Μετά τους DEMON, CLOVEN HOOF, MYTHRA, PAGAN ALTAR, SATAN, TYGERS OF PANG TANG, DIAMOND HEAD, TYTAN και VENOM INC, ήρθε και η σειρά των ANGEL WITCH να γίνουν μέλος του NWOBHM Team που έχουν κυκλοφορήσει δίσκο την τελευταία τριετία. Δεν ξέρω αν ξέχασα κάποιον. Όποιος διαβάζει τούτες τις γραμμές και θυμάται κάτι ακόμη, ας στείλει ένα μήνυμα στο περιοδικό (ας είναι και κράξιμο) και ας διορθώσει-συμπληρώσει. Κάποιοι από αυτούς τους δίσκους ήταν καλοί, κάποιοι όχι τόσο, κάποιοι ήταν μικρά αριστουργηματάκια. Ήμουν περίεργος να δω πως θα τα πάνε οι ANGEL WITCH, καθώς το προηγούμενό τους πόνημα (“As above, so below”), θεωρείται έτσι και αλλιώς, μία πολύ καλή προσπάθεια και ένας δίσκος που άφησε υποσχέσεις για μια δεύτερη… νιότη. Η μπάντα έδειχνε ακμαία και το κυριότερο, με ανανεωτικό, έστω και αν ήταν ο ορισμός του vintage, ήχο.
Έβαλα λοιπόν να ακούσω το “Angel of light” με περιέργεια, αλλά και ανυπομονησία. Η έναρξη του “Don’t turn your back” με συνεπήρε. Πολύ ωραίες κιθάρες, ογκώδη riffs, ωραίες φωνητικές γραμμές, αλλά η φωνή είναι σαν να μη μπορεί να βγει και να τις εκφράσει. Δεν ξέρω αν φταίει η παραγωγή ή αν όντως ο Kevin Heybourne αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ποτέ οι ANGEL WITCH δεν διεκδικούσαν δάφνες μπάντας με «μεγάλη» φωνή, αλλά υπήρχε δυναμική. Υπήρχε χαρακτήρας. Εδώ, ακούς ένα εντελώς επίπεδο πράγμα, απευθείας από το πηγάδι, το οποίο πολλές φορές δεν έχει καν ανάσες. Το ίδιο πιάνω τον εαυτό μου να μονολογεί και στα “Death from Andromeda” και “We are damned” που ακολουθούν, οπότε το πήρα απόφαση πως αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει. Ένα άλλο σημείο που πρέπει να τονιστεί, είναι η βαρύτητα του ήχου. Σε αρκετές στιγμές, οι ANGEL WITCH ηχούν σχεδόν doom metal (ειδικά στο “The night is calling” και στο “Condemned” αυτό είναι ξεκάθαρο). Και εκεί και αν είναι που θες τραγουδιστή καλό, δυναμικό, να σε βγάλει μπροστά! Αντ’ αυτού, χαμηλές πτήσεις. Πολύ χαμηλές. Άσε που σε γενικές γραμμές μου δίνεται η εντύπωση πως ο Heybourne θέλει να πάει αλλού τη μπάντα. Μήπως όντως αλλάζει ο χαρακτήρας του group; Μήπως οι Λονδρέζοι (κατ’ όνομα) θα εξελιχθούν σε μια heavy/doom μπάντα; Για να δούμε.
Το “Angel of light” δεν είναι κακό άλμπουμ. Δεν είναι όμως και καλό. Αποτελεί μία μετριότητα, με καλές στιγμές, που χάνονται δυστυχώς στον κυκεώνα της «πνιχτής» παραγωγής και των αναιμικών φωνητικών. Ναι, θα μπορέσεις να βάλεις 1-2, μπορεί και τρία τραγούδια του στην αγαπημένη σου NWOBHM συλλογή, αλλά όταν έρθει η ώρα να το μνημονεύσεις, δεν θα είναι για καλό. Εννοείται δε, πως είναι κατώτερο του προκατόχου του και δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Δεν ξέρω τι θα κάνει ο αρχηγός των ANGEL WITCH και πού θέλει να τους οδηγήσει, αλλά εγώ αν ήμουν στην θέση του, θα άκουγα πρωτίστως το άλμπουμ, θα μετρούσα δυνάμεις και ναι, θα αφοσιωνόμουν στην κιθάρα και στη σύνθεση και θα έπαιρνα τραγουδιστή. Έναν τραγουδιστή με μία ωραία, κρυστάλλινη, δυναμική φωνή. Γιατί το θέμα δεν είναι να λες απλά το “Angel witch”. Σκοπός είναι να το λες και καλά. Η πρόσφατη πολύ καλή κυκλοφορία των DIAMOND HEAD (“The coffin train”) και η φωνάρα του Rasmus Bom Andersen, δείχνουν τον δρόμο. Περιμένω να τους δω και στη σκηνή, για να εξακριβώσω αν όντως υπάρχει παραπλάνηση από το δίσκο ή όντως τα πράγματα είναι «ζόρικα». Ως τότε, μόνο και μόνο επειδή είμαι στις καλές μου…
6 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore
