Είναι ακόμα φρέσκες οι μνήμες από την ισοπεδωτική τους εμφάνιση στη χώρα μας και σίγουρα όλοι οι πιστοί φίλοι των ANNIHILATOR ήδη έχουν εντρυφήσει στα κομμάτια που έχουν διαρρεύσει. Άλλωστε, δεν είναι και λίγα. Τα δείγματα, όπως και οι παρουσιάσεις που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, φανερώνουν έναν δίσκο επιθετικό, θυμωμένο, δυναμικό. Ναι, οι Καναδοί κάνουν μια στροφή στο παρελθόν, λες και δεν είχαν τόσο μεγάλη επαφή με την σύγχρονη εποχή τους. Όπως ο ίδιος ο Jeff Waters μας είχε πει, εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου στην Αθήνα, υπήρχαν διάφοροι παράγοντες που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα (σύντομα λεπτομέρειες στην μακροσκελή μας συνέντευξη).
Ασχέτως όμως με τους λόγους, το “Ballistic, sadistic” είναι ό,τι καλύτερο μας έχει προσφέρει εδώ και πολλά χρόνια. Αν είστε όπως εγώ, θα λατρέψατε την περίοδο από το ντεμπούτο τους, ως το “Refresh the demon” και περιοδικά θα γουστάρατε τραγούδια (ίσως και ολόκληρους δίσκους, π.χ. “Schizo deluxe”) έκτοτε, αναγνωρίζοντας πάντως πως υπήρχε μια ασυνέπεια (“Remains”, “Annihilator”, “Metal”). Τότε, σας διαβεβαιώνω πως θα εκπλαγείτε θετικά με το “Ballistic, sadistic” αφού είναι μια φλεγόμενη μπάλα που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της. Μιλάμε για μια από τις σπουδαιότερες δουλειές του Jeff Waters στην 30άχρονη δισκογραφία του. Η συμμετοχή του Rich Hinks στην διαδικασία, αλλά και η συνεργασία του Fabio Alessandrini (τύμπανα) στις ηχογραφήσεις προσέθεσαν την επιπλέον δυναμική στις ήδη επιθετικές συνθέσεις.
Υπάρχει έκδηλη η αναφορά στις πρώιμες μέρες των ANNIHILATOR και θα το αναγνωρίσετε σε τραγούδια όπως το “Psycho ward”, ένα τραγούδι που όντως το πιο πιασάρικο του άλμπουμ, θυμίζει κάτι από “Stonewall”. Οι μουσικές αναφορές σε προηγούμενες συνθέσεις του, είναι κάτι με το οποίο παίζει συχνά ο Waters. Αυτό που όμως με χαροποιεί, είναι πως για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια, σχεδόν όλα τα τραγούδια έχουν τεχνικά, πολύπλοκα και συνάμα εντυπωσιακά ριφ, με συνοχή και ποιότητα που κάνει το σαγόνι να πέφτει. Να πούμε πως είναι και η πρώτη φορά που έχουν την ίδια σύνθεση σε δυο άλμπουμ. Δύο στα δεκαεπτά!
Λάτρεψα το “Lip service” επειδή θυμίζει κάτι από “Knight jumps queen”, “21” και ίσως “Fun palace”. Ξεχώρισα το “Riot” επειδή έχει σκληρές κιθάρες και τον αγέραστο Καναδό να παρουσιάζεται πιο δραματικός ως τραγουδιστής. Είναι αλήθεια πως έχει δουλέψει σε αυτό τον τομέα, αφού μάλλον συνήθισε την ιδέα του να είναι και ο τραγουδιστής της μπάντας. Μπορεί να μην έχει την θεατρικότητα ή το εύρος άλλων, όπως και την ευχέρεια επί σκηνής για να αποδώσει πιο απαιτητικά τραγούδια, όμως όντας ο άνθρωπος που ανέκαθεν έγραφε και τις μελωδίες της φωνής, παραδέχομαι πως τον συνήθισα. Πιστεύω θα ευχαριστηθείτε και τραγούδια όπως το πετυχημένο “Armed to the teeth” με τις πιο μοντέρνες ιδέες, αλλά και το φοβερό “Dressed up for evil”. Αν έλειπε και το αχρείαστο “The attitude” θα μιλούσαμε για αριστούργημα.
Ανακεφαλαιώνοντας, θέλω να υπογραμμίσω πως ο Jeff Waters μας προσφέρει πολλά καλά τραγούδια στον ίδιο δίσκο, με τρόπο που είχε να κάνει τουλάχιστον από το “Schizo deluxe” του 2005! Αυτοί είναι οι ANNIHILATOR που θέλουμε να ακούμε, με ριφάρες και σόλο που κάνουν τους κιθαρίστες να ζαλίζονται. Δισκάρα!
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
