Όταν έρχονται τα παιδιά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα, δεν μπορείς να ΜΗΝ δώσεις το παρόν. Τι να κάνουμε; Αγάπες είναι αυτές που αισίως μετράνε 30 χρόνια παρά κάτι. Πόσο μάλλον, όταν η τελευταία φορά που μας είχανε τιμήσει με τη συναυλιακή παρουσία τους, ήταν το μακρινό 2011 (αν δεν κάνω κάποιο χοντρό λάθος). 12 χρόνια ήταν πολλά και σε συνδυασμό με το τωρινό status των Φινλανδών, το μακράν κορυφαίο της ως τώρα καριέρας τους, ήμουν περίεργος να δω αν θα είμαστε πάλι αυτοί οι κλασικοί 500 (δεν νομίζω ότι τους είχαμε ξεπεράσει ποτέ, αλλά μεγάλος άνθρωπος, μπορεί κάτι να έχω χάσει στη μνήμη) ή θα τύγχαναν επιτέλους της αναγνώρισης που αξίζει η μουσική τους και στη χώρα μας. Η παρουσία των SOLSTAFIR στο πακέτο (οι οποίοι είχαν 5 χρόνια να μας επισκεφθούν), ήταν ένας επιπλέον λόγος να έχει κόσμο το live και τελικά το Fuzz γέμισε!
Γεμάτο δεν ήταν στην αρχή, όταν βγήκαν στη σκηνή οι Φινλανδοί LOST SOCIETY, που το “thrash” που τους συνοδεύει στο χαρακτηρισμό του ήχου τους θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει, γιατί οι ίδιοι έχουν φύγει χρόνια από αυτό στα τελευταία δύο άλμπουμ ειδικά. Όχι ότι έχει καμία σημασία όμως, αφού οι 4 αυτοί κύριοι, ήταν εξαιρετικοί! Απόδειξη αυτού, ότι ενώ στην αρχή το κοινό ήταν κάπως “παγωμένο” (και λογικό, αφού πλην λίγων, δεν υπήρχαν και πολλοί οπαδοί τους στο χώρο), από το 3ο κομμάτι και μετά, κέρδιζαν όλο και περισσότερο κόσμο με το τέλος να τους βρίσκει να εισπράττουν ένα δυνατό χειροκρότημα.
Τι έκαναν για αυτό; Απλά βγήκαν με τσίτα τα γκάζια, ενέργεια, όρεξη και πολύ δυνατό ήχο (παράδοξο ότι νομίζω ήταν ο δυνατότερος της βραδιάς), έπαιζαν σαν δαιμονισμένοι, έπαιζαν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ και όσο περνούσε η ώρα και έβλεπαν ανταπόκριση, τόσο έδιναν και αυτοί παραπάνω, το χαίρονταν και φαινόταν. Και κινητά και αναπτήρες ανάψαμε όταν μας είπε ο Samy Elbana (τραγουδιστής τους) και συμμετείχαμε με τη φωνή και με παλαμάκια και όλα. Αυτή η μίξη Αμερικανιάς (sic) του ήχου τους, που έχει από BULLET FOR MY VALENTINE σε GODSMACK σε BRING ME THE HORIZON (βγάλτε τα samples και πλήκτρα) σε alternative σε crossover σε λίγο από Corey Taylor όλων των εκφάνσεων, κερδίζει live, ειδικά όταν αποδίδεται τόσο καλά. Πέραν της εξαιρετικής του παρουσίας σαν frontman, o Samy ήταν απίστευτος κιθαριστικά, με τα (πολύ ωραία είναι η αλήθεια) solo του να είναι καρφωμένα, ενώ όλη η μπάντα έβγαινε μπετόν αρμέ που λέμε. Σαν να βλέπεις Αμερικάνικο σχήμα και όχι Ευρωπαϊκό σε αυτόν τον ήχο. Εξαιρετική εμφάνιση πραγματικά. Αν μη τι άλλο super ζέσταμα, έστω και κόντρα με τη συνέχεια. Απόλυτη κόντρα όμως.
