AMON AMARTH interview (Johan Söderberg)

“Saxons & Vikings in the ring”

Οι δύο τελευταίοι δίσκοι των Σουηδών Viking Death Metallers, AMON AMARTH, δεν μπορώ να πω ότι με είχαν ενθουσιάσει, με το “Berserker” να το θεωρώ τεράστια απογοήτευση. Το “The great heathen army”, νομίζω πως άνετα είναι ο καλύτερος δίσκος τους από το “Deceiver of the Gods” και μετά και τους βάζει στο σωστό δρόμο. Δείτε και διαβάστε τη συνομιλία που είχαμε με τον κιθαρίστα του σχήματος, Johan Soderberg, όπου διαφωτίζονται πάρα πολλά ζητήματα.

Johan, έχω δει πως λέτε ότι το “Berserker” ήταν ο heavy metal δίσκος σας, ενώ το “The great heathen army”, ο death metal δίσκος σας. Θέλατε να επιστρέψετε στις ρίζες σας; Πιστεύετε ότι είχατε βάλει πολύ μεγάλη ποσότητα κλασικού metal στον προηγούμενο δίσκο και θέλατε να το ξεφορτωθείτε και να ξαναγυρίσετε στο death metal;
Ναι, θέλαμε να κάνουμε εκείνον το δίσκο πιο heavy metal, επειδή αγαπάμε αυτό το στυλ μουσικής τόσο πολύ. Το κάναμε όμως και θεωρήσαμε ότι δεν χρειαζόταν να κάνουμε έναν ακόμα δίσκο που ακουγόμαστε πιο heavy metal, αλλά να κάνουμε ένα βήμα πίσω, προς τον πιο brutal ήχο, επηρεασμένο από το death metal.

Υπάρχει κόσμος που περιγράφει τη μουσική σας ως “ACCEPT με death metal φωνητικά”. Αποδέχεσαι αυτόν τον χαρακτηρισμό; Πως σου φαίνεται;
Εγώ κι ο Olavi (σ.σ. Mikkonen, έτερος κιθαρίστας των AMON AMARTH), αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά στο συγκρότημα, γουστάρουμε πάρα πολύ τους ACCEPT κι όλα αυτά τα 80s heavy metal συγκροτήματα. Μεγαλώσαμε με αυτά κι έχουμε επηρεαστεί πάρα πολύ. Αυτός ο χαρακτηρισμός, λοιπόν, είναι πολύ σωστός. Έχουμε όμως και death metal ρίζες, αφού έτσι κιόλας ξεκινήσαμε, ως ένα death metal γκρουπ και με αυτόν το δίσκο, προσπαθούμε να επιστρέψουμε, σχετικά, σ’ αυτό το feeling.

Μετά από ένα διάλειμμα όπου είχατε δουλέψει με τον Jay Ruston, στο “Berserker”, επιστρέψατε στον Andy Sneap, ο οποίος έχει κάνει την παραγωγή σε αρκετούς δίσκους σας. Θέλατε να πάτε κάπου που να νιώθετε πιο άνετα ή απλά να αλλάξετε και πάλι τον ήχο σας;
Κι επειδή θέλαμε να αλλάξουμε τον ήχο μας, αλλά κι επειδή νιώθουμε πολύ άνετα με τον Andy Sneap. Είναι κι εκείνος κιθαρίστας, οπότε είναι καλό κι εύκολο για εμάς να είμαστε με κάποιον που καταλαβαίνει το παίξιμο της κιθάρας πιο πολύ. Από την άλλη ο Jay Ruston είναι πολύ καλός στα θέματα που αφορούν τον ήχο. Ο Sneap είναι πιο πολύ σαν ένας φίλος, που μπορεί να σου δίνει συμβουλές για τον τρόπο που μπορείς να παίξεις την κιθάρα ώστε να βγάλεις διαφορετικό ήχο.

Σας δίνει συμβουλές μόνο για το παίξιμο; Όχι για το συνθετικό κομμάτι;
Όχι, τα τραγούδια είναι λίγο-πολύ τελειωμένα όταν μπαίνουμε στο στούντιο, οπότε κάνουμε απλά μερικές τροποποιήσεις, όπως το να βγάλουμε δύο μέτρα, πχ, ώστε να κάνουμε το τραγούδι πιο προσιτό στον ακροατή.

