Τον έρωτα μου με τους ANNIHILATOR, φαντάζομαι, όσοι έχουν διαβάσει τα κείμενα μου, τον γνωρίζουν καλά. Η αγαπημένη μου Καναδική μπάντα, όχι μόνο στο thrash αλλά γενικότερα. Και αν μιλάμε για το τεχνοκρατικό thrash, τους έχω πάνω από MEGADETH! (ναι, το είπα!) Οπότε καταλαβαίνετε πόσο χαρούμενος ήμουν όταν μου ανέθεσε το αφεντικό να καλύψω το μοναδικό streaming event που θα έκαναν οι ANNIHILATOR, το οποίο θα περιείχε τα εξής. Καταρχάς, θα ακούγαμε το ΜΝΗΜΕΙΟ “Alice in hell” στην ολότητά του από την τωρινή σύνθεση του συγκροτήματος (με Stu Block στα φωνητικά δηλαδή), για δύο λόγους.
Πρώτον τα στρογγυλά 35 χρόνια που συμπληρώνονται από τη κυκλοφορία του θρυλικού ντεμπούτου. Δεύτερον μια συναυλία στην οποία τιμάται ο πρώτος τραγουδιστής της μπάντας που δεν είναι πια εν ζωή, ο Randy Rampage. Στο σετ, ο Jeff Waters υποσχέθηκε και άλλα κλασσικά ANNIHILATOR κομμάτια, ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με το “Alice in hell”, καθώς και υλικό που δεν έχουμε ξαναδεί. Χορταστικό πακέτο, της τάξεως των 150 λεπτών σύνολο. Όπως είπε και ο ίδιος, ούτε θα είναι διαθέσιμο για download, ούτε για streaming, οπότε όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε! Πλήρως προετοιμασμένος για τη βραδινή προβολή (μέχρι και mac and cheese είχα από δίπλα!), έστησα καραούλι να περιμένω!
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ – Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ “ALICE IN HELL”
Από πριν ξεκινήσουμε το streaming, μας καλωσόρισε μια ακρόαση του “Alice in hell” από το studio, όπως τη μάθαμε και την αγαπάμε, έτσι για ζέσταμα, με την αντίστροφη μέτρηση να μας προετοιμάζει για τα όσα θα δούμε. Πρώτος εμφανίζεται, φυσικά, ο Jeff Waters αυτοπροσώπως, εξηγώντας μας πως ο λόγος που γίνεται σε streaming αυτό το live, είναι γιατί το festival που θα έπαιζαν στη Σλοβακία στις 29 του μηνός με FIVE FINGER DEATH PUNCH, SCORPIONS και άλλους, ακυρώθηκε. Οπότε είπαν “αφού είμαστε εδώ, ας κάνουμε μια live πρόβα” (περισσότερα παρακάτω). Στα πλαίσια της αγαπημένης λογοδιάρροιάς του, ο Καναδός ηγέτης, μας έκανε μια διαδρομή στην κρίσιμη πρώτη πενταετία από την ίδρυση της μπάντας ως και τη κυκλοφορία του “Alice in hell”, πιάνοντας και λίγο από τη μετάβαση στο “Never neverland”.
Από το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε το ‘84 (“Crystal Ann”), τα demos “Welcome to your death”, “Phantasmagoria” (πιο μοσχοπουλημένο demo μετά τα άλμπουμ των METALLICA/MEGADETH εκείνη τη χρονιά – πράγμα πολύ κολακευτικό για τον ίδιο), τα εύσημα στον drummer Paul Malik της demo εποχής για την συνεισφορά του (λέγοντας ότι έκαναν πρόβα σε υπόγειο κάτω από μαγαζί με ρούχα), την ιστορία με τον manager (που άλλα του υποσχέθηκε, πολύ λιγότερα του έδωσε, με τον Jeff πρακτικά φτωχό, εξαρτώμενο από τη καλή καρδιά του νοικάρη του που τον τάιζε) και τον μηχανικό ήχου Paul Blake (με τον οποίο δούλευε από μεσάνυχτα με 3 το πρωί για το άλμπουμ – του δόθηκε το κύριο credit για το γεγονός ότι τον έσπρωξε προς το κομμάτι του να γίνει παραγωγός), ο Jeff δεν άφησε κανέναν στην απ’ έξω, έχοντας καταγράψει τη κάθε λεπτομέρεια.
