Για πολύ κόσμο, όταν λέμε Καναδάς και μεταλλική μουσική, η πρώτη σκέψη του είναι οι ANNIHILATOR (ή οι VOIVOD, αλλά γι’αυτούς έχουμε ήδη γράψει ευτυχώς). Η μπάντα του Jeff Waters επισκέπτεται τη χώρα μας για έκτη φορά (1990, 2001, 2008, 2010 και 2017) οι προηγούμενες και η αδρεναλίνη και η καλοπέραση είναι συνώνυμο των συναυλιών τους, ενώ όσοι τους έχουν ήδη παρακολουθήσει γνωρίζουν καλά τι εκπλήξεις επιφυλάσσουν κάθε φορά στο σετ τους. Επειδή ο οπαδός έχει πάντα χρέος να αναλύει πολλά για τις αγαπημένες του μπάντες κι επειδή οι ANNIHILATOR ευτυχώς με συνοδεύουν από το ξεκίνημα τους, θεώρησα ιερή υποχρέωση να κάνω ότι και με τους VOIVOD, η μεγάλη –και ασταθής είναι η αλήθεια- δισκογραφία τους μας επιτρέπει ένα άτυπο αφιέρωμα στα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Ελπίζουμε να το απολαύσετε και να περάσετε υπέροχα στη συναυλία.
Όταν ήμασταν ακόμα συγκρότημα…
“Alice in hell” (1989)
Για πολύ κόσμο, το τελευταίο ΤΕΡΑΣΤΙΟ ντεμπούτο του thrash. Οι ANNIHILATOR κάνουν πάταγο από το πουθενά, παίζουν κάτι το απόλυτα δικό τους, ο Jeff Waters γίνεται ο νέος guitar hero της εποχής με το απίστευτο παίξιμο του σε ριφφ και σόλο, ο πάνκης Randy Rampage ακούγεται απειλητικός πίσω από το μικρόφωνο και συνολικά το συγκρότημα θεωρείται η ελπίδα όλου του μεταλλικού ήχου εν έτει 1989. Είχα την τύχη και τιμή να αναλύσω τα του δίσκου στην επέτειο των 30 ετών του και ακόμα μεγαλύτερη τύχη ήταν ο ξάδερφος μου να αγοράσει το δίσκο (ή σωστότερα την κασέτα εταιρείας) όταν βγήκε κι αφού πρώτα έμαθα πως πρέπει να το λέω (πόσοι ακόμα αποτυγχάνετε λέγοντας ΑΝ(Α)ΙΧΙΛΕΗΤΟΡ άραγε) και βρήκα τη χαμένη μπάλα από το παίξιμο του Jeff, η σχέση μαζί τους έγινε, παραμένει και θα μείνει απόλυτα ερωτική, εθιστική και αυτοκόλλητη μέχρι τέλους.
21: Ήταν διαφορετικότεροι όλων και κάνανε συνολικό καλό στο thrash και όλο το μεταλλικό ήχο
Fiasco: Τους πήρε αρκετά χρόνια μέχρι να το κυκλοφορήσουν και έχασαν λίγο παραπάνω δημοτικότητα απ’ όση θα είχαν αν κυκλοφορούσε νωρίτερα.
Schizos: “Alison hell”, “W.T.Y.D.”, “Human insecticide”.
10 / 10
“Never, Neverland” (1990)
Την επόμενη χρονιά και χωρίς να χάσουν ιδιαίτερο χρόνο, οι Καναδοί μας πρόσφεραν το δεύτερο σερί (και τελευταίο δυστυχώς) 10άρι τους. Το “Never, neverland” ακολούθησε μία μελωδικότερη χροιά, χωρίς να ξεχνάει το thrash υπόβαθρο του, ενώ ο Waters απέδειξε ότι μπορεί να γράφει μεστά κομμάτια χωρίς να βασίζεται μόνο στην ταχύτητα. Τη θέση του Randy Rampage πήρε ο Coburn Pharr, με τον οποίο ήρθε τέλμα και άσχημος χωρισμός μετά την περιοδεία του δίσκου, ωστόσο αποτελεί μέχρι σήμερα τον αγαπημένο τραγουδιστή του μεγαλύτερου μέρους των οπαδών τους. Οι ANNIHILATOR συνέχισαν να τραβούν το ενδιαφέρον του κόσμου και να λαμβάνουν διθυραμβικές κριτικές για τη μουσική τους, αλλά κάπου εδώ άρχισαν να γίνονται πολλά λάθη κυρίως από τον Jeff Waters και ποτέ ξανά δεν επαναλήφθηκε τέτοια αβίαστη τελειότητα, με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα πολλοί να τοποθετούνται με το περίφημο «μετά τα δύο πρώτα άλμπουμ το χάος» χωρίς να έχουν πολύ άδικο παρά το ξύλο που τους δίνουμε όταν το ξεστομίζουν…
21: Κατάφερε να κοιτάξει τον προκάτοχο του στα μάτια και να σταθεί ισάξια δίπλα του, ενώ αρκετοί το θεωρούν ανώτερο, με πρώτο τον ίδιο τον Waters.