Έχοντας μιλήσει με αρκετούς καλλιτέχνες τον τελευταίο καιρό, έχουμε καταλήξει σχεδόν όλοι στο συμπέρασμα, πως το γεγονός ότι υπήρχε άπλετος χρόνος για να γράψει κάποιος δίσκο, με την πανδημία, οδήγησε πολλά σχήματα να γράψουν μερικούς δίσκους που να είναι από τους καλύτερους της καριέρα τους. Συμφωνείς ότι οι ακατάπαυστες περιοδείες εμποδίζουν τα συγκροτήματα να βγάζουν καλούς δίσκους;
Φυσικά και συμβαίνει αυτό. Αυτός είναι και ο λόγος, που ποτέ δεν γράφουμε μουσική όσο περιοδεύουμε. Εμείς έχουμε το προνόμιο, που δεν το έχουν πολλά άλλα συγκροτήματα, να κάνουμε διάλειμμα ένα χρόνο από τις περιοδείες για να γράψουμε τους δίσκους μας. Έτσι γράφουμε εντελώς απερίσπαστα, χωρίς να έχουμε κάποια συναυλία την ίδια στιγμή. Τώρα, με την πανδημία, είχαμε ακόμα περισσότερο χρόνο να επικεντρωθούμε στη σύνθεση, αλλά και λιγότερη πίεση, αφού δεν υπήρχαν deadlines. Τον πρώτο χρόνο της πανδημίας, ουσιαστικά δεν κάναμε τίποτα, σιγά-σιγά όμως, διαπιστώσαμε ότι δεν θα γίνονταν συναυλίες, οπότε κάτσαμε και γράψαμε τον δίσκο αυτόν.

Ήσασταν στο μεταίχμιο είτε να συνεχίσετε την περιοδεία για το “Berserker”, είτε να γράψετε νέο δίσκο, με την πανδημία όμως να κρατάει τόσο πολύ, αποφασίσατε ότι δεν υπήρχε λόγος να περιμένετε τόσο πολύ να ξαναγίνουν συναυλίες, οπότε πήγατε με τον plan b.
Ακριβώς έτσι έγινε.

Τον Φεβρουάριο κυκλοφορήσατε το stand–alone single, “Put your back into the oar”, στο οποίο την παραγωγή έκανε ο… Jens Bogren!!! Δεν ήταν η πρώτη φορά που δουλεύετε μαζί του, βέβαια. Ποια ήταν η ιδέα πίσω απ’ αυτό; Και πες μου, είναι ένα τραγούδι για τους οπαδούς των AMON AMARTH;
Ναι, φυσικά είναι για τους οπαδούς μας, από τη στιγμή που έχουμε αυτό το φαινόμενο που ο κόσμος «τραβάει κουπί» στις συναυλίες μας. Αυτό ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, από ένα φεστιβάλ στην Αγγλία, το Bloodstock Festival, όπου μία ομάδα ανθρώπων, έκατσε κάτω κι άρχισε να κάνει κουπί, κάτι το οποίο το βρήκαμε πολύ cool και αστείο. Κάποιος το έβγαλε video, αυτό διαδόθηκε και πλέον συμβαίνει σε όλες μας τις συναυλίες. Οπότε, είπαμε να βγάλουμε ένα τραγούδι ακριβώς γι’ αυτό. Όπως καταλαβαίνεις, περιμένουμε όταν παίζουμε αυτό το κομμάτι, όλος ο κόσμος να κάθεται και να τραβάει κουπί. Χαχαχα. Επίσης, από τη στιγμή που θέλαμε να βγει ο δίσκος μας πιο death metal, είπαμε να δοκιμάσουμε τον Jens Bogren, να δούμε πώς θα πάει. Όταν βγήκε όμως το τραγούδι, νιώσαμε ότι ήταν σαν το “Berserker”, σ’ αυτό το heavy metal στυλ, δηλαδή. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφασίσαμε να πάμε στον Andy Sneap, για να δούμε αν θα μπορούσε να το φτιάξει πιο brutal, πιο death metal, πιο σκοτεινό.

