a
Τους Αθηναίους AMONGRUINS τους παρακολουθώ σχετικά πρόσφατα στενά. Πρόκειται βέβαια για μπάντα δεκαετίας στα πράγματα, οπότε δεν τους λες ακριβώς νέο συγκρότημα. Παρόλα αυτά, ετούτη εδώ, είναι μόλις η τρίτη full-length κυκλοφορία του σχήματος, 7 χρόνια από το “No light” που θεωρώ τη καλύτερη τους στιγμή μέχρι την επόμενη, καθώς και το σημείο όπου η μπάντα βρήκε ξεκάθαρα τον ήχο της σε σχέση με το άγουρο ντεμπούτο “Bring out your dead”. Το μελωδικό death metal τους με τις διάφορες επιρροές, μέστωσε πολύ όμορφα στο “No light”, με τις ευλογίες του Tuomas Saukkonen (WOLFHEART), ο οποίος ανέλαβε τη παραγωγή του, αλλάζοντας επίπεδο το συγκρότημα. Ωστόσο, στο τρίτο κρίσιμο άλμπουμ, τι ψάρια θα πιάσουμε;
Παραγωγή από Αλέξη Φλούρο και τον Γιώργο Προκοπίου (MOTHER OF MILLIONS) και μίξη στα Deep Sound Studios από τον Saku Moilanen (BEFORE THE DAWN, BLOODRED HOURGLASS, HORIZON IGNITED, WOLFHEART), ενδεικτική της φιλοδοξίας του συγκροτήματος για το αποτέλεσμα αυτό. Επιπλέον, αλλαγή του λογοτύπου. Όλα αυτά συντελούν σε μια διαφορετική προσέγγιση, συνοδευόμενη από συμβόλαιο με την Theogonia Records. Φτάνει λοιπόν, το promo, έρχεται η πρώτη σφαλιάρα με το “Tear me apart” όπου οι AMONGRUINS δείχνουν ακριβώς αυτό το είδος που υπηρετούν. Μελωδικό death metal όπως θέλουμε να το ακούμε. Γκαζωμένο, ογκώδες, με δυνατές μελωδίες και φωνητικά που σε πείθουν για το βίαιο των προθέσεων τους. Παρακλάδι του ακραίου ήχου είσαι άλλωστε, αν δε με πείθεις τοιουτοτρόπως, πιάσε το πλέξιμο καλύτερα!
Από την άλλη, το πανέμορφο “End of my fall” με την υπέροχη του ανάπτυξη φαντάζει βγαλμένο από κάποιον Σουηδικό ή Φινλανδικό δίσκο του είδους. Η “εύκολη” σύνδεση αισθητικά (και λόγω συντελεστών) γίνεται με τους WOLFHEART, ενώ θα το πήγαινα και λίγο πιο πίσω, στους DARK TRANQUILLITY και τους IN FLAMES της δεκαετίας του 2000. Στο “Shattered times” ειδικά, έχουμε ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ IN FLAMES να εμφανίζονται, όπου οι AMONGRUINS διαλύουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Το “Our destructive tide” φέρνει τα πρώτα breakdown, λοξοκοιτάζοντας στο πρώτο άλμπουμ και φέρνοντας τα καλύτερα στοιχεία του μπροστά, ενώ η γέφυρα πριν το ρεφρέν φέρνει κατά νου τους CHILDREN OF BODOM του “Follow the reaper”. Θα έλεγα ότι υπάρχει ένα πιο μεστό “πάντρεμα” των καλύτερων στοιχείων των δύο προκατόχων αυτού του δίσκου.
Όσον αφορά τώρα το “Wells of war” το πρώτο κομμάτι που βγήκε προς τα έξω από τη μπάντα, φέρνει AMON AMARTH μέχρι και ολίγη από BOLT THROWER (στην εισαγωγή). Δοκιμασμένο επί σκηνής και λειτουργεί φοβερά. Εν συνεχεία, το “Suffer for credence” ξεκινάει επίσης με σωστά δομημένο breakdown, μαρσάροντας με τρόπο που φέρνει κατά νου και τις πιο μελωδικές στιγμές των HYPOCRISY ή τις πιο γρήγορες των AT THE GATES. Γκρουβάτο επίσης το “Forever the signs”, κάργα στακάτο παίξιμο, δείγμα κομματιού που μπορεί να λειτουργήσει υπέροχα live με τις έξυπνες μελωδίες του. Τέλος, το “Land of the black sun” χτίζεται πολύ ωραία μελωδικά με το μπάσο, για να δώσει ένα επιπλέον πράγμα στο δίσκο. Τα καθαρά φωνητικά του τραγουδιστή στρατηγικά τοποθετημένα για να δώσουν μια όμορφα μελαγχολική διάθεση στο φινάλε του δίσκου, με το κομμάτι να κλείνει κυκλικά, όπως άρχισε.
Οι AMONGRUINS έβγαλαν ένα δίσκο που κοιτάζει στα μάτια τις μεγάλες μπάντες του είδους, με φρεσκάδα και μπόλικο θράσος. Ξεκάθαρη αλλαγή επιπέδου παραγωγικά μα και συνθετικά. Προσωπικά εκτιμώ πως τα καλύτερα έπονται, άμα δεν κάνει άλλα 7 χρόνια να βγει το επόμενο άλμπουμ. Επιπλέον, εάν κρίνω από το γεγονός ότι έχουν ήδη ανακοινώσει συναυλίες εκτός συνόρων προς προώθηση του εν λόγω δίσκου για το φθινόπωρο, όπου είμαι σίγουρος ότι θα αγκαλιαστούν (ειδικά από το πιο “Βόρειο” κοινό), η μπάντα είναι διατεθειμένη να δείξει τα δόντια της στο κόσμο και να πιάσει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Εύγε!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