Fiasco: Στην περιοδεία που ακολούθησε όπου συνόδευαν τους JUDAS PRIEST, είχαν την ατυχία να έχουν από κάτω τους PANTERA, οι οποίοι τους πέρναγαν πριονοκορδέλα, με το κοινό είτε να μην τους βλέπει μετά, είτε να τους γιουχάρει.
Schizos: “The fun palace”, “Stonewall”, “Never, neverland”.
10 / 10
“Set the world on fire” (1993)
Με τρίτη αλλαγή τραγουδιστή σερί και τον Aaron Randall στη θέση του Pharr και τον «πολύ» Mike Mangini στα τύμπανα, οι ANNIHILATOR μετά την εξαντλητική περιοδεία για το “Never, neverland” μαλακώνουν κι άλλο τον ήχο τους, παραμένοντας ωστόσο τόσο heavy όσο έπρεπε για να μη χάσουν την ταυτότητα τους. Ο Waters γράφει τα πιο μελιστάλαχτα κομμάτια του ως τότε, έχοντας κάνει σχεδόν ολικό λίφτινγκ στο συγκρότημα (μόνο ο μπασίστας Wayne Darley παρέμεινε στο πλευρό του) και ενώ έχασαν πολλούς οπαδούς, κέρδισαν αντίστοιχα πολλούς που παρέμειναν στο πλευρό τους, έστω κι αν το τρένο της αναγνωρισιμότητας έδειχνε να έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ωραίος τραγουδιστής ο Randall όσο κι αν αυτή η άρθρωση του με το Σ να ακούγεται σαν Θ (ΑΪ ΘΕΤ ΔΕ ΓΟΥΟΡΛΝΤ ΟΝ ΦΑΪΑ) να μη μπορεί να συνηθιστεί μέχρι σήμερα. Θα ήταν και η τελευταία φορά που η κατάσταση θα θύμιζε συγκρότημα για τον επόμενο αρκετό καιρό…
21: Ανέμελο στην ακρόαση, έδειξε ένα άλλο πρόσωπο της μπάντας. Επίσης, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ Mangini στο δίσκο.
Fiasco: Η έλλειψη τραχύτητας ήταν εμφανής, οι οπαδοί άρχισαν να τους εγκαταλείπουν, ακολούθησε σωρεία λανθασμένων κινήσεων.
Schizos: “Set the world on fire”, “Knight jumps queen”, “Sounds good to me”
8 / 10
“Bag of tricks” (1994)
Απίστευτη συλλογάρα που προσυπέγραψε και το τέλος της συνεργασίας τους με τη Roadrunner. Περιέχει διαφορετικές εκτελέσεις κομματιών, demo εκτελέσεις με τα σχεδόν death metal φωνητικά του Waters να κλέβουν την παράσταση στα κομμάτια του “Phantasmagoria” demo το οποίο και ήταν αυτό που εξασφάλισε στους ANNIHILATOR το συμβόλαιο με τη Roadrunner. Ακούμε τον Pharr σε κομμάτια του “Set the world on fire” πριν αφήσει το συγκρότημα, το “Alison hell” σε remastered εκτέλεση, την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ διαφορετική εκτέλεση του “The fun palace” μεγαλωμένη κατά μισό λεπτό σε σχέση με το δίσκο (προσωπικά τη βρίσκω ανώτερη από την τελική μορφή) και ίσως την πιο όμορφα διαφορετική στιγμή που εμφανίστηκε τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης τους τραγουδισμένη από τον μπασίστα Wayne Darley, τόσο πανέμορφη που θα ομολογήσω ότι συμπεριέλαβα τη συλλογή στο αφιέρωμα στεγνά για να γίνει ειδική αναφορά και μόνο σ’ αυτό το κομμάτι. Κάπου εδώ τελειώνει κι επίσημα η δημοκρατία στο συγκρότημα εφ’ όρου ζωής.
21: Collector’s item κυκλοφορία πλέον, ορισμός της die-hard λογικής
Fiasco: Το γείωμα από τη Roadrunner καθώς δεν επαναλήφθηκε η επιτυχία των δύο πρώτων άλμπουμ.
Schizos: “Fantastic things”! Φανταστικό, ανεπανάληπτο, μία κατηγορία μόνο του!
10 / 10 (και μόνο για το οπαδικό του θέματος)
Όταν θες κάτι να γίνει σωστά, πρέπει να το κάνεις μόνος σου… ή μήπως όχι;
“King of the kill” (1994)
Ολομόναχος πλέον χωρίς συγκρότημα και με μόνο σύμμαχο τον ντράμερ Randy Black, o Waters θα πορευόταν για αρκετά χρόνια σ’ αυτό το μοτίβο και εμπιστευόμενος session μουσικούς για τις περιοδείες. Η αρχή έγινε με το “King of the kill”, το οποίο μας τον σύστησε και σαν τραγουδιστή και μάλιστα πολύ επιτυχημένα. Όχι ότι είχε τη φωνάρα, αλλά ταίριαζε σούπερ στα κομμάτια που στην τελική έγραφε ο ίδιος ενώ ήταν και μία απαραίτητη ανάσα σαρκασμού και επιθετικότητας σε σχέση με τους Pharr/Randall. Συνεχίζει να παίζει τα κέρατα του στην κιθάρα και συνολικά ο δίσκος ακούγεται πολύ περισσότερο ANNIHILATOR από τον προκάτοχό του, έχει μεγάλες στιγμές, έχει και μεγάλα ερωτηματικά στο που θα κατέληγε αυτή η πορεία τα οποία θα λάμβαναν απάντηση όχι ιδιαίτερα μακριά χρονολογικά. Παρόλα αυτά, κατάφερε να γράψει το πλέον αναγνωρίσιμο κομμάτι του δίπλα στο “Alison hell”, και φυσικά ο λόγος γίνεται για το ομότιτλο “King of the kill”.
21: Βαρύτερος ήχος σε σχέση με το “Set the world on fire”, ταιριαστά φωνητικά, επιστροφή τ(ρ)αχύτητας σε πολλά σημεία.
Fiasco: Το γεγονός ότι μετά από κόπους ετών έμεινε ολομόναχος και γκρέμισε όσα είχε χτίσει κατά το παρελθόν. Συν το άνισο σύνολο που στέρησε καλύτερες κριτικές κι αποδοχή.
Schizos: “King of the kill”, “Annihilator”, “Second to none”
8 / 10
“Refresh the demon” (1996)
Ανανεωμένος πέρα από κάθε προσδοκία, ο Waters αποδεικνύει εδώ ότι έχει σφυγμό μέσα του και βγάζει το καλύτερο υλικό του από την εποχή των δύο πρώτων δίσκων. Ακόμα βαρύτερο, ταχύτερο και με φοβερά κιθαριστικά κόλπα μέσα του, προσωρινά έδωσε νέα ζωή στη μπάντα προτού αποφασίσει να τα γκρεμίσει όλα χωρίς λόγο κι αιτία. Ο Black αποδίδει ακόμα καλύτερα εδώ πέρα, ενώ ο τίτλος του δίσκου που στις σημειώσεις αποτυπώνεται ως η αιώνια μάχη του καλού με το κακό, προήλθε από την πάλη του με το κάπνισμα το οποίο είχε κόψει και ένιωθε τον πειρασμό να του χτυπάει την πόρτα. Φοβερό σύνολο δίσκου, το οποίο κλείνει με συγκινητική στιγμή αφιερωμένη στο νεογέννητο γιο του Alex, τον οποίο ακούμε στην αρχή του “Innocent eyes”, σε μία από τις πλέον προσωπικές συνθέσεις του μεγάλου αρχηγού. Η ελπίδα των οπαδών αναπτερώθηκε προσωρινά, αλλά που να ήξεραν τι πρόκειται να ακολουθήσει στη συνέχεια από τον απρόβλεπτο Jeff…
21: Φωνητικά γεμάτα αυτοπεποίθηση, κεφάτος αέρας στις συνθέσεις, κορυφαία κιθαριστική δουλειά.
Fiasco: Η έλλειψη στίχων από το βιβλιαράκι και το “Abominog” (URIAH HEEP) από τα Lidl εξώφυλλο του δίσκου.
Schizos: “Refresh the demon”, “Syn. Kill 1”, “Ultraparanoia”.
8,5 / 10
“Remains” (1997)
ΣΚ@Τ@! Αυτοκτονία, καταδίκη, διπολισμός, δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω σαν τόλμημα την κίνηση του Waters να κυκλοφορήσει τέτοιο δίσκο με διάχυτη την ψιλο (η ψ*λο) industrial αισθητική και με τον ίδιο να παίζει τα πάντα στο δίσκο, στον οποίο έμεινε οριστικά ολομόναχος χωρίς καν τον Randy Black αλλά με μόνη παρέα το drum machine. Οι ANNIHILATOR βαρούσαν διάλυση και τίποτα δεν έδειχνε ικανό να μπορεί να τους σώσει εκείνη την περίοδο, η κατακραυγή ήταν παγκόσμια, ο ίδιος ο Waters το ήξερε αλλά δεν μπορούσε καν να κρατήσει τα προσχήματα και έβλεπε το πλοίο να ναυαγεί σε ξέρα και μάλιστα ο ίδιος σαν καπετάνιος να το εγκαταλείπει πρώτος και όχι τελευταίος όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις. Όχι, δεν είναι κακός δίσκος, αλλά από ANNIHILATOR δεν θες ένα άλμπουμ που δεν είναι κακό απλά. Ότι και να έγινε δεν μπορώ να το θεωρήσω κακό, σίγουρα όμως για την εποχή ήταν σε κάθε περίπτωση αχρείαστο.
21: Το γεγονός ότι δεν επανέλαβε κάτι ανάλογο στο μέλλον.
Fiasco: Τίποτα συγκεκριμένο, απλά Ο-Λ-Α-Λ-Α-Θ-Ο-Σ!
Schizos: “Murder”, “Tricks and traps”, “Reaction”
6,5 / 10
Ανάσταση από το πουθενά και δεύτερη νιότη!
“Criteria for a black widow” (1999)
Να και μία φορά που ο Waters γύρισε το παιχνίδι και τίναξε τη μπάνκα στον αέρα. Ακούγοντας τις συμβουλές της Roadrunner που του έδωσε συμβόλαιο, αναβίωσε τη σύνθεση του πρώτου δίσκου (πλην του μπασίστα Wayne Darley) 10 χρόνια μετά και έτσι το “Criteria for a black widow” είναι η πιο thrash κυκλοφορία της μπάντας ύστερα από το ντεμπούτο “Alice in hell”. Σαν έτοιμοι από καιρό, μπαίνουν στο στούντιο διαλύοντας τα πάντα και με τον ίδιο τον Waters πιο ευχάριστα κιθαριστικά «φλύαρο» από ποτέ, να παίζει ότι δεν είχε παίξει εδώ και πολλά χρόνια. Ο δε Randy Rampage το ίδιο ενοχλητικός και επικίνδυνος φωνητικά με έξτρα «σοφία» (χμ…) 10 ετών στο κεφάλι του. Δίσκος-ωδή στη ριφφολογία κάθε είδους, αποτέλεσε το έναυσμα για μία νέα εποχή έμπνευσης και μπορούμε να πούμε πολύ άνετα ότι ήταν ο πιο κρίσιμος στην ως τώρα ιστορία τους, διότι χωρίς αυτόν, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά προς το πολύ χειρότερο.
21: Επιστροφή της έμπνευσης, ριφφάρες από το υπερπέραν, Waters/Rampage σε έξαρση.
Fiasco: Η παραλίγο δολοφονία του Waters από τον Rampage κατά τη διάρκεια της περιοδείας με τους OVERKILL. Σε στιγμή που ο frontman «φλίπαρε», σήκωσε μαχαίρι παίρνοντας αμπάριζα 3-4 άτομα και σταμάτησε ελάχιστα πριν το καρφώσει στο κεφάλι του Jeff. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, χρειάστηκαν 7-8 άτομα για να τον αφοπλίσουν. Εξυπακούεται ότι σήμανε και την αποχώρησή του από τη μπάντα.
Schizos: “Bloodbath”, “Back to the palace”, “Sonic homicide”.
8,5 / 10
“Carnival diablos” (2001)
Η στιγμή της μεγάλης μεταγραφής ήρθε στο πρόσωπο του Joe Comeau, γνωστού και μη εξαιρετέου από τους μεγάλους LIEGE LORD. O Comeau τον καιρό εκείνο ήταν δεύτερος κιθαρίστας στους OVERKILL και αφού αποχώρησε προσήλθε στους ANNIHILATOR. O Waters πλέον με ένα τραγουδιστή έτοιμο να τραγουδήσει τα πάντα, γράφει το πιο ώριμο άλμπουμ του και την καλύτερη του δουλειά μετά τα δύο πρώτα άλμπουμ και προκαλεί πάλι θαυμασμό και παγκόσμιο ενδιαφέρον για τη μπάντα. Ο Comeau την ίδια στιγμή ακούγεται ίδιος ο Brian Johnson (AC/DC) και ο Bruce Dickinson (IRON MAIDEN), ενώ ο ήχος συνολικά είναι θαυμάσιος. Να σημειωθεί ότι αν και headliners τότε, εμφανίστηκαν μαζί με τους πολύ δημοφιλέστερους στη χώρα μας NEVERMORE οι οποίοι γιόρταζαν τη βράβευσή τους για το “Dead heart in a dead world”. Οι ANNIHILATOR τους εξαφάνισαν από το πρώτο δευτερόλεπτο χαλώντας τρόπον τινά το «πάρτυ», ενώ ακόμα μεγαλύτερο συναυλιακό gang bang τους κάνανε πάλι στο March Metal Day του 2008.