Δεν το βάλατε λοιπόν στο δίσκο, επειδή είχε γραφτεί την περίοδο του “Berseker” ή επειδή είχε διαφορετικό παραγωγό;
Από την πρώτη στιγμή, είχαμε αποφασίσει ότι θα ήταν ένα αυτόνομο single. Δεν ήταν γραμμένο την περίοδο του “Berserker”, ούτε ήταν προγραμματισμένο να μπει στο δίσκο. Απλά νιώσαμε πως θέλαμε να κυκλοφορήσουμε κάτι, επειδή κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν κάναμε τίποτα απολύτως. Πολλά σχήματα, έκαναν, για παράδειγμα, live streaming shows, εμείς όμως επιλέξαμε να μην κάνουμε κάτι τέτοιο, οπότε κυκλοφορήσαμε ένα single, ώστε ο κόσμος να δει ότι υπάρχουμε ακόμα!

Σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε ένα live streaming show ή μήπως διαπιστώσατε ότι ήταν πάρα πολύ ακριβό κι εγκαταλείψατε την ιδέα;
Είχαμε σκοπό να κάνουμε ένα τέτοιου είδους show και θέλαμε να το κάνουμε πραγματικά τεράστιο, με πολύ μεγάλη παραγωγή κι ένα σωρό πράγματα στη σκηνή. Αυτό προϋπέθετε πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια και ποτέ δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το κάνουμε. Αν με ρωτάς σε προσωπικό επίπεδο, το βρίσκω και βαρετό, επίσης. Καταλαβαίνω πως είναι καλό για τους οπαδούς, όταν δεν μπορούν να δουν συναυλίες, είναι μία πολύ καλή επιλογή. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει μία πραγματική συναυλία.

Ευτυχώς, έχουμε ξαναγυρίσει στις κανονικές συναυλίες, αλλά τότε, ήταν μία αξιοπρεπής επιλογή, αρκεί να μην συνεχιζόταν και τώρα, που μπορούν να γίνουν κανονικές συναυλίες.
Αυτό ακριβώς. Δεν ήθελα με κανέναν τρόπο να γίνει η νέα μόδα κι ο κόσμος να σταματήσει να πηγαίνει σε συναυλίες επειδή μπορεί να τις δει στο κινητό του.

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι στις συναυλίες δεν πηγαίνουμε μόνο για να δούμε το αγαπημένο μας σχήμα, αλλά και για να επικοινωνήσουμε με άλλους ανθρώπους και να κοινωνικοποιηθούμε.
Αυτό ακριβώς. Αυτό ήταν που μας είχε λείψει όλον αυτόν τον καιρό. Όλα γίνονται μέσα από τις οθόνες των κινητών και των υπολογιστών μας και νιώθω ότι ο κόσμος πρέπει να σταματήσει να ασχολείται μόνο με αυτά και να βγει έξω, να συναντήσει πραγματικούς ανθρώπους και να συναναστραφεί μαζί τους.

Μα και η ίδια η μουσική βιομηχανία, προς τα εκεί εξωθεί τη μουσική, με το streaming…
Ναι. Παλιότερα έβγαινες έξω, πήγαινες στο δισκοπωλείο, αγόραζες το δίσκο που ήθελες, πήγαινες στο σπίτι και τον άκουγες πιο συγκεντρωμένος. Τώρα όλα γίνονται μέσα από τα κινητά και την ώρα που ακούς κάποιο τραγούδι, κάνεις scroll στα social media.

Αυτό έχει οδηγήσει και πάρα πολλά συγκροτήματα, να βάζουν τα πιο δυνατά τους τραγούδια στις δύο πρώτες θέσεις, επειδή φοβούνται μήπως τους απορρίψει ο κόσμος που τους ακούει από το κινητό, βαρεθεί και πάει να ακούσει κάτι άλλο.
Εγώ θα το προχωρήσω κι άλλο. Μόνο τα 5 πρώτα δευτερόλεπτα του κάθε τραγουδιού πρέπει να είναι πολύ δυνατά, ειδάλλως ο ακροατής θα προχωρήσει παρακάτω…

