Όταν μια όμορφη συνήθεια επαναλαμβάνεται, τότε σίγουρα δεν πρόκειται για σύμπτωση. Η ευχάριστη έκπληξη με το ντεμπούτο των AMARANTHE, μέτρα ήδη 13 χρόνια, ενώ σε αυτό το διάστημα μετά από έξι κυκλοφορίες έχουν ξεκαθαρίσει τις προθέσεις τους και έχουν οριοθετήσει τον ήχο τους. Από το ξεκίνημά τους, ο στόχος τους ήταν να παρουσιάσουν ψυχαγωγική μουσική, με ακαταμάχητες μελωδίες, pop-metal σε μοντέρνο ύφος, εστιάζοντας στην εντυπωσιακή φωνή και παρουσία της Elize Ryd.
Το “The catalyst” πατάει στα ίδια χαρακτηριστικά και όσοι έχουν αγαπήσει τους Σουηδούς και το σύγχρονο, πιασάρικο στυλ τους, σίγουρα θα το λατρέψουν. Υπάρχουν τόσα όμορφα τραγούδια, όλα με διάρκεια τριών λεπτών, γεμάτα ενέργεια και σχεδόν χορευτικό ρυθμό. Τα ηλεκτρονικά μέρη ίσως να είναι περισσότερα από το “Manifest” αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και λιγότερο σκληρό. Μην ξεγελαστείτε όμως. Οι κιθάρες του Olof Mörck εντυπωσιάζουν, ενώ για πρώτη φορά ανακαλύπτουν την ογκώδη διάσταση που προσδίδουν τα ορχηστρικά μέρη, τα οποία βρίσκονται στις τέσσερεις από τις 12 συνθέσεις του άλμπουμ.
Σημειώνω πως τα σκληρά φωνητικά του Mikael Sehlin, στο πρώτο του άλμπουμ με το συγκρότημα, γίνονται αισθητά περισσότερο, βέβαια όμως η Elize παραμένει η πρωταγωνίστρια. Το “Damnation flame” είναι ένα καλό παράδειγμα, όπου και οι τρεις τραγουδιστές παίρνουν την σκυτάλη – το οποίο μάλιστα, αντί για σόλο έχει ένα μέρος που θυμίζει κάτι μεταξύ λούνα παρκ και τσίρκο – και μια ενδιαφέρουσα μελωδία. Στο “Liberated” επικρατούν τα πλήκτρα και ο τρόπος που τραγουδά η Elize και ο έτερος τραγουδιστής, ο Nils Molin, προτάσσει τις τάσεις τους για σύγχρονη pop, κάτι που αντισταθμίζει ο Sehlin με τα επιθετικά του φωνητικά. Αυτό είναι κάτι που επαναλαμβάνεται συχνά στο άλμπουμ. Στα πιο επιθετικά τραγούδια, κόλλησα περισσότερο. Το “Re Vision”, το καταπληκτικό “The catalyst” και το πιο συμφωνικό “Breaking the waves”. Η μπαλάντα του δίσκου, είναι το “Stay a little while”. Τοποθετημένο στην έβδομη θέση, ακριβώς στη μέση, χωρίζει σε δύο μέρη ένα άλμπουμ που είναι απόλυτα uptempo. Βασισμένο στο πιάνο, αλλά με ένα πανέμορφο κρεσέντο στο ρεφραίν. Το “Interference” είναι το πιο… Digital κομμάτι τους, με άπειρα samples και κιθάρες που θα έκαναν περήφανο ακόμα και τον John 5 σε σημεία.
Όπως καταλαβαίνετε, τα γνωστά χαρακτηριστικά των AMARANTHE είναι παρόντα και διάσπαρτα σε όλο το άλμπουμ. Όπως πάντα, μεγάλο βάρος έπεσε στα ευκολο-μνημόνευτα ρεφραίν και δεν υπάρχει ούτε μια από τις 12 νέες συνθέσεις τους που να παραβαίνει αυτό τον κανόνα. Κάθε σύνθεση έχει μια club αισθητική, ένα χορευτικό συναίσθημα και υπογραμμίζω ξανά το υπερ-μελωδικά ρεφραιν. Κλείνοντας να αναφερθούμε και στην διασκευή που επέλεξαν να προσθέσουν στο τέλος του άλμπουμ. Το “Fading like a flower”, μου θύμισε τα σχολικά μου χρόνια, τότε που οι ROXETTE παιζόταν ακατάπαυστα στο Ελληνικό ραδιόφωνο. Σίγουρα πετυχημένη επιλογή κι επίσης επιτυχημένη απόδοση. Δύσκολα πλέον εκτιμούμε διασκευές, αφού έχουμε πήξει από τις άπειρες απόπειρες.
Παραπάνω αναφερθήκαμε σε αυτούς που ήδη γνωρίζουν το ύφος των AMARANTHE. Αν εσύ που διαβάζεις μέχρι εδώ, δεν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία, το “The catalyst”, θα ήταν ένας καλός τρόπος αλλά και καλός λόγος για να ξεκινήσεις. Εύκολα θα ανακαλύψεις στοιχεία που παραπέμπουν σε EVANESCENCE, WITHIN TEMPTATION, DELAIN αλλά ακόμα και FFDP. Το έβδομο άλμπουμ της εξάδας από την Σουηδία, είναι εύπεπτο, ευχάριστο κι εύχομαι να τους φέρει ακόμα μεγαλύτερο αριθμό οπαδών.
7,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