21: Joe Comeau, παίρνει το παιχνίδι πάνω του και κάμπτει όλες τις αμφιβολίες. Συν οι τραγουδάρες που έγραψε ο Jeff βεβαίως βεβαίως.
Fiasco: Το ότι έπρεπε να τελειώσει η προαναφερθείσα συναυλία του 2001. ΜΕΓΑΛΕΙΟ!
Schizos: “Battered”, “Carnival diablos”, “Epic of war”
9,5 / 10
“Waking The Fury” (2002)
Με τα φρένα σπασμένα από το “Carnival diablos” και με τον Waters σε συνθετικό οίστρο, το “Waking the fury” θεωρείται αδελφό άλμπουμ του προκατόχου του. Το θετικό είναι ότι εστιάζει λίγο περισσότερο στην σκληρότητα παρά στη μελωδικότητα και ότι είναι τρομερά κοντά σε αξία με τον προκάτοχο του, παρότι οι περισσότεροι προτιμούν το “Carnival diablos”. Εκεί που λες ότι δεν έχει μείνει κάτι που δεν έχει παίξει ο Jeff στην καριέρα του, ο δίσκος αποδεικνύει ότι η ριφφοαποθήκη του είναι γεμάτη και αστείρευτη και εκπλήσσει για νιοστή φορά. Δυστυχώς ήταν η τελευταία φορά που ακούσαμε τον Comeau σε κυκλοφορία τους και θεωρείται –όχι άδικα- το τελευταίο μεγάλο ANNIHILATOR άλμπουμ. Τα ερωτηματικά γέμισαν τους οπαδούς στο άκουσμα της φυγής του Comeau, πράγμα που επιβεβαιώθηκε με τα μετέπειτα άλμπουμ και επίσης ήταν η τελευταία φορά που παίξανε μαζί μέλη της αρχικής σύνθεσης. Το “Waking the fury” έκλεισε επιτυχώς μία χρυσή εποχή και παραμένει μέτρο σύγκρισης για τα επόμενα άλμπουμ.
21: Η απόλυτη κιθαριστική σχιζοφρένεια του Waters που δεν επαναλήφθηκε ξανά από τότε.
Fiasco: Τι άλλο από τη διάλυση αυτού του line-up…
Schizos: “Ultra-motion”, “My precious lunatic asylum”, “Striker”
9 / 10
Νέο πουλέν στα φωνητικά κι επιστροφή στη συνθετική αστάθεια…
“All for you” (2004)
Ξενέρα ολκής για την εποχή στις οπαδικές τάξεις του συγκροτήματος. Ο μορφονιός που απεικονιζόταν στις φωτογραφίες ως ο νέος τραγουδιστής δεν γέμιζε το μάτι φατσικά και η φυγή του Comeau ήταν ακόμα νωπή στα μυαλά όλων. Όταν δε βγήκε και το κλιπ για το ομότιτλο κομμάτι και φανερώθηκε και το εξώφυλλο… γ@μ@ τα με κεφαλαία γράμματα. Αντί περαιτέρω σχολίων θα παραθέσω άποψη καρδιακού φίλου εκείνη την εποχή για να καταλάβετε τι παιζόταν περίπου… «Τι ΟΛ ΦΟΡ ΓΙΟΥ ρε μ@λ@κ@, είμαστε σοβαροί; Έγραφες κάποτε κομμάτια με τίτλο «Ανθρώπινη εντομοκτονία» και τώρα γράφεις κομμάτι που λέγεται «Όλα για σένα»; Η Βίσση είσαι; Είχες τον παικταρά και τον έδιωξες για να πάρεις το emo; Ευτυχώς που έχει φωνή ο νέος και δεν είναι άσχετος, θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη τραγωδία το να πάει να ξανατραγουδήσει ο ίδιος όπως παλιά» (που να ήξερες)… τάδε έφη ο παλιόφιλος Κώστας, ANNIHILATOR-όσκυλο, παρόμοιας –αν όχι μεγαλύτερης- βλάβης με τη δική μου.
