Όταν με το που ξεκινάς την ακρόαση ενός (πολυαναμενόμενου είναι η αλήθεια) άλμπουμ, το πρώτο που σου έρχεται να πεις είναι ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ, τότε ξέρεις ότι το ταξίδι που πρόκειται να ακολουθήσει, θα είναι εξαιρετικό. Αυτό ακριβώς συνέβη με τον ολοκαίνουργιο δίσκο των Φιλανδών …AND OCEANS, οι οποίοι προσέφεραν στην μουσική και τον extreme ήχο το νέο τους πόνημα, το “As in gardens, so in tombs”, τον διάδοχο του πάρα πολύ καλού “Cosmic world mother” του 2020, το οποίο είχε θέσει τον πήχη για το συγκρότημα πάρα πολύ ψηλά, δημιουργώντας την εύλογη ερώτηση: «μετά από αυτό, τι θα κάνουν; Που θα φτάσουν;».
Καμία φορά, ένα πάρα πολύ δυνατό άλμπουμ, σηματοδοτεί μία κορυφή έμπνευσης και δημιουργικότητας για ένα σχήμα. Ένα παραγωγικό και συνθετικό ύψος τέτοιο, που πιθανότατα να αποτελέσει την κορωνίδα της πορείας του εκάστοτε γκρουπ, το οποίο μετά από αυτό, θα πορεύεται, άλλοτε αξιοπρεπώς, άλλοτε όχι, έχοντας πάντως προσφέρει κάτι αξεπέραστο για την ίδια την μπάντα. Το “Cosmic world mother”, φαινόταν ότι ίσως είναι κάτι τέτοιο για τους …AND OCEANS. Δηλαδή, τι καλύτερο από αυτό να έβγαζαν; Και τότε ήρθε το βασικό single του νέου τους άλμπουμ, το “Cloud heads”, το οποίο αν μη τι άλλο έδειχνε ότι σε αυτό τουλάχιστον το τραγούδι, τα στάνταρ έμεναν πολύ υψηλά για το συγκρότημα. Ζέστανε το κοινό, προετοίμασε τους θαυμαστές του ήχου και του συγκροτήματος για κάτι που φαινόταν να έρχεται με την ίδια δυναμική του προκατόχου του, αλλά και πάλι, πόσο καλό να ήταν το τότε επερχόμενο άλμπουμ;
Ώσπου εν τέλει το “As in gardens, so in tombs” ήρθε στο είναι, το ομώνυμο τραγούδι χτύπησε τα ηχεία (ανελέητα), ακολουθούμενο από το “The collector and his construct” και το μνημειώδες “Within fire and crystal”, αφήνοντας πίσω τους όποια αμφιβολία, όποια δεύτερη σκέψη ότι το “Cosmic world mother” ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να προσφέρει η μπάντα και ότι η παρέα από τον παγωμένο Βορρά, όχι μόνο δεν είχε πει την τελευταία της λέξη, όχι μόνο δεν έδωσε ότι είχε και δεν είχε το 2020, αλλά φέτος, με την κυκλοφορία του έκτου ολοκληρωμένου άλμπουμ τους, ισοπέδωσε κυριολεκτικά ό,τι βρήκε στο διάβα της, σαν φουρτουνιασμένος ωκεανός, που καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Συμφωνικό, ταχύτατο, μελωδικό γεμάτο ένα σκασμό εναλλαγές, με φωνητικά απειλητικά, τρομακτικά, τύμπανα που σπέρνουν όλεθρο γύρω τους, στιγμές νηνεμίας που κρατάνε τόσο όσο χρειάζεται το μπάσο να δώσει το ρυθμό ώστε ο πόλεμος να ξεκινήσει ξανά, κιθαριστικά μέρη που ξερνάνε φωτιά (ή κύματα). Ένας ατελείωτος ορυμαγδός, πανίσχυρος, τρομερά εμπνευσμένος, ανυπέρβλητος. Τέτοιος, που αν στην προηγούμενη δουλειά τους δημιουργούνταν η απορία «μετά, τι;», τώρα με αυτή την επέλαση του “As in gardens, so in tombs”, ίσως οι …AND OCEANS να είναι από αυτούς, τους μεγάλους, που δεν γνωρίζουν ταβάνι, που δεν έχουν όρια, που μπορεί να σε εκπλήξουν σε κάθε βήμα τους ευχάριστα. Όχι απλά ευχάριστα, μοναδικά. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;;;;;;;;;
9 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