Αποκάλυψε πως υπάρχουν δύο διαφορετικά drum sessions στο “Alice in hell” και ελάχιστοι το ξέρουν, με διαφορετικό σετάρισμα τυμπάνων γιατί από Παρασκευή σε Δευτέρα που είχαν τα δύο drum sessions, μια άλλη μπάντα είχε μπει να γράψει και τα είχε κάνει στην άκρη, οπότε έπρεπε να τα ξανασετάρουν από την αρχή. Έφτασαν τόσο κοντά που όντως ελάχιστοι καταλαβαίνουν ότι τα τύμπανα είναι από δύο sessions. Εκεί ακολούθησε μια άλλη αναποδιά για τον Waters, διότι παρότι άμαθος ήπιε πολύ γρήγορα πολύ καφέ σε μια ώρα και τρύπησε το στομάχι του (χρειάστηκε να πάει νοσοκομείο γιατί ουρούσε αίμα).
Άλλο ένα στοιχείο που τονίστηκε είναι πως τα τύμπανα ηχογραφήθηκαν χωρίς click track, άρα τα τύμπανα πήγαιναν πάνω κάτω από πλευράς ταχυτήτων, παρότι ο drummer ήταν εξαιρετικός (Ray Hartmann για την ιστορία, βεβαίως βεβαίως). Οπότε έπρεπε να δει ξεχωριστά με τους λοιπούς έγχορδους ο Waters πως ανεβοκατεβαίνουν οι ταχύτητες. Κοινώς, ακούγεται σαν να παίζει μαζί όλη η μπάντα αλλά δεν παίζει μαζί όλη η μπάντα! Σημειώθηκε επίσης ο Dennis Dubeau που ακούγεται η τσιριδάτη φωνή του στην τελική ηχογράφηση του “Alice in hell”, ανάμεσα στις audition για τη θέση του τραγουδιστή. Και κάπου εκεί, έρχεται ο Rampage από τους D.O.A., με τον Waters να ναι δύσπιστος στην αρχή, ωστόσο τον παραδέχτηκε φουλ, παρά το punk rock background, αφήνοντάς τον και στη σκηνή να κάνει το κομμάτι του.
Το “Alice in hell” έγινε το πρώτο χρυσό άλμπουμ της Roadrunner, οι ANNIHILATOR παίξανε με METAL CHURCH, ONSLAUGHT (εποχής “In search of sanity”) και μια μεγάλη περιοδεία με τους TESTAMENT (τους ευχαρίστησε ξεχωριστά που τους έδειξαν τα κόλπα της βιομηχανίας – έγιναν πολύ καλοί φίλοι και περιοδεύανε συχνά μαζί). Υπήρξε μια ιστορία όπου άφησε o Randy Rampage τη μπάντα στο τέλος της περιοδείας λίγο πριν το φινάλε, για να μη χάσει τη δουλειά του (χωρίς να ενημερώσει τους ANNIHILATOR), με τον Waters να λέει “θα ήταν όλα πολύ καλύτερα άμα απλά μας το είχε πει και δεν είχε απλά φύγει για το αεροδρόμιο το πρωί” (κάτι που οδήγησε τον Καναδό θεό σε κρίση πανικού – μεταξύ μας, δεν τον αδικώ!).
Κάπου εκεί, η Roadrunner τους βρίσκει τραγουδιστή, έναν κύριο επ’ ονόματι Coburn Pharr, για να ηχογραφήσουν τον αγαπημένο μου (και του Waters) δίσκο των ANNIHILATOR, “Never neverland”. Σκεπτόμενος τα πράγματα ψύχραιμα, ο Jeff είπε χαρακτηριστικά “άμα δεν είχε κάνει αυτό το πράγμα ο Randy, δεν θα είχαμε φτάσει εκεί που φτάσαμε οι ANNIHILATOR”. Σαν “ουδέν κακόν αμιγές καλού” μου ακούγεται εμένα. Και με βρίσκει σύμφωνο, για κάποιο λόγο γίνονται όλα. Το πρώτο μέρος έκλεισε με μια φωτογραφία του Randy και το κλασσικό R.I.P. δίνοντας πάσα στο παρόν της μπάντας.