21: Η είσοδος του Dave Padden που τον έκανε τον μακροβιότερο τραγουδιστή στην ιστορία της μπάντας.
Fiasco: Που πας γυμνός στ’ αγγούρια ενώ έχουν προηγηθεί τα “Carnival diablos”/”Waking the fury”;
Schizos: “All for you”, “Dr. psycho”, “The one”
6,5 / 10
“Schizo deluxe” (2005)
Καπάκι την επόμενη χρονιά, ο Waters βάζει μπροστά το νέο άλμπουμ της μπάντας. Μαθαίνοντας (λέμε τώρα) από τα λάθη του, βάζει μερικά από τα κορυφαία κομμάτια της καριέρας του κολλητά στο δίσκο και στην πρώτη ακρόαση είμαστε έτοιμοι να πούμε «10/10». Φυσικά μετά το σύνολο εκτελεί ελεύθερη ύπτια κατάδυση με το αίσθημα της χρυσής χαμένης ευκαιρίας για θρίαμβο να περνάει και τον μέσο οπαδό να έχει τη μόνιμη απορία σε φάση «Αφού μπορείς και γράφεις κομματάρες, γιατί γράφεις 3-4 και όχι 9-10 από αυτά να ανοίξει η καρδιά μας λιγάκι»; Το άλμπουμ ονομάστηκε έτσι ως αφιέρωση στους φανατικούς οπαδούς του συγκροτήματος και στην περιορισμένη του έκδοση είχε το φοβερό “Weapon X” που κανείς δεν κατάλαβε γιατί δεν μπήκε ποτέ σε δίσκο. O Padden αφού προσαρμόστηκε στη μπάντα, προσφέρει τη δική του στιγμή ανατριχίλας στο τέλος του “Warbird” με αυτό το αέναο “CRYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY” που κατέβασε στο έδαφος τα σαγόνια όσων το άκουσαν. Άπλας!
21: Εμφανώς ανώτερο από το “All for you”, περιέχει το “King of the kill” των ‘00s (“Drive”) και εξαίρετες στιγμές μέσα γενικότερα.
Fiasco: Ύψος και βάθος συγχρονισμένα. Μετά το “Like father, like gun” κανένα δεν έχει θέση στο δίσκο. ΤΙ “SOMETHING WITCHY” ΡΕ ΚΑΤΣΙΚΟΠΟΔΑΡΕ; ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ;
Schizos: “Drive”, “Warbird”, “Plasma zombies”.
7,5 / 10
“Metal” (2007)
Το άλμπουμ των πολλών προσκεκλημένων με συμμετοχές από κάθε λογής παιχταρά μέσα, σιγά μην τους αναφέρω, ποιοι είναι όλοι αυτοί μπροστά στο μέγεθος των ANNIHILATOR στην τελική; Δε φτάνει που σας έκανε την τιμή να παίξετε στο δίσκο, θέλετε και τα εύσημα; Άσχετα αν όλοι κάνανε φοβερή δουλειά, το αποτέλεσμα είναι και πάλι κλασσική «ψιλοϋστερική» κατάσταση, με τη διαφορά ότι δεν υπάρχει το πολύ μεγάλο κομμάτι που θα κάνει τη διαφορά αλλά όλα κυμαίνονται στο «τόσο-όσο» μοτίβο. Ο δίσκος ονομάστηκε έτσι γιατί ο Waters είχε κουραστεί να απαντάει σε χαρακτηρισμούς για τη μουσική, λέγοντας «απλά παίζουμε metal και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό», συν ότι η σελίδα τους ονομαζόταν Annihilator metal. Ο δίσκος τους έφερε ξανά στην Ελλάδα στο προαναφερθέν March Metal Day το 2008 όπου ήταν μακράν η καλύτερη μπάντα και με τον Jeff έτοιμο μέχρι και την τελευταία στιγμή να ακυρώσει την εμφάνιση τους για οικονομικούς λόγους. Τι παιδί!
21: Ο δίσκος έλαβε μία από τις καλύτερες προωθήσεις κυκλοφοριών τους και το όνομα τους ακούστηκε παντού και με τη συμμετοχή των καλεσμένων.
Fiasco: To αποτέλεσμα του δίσκου που πέρα από την προώθηση δεν κατάφερε να τους προσδώσει και κύρος ταυτόχρονα.
Schizos: “Army of one”, “Downright dominate”, “Operation annihilation”.