Ναι, αλλά κι εσείς είχατε το πρώτο τραγούδι στο tracklisting του άλμπουμ, ως πρώτο video clip, το δεύτερο τραγούδι ήταν και το δεύτερο video clip, ενώ και το “Heiderun”, που είναι τρίτο, είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή θα γυριστεί σε video.
Χαχαχα! Δεν θα είναι το τρίτο video πάντως! Κοίτα, Σάκη, η σειρά με την οποία βγήκαν τα video clip, ήταν καθαρά θέμα σύμπτωσης. Στην περίπτωσή μας, το πρώτο τραγούδι, είναι πάντα το single. Το δεύτερο τραγούδι όμως, απλά κατέληξε να είναι σ’ αυτή τη θέση και δεν είχε να κάνει με κάποιο σχέδιο.

Μέχρι τη στιγμή που κάνουμε τη συνέντευξη, δεν έχει ανακοινωθεί πουθενά ότι υπάρχει ένα ντουέτο του Johan Hegg με τον Biff Byford, τον τραγουδιστή των θρυλικών SAXON, στο τραγούδι “Saxons and Vikings”. Αλήθεια, ένας τίτλος-ορισμός και των δύο πλευρών, αφού όταν αναφέρει κανείς αυτές τις λέξεις του έρχονται στο μυαλό αυτά τα δύο συγκροτήματα. Είχε να κάνει με το γεγονός ότι ο Johan είχε τραγουδήσει στο “Predator” των SAXON;
Όχι, δεν είχε να κάνει με αυτό. Ήταν ουσιαστικά μία ιδέα που είχε ο Olavi, εδώ και πολλά χρόνια, να γράψει ένα τραγούδι για τους Σάξονες και τους Βίκινγκς και έχει τον Biff ως guest τραγουδιστή, αλλά δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να βρεθούμε στο ίδιο μέρος, την ίδια στιγμή. Τώρα όμως, που γράψαμε στο στούντιο του Andy Sneap, το σπίτι του Biff ήταν πολύ κοντά, οπότε είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε. Αφού υπήρχαν οι προϋποθέσεις, βρήκαμε contact, το προτείναμε κι εκείνος δέχτηκε αμέσως, χωρίς να συζητήσει τίποτε άλλο. Ήταν ένας super cool τύπος, ήμασταν παρέα για 2-3 μέρες, τρώγαμε μαζί, βγαίναμε έξω, πάρα πολύ ωραία εμπειρία.

Φαντάζομαι… Θα ήσασταν ωραία ατμόσφαιρα στο στούντιο και θα τραβήξατε και αρκετό υλικό για κάποιο video ίσως…
Δεν ξέρω αν τραβήξαμε video, αλλά σίγουρα είχαμε πολλές και ωραίες φωτογραφίες.

Να υποθέσω ότι την επόμενη φορά που θα πάτε στο στούντιο του Andy Sneap, θα έχετε ως guest τον Rob Halford, έτσι;
Χαχαχαχα! Ναι, ναι! Θα ήταν υπέροχο αν συνέβαινε αυτό! Ή αν έρχονταν οι IRON MAIDEN.

Δείτε που μένουν και κλείστε ένα στούντιο εκεί κοντά. Από εκεί και πέρα, όλα μπορούν να συμβούν! Χαχαχα! Στο video clip του “Get in the ring”, συμμετέχει ο επαγγελματίας παλαιστής, Erick Redbeard. Η συμμετοχή του έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Johan ασχολείται με τις πολεμικές τέχνες;
Όχι, βασικά η ιδέα ήρθε από τον ίδιο τον Redbeard, με τον οποίο είχαμε έρθει σε επαφή παλιότερα και είχαμε γίνει φίλοι. Πριν μερικά χρόνια μας είχε πλησιάσει για να μας ρωτήσει αν θα μπορούσαμε να γράφαμε τη μουσική που θα χρησιμοποιούσε όταν έμπαινε μέσα στο ring κι εμείς είχαμε συμφωνήσει. Προέκυψε λοιπόν αυτό το τραγούδι και γράψαμε στίχους σχετικούς με αυτό.

Οπότε δεν είμαστε στόχος σας, όπως κάποτε οι μουσικοί δημοσιογράφοι ήταν στόχος του Axl Rose στο “Get in the ring”!!!
Χαχαχα! Όχι, εδώ μιλά για παλαιστές κανονικούς.

