Πουλέν αυτοί εδώ οι Ισπανοί! Μεγάλα πουλέν, κυρίως από την εποχή που πήραν τη μεταγραφή στη Century Media και κυκλοφόρησαν το τρίτο, τότε, άλμπουμ τους, “Clockwork”, το 2010.
Η Ισπανία δεν είναι και η χώρα που φημίζεται για το metal της. Μιλώντας πάντα για μεγάλες μπάντες με καριέρα και όχι για οτιδήποτε μπορεί να ξεθάψει κάποιος, απλά για να το κάνει ή που στην τελική δεν έκαναν και τίποτα ουσιώδες. Αυτοί οι τύποι όμως, είναι η εξαίρεση του κανόνα και πραγματικά τόσο καλοί, σαν να μην είναι Ισπανοί μάλιστα. Και αυτό γιατί η μουσική τους είναι τίγκα Αμερικάνικη. Είτε γιατί όταν thrash-άρουν πατάνε στους TESTAMENT, τους EXHORDER και τους MEGADETH, είτε γιατί όταν βγαίνει μπροστά η crossover μεριά τους πάλι κοιτάνε προς αυτήν την Ήπειρο (από SUICIDAL μέχρι και PRONG), φλερτάροντας και με hardcore ρυθμούς και περάσματα, είτε γιατί όταν αποφασίζουν να παίξουν πιο groove, έχουν τους PANTERA πολύ ψηλά.
Στην πορεία τους, είχαν πάντα το thrash σαν κύριο συστατικό, φλέρταραν όμως συχνά και με τις groove metal επιρροές, κάνοντας τον ήχο τους τόσο τσαμπουκαλεμένο, όσο και μοντέρνο και λυρικό σε στιγμές, δημιουργώντας μία ποικιλομορφία, που στα αυτιά μου ήταν πάντα ελκυστικότατη. Νομίζω πως σε αυτό, το ομότιτλο και έβδομο κατά σειρά άλμπουμ τους, τερμάτισαν τον ήχο τους, με την καλή έννοια.
Από την αρχή του δίσκου με το τόσο μα τόσο “Fucking hostile” (PANTERA) στο μπάσιμό του εναρκτήριο “Indoctrinate” (δικαιότατα βίντεο), σε πιάνουν από το λαιμό και σε βάζουν στο τριπάκι να ακούσεις με προσοχή το άλμπουμ. Βοηθάει σε αυτό και η εξαιρετική παραγωγή (μίξη και mastering) του γνωστού και μη εξαιρετέου Zeuss Harris (HATEBREED, MUNICIPAL WASTE, ROB ZOMBIE, OVERKILL και τόσους άλλους), που είναι όπως πρέπει γι’ αυτό που παίζει η μπάντα. Ογκώδης, πεντακάθαρη και με τα πάντα να είναι στη θέση που πρέπει να είναι και να βγαίνει το απαραίτητο δυναμικό αποτέλεσμα.
Ο δίσκος περιέχει 10 τραγούδια και πραγματικά όλα έχουν απόλυτο λόγο ύπαρξης. Και έχουν κάτι για όλα τα γούστα του γενικότερου thrash στερεώματος. Το γκάζι είναι πατημένο σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, όμως οι εναλλαγές είναι τόσες και τόσο καλές, είτε σαν ιδέες, είτε παικτικά, που δεν κουράζει για κανέναν λόγο. Και το μεγάλο ατού (προσωπικά) της μπάντας, που μπορεί και εναλλάσσει το thrash, το crossover και το groove, ακόμα και μέσα στο ίδιο κομμάτι, είναι αυτό που κρατάει τον ακροατή και σε αυτόν ειδικά το δίσκο, το έχουν πετύχει διάνα. Σε αυτό συμβάλλει τα μέγιστα και ο τραγουδιστής του σχήματος, Guillermo Izquierdo, αφού έχει μία από τις πλέον ευέλικτες και προσαρμόσιμες στις ανάγκες του εκάστοτε τραγουδιού φωνές στο thrash metal. Πραγματικά αξιέπαινος.
Η ποιότητα των τραγουδιών είναι παρεμφερής (κάποια πάντα ξεχωρίζουν), πράγμα δύσκολο για δίσκο, αλλά ισχύει εδώ. Πέραν του εναρκτήριου “Indoctrinate”, το “Bleed the crown” που το ακολουθεί, με τα τίγκα TESTAMENT vibes του είναι εξίσου ωραίο. Το ίδιο και το 90s EXODUS meets TESTAMENT “The age of disinformation” με το ξύλο να εναλλάσσεται με τη groove-α. Το “Rise or fall” με τις crossover πινελιές συνεχίζει στο ίδιο ποιοτικό μοτίβο, ενώ το “Childhood’s end” «δίνει πόνο» για να έρθει ένα τίγκα MEGADETH-ικό ρεφρέν που σε στιγμές νομίζεις ότι ακούς τον Mustaine να κάνει guest! Οι TESTAMENT εμφανίζονται και στο groove-άτο “Disposable liberty”, ενώ στο “We stand alone”, το γυρνάνε στο speed/crossover με πινελιές από ANTHRAX. Το “Through the glass” ρίχνει λίγο την ένταση για να επικεντρωθεί στην groove-α και δικαιώνεται, για να έρθει το “Empire of shame” να τσιτώσει και πάλι το γκάζι, έχοντας πολύ ωραίες εναλλαγές ακόμα και σε ύφος και ένα πολύ ωραίο δίσολο να δίνει μία heavy metal-άδικη νότα, για να κλείσει ιδανικά ο δίσκος με το “Into the well”, που περικλείει τα περισσότερα από τα στοιχεία του σχήματος, έχει επίσης ένα πολύ ωραίο δίσολο.
Δεν αναφέρομαι πολύ συχνά στους στίχους, είτε γιατί δεν είναι πάντα διαθέσιμοι τη στιγμή της παρουσίασης, είτε γιατί δεν είναι κάτι το τόσο φοβερό. Όμως εδώ, αξίζει να τους τσεκάρει όποιος έχει την ίδια «μούρλα» και τσεκάρει πολλές φορές και το στιχουργικό κομμάτι για να ολοκληρώσει το παζλ ενός δίσκου. Καλογραμμένοι και στην ουσία του thrash. Και σε αυτό το κομμάτι, πολύ καλή δουλειά.
Το ομότιτλο άλμπουμ των ANGELUS APATRIDA, το έχω λιώσει τις τελευταίες μέρες. Και αν 2-3 τραγούδια ήταν ακόμα πιο κοντά στα υπόλοιπα, θα ήταν ακόμα μεγαλύτερος ο βαθμός. Είναι τέτοια η ποιότητά του, οι εναλλαγές και η ουσία του, που κάνει τα 47 χοντρικά λεπτά της διάρκειάς του, να περνάνε νεράκι. Αν γουστάρετε thrash με μοντέρνα αισθητική, με επιρροές αλλά και χαρακτήρα, με εναλλαγές, πολύ ωραία παιξίματα, τσαμπουκά, groove, ποικιλία και δυναμική, τότε πρέπει να ακούσετε αυτόν το δίσκο. Μπάντα που η δισκογραφία της αξίζει περισσότερο από τη δημοτικότητά της. Ταπεινή άποψη…
8,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
