Τρία νέα άλμπουμ ANATHEMA μέσα σε 5 χρόνια, είναι κάτι αξιοπρόσεκτο! Από εκεί που είχανε πέσει σε λήθαργο στα 00s, φαίνεται ότι άλλαξε δεκαετία και πήρανε πάλι μπροστά. Ως προς αυτό λοιπόν, όλα όμορφα και ωραία.
Είχανε βγάλει και το “Weather systems” και το “επιτέλους” ακούστηκε από πάρα πολλά στόματα που είχαν anathema-τίσει με κυκλοφορίες τύπου “We are here…” αλλά και από την αδράνεια των 00s και κάτι επανεκτελέσεις και και και. Μετά όμως σου έρχεται το “Distant satellites” και προσγειώνεσαι. Και αφού έχεις προσγειωθεί, να το καινούργιο κομμάτι, το “Springfield”, που έρχεται και κάνει το χειρότερο για ένα δίσκο: δημιουργεί προσδοκίες! Πολύ ωραίο τραγούδι, με στοιχεία από παλιότερες εποχές της μπάντας και το “ρε λες;”, ακούστηκε από πολλούς από εμάς. Παραδεχτείτε το. Τελικά όμως έγινε το θαύμα;
Προσπερνώντας το παντελώς αδιάφορο intro, το “Leaving it behind” με τα electronic τύμπανα, το groove και τον «ανεβαστικό» του χαρακτήρα, σε μπερδεύει συγκριτικά με το “Springfield”. Όμως είναι το μοναδικό τέτοιου ύφους κομμάτι του δίσκου (και είναι και το πιο ζωντανό από όλα) και δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα, εκτός του “Can’t let go” που επίσης είναι πιο «ζωντανό», συγκριτικά πάντα με τα υπόλοιπα. Τα υπόλοιπα που είναι οι ANATHEMA των τελευταίων δίσκων τους. Αργά κομμάτια, ατμοσφαιρικά, minimal σε στιγμές, λίγο ambient σε άλλες, ένα τύπου soft alternative σε άλλες, χωρίς ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις και φυσικά με ελάχιστα «ξεσπάσματα» ας πούμε. Η Lee Douglas αναλαμβάνει ακόμη περισσότερο ρόλο εδώ. Κάτι που δε με χάλασε καθόλου. Όμως το θέμα δεν είναι εκεί. Είναι στο ότι ΟΛΑ τα έχεις ξανακούσει πολλάκις. Και μπορεί σε κάποια να μη σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα επειδή οι συνθέσεις είναι τόσο καλές που το προσπερνάς (“Endless ways”, “Ghosts”, “Springfield”), όμως στα υπόλοιπα κομμάτια, αυτή η επανάληψη, αυτή ίδια ατμόσφαιρα δε συνδυάζεται με καλές συνθέσεις και ειδικά μετά το “Ghosts”, ο δίσκος κουράζει πολύ.
Ίσως είναι μία ακόμη μπάντα που το πότε τους έμαθες και αγάπησες τη μουσική τους, παίζει τεράστιο ρόλο. Αν είσαι από «εμάς» δηλαδή (που τους μάθαμε στα 90s) ή από τους «άλλους» (00s). Καταλαβαίνω και δέχομαι την αγάπη των «άλλων» για τους ANATHEMA του σήμερα, αλλά δε μπορώ να κάνω το ίδιο. Δε με νοιάζει αν δεν ακούγονται όπως κάποτε, ούτε και θα το ήθελα από μία μπάντα που αν μη τι άλλο μας είχε δείξει ότι ο πειραματισμός είναι στο DNA της. Άλλωστε μέχρι και το “A natural disaster” γουστάρω όλα τα άλμπουμ τους ανεξαιρέτως, απλά άλλο λιγότερο, άλλο περισσότερο. Ναι, το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο το έβγαλαν το 1999, όμως και πάλι. Ούτε αυτό με νοιάζει. Με ενοχλεί ότι έχουνε μείνει στάσιμοι και ότι αναμασάνε τα ίδια πράγματα συνέχεια, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις. Και άντε να το κάνανε αλλά να ήτανε όλα επιπέδου “Weather systems” ας πούμε. Αλλά δεν είναι. Με το ζόρι; Οι ίδιοι δείχνουν ότι κάνουν αυτό ακριβώς που θέλουν, οπότε εμάς μας περισσεύει. Και καλά κάνουν εννοείται. Όμως χωρίς οπαδικά γυαλιά (όσο δύσκολο είναι για όλους μας σε μπάντες που αγαπάμε), οι ANATHEMA δεν είναι αυτοί που ήτανε ποιοτικά.
Κάποιοι σίγουρα θα αγαπήσουν και το “The optimist” και καλά θα κάνουν. Γούστα. Όμως προσωπικά πιστεύω ότι το άλμπουμ είναι χειρότερο του “Distant satellites” και με εξαίρεση 3-4 τραγούδια που πραγματικά μου αρέσουν, δε μπορώ να πω το ίδιο για το υπόλοιπο άλμπουμ. Και στην τελική ρε γαμώτο και άλλες μπάντες βγάζουνε δίσκους με υπέροχη ατμόσφαιρα και πάνε άπατες. Επειδή είναι οι ANATHEMA και μόνο ασχολούμαστε αποκλειστικά με αυτούς; Κρίμα, γιατί το “Springfield” έδειχνε άλλα.
5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