7 / 10
“Annihilator” (2010)
Ανάσταση! Δεν περιγράφεται αλλιώς το σύνολο του ομότιτλου δίσκου τους το οποίο ήταν και ότι ανώτερο έκαναν με τον Dave Padden και συνολικά το καλύτερο άλμπουμ τους τα τελευταία 17 χρόνια από την εποχή του “Waking the fury”. Καταπληκτικός ο Dave Padden, ανανεωμένος ο Jeff και ένα άλμπουμ το οποίο δεν πολυγεννούσε προσδοκίες (μέχρι και το κλασικό λογότυπο απουσιάζει από το πρόχειρο εξώφυλλο), αποδείχτηκε ανώτερο πολλών πολύ πιο διαφημισμένων προκατόχων του (ονόματα να μην πούμε, υπολείψεις να μη θίξουμε). Το μενού περιλάμβανε άλλη μία εκπληκτική εμφάνιση στη χώρα μας όπου και παίξανε σετ αποκλειστικά για τον ενημερωμένο οπαδό και η ακουστική ενότητα με το “Phoenix rising” και το “Sounds good to me” παραμένει μία από τις πιο όμορφες συναυλιακές εμπειρίες που έχει ζήσει ποτέ το Ελληνικό κοινό. Μακάρι να επαναληφθεί ανάλογο άλμπουμ.
21: Πέρα από την αξία του δίσκου, το όλο πακέτο της ειδικής έκδοσης σε κουτί είναι για Όσκαρ.
Fiasco: Δεν εκμεταλλεύτηκαν καθόλου τις καλές κριτικές και έδειξαν να κάνουν ένα βήμα πίσω αντί μπροστά.
Schizos: “The trend”, “Ambush”, “Betrayed”.
8 / 10
“Feast” (2013)
Στο τελευταίο άλμπουμ του Dave Padden με το συγκρότημα, οι ANNIHILATOR όσο ποτέ παθαίνουν πάλι κυκλοθυμία και δυστυχώς ενώ έχουν γράψει το κορυφαίο τους κομμάτι των τελευταίων… 20-25-βάλτε ότι νούμερο θέλετε- ετών, καταφέρνουν πάλι να παρουσιάσουν ένα σύνολο το οποίο είναι λες και χωρίζεται σε τρία μέρη. Τα 3 πρώτα κομμάτια που είναι σούπερ, τα 3 επόμενα που είναι άθλια και τα 3 τελευταία που δεν είναι σούπερ αλλά έχουν τσίπα. Δίσκος που ανοίγει με κοτζάμ “Deadlock” (ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ, από τα κορυφαία όλης της δεκαετίας Α-Ν-Ε-Τ-Α), είναι αμαρτία να μη συνεχίσει έτσι (για να μην πω αποκλειστικά Ε-Τ-Σ-Ι). Άλλη μία χαμένη ευκαιρία και με τη μπάντα πάλι στα χαμένα μετά την αποχώρηση του Padden, στον οποίο μάλιστα προσφέρθηκαν και ευνοϊκότεροι όροι συμβολαίου από τον Waters –ενδεικτικό πόσο τον ήθελε- αλλά ποιος ξέρει τι του έκανε τόσα χρόνια ο Jeff και δε δέχτηκε. Τον παπά περί οικογενειακής ζωής και ξεκούρασης δεν τον έφαγε κανείς μας, να είστε σίγουροι…
21: Ο δίσκος άξιζε να κυκλοφορήσει και μόνο για το εναρκτήριο κομμάτι του. Έπος επών!
Fiasco: Πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος να γράφει κομματάρες και φίφες άνευ προηγουμένου και να τα βάζει στον ίδιο δίσκο; Η απάντηση στο σύνολο του “Feast”.
Schizos: “Deadlock”, “No way out”, “One falls, two rise”.
