια έχει κυκλοφορήσει ΜΟΝΟ εξαιρετικούς δίσκους, ακόμα και οι solo δουλειές του είναι άψογες. Με το “Rainier Fog”, δεν θα μας απογοητεύσει για άλλη μία φορά και άπαντες πρέπει να βάλουν το δίσκο αυτό στην δισκοθήκη τους, δίπλα στους προηγούμενους της μπάντας.
8 / 10
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