Στις μέρες μας, οι τηλεοπτικές σειρές παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο για την προώθηση ενός συγκροτήματος. Όλοι είδαμε τι συνέβη με το “Stranger things” του Netflix και τους METALLICA, την Kate Bush, γιατί όχι και τους IRON MAIDEN. Ο Johan έπαιξε έναν ρόλο στην ταινία “Northmen: A Viking saga” πριν λίγα χρόνια. Βοήθησε αυτό καθόλου το σχήμα ή πρέπει να περιμένουμε το “Stranger things” στη 90s version του να βάλει AMON AMARTH;
Χαχα! Νομίζω πως η ταινία που έπαιξε ο Johan, δεν μας έφερε πολλούς νέους οπαδούς, επειδή η ταινία μιλούσε για Vikings, οπότε το κοινό ήξερε το συγκρότημά μας. Αν όμως παιζόταν η μουσική μας σ’ ένα σήριαλ όπως το “Stranger things”, για παράδειγμα, τότε θα υπήρχε πολύς κόσμος που δεν θα γνώριζε για τους Vikings ή το extreme heavy metal και θα είχαμε πολλούς νέους οπαδούς. Είδες τι συνέβη με τους METALLICA; Εκεί που έλεγες πως τους γνωρίζουν όλοι, μόνο και μόνο από το “Stranger things”, πήραν πάρα πολλούς νέους οπαδούς.

Είναι ο κόσμος που είτε δεν τους ξέρει, είτε γνωρίζει μόνο το “Nothing else matters” άντε και το “Enter sandman”. Σίγουρα όχι το “Master of puppets”. Και τελικά είδαμε ότι είναι πολύς αυτός ο κόσμος… Τέλος πάντων. Ξέρεις, υπάρχει μία μερίδα κόσμου που δεν συμπαθεί συγκροτήματα όπως οι AMON AMARTH, αλλά και οι SABATON, οι ARCH ENEMY ή οι POWERWOLF, επειδή προσελκύουν νεαρό κοινό στις συναυλίες τους, εκτός από ανθρώπους που είναι περίπου στην ηλικία μας. Μιλώντας με τους POWERWOLF, μου έλεγαν ότι αυτό συνέβαινε και στα 80s όταν έβγαιναν οι IRON MAIDEN και οι παλαιότεροι έλεγαν ότι το σωστό heavy metal είναι οι RAINBOW και οι DEEP PURPLE. Τι συμβαίνει τελικά με εσάς;
Εγώ πιστεύω ότι μεγάλο μέρος του νεανικού μας κοινού, οφείλεται στο γεγονός ότι είμαστε πλέον αρκετά χρόνια συγκρότημα κι έχουν μεγαλώσει τα παιδιά των πρώιμων οπαδών μας, στα οποία έβαζαν να ακούσουν τη μουσική μας. Και αυτό χρειάζεσαι όταν παίζεις μουσική, πολλές γενιές οπαδών. Για να καταφέρεις να περιοδεύεις και να ζεις από τη μουσική, πρέπει να έχεις περισσότερες από μία ηλικιακές ομάδες.

Πιστεύεις πως είναι πρόβλημα το γεγονός ότι ο μέσος όρος ηλικίας των ακροατών του heavy metal αλλά και των συναυλιών, είναι αρκετά μεγάλος;
Στις δικές μας συναυλίες, ο κόσμος είναι μοιρασμένος ηλικιακά, αλλά κι έρχονται και πολλές κοπέλες.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το στοιχείο που κάνει τις κοπέλες ή γενικότερα κόσμο που δεν ακούει αποκλειστικά extreme ή death metal, να έρχεται στις συναυλίες σας και να σας ακούει γενικότερα; Εννοώ ότι αν δεν ακούς ακραία φωνητικά, είναι πολύ δύσκολο να συνηθίσεις μπάντες όπως οι OBITUARY, πχ, που περιοδεύετε μαζί τους…
Νομίζω πως έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαστε λίγο πιο μελωδικοί και λίγο πιο «προσιτοί», θα έλεγα. Εμείς, για παράδειγμα, ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική εξαιτίας των IRON MAIDEN και η μουσική μας, αν σου αρέσουν οι IRON MAIDEN, δεν είναι και πολύ διαφορετική. Να το θέσω αλλιώς, είναι πιο κοντά οι IRON MAIDEN στους AMON AMARTH, παρά στους OBITUARY.