7 / 10
Φτου ξανά απ’ την αρχή ολομόναχος…
“Suicide society” (2015)
ΟΧΙ, ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ! Αντέξαμε τον πειραματισμό στο “Remains”, αντέξαμε τη μετάβαση στο “All for you”, αντέξαμε τα χρόνια φαγούρας, αυτό το κάτι-σαν-άλμπουμ (σαν το κάτι-σαν-σουτ που είχε ο Μπέρι) Δ-Ε-Ν αντέχεται. Το απόλυτο φιάσκο μίας πορείας 30 και βάλε ετών, το πλέον αχρείαστο δημιούργημα από έναν πάλαι ποτέ ήρωα της εξάχορδης που εδώ αποφάσισε να τραγουδήσει ξανά (ίσως το μόνο θετικό της κυκλοφορίας καθώς κάνει καλή δουλειά πάλι) αλλά αποτυγχάνει πλήρως να κρατήσει καθαρό το όνομα του μεγάλου του συγκροτήματος και προκαλεί σαρδόνιο και χλευαστικό γέλωτα εις βάρος του. Τραγικό άλμπουμ στην όλη του σύλληψη, από το γεγονός ότι σκέφτηκε να γράψει αυτά τα κομμάτια (ο Θεός να τα κάνει) μέχρι το να τολμήσει να τα κυκλοφορήσει με το ιερό λογότυπο των ANNIHILATOR. Αν μιλούσαμε για άλλο άνθρωπο και όχι για τον μεγάλο Jeff Waters, τέτοιο άλμπουμ σήκωνε μέχρι και δημόσιο λιθοβολισμό. ΟΧΙ, ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΛΑ ΤΑ ΟΧΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
21: To εντυπωσιακό εξώφυλλο που δεν συνάδει καθόλου με το περιεχόμενο.
Fiasco: Ακόμα και το φιάσκο είναι πολύ ευγενική έννοια να περιγράψει αυτό το συνολικό σίχαμα.
Schizos: ΡΕ ΑΝΤΕ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΣΧΙΖΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΑΠΑΚΙΑ!
5 / 10
“For the demented” (2017)
Αφού ευτυχώς κατάλαβε ότι χειρότερα ΔΕΝ γίνεται (βέβαια και στο “Remains” και στο “All for you” έτσι λέγαμε αλλά να που έγινε), ο Jeff μαζεύει τα κομμάτια του και βγάζει ένα αν μη τι άλλο φιλότιμο άλμπουμ, το οποίο αν πρόσεχε λίγο (ως πολύ), θα ήταν ότι καλύτερο είχε βγάλει εδώ και πολλά χρόνια. Κλασικά ο δίσκος στο τέλος παθαίνει φούιτ κι ενώ αρχίζει εκπληκτικά κι έχει στιγμές που ακόμα και στα 50φεύγα του δε θα μπορούσαν να γράψουν ούτε 18άρηδες, η τελική γεύση σε αφήνει με το συναίσθημα της ανολοκλήρωτης συνουσίας. Στο δίσκο περιέχεται το σόλο των σόλο ω σολάρα στο “Altering the altar”, και μόνο που έγραψε αυτό το πράγμα πρέπει να του στηθεί ανδριάντας έξω από κάθε ωδείο και σημείο μουσικής συνάθροισης γενικότερα. Επίσης με τον μοναδικό του ασύγκριτο τρόπο, κατάφερε να γράψει μπαλαντοειδές κομμάτι με στίχους που θα κάνανε και τους CANNIBAL CORPSE να χειροκροτήσουν με στόμφο. ΜΟΝΟ ΕΣΥ!
21: Εν μέρει συνθετική ανά(σ)ταση και φοβερά έξυπνες ιδέες στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Κι επίσης… Ε-Ξ-Ω-Φ-Υ-Λ-Λ-Α-Ρ-Α!
Fiasco: Τα 3 τελευταία κομμάτια. Πάλι η ίδια π@π@ρι@ σε δίσκο. ΠΑΛΙ!
Schizos: “One to kill”, “Pieces of you”, “Altering the altar”.
7,5 / 10
Με το “Ballistic, sadistic” έτοιμο να κυκλοφορήσει σύντομα και με τα δύο δείγματα που έχουμε ακούσει ως τώρα από καλά (το πρώτο “I am warfare”) ως αρκετά ενθαρρυντικά (το δεύτερο “Psycho ward”) περιμένουμε άλλο ένα ANNIHILATOR δίσκο και άλλη μία εμφάνιση που θα αποτελέσει το πρώτο σκέλος ενός φοβερού διήμερου καθώς ακολουθούν καπάκι και οι QUEENSRYCHE. Αγιάτρευτη αρρώστια οι ANNIHILATOR ακόμα και με τα σκαμπανεβάσματα που περιγράψαμε πιο πάνω και ας γράψω άλλη μία φορά δημόσια αυτό που λέω χρόνια. Αν πρόσεχε ο Jeff Waters, δεν θα υπήρχε δεύτερο συγκρότημα στον πλανήτη. Όχι στο μεταλλικό ήχο, γενικότερα. Δυστυχώς όμως δεν πρόσεχε και συνεχίζει να μην προσέχει. Ασχέτων όλων, τον λατρεύουμε και τον υπερευχαριστούμε για όλα. Για όσα γράφτηκαν πιο πάνω και για όλα όσα δεν (περι)γράφονται αλλά μένουν βαθιά στην καρδιά.
Άγγελος Κατσούρας