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ – Η ΠΡΩΤΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΑΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ – ΠΡΟΒΑ
Είχε πολύ όμορφη ατμόσφαιρα η κουβέντα με την οποία μας συστήθηκαν. Πρώτον, έγινε πλάκα με το γεγονός ότι το line up με Gray/Alessandrini/Homma ήταν από τα μακροβιότερα αν όχι το μακροβιότερο. Δεύτερον, με το γεγονός ότι ο Βενιαμίν της μπάντας Fabio Alessandrini δεν είχε γεννηθεί όταν βγήκαν τα πρώτα ANNIHILATOR, αλλά το “Alice in hell” τον ώθησε στα τύμπανα, με τον Waters να του δίνει και καλά λεφτά όσο έλεγε τα καλά λόγια! Μέγιστη και η χαρά του Stu Block, που ήδη έχει συνεργαστεί μια φορά για το “Metal II” με τον αρχηγό, να ερμηνεύσει τις φωνητικές γραμμές του Randy Rampage που όπως είπε και ο ίδιος, έχουν τρομερές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Κάπως έτσι περάσαμε στο studio της μπάντας παρακολουθώντας μια υπέροχη πρόβα (μακάρι ΟΛΕΣ οι μπάντες να προβάρανε έτσι).
Στη περίπτωση setlist που έχουν ολόκληρο δίσκο, οι πολλές αναλύσεις είναι κάπως περιττές, μια και μετρημένα κουκιά είναι η κατάσταση. Το μόνο που μένει, είναι να εστιάσεις στο πως παίχτηκαν τα κομμάτια. Με σημείο – κλειδί τον Stu Block, καθώς από τους άλλους δεν είχα αμφιβολία ότι θα πάρουν κεφάλια. Ο τύπος πίσω από το μικρόφωνο των ΣΠΟΥΔΑΙΩΝ INTO ETERNITY και (δυστυχώς ή ευτυχώς) πάλαι ποτέ ICED EARTH, βγήκε, απέδειξε ότι έχει συμπυκνωμένες στο λαρύγγι του δύο τρεις χροιές τραγουδιστών ANNIHILATOR, καρφώνοντας ό,τι του δόθηκε από το αφεντικό. Ακόμα και το λάθος στο “Word salad” το αντιμετωπίσανε με τόσο γούστο που ειλικρινά δεν με ένοιαξε καν. Απλά σταμάτησαν και το πιάσανε από το σημείο που κόπηκε. Στο “Word salad” πολύ γλυκιά προσθήκη, η εισαγωγή έγινε από live του ‘99 από ηχογράφηση που μάλλον είχε ο Waters στο αρχείο του. Οπότε “ακούμε” τον Rampage να το προλογίζει! Το δε “W.T.Y.D.” είχε τον Alessandrini να μιμείται φωνητικά την αρμονία στη μέση στο μικρόφωνο του drum kit, με τον Waters να του λέει “είμαστε live, μη γίνεσαι τόσο fanboy!”. Επικροτώ τον ενθουσιασμό στον πιτσιρικά, ειδικά όταν παίζει τόσο καρφί!
H μπάντα σε εκπληκτική φόρμα, όσο κι αν αυτοσαρκαζόταν ο Waters ότι “α, γέρασα, α πάω να ξεκουραστώ” και πάει λέγοντας. Ο άνθρωπος τα κάρφωσε και μαγκιά του! Στον bonus γύρο, είχαμε τετράδα θάνατο, από την αμέσως επόμενη περίοδο της μπάντας: (WELCOME TO) “The fun palace”, “Stonewall” (WHAT’S A DIME TO A MILLIONAIRE?), “Set the world on fire” και για φινάλε το υπέρτατο “Phantasmagoria” (SLEEP WELL!)! Δεν ξέρω για όσους άλλους το είδαν, εγώ πλήρης έφυγα από εκεί μέσα παιδιά! Τσίμπα και το διαφημιστικό για το Rock Kommander videogame σε σχέση με το AMERIKAN KAOS (“Armageddon boogie”) solo project του Waters, που βγήκε από το Rock Hard, για να μη ξεχνιόμαστε! Συνοδευτικά, διάβασε τη συνέντευξη του Jeff Waters στο αφεντικό.
Ένα πολύ πολύ όμορφο βράδυ Σαββάτου, με μια λατρεμένη μπαντάρα που μακάρι να μπορέσουμε να ξαναδούμε, ΜΕ Stu Block πίσω από το μικρόφωνο να παίρνει κεφάλια! Ανεξαρτήτως setlist, τοποθεσίας και τα ρέστα.
SCREAMS OF BLOOD IN THE AIR TONIGHT AND IT BURNS LIKE A BUZZSAW BLADE!
Γιάννης “Schizo” Σαββίδης