Τι έχεις να πεις σε όσους θεωρούν ότι το πραγματικό metal πρέπει να έχει moshpits και walls of death αντί για rowing pits με ανθρώπους να κάνουν κουπί στις συναυλίες;
Δεν μπορείς συνέχεια να είσαι στο moshing ή να είσαι macho όλη την ώρα. Θα πρέπει να υπάρχουν και αστεία σκηνικά στις συναυλίες. Δεν είναι ότι δεν μας αρέσει το moshing ή το wall of death, αλλά μας αρέσει το κοινό μας να έχει διαφορετικές αντιδράσεις κάποιες φορές. Άλλωστε το rowing pit, είναι ένα σήμα-κατατεθέν των AMON AMARTH και γι’ αυτό έχουμε γράψει και το τραγούδι “Put your back into the oar”. Θα έχει ενδιαφέρον να βλέπαμε τις αντιδράσεις του κόσμου και αν θα κάνουν «κουπί», όταν το παίξουμε, επειδή δεν το έχουμε παίξει μέχρι στιγμής live.

Τι προσπαθήσατε να κάνετε διαφορετικό στο νέο σας άλμπουμ; Εκτός από τις απαγγελίες στο τελευταίο τραγούδι, αν δεν κάνω λάθος, χρησιμοποιήσατε και μία γυναικεία χορωδία;
Ναι, ναι. Αυτό είναι κάτι καινούργιο που δοκιμάσαμε. Όταν γράφω μουσική στην κιθάρα, πάντα έχω δίπλα μου πλήκτρα, όπου δοκιμάζω αρμονίες και διάφορα τέτοια. Κάποια στιγμή δοκίμασα έναν ήχο που έμοιαζε με χορωδία, μου άρεσε και κράτησα την ιδέα, που άρεσε και στους υπόλοιπους. Γι’ αυτόν το λόγο, ο Johan έγραψε και στίχους για τις Βαλκυρίες.

Πριν λίγο καιρό, κυκλοφορήσατε μία επανηχογράφηση του “Masters of war”, για την 20^η επέτειο του “The crusher”. Θα επανηχογραφούσατε ένα ολόκληρο άλμπουμ;
Όχι, δεν θα κάναμε κάτι τέτοιο. Θεωρήσαμε ότι είχε πλάκα να πάρουμε ένα παλιό τραγούδι, που δεν είχε την καλύτερη δυνατή παραγωγή εκείνα τα χρόνια και να το εκμοντερνίσουμε. Τα παλιά μας άλμπουμ έχουν κάποια ωραία τραγούδια, που δεν είχαν βγει όπως ακριβώς τα είχαμε στο μυαλό μας, οπότε είναι ωραίο για εμάς, κάποια στιγμή, να παίρνουμε ένα τραγούδι και να το φτιάχνουμε όπως θα θέλαμε να ήταν. Έτσι για την πλάκα, όχι με σκοπό να αλλάξουμε τελείως ένα δίσκο.

Έχετε ανακοινώσει την Ευρωπαϊκή σας περιοδεία με τους MACHINE HEAD και τους THE HALO EFFECT, μόλις ανακοινώσατε και την Αμερικάνικη με τους CARCASS, τους OBITUARY και τους CATTLE DECAPITATED, από την Ελλάδα πότε βλέπετε να περνάτε;
Μάλλον κάποια στιγμή μετά την Αμερικάνικη περιοδεία, προς την άνοιξη του 2023.

Άντε να έρθετε, γιατί έχουμε να πάμε να φάμε σ’ εκείνη την ταβέρνα που είχαμε φάει τα κοψίδια!!!
Πωπω!!! Ακόμα λέμε για εκείνο το γεύμα που είχαμε κάνει!!! Κάθε φορά που μιλάμε για ελληνικό φαγητό, φέρνουμε στην κουβέντα εκείνο το γεύμα και φυσικά όταν έρθουμε, πρέπει οπωσδήποτε να ξαναπάμε εκεί.
Σάκης Φράγκος

Photos by Jonathan Weiner