Γιατί όταν βγήκαν στη σκηνή οι Ισλανδοί SOLSTAFIR, άλλαξε παντελώς το κλίμα στο Fuzz. Ένα Fuzz σαφώς πιο γεμάτο από ότι στην αρχή των LOST SOCIETY, με κοινό πλέον που είχε έρθει ΚΑΙ για τους Ισλανδούς (κάποιοι πρωτίστως για τους Ισλανδούς). Θα είμαι ειλικρινής. Πλην εξαιρέσεων σε τραγούδια και δίσκους, οπαδό τους δεν με λες. Ασχέτως αυτού όμως, στουντιακά, είναι από τις μπάντες που έχουν αποκτήσει εδώ και μία δεκαετία χοντρικά (και λίγο παραπάνω βάλτε) ένα φανατικό κοινό, στην ουσία όταν το γύρισαν στα post μονοπάτια. Live, το Α και το Ω είναι να γουστάρεις και να μπορείς την τόσο ιδιαίτερη φωνή του Adalbjorn Tryggvason. Αν ναι και είσαι και του post (ειδικά του post που εκπροσωπούν οι Ισλανδοί) ε, τότε θα πέρασες πολύ καλά στο live. Αυτό που περίμενε κάποιος, αυτό πήρε. Προσωπικά, θα ήθελα αρκετά καλύτερο ήχο, αλλά περί ορέξεως σπανακοτυρόπιτα.
Με setlist από το 2009 της δισκογραφίας τους (“Kold”) και μετά, παίζοντας στην ουσία ένα κομμάτι από κάθε δίσκο και δύο από τον τελευταίο τους, “Endless twilight of codependent love”, δεν νομίζω να άφησαν κάποιον οπαδό τους παραπονεμένο. ΟΚ. Ξέρω κάποιους που θα ήθελαν κάτι από “τα δύο πρώτα”, αλλά με τις διάρκειες των τραγουδιών τους ειδικά, θα ήταν αδύνατο. Όλη η παρουσία του σχήματος ήταν γύρω από τον Tryggvason, ο οποίος ζεσταινόταν επικοινωνιακά όσο περνούσε η ώρα και έφτασε στο peak του στο τέλος (πρόλαβε!).
Δεν έχω ξαναδεί SOLSTAFIR live (να λέμε αλήθειες είπαμε), οπότε δεν μπορώ να “συγκρίνω” ή οτιδήποτε, αλλά βάζοντας στην άκρη τα προσωπικά γούστα, οι Ισλανδοί αυτό που έχουν να δώσουν, αυτό έδωσαν το Σάββατο το βράδυ στο Fuzz και κρίνοντας από τις αντιδράσεις γύρω μου, μόνο ικανοποίηση άφησαν στους οπαδούς τους που τους τίμησαν με την παρουσία τους, επιλέγοντας και “σωστά τραγούδια” από τον κάθε δίσκο. Σίγουρα, αρέσουν ή όχι, όπως και οι LOST SOCIETY, έτσι και αυτοί, έδωσαν το διαφορετικό στη βραδιά και την έκαναν ακόμα πιο ποικίλη αλλά και ενδιαφέρουσα.
Κακά τα ψέματα όμως, η βραδιά ανήκε πρώτα στα παιδιά από τη Φινλανδία. Και το πρώτο που παρατηρούσε κάποιος και καταλάβαινε (εδώ, γιατί έξω ήδη έχει αλλάξει) το διαφορετικό status των AMORPHIS του 2023, ήταν η υπέροχη σκηνή! Πρώτη φορά βλέπουμε τα παιδιά με τόσο pro σκηνή, με οθόνες πίσω, με πλαϊνά έξτρα φώτα και τα πάντα “μετρημένα”. Παρόλα αυτά, η αρχή δεν σε προϊδέαζε για τη συνέχεια, καθώς ήταν αρκετά “μαγκωμένη” να την πω. Ο ήχος ήταν κακός στα δύο πρώτα τραγούδια (“Northwards” και “On the dark waters”), ίσιωσε κάπως στο “Bad blood” (το πρώτο που ξεσήκωσε το κοινό, όντας και ΚΟΜΜΑΤΟΣ) και στο “The moon”, για να φτιάξει επί της ουσίας “εκεί που έπρεπε”. Το intro του μνημείου “Tales from the thousand lakes” παίζει από τα ηχεία και καπάκια “Into hiding” για να ταξιδέψουμε στο χρόνο και να γουστάρουμε, πόσο μάλλον όταν ο Tomi Koivusaari έκανε και growls, όπως τότε! Το ότι μετά από αυτό πέρασαν λίγο “Magic and mayhem” για να μπουν στο “Black winter day”, ήταν ένα δωράκι ωραίο που εκτιμήθηκε δεόντως, ειδικά από τις “παλιοσειρές” της μπάντας! Το “Silver bride” πάντως που ακολούθησε, έδειξε ίσως για πρώτη φορά το πόσο έχει ανέβει το σχήμα στην Ελλάδα (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ) αφού το ρεφρέν τραγουδήθηκε δεόντως από τον κόσμο και τόσο το κοινό, όσο όμως και οι AMOPRHIS, με μπροστάρη φυσικά τον Tomi Joutsen, είχαν ζεσταθεί για τα καλά.
