Φαντάζομαι ότι δεν υπάρχουν και τόσοι πολλοί εκεί έξω που να θυμούνται ή έστω να γνωρίζουν τους ALLISON. Βέβαια υπάρχει σοβαρότατος λόγος για αυτό μιας και το “They never come back” είναι μόλις το τρίτο τους άλμπουμ σε μια καριέρα που ξεκίνησε πίσω στη δεκαετία του ‘80 ενώ η τελευταία φορά που ακούσαμε κάτι από αυτούς ήταν το 1995…και μη φανταστείτε ότι ήταν δα και τίποτα εξαιρετικό. Ωστόσο, οι Ελβετοί επιστρέφουν με έναν…αυτοσαρκαστικό τίτλο και ένα πολύ καλό άλμπουμ που ξεχωρίζει για όλους τους καλούς λόγους. Πάμε να τους δούμε…
Καταρχάς, μιλάμε για 10 καλές melodic rock συνθέσεις που περιέχουν αρκετά ψευδο-country και blues στοιχεία. Είναι, δηλαδή, hard rock το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να παιχτεί σε ραδιοφωνικούς σταθμούς στο Nashville αφού οι ALLISON ακολουθούν πιστά το όραμα του Mutt Lange όπως εκείνος το σκαρφίστηκε πριν από 25 και βάλε χρόνια. Επιπλέον, η παραγωγή είναι άριστη, κρυστάλλινη και διόλου πλαστική ενώ η φωνή της Janet LaRose είναι μπροστά στη μίξη μιας και σίγουρα είναι το…υπερατού των ALLISON και φυσικά του δίσκου. Βέβαια, πρέπει εδώ να πούμε ότι η φωνή της είναι μεν εξαιρετική αλλά ταυτόχρονα και ιδιαίτερη λόγω της southern χροιάς που βγάζει και έτσι είναι θέμα καθαρά γούστου το κατά πόσο θα κερδίσει ή όχι. Τέλος, μπορεί τα κομμάτια να μην είναι συνθετικά και τίποτα το συγκλονιστικό αλλά είναι καλοδουλεμένα και το κυριότερο σου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν γραφτεί από Αμερικάνικη μπάντα…και αυτό δίνει έξτρα πόντους στους ALLISON.
To “They never come back” ήταν μία ευχάριστη έκπληξη καθώς με κέρδισε με τη μία και βρέθηκα να το ακούω στο σερί για αρκετές φορές. Σίγουρα κάτι λέει και αυτό από μόνο του. Βάζουμε θετικό πρόσημο για την επιστροφή των Ελβετών αν και θα θέλαμε ένα κλικ παραπάνω στον συνθετικό τομέα. Όπως έλεγε όμως και ο αείμνηστος Χατζηχρήστος: «ας μην είμαστε και πλεονέκτες»!
7 / 10
Σάκης Νίκας