Το “Sky is mine” ήρθε να κάνει δύο τα κομμάτια από το “Skyforger” και ήταν φυσικά παραπάνω από ευπρόσδεκτο, για να γυρίσουμε στο σήμερα με τα αναμενόμενα (και όχι άδικα) “Wrong direction” και “Amongst stars”, με την Anneke να ακούγεται από τα προηχογραφημένα φυσικά, αλλά να εμφανίζεται και στις οθόνες πίσω από το σχήμα. Η μπάντα παικτικά, είναι ίσως στα καλύτερά της. Δεμένη φουλ, άρτιες εκτελέσεις κομματιών και ένα σχήμα που εκπέμπει πλέον από όλες τις απόψεις ένα άλλο status από αυτό που τους ξέραμε κάποτε. Έχει ανέβει σκαλιά εμπορικά και μαζί και σε όλη την παρουσία του. Όπως πρέπει δηλαδή και αρμόζει.
Το “Seven roads come together” λαμβάνει θερμή υποδοχή και με το δίκιο του, αλλά να με συγχωράτε, Η στιγμή του live ήταν το “My kantele”. Ναι, δεκτά όλα, ποια είναι πιο γνωστά τραγούδια, το σήμερα το χθες, ότι θέλετε. Αλλά αυτό είναι το ένα κομμάτι που (τουλάχιστον όταν μιλάμε για τα 5 πρώτα άλμπουμ τους.. το 6ο δεν το αναφέρουμε καν έχουμε πει) θα έβαζες σε κάποιον και θα εξηγούσε στο έπακρο το τι παίζουν και τί είναι αυτοί οι τύποι. Ύμνος και φανταστική εκτέλεση! Βέβαια, το “House of sleep” είναι αυτό που σήκωσε στο πόδι το Fuzz, λογικό και επόμενο, αφού πέραν του ότι είναι κομματάρα, είναι και χιτάρα και κάπως έτσι κλείσαμε το κανονικό σκέλος ας πούμε της συναυλίας.
Προσωπικά, το κομμάτι του encore (γιατί ήταν μονάχα ένα) μου προκάλεσε έκπληξη, αλλά δέχομαι τα σημεία των καιρών και του πόσο ορίζουν και καθορίζουν πράγματα το YouTube, το Spotify (κυρίως) και οτιδήποτε διαδικτυακό. “The bee” λοιπόν σε μία άρτια εκτέλεση και με το Fuzz να κουνιέται στους ρυθμούς των AMORPHIS για τελευταία φορά.
Υπέροχη στιγμή της συναυλίας η παρουσίαση του σχήματος από τον Joutsen, όπου σε κάθε μουσικό, αυτός έπαιζε και ένα γνωστό rock/metal κομμάτι με το κοινό όχι απλά να συμμετέχει, αλλά να τραγουδάει φουλ. Ωραίο.. έξυπνο.. έπιασε!
Κλείνουμε: Από θέμα παρουσίας, σκηνής και κόσμου, ήταν το καλύτερο live των AMORPHIS στην Ελλάδα. Επιτέλους έχουν την αναγνώριση που τους αρμόζει θα πω εγώ και ας με λέτε (δικαίως) groupie! Από θέμα setlist, καταλαβαίνω απόλυτα την εστίαση στο (πολύ) νεότερο υλικό, αυτό που τους μεγάλωσε άλλωστε και που έφερε τόσο παραπάνω κόσμο στο Fuzz. Αλλά να μην πω κι εγώ ότι θα ήθελα κάτι από “Tuonela”, κάτι από “Silent waters” έστω; “Alone”, “Divinity”, “The way”, “Towards and against”, λίγο παραπάνω ρε παιδάκι μου, έτσι για το καλό. Αλλά έτσι είναι στα 90λεπτα set, έτσι είναι πλέον και η δυναμική της μπάντας και ορθώς προσαρμόζεται στο σήμερά και στο κοινό της. Το “τυράκι” είναι πάντα ευπρόσδεκτο πάντως. Όπως και να έχει ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΕΡΝΕΤΕ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ!!! Έλεος με τα τόσα χρόνια πείνας. Αυτά!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
